บทที่ 269 หั่นเป็นพันชิ้น
บทที่ 269 หั่นเป็นพันชิ้น
ผู้มาเยือนทำเหมือนมองไม่เห็นภาพเหล่านี้และโบกมือ
จากนั้นมีลูกน้องสองคนเดินเข้ามา ทุบหญิงสาวให้หมดสติ และหิ้วออกไปเหมือนไม่ใช่คน
เจ้าหน้าที่ตำรวจตกตะลึง คนจากแผนกพิเศษทำเกินไปหรือเปล่า
“คุณอยากใส่เสื้อผ้าให้พวกเขาสักหน่อยก่อนออกไปไหมครับ?”
เปลือยทั้งท่อนบนแล้วท่อนล่างแบบนี้มันดูล่อแหลมเกินไป
คนที่เจรจากับเจ้าหน้าที่ตำรวจยิ้มให้ “คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก”
“โชคดี”
จากนั้นเขาก็ก้าวเท้าออกจากสถานีตำรวจ
เจ้าหน้าที่ตำรวจชั้นผู้น้อยทำความเคารพที่หน้าประตูและนึกอะไรบางอย่างได้ตอนที่อีกฝ่ายจากไปแล้ว อ้อ ฉันลืมเซ็นใบมอบตัวนักโทษ
“จะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม? นี่ฉันต้องไปปรึกษาเจ้าหน้าที่เหลียงหรือเปล่า?”
เพื่อนร่วมงานเห็นอย่างนั้นก็เขกหัวทันที “เจ้าหน้าที่เหลียงรู้เรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ? ไม่เป็นไรหรอก กลับไปนอนเถอะ”
หลังจากพูดจบ เขาก็หาวหวอด
พอเจ้าหน้าที่เหลียงมาถึงสถานีตำรวจในตอนเก้าโมงเช้า เจ้าหน้าที่ตำรวจหนุ่มที่ปฏิบัติหน้าที่ก็กำลังรับประทานอาหารเช้า
เจ้าหน้าที่เหลียงสั่งคนในทีมชุดแรก “ไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนข้างใน เก็บของและนำออกมาสอบปากคำ”
เขาปฏิบัติงานตามปกติ
หัวหน้าทีมที่หนึ่งยกยิ้ม “เรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรซับซ้อน จำเป็นต้องสอบปากคำด้วยเหรอครับ?”
เจ้าหน้าที่เหลียงอารมณ์ดี “ซับซ้อนหรือเปล่าไม่ได้ดูที่คดีเท่านั้น ยังต้องจัดการกับคนที่เกี่ยวข้องในคดีด้วย”
เจ้าหน้าที่ตำรวจดูงุนงง
อวิ๋นเหมี่ยวและซวี่เฟิงไม่ได้ถูกพาตัวไปแล้วเหรอ?
หรือเมื่อคืนมีนักโทษใหม่เข้ามา? ไม่ เป็นไปไม่ได้!
หัวหน้าทีมชุดแรกรีบเดินออกมาหลังจากตรวจสอบ “เจ้าหน้าที่เหลียง พวกเขาหายไปแล้วครับ”
มันเหมือนกับการโยนหินลงไปในทะเลสาบที่เงียบสงบ และสถานีตำรวจทั้งหมดระเบิดในทันที!
“มีคนพาพวกนั้นออกไปต่อหน้าพวกเราจริง ๆ!”
“เกิดเรื่องอย่างนี้ได้ยังไง”
“เมื่อคืนใครเข้าเวรบ้าง?”
เจ้าหน้าที่ตำรวจชั้นผู้น้อยชำเลืองมองเพื่อนร่วมงานของเขาที่ปฏิบัติหน้าที่ด้วยกัน แล้วยกมือขึ้นอย่างสั่นเทา “ผมเอง”
เขายังไม่ทันกลืนซาลาเปาในปาก และใบหน้าของเขาในตอนนี้ดูน่าเกลียดจนดูไม่ได้
“เมื่อคืนนี้พวกเขาไม่ได้ถูกคนจากแผนกพิเศษพาตัวไปเหรอครับ?”
เจ้าหน้าที่เหลียงขมวดคิ้ว “แผนกพิเศษอะไร?”
เจ้าหน้าที่ตำรวจชั้นผู้น้อยรู้สึกสับสนกับสถานการณ์นี้ “เมื่อคืนนี้มีคนจากหน่วยพิเศษมารับตัวเขาพร้อมคำสั่งย้ายของผู้กำกับ ผมยังโทรหาหัวหน้าเพื่อขอคำยืนยัน คุณบอกว่าผมรู้เรื่องนี้แล้ว ผมก็เลยให้พวกเขาพาคนไป”
หลังจากพูดจบ เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและค้นหาบันทึกการโทรของเมื่อคืนนี้
ข้อมูลข้างต้นแสดงให้เห็นว่ามีการบันทึกการโทรประมาณหนึ่งนาทีในเวลา 5:20 น. ของเช้าวันนี้
“แต่ฉันไม่ได้รับสาย”
เจ้าหน้าที่ตำรวจชั้นผู้น้อยดูงุนงง เป็นไปได้อย่างไร?
