ตอนที่ 820 อิ๋งจื่อจิน ‘ยังจะไปตามหาที่ไหนอีก’
ใครคิดแตะต้องคนที่อิ๋งจื่อจินต้องการปกป้อง ก็ต้องดูด้วยว่าตัวเองมีความสามารถนั้นหรือเปล่า
…
อีกด้านหนึ่ง สำนักผู้วิเศษ
ซาโรห์สีหน้าเคร่งเครียด “ปล่อยข่าวออกไปทั่วหรือยัง”
คนดูแลเช็ดเหงื่อ “ครับ ปล่อยออกไปทั่วแล้วครับ ปลุกปั่นในเว็บดับบลิวได้มาก แต่ก็มีคนส่วนหนึ่ง…”
เขาลังเล สุดท้ายก็ไม่พูดต่อ
เพราะพิธีฉลองขึ้นปีใหม่ถูกฟู่อวิ๋นเซินทำลายอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้ภาพลักษณ์ของผู้วิเศษจักรพรรดินีในสายตาชาวเมืองจึงไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“ไม่ต้องสนคนส่วนนั้น” ซาโรห์พูด “ไปสั่งพวกอัศวินให้ปลอมเป็นคนของคณะวิศวะ ก่อกวนในเมือง พวกคนที่ไม่มีสมองต้องเชื่อแน่นอน”
เธอลงมือกับอิ๋งจื่อจินไม่ได้ ยังจะแตะต้องพวกตาแก่หัวดื้อในคณะวิศวะไม่ได้อีกเหรอ
ในสายตาของเธอ คนธรรมดาเหล่านี้ไม่ต่างจากผักปลาที่จะฆ่าแกงอย่างไรก็ได้
หน้าที่ของผู้วิเศษงั้นเหรอ
เธอไม่แคร์ เธอแค่ต้องการอำนาจ
พอซาโรห์นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในพิธีฉลองขึ้นปีใหม่ก็ยังคงโกรธจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้
มนุษย์ธรรมดาทั่วไปควรค่าให้ผู้วิเศษเดวิลที่สูงส่งโน้มตัวลงไปหาด้วยเหรอ
ถือเป็นการหยามเกียรติของผู้วิเศษชัดๆ
คนดูแลขานรับ “ครับท่านจักรพรรดินี”
ซาโรห์ลุกขึ้น ไปหานักบวชหญิง
“รีบหาตัววงล้อแห่งโชคชะตาคนใหม่ให้เจอเร็วที่สุด” ซาโรห์พูดเสียงเย็นชา “จะต้องให้มาเป็นพวกเดียวกับเราให้ได้”
นักบวชหญิงถอนหายใจ ยิ้มเศร้า “ซาโรห์ เธอให้ค่าฉันมากเกินไป บนโลกนี้ยังจะมีใครทำนายเก่งกว่าวงล้อแห่งโชคชะตาอีกเหรอ”
“ตอนนี้ไม่มีแอสโตรแลบแล้ว จะไปหาเจอได้ยังไง”
ซาโรห์ขมวดคิ้วแน่น
หากว่ากันด้วยเรื่องพลังซ่อนตัว วงล้อแห่งโชคชะตาแข็งแกร่งกว่านักพรตด้วยซ้ำ
นักบวชหญิงลังเลแล้วพูดขึ้น “ซาโรห์ เดวิลไม่ได้ทำร้ายใครในสงครามศักดิ์สิทธิ์จริงเหรอ”
“มันสำคัญเหรอ” ซาโรห์แสยะยิ้ม “ความจริงก็คือ เขาทำให้เกิดสงครามศักดิ์สิทธิ์ ทำลายสำนักผู้วิเศษไปกว่าครึ่ง คิดว่าฉันแต่งเรื่องส่งเดชหรือไง”
“ถ้าเธออยากไปอยู่ฝั่งนั้นก็ตามใจ ฉันบังคับไม่ได้”
เธอไม่สนใจนักบวชหญิงอีก เดินตรงออกจากสำนักผู้วิเศษ
…
สำนักวิจัย
นับตั้งแต่ที่ซาโรห์ส่งคนมาจับคณบดีนอร์แมนไป เฉิงหย่วนก็พาจอมยุทธ์มาปักหลักอยู่ที่นี่ตลอด
เขารู้สึกว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมมาก
มีหุ่นยนต์มาเสิร์ฟชาให้ พูดคุยเล่นไพ่กับเขา
เฉิงหย่วนตวัดมือ ปล่อยกำลังภายในใส่กลุ่มอัศวินที่ซาโรห์ส่งมาคณะวิศวกรรมศาสตร์ให้กระเด็นออกไป
