“สัญชาตญาณความดุร้าย?” เบนเน็ตยังคงสับสน ตามปกติแล้ว สัตว์ป่าธรรมดาพวกนี้ไม่สามารถทำร้ายนักรบระดับ 6 ดาวได้
“ทำไม ไม่เชื่อหรือไง?” สวี่หลิงอวิ๋นยิ้มเยาะ “นี่คือเอเลี่ยนเกอหลัว สิ่งมีชีวิตระดับ 8 ดาว นายยังกล้าที่จะสัมผัสมันอยู่อีกไหมล่ะ?”
เกอหลัว?! ระดับ 8 ดาว?!
ลูกตาของเบนเน็ตแทบจะถลนออกมา! สัตว์ตัวเล็กเช่นนี้ กรงเล็บกระจิ๋วหลิวที่เรียงรายต่อกัน ดวงตาที่แวววาวสดใส คือเอเลี่ยนเกอหลัวอย่างนั้นเหรอ?
มันควรจะมีลำตัวขนาดใหญ่และสูงถึงสิบเมตรไม่ใช่หรือไง?!
ทุกคนต่างแสดงความเสียใจด้วยการตบไหล่ของเบนเน็ตอย่างเห็นใจเมื่อเห็นท่าทางที่น่าเหลือเชื่อของเขา!
“แต่ถ้านายอยากจะลองสัมผัสมันจริง ๆ ล่ะก็ยังมีวิธีอยู่นะ” สวี่หลิงอวิ๋นบอกเล่ากลอุบายและหยิบกุนเชียงออกมาจากปุ่มมิติกักเก็บ “เอานี่ ลองเอากุนเชียงให้พวกมันดู และบอกพวกมันว่านายต้องการอะไร บางทีพวกมันอาจจะเต็มใจให้นายสัมผัสก็ได้นะ”
เบนเน็ตรู้สึกลังเลเล็กน้อย ทว่ากลับพยายามชูกุนเชียงในมือให้สูงขึ้น “เฮ้ เจ้าถั่วทั้งหลาย อยากกินกุนเชียงไหม?”
อยากสิ! เอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายชะโงกหัว และยกตัวขึ้น พวกมันเอียงหัวและจ้องมองไปที่เนื้อชิ้นเล็กในมือของเบนเน็ต
“ถ้าอยากกิน ก็ต้องให้ฉันสัมผัสก่อนสิ!”
เบนเน็ตกล่าว ว่ากันตามตรง เขาไม่คิดว่าเอเลี่ยนเกอหลัวพวกนี้จะยอมลดศักดิ์ศรีเพื่อกุนเชียง และยอมให้ผู้คนแตะต้องพวกมันเล็กน้อย
ทว่าเขากลับคิดผิด!
อันที่จริง ชาวเน็ตทั้งหลายกำลังมีความสุขกับการรอคอยให้เบนเน็ตถูกตะปบหน้า
[แค่กุนเชียงเพียงชิ้นเดียวถึงกลับซื้อใจเอเลี่ยนระดับ 8 ดาวที่แสนสง่างามได้เลยเหรอ? คุณล้อเล่นปะเนี่ย?!]
[ฉันรู้สึกมีความหวังขึ้นมาแล้วสิ! พวกคุณคงลืมไปว่าองค์หญิงสามก็หลอกล่อพวกมันด้วยอาหารอร่อย ๆ เหมือนกันไม่ใช่หรือไง?!]
[ก็นั่นคือองค์หญิงสาม จะเอามาเทียบกับเบนเน็ตได้ยังไงกัน?]
เอเลี่ยนเกอหลัวที่กำลังนอนกองกันอยู่บนขอบหม้อกระโดดลงมาจากหม้อ และเผยหน้าท้องของพวกมัน ราวกับกำลังบอกว่าสัมผัสฉันสิ! สัมผัสฉัน!
เบนเน็ตตกตะลึง! โดยไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นนี้!
สวี่หลิงอวิ๋นดันเขา “มัวรออะไรอยู่! เร็วเข้าสิ!”
เอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายไม่สามารถรอคอยได้นานกว่านัก หากเป็นไปได้ พวกมันก็อยากเดินเข้าไปหยิบกุนเชียงเสียเอง
เบนเน็ตรู้สึกตื่นเต้นขณะมอบกุนเชียงให้กับเอเลี่ยนเกอหลัวตัวที่ใหญ่ที่สุด เอเลี่ยนเกอหลัวตัวนี้มีขนแวววาวระยิบระยับเป็นอย่างมาก
ปากของเอเลี่ยนเกอหลัวตัวนี้เต็มไปด้วยกุนเชียง ทว่ามันยังไม่อิ่มท้องนัก กรงเล็บขนาดเล็บทั้งสองข้างพยุงกุนเชียงขณะกัดกิน และส่งสัญญาณบอกเบนเน็ตให้สัมผัสมัน
เบนเน็ตเริ่มจากเกาคางของมัน พอได้ยินเสียงกรนอันแสนเคลิบเคลิ้มของมันแล้ว จึงขยับลงไปเกาบริเวณพุงของมันอีกครั้ง
ภายใต้ขนปุยสีขาวมีชั้นเกล็ดบาง ๆ ซ่อนไว้อยู่ ถึงแม้ว่าเกล็ดเหล่านี้จะดูนุ่มนิ่มเป็นอย่างมาก ทว่าผู้คนต่างรู้ดีว่าชั้นเกล็ดพวกนี้สามารถปกป้องความเสียหายที่อยู่ต่ำกว่าระดับ 7 ดาวได้เป็นอย่างดี
ชาวเน็ตทั้งหลายต่างพากันตาร้อนด้วยความอิจฉาริษยา
[ไม่รู้ว่ายังมีเอเลี่ยนเกอหลัวเหลืออยู่อีกไหม? บางทีฉันอาจจะหาซื้อมันมาได้ และเอามันมาเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวดีไหมนะ? ส่วนเงินเดือนก็จ่ายเป็นกุนเชียงขององค์หญิงสาม!]
[ฮิฮิ คอมเมนต์บนกำลังฝันอยู่เหรอ? นายมีกุนเชียงหรือไง? คิดว่าอยากซื้อเอเลี่ยนเกอหลัวแล้วจะซื้อก็ได้งั้นเหรอ? นายจะซื้อมันไปเป็นสัตว์เลี้ยง แล้วถ้าอีกฝ่ายเอาของอร่อยมาล่อจนทำให้มันก่อกบฏ นายจะทำยังไง?]
[คอมเมนต์บนพูดถูก พอนึกถึงตอนที่เกอหลัวก่อกบฏ หึหึ มันคงเป็นภาพที่สวยงามเหลือเกิน ฉันไม่อยากจะนึกถึงเลย!]
[อย่างแรกเลยนะคุณหาซื้อเอเลี่ยนเกอหลัวที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว! หัดมองดูตัวเองตอนที่ไม่ตั้งใจเรียนสมัยอยู่มหาวิทยาลัยบ้างเถอะ เอเลี่ยนเกอหลัวพวกนั้นเป็นพวกเลือดผสม มีจำนวนอยู่ไม่เยอะ นับรวมทั้งจักรวาลยังไม่ถึงแสนตัวเลยเถอะ!]
[ทำไมน้อยจัง? อา! หรือว่าสิ่งมีชีวิตพวกนี้กำลังใกล้จะสูญพันธุ์งั้นเหรอ?!]
