ตอนที่ 70 การต่อสู้แย่งชิงตำแหน่งหัวหน้า 3
“ถึงฉันจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันจะไม่พูดคำว่าอิจฉาเด็ดขาด!”
“ฮึ่ม! หากคุณมีความสามารถก็ออกจากประตูไปซะ แล้วดูว่าฉันจะไม่กินอาหารของคุณจนหมดหรือเปล่า!”
“คุณสามารถกินเยอะขนาดนั้นได้เหรอ?”
“พวกเราเป็นสมาชิกทีมสนับสนุนองค์หญิงสาม พวกเราจะกินด้วยได้ไหม?”
………
เมื่อน้ำมันร้อนก็ผัดส่วนผสมแล้วใส่ปลาหมึกยักษ์ลงไป ทั้งลานมีกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว สวี่หลิงอวิ๋นยังปลูกถั่วเหลืองไว้บนดาวที่แห้งแล้งด้วย และถั่วเหลืองก็ปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่นี่ได้โดยไม่คาดคิด ไม่นานมานี้ ผู้ช่วยชาร์ลก็ให้คนเอามาให้เธอถุงใหญ่
สวี่หลิงอวิ๋นทำเต้าหู้จากถั่วเหลือง เธอยังปลูกและเก็บเกี่ยวถั่วเหลืองในจี้หยกมิติของตัวเอง และเธอก็ทำซอสถั่วเหลืองตามหนังสือในจี้หยกมิติด้วย
ด้วยซอสถั่วเหลืองจะยิ่งทำให้มื้อนี้มีรสชาติมากขึ้น!
นอกจากนี้ยังมีอ้อยด้วย สวี่หลิงอวิ๋นเก็บเกี่ยวอ้อยในจี้หยกมิติด้วย เธอก็ทำเป็นน้ำตาลทรายขาว แต่น่าเสียดายที่ของดีแบบนี้ไม่สามารถเอามาอวดได้เต็มที่ ท้ายที่สุดมันก็เป็นตราบาป
หรือมองหาที่ที่เหมาะกับการปลูกอ้อย!
อย่างไรก็ตาม ก็สามารถมอบมันเทศให้นักเรียนเหล่านี้กินได้มากเท่าที่ต้องการ อีกอย่างคือมันเทศชนิดนี้ก็หวานมาก หวานจนยืดออกได้
ปลาหมึกยักษ์ผัดซอสถั่วเหลือง นี่เป็นของโปรดของสวี่หลิงอวิ๋น!
เหล่านักเรียนจ้องหม้อนี้มานานแล้วด้วยสายตาหิวกระหาย!
กลิ่นหอมของผัดปลาหมึกยักษ์ฟุ้งกระจายไปทั่ววิทยาลัย นอกจากนี้ นักเรียนแผนกเกษตรกรรมยังทำการถ่ายทอดสด ดังนั้นคนทั้งโรงเรียนจึงไม่มีใครไม่รู้ว่าองค์หญิงสามกำลังทำปลาหมึกยักษ์อีกแล้ว ครูหลายคนก็หน้าด้านมาที่แผนกเกษตรกรรม!
คณบดีแผนกเกษตรกรรม ราลีย์ เฮย์แมนย่อมวิ่งมาเร็วที่สุด! ในวันธรรมดามักมองไม่เห็นแม้แต่เงาของคณบดีคนนี้ แต่วันนี้เขากลับวิ่งเร็วมาก และทันทีที่มาถึงก็มองตรงไปที่หม้อ ถือชามใบใหญ่ในมือ ดูเหมือนว่าเป็นการเตรียมการไว้นานแล้ว
คณบดีเบลกและคณบดีแกลลาเกอร์และครูในแผนกของตนก็ตามมา โดยเอามือไพล่หลังราวกับว่าเป็นหัวหน้าที่กำลังมาตรวจงาน “โอ้โห องค์หญิงสามเป็นเด็กดีจริง ๆ เธอทำอาหารให้ทุกคนด้วยตัวเอง!”
คณบดีราลีย์โกรธเมื่อได้ยินดังนั้น เขาจึงหยิบรองเท้าแตะจากฝ่าเท้าขึ้นมาแล้วขว้างใส่คณบดีแกลลาเกอร์ และตะโกนเสียงดังว่า “พวกแกสองคนมาทำอะไรที่นี่? ที่นี่คือแผนกเกษตรกรรมขยะอย่างที่พวกชนชั้นสูงเรียก แล้วพวกชั้นสูงอย่างพวกแกมาทำอะไรที่นี่?!”