ง่ายๆ ทีเดียวพากันลุกไม่ขึ้น
“เอาล่ะ เสร็จธุระแล้ว” เฉิงหย่วนปัดมือ แทะเม็ดแตงต่อ “ทุกคนไม่ต้องกลัว ผมต้องทำตามคำสั่งของท่านบูรพาจารย์ ปกป้องทุกคนให้ดี”
พวกอาจารย์กิตติมศักดิ์ที่มองประธานสหพันธ์จอมยุทธ์ที่รูปร่างสูงใหญ่ “…”
พวกเขากลัวยิ่งกว่าเดิม
แค่อยากให้คณบดีนอร์แมนที่เป็นที่พึ่งสำคัญมาเป็นเกราะกำบังอยู่ข้างหน้า
“เฉิงหย่วน”
มีเสียงราบเรียบเย็นชาดังขึ้น
อิ๋งจื่อจินยังคงอยู่ในชุดลำลอง สวมหมวกกันแดด
ดูธรรมดามาก
“ท่านบูรพาจารย์!” เฉิงหย่วนยืนตัวตรงทันที “รายงาน ทุกอย่างปกติดีครับ”
“อัศวินพวกนั้นถูกพวกเราซัดกระเด็นออกไปหมดแล้ว และก็ทำตามที่ท่านบูรพาจารย์สั่งไว้ ไม่ทำให้คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่บาดเจ็บครับ”
หน่วยอัศวินทั้งสี่ย่อมมีความสามารถในการต่อสู้ที่เหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไปมาก
แต่พวกเขาจะเก่งแค่ไหนก็ไม่มีทางสู้ผู้วิเศษได้
ก็แค่ยอมขายชีวิตเท่านั้น
อิ๋งจื่อจินยิ้มพลางพยักหน้า “ทำได้ดี”
เฉิงหย่วนอึ้ง “ท่านบูรพาจารย์เกรงใจเกินไปแล้วครับ!”
เขาถูมือ “เอ่อคือ ไม่ทราบว่ามีรางวัลให้ผมเป็นตำรา…”
ยังไม่ทันพูดจบอิ๋งจื่อจินก็โยนแฟลชไดร์ให้หนึ่งอัน “อยู่ในนี้ทั้งหมด จะฝึกสำเร็จหรือเปล่าก็ขึ้นอยู่กับตัวเองแล้ว”
เฉิงหย่วนดีใจมาก “ขอบคุณครับท่านบูรพาจารย์ ขอบคุณมากครับ ผมกลับไปจะเอาเฉิงจิ่นไปขายทิ้งซะ!”
อิ๋งจื่อจิน “…”
ไม่ต้องขนาดนั้น
“ยังมีอีกเรื่องที่ต้องให้จัดการ” อิ๋งจื่อจินพูด “พาอาจารย์กิตติมศักดิ์ทุกคน รวมถึงนักศึกษาและอาจารย์ในคณะออกจากเมือง จัดการหาที่พักให้พวกเขาด้วย”
เฉิงหย่วนทำหน้าจริงจังขึ้นทันที “ครับ ท่านบูรพาจารย์!”
อิ๋งจื่อจินหันไปพยักหน้าให้บรรดาอาจารย์กิตติมศักดิ์ “ผู้อาวุโสทุกท่าน อาจารย์ของฉันออกจากเมืองไปแล้วค่ะ กำลังทำโปรเจ็กต์ยานอวกาศข้ามจักรวาลอยู่ ทุกท่านอยากร่วมด้วยไหมคะ”
บรรดาอาจารย์กิตติมศักดิ์ต่างเริ่มสนใจ
คณะวิศวกรรมศาสตร์เป็นสถานที่ที่เอาแน่เอานอนไม่ได้มาตลอด หลายปีมานี้มีนักวิจัยหลายคนถูกฆ่าตายเงียบๆ
สาเหตุที่พวกเขาไม่ยอมไปไหน ข้อแรกเป็นเพราะกฎตายตัวของสำนักผู้วิเศษ ข้อสองเป็นเพราะพวกเขายินดีเสี่ยงอันตราย
อาจารย์กิตติมศักดิ์คนหนึ่งพูดด้วยความลังเล “คุณอิ๋ง แต่ทางสำนักผู้วิเศษ…”
“ไม่ต้องสนใจสำนักผู้วิเศษค่ะ” อิ๋งจื่อจินสีหน้าสุขุมเยือกเย็น “ขอแค่ทุกคนเชื่อในตัวฉัน เรื่องอื่นฉันจะรับหน้าให้เองค่ะ”
บรรดาอาจารย์กิตติมศักดิ์ยังไม่ทันตอบก็มีเสียงดังขึ้นมาก่อน
เป็นพวกอาจารย์และนักศึกษาที่รีบร้อนมากัน
เยี่ยซือชิงหน้าเครียด “เทพอิ๋ง พวกเราไปด้วย!”