ก็เห็น ๆ อยู่ว่าเขาโทรออกไปจริง ๆ
โทรศัพท์ก็ต่อสายไปถึงหัวหน้าด้วย
และเสียงนั้นยังเป็นของเจ้าหน้าที่เหลียง
หัวหน้าทีมมองไปที่เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ดูเหม่อลอยจึงต่อยเขาระบายอารมณ์
“โง่หรือเปล่า นี่มันหมายความว่าการโทรถูกแทรกแซงน่ะสิ”
“ใช้สมองของนายคิดดูสิ เรื่องของอวิ๋นเหมี่ยวกับซวี่เฟิงจะไปเกี่ยวกับแผนกพิเศษได้ยังไง”
“พวกเขาพูดอะไรบ้าง นายพูดมาให้หมด!”
เจ้าหน้าที่ตำรวจพยายามนึกเต็มที่ “แค่บอกว่าจะพาคนออกไปและมีท่าทีรีบมาก ไม่มีอะไรเป็นพิเศษครับ”
เพื่อนร่วมงานที่ปฏิบัติหน้าที่ด้วยกันรู้สึกไม่สบายใจ “ถ้าจะพูดว่าอะไรที่แปลก ๆ ก็ตอนพวกเขาจากไป พวกเขาบอกว่าโชคดี”
ทุกคนในสถานีตำรวจ “…”
เจ้าหน้าที่เหลียงเป็นคนแรกที่สงบลง “คำสั่งย้ายอยู่ไหน?”
เจ้าหน้าที่ตำรวจตัวน้อยหันกลับมามอง “นี่ครับ”
เจ้าหน้าที่ตำรวจเหลียงตรวจสอบหมายและตราประทับทางการอย่างระมัดระวังเป็นเวลาอยู่นานก่อนที่เขาจะพูดว่า “เหมือนของจริงมาก แม้แต่ฉันก็ไม่สามารถบอกได้ว่าของจริงหรือของปลอม”
หัวหน้าเข้ามาดู “เราจะตรวจสอบกล้องวงจรปิดทันทีครับ บางทีเราอาจจะพบอะไรบางอย่าง”
“คนที่มีความสามารถในการพานักโทษออกไปจากสถานีตำรวจได้ต้องไม่ใช่คนธรรมดา ตอนนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหาพวกเขาเจอ”
“ถ้าอย่างนั้นจะปล่อยไปเหรอครับ? แล้วถ้าคุณลู่อยากพบคนพวกนั้นล่ะครับ?”
ลู่เฉิน?
ชื่อนี้แวบเข้ามาในความคิดของเจ้าหน้าที่เหลียง “รอคำสั่งจากฉัน เจ้าหน้าที่ที่ปฏิบัติหน้าที่เมื่อคืนให้ไปที่สถานีย่อยเพื่อฝึกฝนเป็นเวลาสองวัน”
ความระมัดระวังและความละเอียดอ่อนในการเป็นตำรวจของพวกนั้นยังห่างไกลจากมาตราฐาน
ในห้องทำงาน เจ้าหน้าที่เหลียงครุ่นคิดและตัดสินใจโทรหาลู่เฉิน
เมื่อสายเชื่อมต่อเป็นเวลาสิบวินาทีก็ยังไม่มีใครพูด
เจ้าหน้าที่เหลียงก็เข้าใจทันทีว่าสิ่งที่เขาต้องการถามได้คำตอบแล้ว
“คุณลู่ เราจะปิดคดีของคุณซูแล้ว”
“[อืม]”
เสียงที่ไม่แยแสของลู่เฉินดังตอบกลับมา
“เราพบกล้องในที่เกิดเหตุซึ่งอาจจับภาพเหตุการณ์ในที่เกิดเหตุได้ และไม่มีใครในสถานีตำรวจที่ได้เห็นภาพในกล้องนั้น”
“[รวมถึงคุณด้วยใช่ไหม?]”
“รวมผมด้วย”
ลู่เฉินพ่นลมหายใจออกมา “[เอาล่ะ ให้คนส่งมาให้ผม]”
โทรศัพท์ถูกตัดไป
เจ้าหน้าที่เหลียงเลิกคิ้ว ช่างเถอะ
ถือเสียว่าลดเรื่องที่ต้องทำลงไป
จากนั้นหัวหน้าทีมก็ได้ถูกเรียกให้ไปทำลายหลักฐานคดีของซูโย่วอี๋ทั้งหมด
“บอกทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ว่าสำนักงานใหญ่ของเราไม่ได้ทำคดีนี้”
หัวหน้าทีมสงสัย “จริงเหรอครับ?”