“พวกเรามาทำอะไรที่นี่งั้นเหรอ? ฮึ่ม! นี่คือที่ตั้งของสถาบันการศึกษาทางทหาร มันกลายเป็นพื้นที่ส่วนตัวของแผนกเกษตรกรรมของแกตั้งแต่เมื่อไหร่?!”
แกลลาเกอร์ดูเหมือนคนอารมณ์ร้ายในวันธรรมดา แต่จริง ๆ แล้ว มีความละเอียดอ่อนในความหยาบกระด้างและความยุ่งเหยิงมากมาย
คณบดีเบลกก็พยักหน้าและเตะรองเท้าแตะของคณบดีราลีย์ออกไปไกล “ฉันบอกแกไปแล้วนะราลีย์ว่าอย่าใช้ความรุนแรงไปวัน ๆ และให้ใช้ความระมัดระวังในการสอนองค์หญิงสามของเรา”
ราลีย์มองดู เยี่ยมมาก…เขาเหลือรองเท้าแตะเพียงข้างเดียว!
เขาถอดรองเท้าแตะอีกข้างหนึ่งแล้วขว้างใส่เบลกอีกครั้ง เกือบจะโดนแกลลาเกอร์ แต่คณบดีหน่วยรบพิเศษโกรธจัด
“ฉันขอบอกแก ราลีย์ แกหยุดขว้างมันใส่ฉันตลอดเวลาได้ไหม? ฉันไม่ได้เตะรองเท้าแตะของแก!”
คณบดีเบลกเตะรองเท้าแตะอีกข้างของราลีย์ออกไป
ตอนนี้คณบดีราลีย์เท้าเปล่าจริง ๆ แล้ว!
สวี่หลิงอวิ๋นเพิกเฉยต่อปฏิสัมพันธ์ของชายชราสามคน และนักเรียนมากกว่าหนึ่งร้อยคนที่อยู่รอบตัวเธอก็ไม่สนใจที่จะมองดูพวกเขา และพวกเขาทั้งหมดก็จ้องไปที่หม้อ!
เวลาใกล้แล้ว มันเกือบจะถึงเวลาแล้ว!
สวี่หลิงอวิ๋นสั่งให้แขนกลเริ่มตักข้าว
ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าข้าว! ถูกต้อง! ไม่มีข้าวบนดาวดวงนี้! ฉันไม่รู้ว่าฉันหามันไม่เจอหรือเปล่า แต่โชคดีที่มีเมล็ดข้าวอยู่ในจี้หยกมิติของฉัน และพวกมันก็ถูกปลูกไว้บนดาวที่แห้งแล้งด้วย
แค่ยังกินไม่ได้ในตอนนี้
กินได้แค่หมั่นโถวสีขาว! บางทีก็น่ากิน!
นักเรียนมองดูขณะที่แขนกลตักปลาหมึกยักษ์ออกมาใส่จานใหญ่ ซึ่งทั้งหมดชุ่มไปด้วยน้ำมันแถมยังมีรสชาติเผ็ดร้อนเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่อร่อยมากจริง ๆ!
แค่ได้กลิ่นก็ชื่นใจแล้ว!
“ทุกคนเอากล่องข้าวมาหรือยัง?”
เพื่อนร่วมชั้นส่ายหัวพร้อมกัน ใครจะคิดว่าองค์หญิงสามจะทำอาหารจริง ๆ?!
แต่ครูหลายสิบคนยกกล่องข้าวในมือขึ้นพร้อม ๆ กัน พวกเขาเลียปากแล้วพูดว่า “สวัสดี องค์หญิงสาม พวกเราเอามาแล้ว!”
สวี่หลิงอวิ๋นกลอกตา พวกเขามาทำอะไรที่นี่? เธอไม่สนใจพวกเขา!
แต่ยังไงก็ต้องให้คณบดีกิน!