“ใช่ พวกเราไปกันหมดทุกคน ไม่อยู่ที่เมืองแห่งโลกก็ได้!”
“สำนักผู้วิเศษไม่ต้องการพวกเรา คิดว่าพวกเราอยากอยู่มากนักเหรอ!”
ข่าวนั้นในเว็บดับบลิวทำให้พวกอาจารย์กับนักศึกษาขุ่นเคืองใจมาก
พวกเขาสร้างคุณูปการไปตั้งมากเพื่อพัฒนาเทคโนโลยี แต่ถึงเวลากลับถูกสำนักผู้วิเศษเข่นฆ่าตามใจชอบ
มีสิทธิ์อะไร
“ได้” สายตาของอิ๋งจื่อจินค่อยๆ อ่อนโยนลง “ทุกคนไปกันให้หมด ฉันจะปกป้องทุกคนด้วยชีวิต”
คณะวิศวกรรมศาสตร์ตกอยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน คณะอื่นไม่กล้ายุ่งด้วย
โดยเฉพาะคณะชีววิทยาและพันธุศาสตร์ยิ่งมองดูด้วยความสะใจ
นักศึกษาคนหนึ่งถอนหายใจ “อิ๋งจื่อจินก็ช่างกล้า ประกาศพาคนไปทั้งหมด นี่ไม่เท่ากับเป็นการตบหน้าสำนักผู้วิเศษเหรอ”
“นั่นสิ” ไรอันยิ้ม “ด้วยความสามารถของเธอ ต่อให้เธอแต่งงานกับท่านเดวิลก็ปกป้องทุกคนไม่ได้หรอก”
“ใช่ไหมล่ะ” นักศึกษายักไหล่ “เว้นเสียแต่เธอจะเป็นผู้วิเศษเสียเอง”
แต่ เป็นไปได้เหรอ
คนนับหมื่นพากันออกมาจากสำนักวิจัย สร้างความตื่นตกใจให้ชาวเมืองสองข้างทาง
เว็บดับบลิวแทบแตกอีกครั้ง
[รายงานสด! คณะวิศวะประท้วงไม่ทำงานกันแล้ว พวกเขาจะไปแล้ว]
[โอ้โห! เทพอิ๋งอย่างเท่! พาคนออกไปเลย]
[หึๆ ทำเก่งแบบนั้นก็เพราะพึ่งผู้ชายไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่มีผู้วิเศษเดวิล คิดว่าเธอยังจะกล้าขนาดนี้ไหม]
เสียงเอะอะดังมาก แต่ไม่มีใครกล้าห้าม
อิ๋งจื่อจินพาคนของคณะวิศวกรรมศาสตร์ไปถึงประตูเมือง
ชิ้ง!
อัศวินที่เฝ้าประตูเมืองพากันชักดาบออกมาอย่างพร้อมเพรียง ขวางอยู่ด้านหน้าประตูเมือง
“ท่านจักรพรรดินีมีคำสั่ง ห้ามผ่านเส้นทางนี้!”
อาจารย์กิตติมศักดิ์สีหน้าเปลี่ยน “คุณอิ๋ง ไม่จำเป็นต้อง…”
อิ๋งจื่อจินเหลือบตาขึ้น พูดสั้นๆ “ไสหัวไป”
ครืนนน!