เจ้าหน้าที่เหลียงไม่ตอบ
จากนั้นคดีของซูโย่วอี๋ได้กลายเป็นเรื่องต้องห้ามที่ไม่สามารถพูดได้ในสถานีตำรวจแห่งนี้
…
ซูโย่วอี๋ไม่ได้ขยับตัวเลยหลังจากที่เธอตื่นนอน เธอจ้องมองเพดานอย่างว่างเปล่าอยู่พักหนึ่ง เมื่อแน่ใจว่าเธอไม่ได้ติดอยู่ในห้องน้ำที่อับชื้นและมืดมิด ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา
เธอเอียงศีรษะ และเธอเห็นลู่เฉินนั่งอยู่ด้านข้าง ขอบตาของเขาบวมและหมองคล้ำ หนวดเคราของเขาก็ยาวขึ้นด้วย
พอซูโย่วอี๋ขยับตัว ลู่เฉินก็สังเกตเห็นได้ทันที
เขาลุกขึ้นมองเธออย่างเงียบ ๆ แล้วพูดขึ้น “คุณหิวไหม? อยากกินอะไรรึเปล่า?”
ซูโย่วอี๋จ้องมองเขา “ค่ะ ฉันอยากกินโจ๊กที่คุณทำ”
เธอรู้สึกเจ็บคอเล็กน้อยขณะพูดจนทำให้ซูโย่วอี๋ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว
“อาจจะใช้เวลาหน่อย ผมต้องไปซื้อผักก่อน”
“คุณกินข้าวรองท้องก่อนเถอะ เดี๋ยวตอนเที่ยงผมจะทำให้”
ลู่เฉินยกยิ้มที่น่าหลงไหล
ซูโย่วอี๋ใช้แขนดันเตียงและพยายามลุกขึ้นนั่ง
“อย่าขยับ เดี๋ยวยกเตียงขึ้นก็ได้”
ลู่เฉินก้มลงและคลิกที่หน้าจอ LCD บนผนัง ครึ่งบนของเตียงค่อย ๆ ยกขึ้น
ซูโย่วอี๋ลุกขึ้นนั่งเฝ้าดูลู่เฉินเดินออกจากวอร์ด ไม่นานก่อนอีกฝ่ายจะกลับมาพร้อมกับโจ๊กชามหนึ่ง
ก่อนจะป้อนเธอคำโต
ซูโย่วอี๋ไม่ได้รู้สึกหิว แต่เธอต้องการที่จะรู้ว่า… เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้
ร่างกายของเธอทั้งเจ็บและปวกเปียก แต่เธอรู้สึกได้ว่าเธอไม่ได้ถูกข่มขืน
“ลู่เฉิน”
ซูโย่วอี๋จับข้อมืออันแข็งแกร่งของเขา “ฉัน…”
ดวงตาของลู่เฉินสั่นไหว “ไม่”
“ฉันพบคุณ”
หลังจากกินโจ๊กจนหมดชามอย่างช้า ๆ ซูโย่วอี๋ก็มองเขา “อวิ๋นเหมี่ยววางยาฉันและส่งฉันไปให้ซวี่เฟิง”
“ทั้งสองคนนั่น ฉันจะไม่ยอมปล่อยไปแน่”
น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“คุณ… จะหยุดฉันไหม?”
ลู่เฉินยืนอยู่ตรงนั้น เขารู้สึกเจ็บปวดจนทนไม่ไหว
เขาทำให้เธอไม่ไว้ใจงั้นเหรอ?
“โย่วอี๋ แม้ว่าคุณจะไม่บอกผม ผมก็จะไม่ปล่อยพวกมันไป”
“สายตาที่คุณมองผมในตอนนี้ มันทำให้ผมรู้สึกว่าการที่พวกเขาถูกหั่นเป็นพันชิ้นก็ยังไม่สาสม ผมแค่หวังว่าคุณจะเชื่อใจผมมากกว่านี้”
“จากนี้ไป ในโลกนี้จะไม่มีคนชื่อซวี่เฟิงและอวิ๋นเหมี่ยวอีกต่อไป”
ลู่เฉินเอนตัวไปเช็ดมุมปากให้เธอ “ถ้าผมรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำร้ายคุณมากขนาดนี้ ผมคงไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าใกล้คุณเด็ดขาด”
“มันเป็นความผิดของผมเอง”
“จากนี้ไปเรามามีความสุขด้วยกันเถอะนะ ได้ไหม?”
ซูโย่วอี๋ตกตะลึง “คุณเอาพวกเขาไปไว้ที่ไหนคะ?”