แขนกลหยิบปลาหมึกยักษ์และหมั่นโถวสีขาวขนาดใหญ่สองก้อนใส่กล่องข้าวของคณบดีราลีย์
และมันทำให้คณบดีราลีย์มีความสุขมาก! เขานั่งยองกินอยู่ตรงมุมดูยั่วโมโห ซึ่งท่าทางเหมือนเศรษฐีกำลังกินอยู่ตรงมุม
คณบดีเบลกและคณบดีแกลลาเกอร์อิจฉามาก! พวกเขาถือกล่องข้าวเดินไปหาสวี่หลิงอวิ๋น “องค์หญิงสามแบ่งนั่นให้พวกเราหน่อยได้ไหม? พวกเรายังไม่ได้กินอาหารเช้าด้วยซ้ำ!”
นักเรียนจ้องมองมา! พวกเรายังไม่ได้กินเลย! ราลีย์กินได้เพราะเป็นคณบดีของพวกเราเอง ถึงเขาจะตะกละตะกลามแต่เขาก็เป็นคณบดีของพวกเรา
แต่สองคนนี้ล่ะ? ไม่ใช่คณบดีแผนกของพวกเราหรือแม้แต่ครูของเราด้วยซ้ำ และเขาไม่เคยดีกับพวกเราเลย ทำไมต้องให้อาหารพวกเขาด้วย?!
“ท่านคณบดี นี่คือสิ่งที่ฉันทำให้ผู้ติดตามของฉัน” สวี่หลิงอวิ๋นพูดเบา ๆ และแขนกลก็ออกไปตักปลาหมึกยักษ์ หญิงสาวยังเตรียมกล่องข้าวจำนวนมากไว้ด้วย เพราะกลัวว่านักเรียนเหล่านี้จะไม่ได้นำกล่องข้าวมาด้วย โชคดีที่ฉันเตรียมการล่วงหน้า
พวกนักเรียนรู้สึกพอใจ! ที่รู้ว่าองค์หญิงสามไม่ได้กลัวอำนาจของคณบดีอาวุโสเหล่านี้!
พวกเขากินหมั่นโถวสีขาวคำใหญ่ ๆ หนึ่งคำ จากนั้นจึงกัดเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์รสเผ็ด ทันใดนั้นพวกเขาก็เหงื่อออกไปทั่วร่างกาย และความสามารถที่มีอยู่ในเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์เหล่านี้ก็ค่อย ๆ กลายเป็นกระแสความร้อนที่ไหลเวียนไปทั่วร่างกาย
“นึกถึงวิธีที่ฉันให้พวกเธอควบคุมพลังจิต”
นักเรียนแผนกเกษตรกรรมไม่มีข้อดีอย่างอื่นเลย ข้อดีอย่างเดียวคือเชื่อฟังและสนใจ! พลังจิตเดินตามเส้นทางที่สวี่หลิงอวิ๋นเคยส่งไปหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงวิ่งต่อไป ในไม่ช้ากระแสความร้อนก็ไหลเวียนไปทั่วร่างกายอย่างเชื่อฟังและค่อย ๆ เข้าสู่สภาวะสงบนิ่ง
“เฮ้! ฉันรู้สึกว่าพลังดวงดาวของฉันเพิ่มขึ้นเล็กน้อยจริง ๆ !” เด็กหนุ่มตะโกนอย่างตื่นเต้น เขาเกือบจะแหงนมองสายตาชื่นชมขององค์หญิงสาม แต่ผลที่ได้คือ…
“ฉันผ่านแล้วจริง ๆ! ฉันผ่านไปถึงระดับ 3 ดาวแล้ว!” นักเรียนหลายคนรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของพลังดวงดาวของพวกเขา และพวกเขาดีใจมาก!
ทันทีหลังจากเสร็จสิ้น นักเรียนอีกหลายคนก็พบว่าพลังดวงดาวของตัวเองได้รับการพัฒนา ทุกคนมองดูปลาหมึกยักษ์ที่อยู่ตรงหน้าด้วยดวงตาที่เร่าร้อน และหวังว่าพวกเขาจะไม่ต้องรอที่จะกินมัน
ทั้งเด็กที่ไม่ได้รับการเลื่อนระดับพลังดวงดาว แต่ก็รู้สึกว่าพลังดวงดาวนั้นได้รับการพัฒนาขึ้นได้แต่กัดฟันกินปลาหมึกมากขึ้นเท่านั้น และบรรดาผู้ที่ได้รับการอัปเกรดแล้วแทบรอไม่ไหวที่จะกินปลาหมึกยักษ์และไปถึงระดับ 4 หรือ 5 ดาว!