จากนั้นก็มีคลื่นพลังกดทับลงมาจากด้านบน
เหล่าอัศวินตัวเกร็ง ขางอลงอย่างควบคุมไม่ได้ คุกเข่าลงไปบนพื้น
อัศวินหลายพันคนคุกเข่าลงทั้งหมด
บรรยากาศดูยิ่งใหญ่มาก
สร้างความตื่นตะลึงให้ทุกคน
อาจารย์กิตติมศักดิ์พูดต่อไม่ได้แล้ว “…”
เยี่ยซือชิงก็ตกใจ แต่สงสัยมากกว่า “พวกเขากลัวกันขนาดนี้เลยเหรอ”
เฉิงหย่วนภูมิใจ “แหงล่ะ ไม่รู้จักดูเสียบ้างว่าคนที่ขู่พวกเขาคือใคร”
พวกเยี่ยซือชิงไม่รู้ แต่พวกอัศวินสัมผัสได้อย่างลึกซึ้ง
พลังแบบนี้มีเฉพาะในผู้วิเศษ
เลียนแบบกันไม่ได้
ผู้บัญชาการหน่วยอัศวินเหงื่อแตก พูดเสียงสั่น “น้อมเคารพท่านผู้วิเศษ!”
อัศวินคนอื่นก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน “น้อมเคารพท่านผู้วิเศษ!”
แต่นี่คือผู้วิเศษท่านไหนกัน!
มีพลังกดดันแผ่ซ่านแบบนี้ หรือจะเป็นผู้วิเศษวันพิพากษา
คราวนี้เฉิงหย่วนก็อึ้ง เขาอ้าปากค้าง “บะบะบะบูรพาจารย์”
เขาได้ยินอะไรนะ
หูฝาดแล้ว!
บรรดาอาจารย์กิตติมศักดิ์ที่อยู่ด้านหลังงงเป็นไก่ตาแตก
ทำไมลูกศิษย์ที่นอร์แมนหวงนักหวงหนาถึงกลายเป็นผู้วิเศษไปได้!
อาจารย์กิตติมศักดิ์หยิบทิชชู่ออกมาซับเหงื่อ “คุณพระช่วย…”
“ไปค่ะ” อิ๋งจื่อจินไม่แม้แต่จะมองอัศวินที่คุกเข่าอยู่บนพื้น “มีคนรอรับอยู่ข้างนอก”
บรรดาอาจารย์กิตติมศักดิ์ก้าวเท้าเดินตามอย่างงงๆ
แต่ทันใดนั้นมีเสียงคนตวาดขึ้น
“ใครกล้าเดินออกไป!”
ตึง!
เสียงกระทุ้งคฑา ดังสนั่นแก้วหู
เฉิงหย่วนหน้าเครียด เข้าไปขวางหน้าบรรดาอาจารย์กิตติมศักดิ์ไว้
ซาโรห์โกรธหน้าเขียว “อิ๋งจื่อจิน อย่าทำตัวให้มันเกินไปนัก!”
เธอเล่นงานใคร อิ๋งจื่อจินก็ไปปกป้องคนนั้น จงใจเป็นศัตรูกับเธอเหรอ
ในเว็บดับบลิวเห็นเธอเป็นตัวตลกกันหมด
ถ้าไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง เธอไม่กล้าเชื่อว่าอิ๋งจื่อจินจะกล้าถึงขั้นขนทุกคนในคณะวิศวกรรมศาสตร์ออกไปหมด
“คณะวิศวะสร้างอาวุธขนาดใหญ่ไว้ มีหลักฐานหมด!” ซาโรห์สูดลมหายใจเข้าลึก สายตาดุดัน “ฉันลงโทษพวกเขาก็สมควรแล้ว! กฎนี้ฉันไม่ได้ตั้งขึ้นมาคนเดียว”
“หุบปากไปเลย!” อาจารย์กิตติมศักดิ์โมโห “คุณนั่นแหละที่จิตใจคับแคบ!”
“ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาถือสาคุณ ฉันยังต้องไปตามหาวงล้อแห่งโชคชะตาอีก” ซาโรห์ไม่มองเขา แค่มองตรงไปที่อิ๋งจื่อจิน “นักศึกษากับอาจารย์ไปได้ แต่พวกอาจารย์กิตติมศักดิ์ต้องอยู่ที่นี่!”
ถ้าปล่อยพวกเขาออกไปนอกเมืองแห่งโลก เจ็ดทวีปสี่มหาสมุทรไม่ยิ่งเจริญเข้าไปใหญ่เหรอ
“งั้นเหรอ” อิ๋งจื่อจินค่อยๆ หันหน้าไป ยิ้มพลางพูด “ฉันก็ยืนอยู่ตรงนี้ เธอยังจะไปตามหาฉันที่ไหนอีก”