นักเรียนชั้นปีที่สี่และนักรบทั้งหลายกลับเข้ามาถึงทีละคน ขณะที่ท้องฟ้าเริ่มมืดลง
เอเลี่ยนเกอหลัวตั้งวงอีกครั้ง ด้านหน้าของพวกมันมีหม้อต้มปลาหมึกยักษ์ปรุงรสขนาดใหญ่ตั้งอยู่ พวกมันกินกันจนท้องเริ่มปูดนูนขึ้นสูง แต่กลับยังไม่ยอมแพ้ พวกมันคว้าหม้อต้มเอาไว้และไม่ยอมให้แขนกลทำความสะอาด
นี่เป็นครั้งแรกที่เหล่านักรบได้กินอาหารขององค์หญิงสาม แน่นอนว่ามันสมกับคำร่ำลือจริง ๆ แทบไม่อยากจะเงยหน้าขึ้นจากชามเลยด้วยซ้ำ
มีอาหารอยู่สามประเภท ได้แก่ เอเลี่ยนต๋าหลู่ เอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ และเอเลี่ยนตั๊กแตน สวี่หลิงอวิ๋นมอบรางวัลให้แก่พวกเขาด้วยการใช้สารเร่งทำปฏิกิริยากับต้นอ้อยจนเติบโตขึ้นมาเป็นจำนวนมาก และคั้นน้ำอ้อยให้พวกเขาดื่ม
“หวานดีจัง!” จิตใจของทุกคนถูกเติมเต็มไปด้วยความหวาน!
เพียงแค่จิบเล็กน้อยก็รู้สึกถึงชีวิตที่สมบูรณ์แบบ จนไม่สามารถทนดื่มน้ำอ้อยถ้วยใหญ่ให้หมดไป อยากจะเอาน้ำอ้อยกลับไปให้ครอบครัวได้ลิ้มลองเหลือเกิน
“ทุกคนดื่มกันให้พอเลยนะ!” สวี่หลิงอวิ๋นโอ้อวดอย่างเต็มรูปแบบ!
“ต้นอ้อยของพวกเราจะเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ เพราะงั้นในอนาคต ทุกคนในจักรวรรดิของเราจะได้ดื่มมัน!”
สวี่หลิงอวิ๋นตกลงกับเอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายว่าเธอจะมอบอาหารอันแสนอร่อยให้แก่พวกมันทุกวัน แต่มีเงื่อนไขว่าพวกมันจะต้องทำงาน
ทำงานอย่างไร? ง่ายมาก ห้ามให้เอเลี่ยนตัวอื่นบุกรุกเข้ามาที่ดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ พวกมันจะต้องคอยเฝ้าไร่อ้อยเอาไว้
เอเลี่ยนเกอหลัวโบกอุ้งเท้าของมัน และพูดคุยเกี่ยวกับเงื่อนไข “เจี๊ยบ ๆๆๆ”
“อยากกินปลาหมึกอร่อย ๆ ทุกวันเลย!”
“อยากกินกุนเชียงอร่อย ๆ ทุกวันด้วย!”
“เอาเนื้ออบแห้งทุกวันด้วยนะ!”
“น้ำอ้อยหวานก็เอาทุกวันเหมือนกัน!”
“ตกลง ตกลง ตกลง! ฉันจะทำตามที่พวกแกขอ! แต่พวกแกจะต้องปกป้องอยู่ที่นี่ ถ้าที่แห่งนี้ถูกทำลายอีกครั้ง ฮึฮึ ฉันจะสั่งให้พ่อหนุ่มหน้าเย็นชาคนนั้นมาคิดบัญชีกับพวกแก เข้าใจไหม?!”
การอ้างอิงถึงโอคาซีนั้นทรงพลังเสียจริง
เอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายกลายเป็นผู้จงรักภักดีในทันที และไม่กล้าต่อรองเงื่อนไขอะไรอีก ทว่าพวกมันก็อดกลั้นความกลัวเอาไว้และต่อรองเงื่อนไขข้อสุดท้าย
“เรียกสหายของพวกเรามาที่นี่ด้วยได้ไหม?!”
ดวงตาของสวี่หลิงอวิ๋นเป็นประกายเมื่อได้ยิน “ได้สิ! มากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี!”
ในที่สุด! เอเลี่ยนเกอหลัวก็รู้สึกโล่งใจ และพึงพอใจ!
สวี่หลิงอวิ๋นก็รู้สึกโล่งใจ และพึงพอใจเช่นกัน!
ก็แค่ใช้กุนเชียง ปลาหมึกยักษ์ปรุงรส เนื้ออบแห้งก็สามารถรักษาไร่อ้อยบนดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ได้แล้ว เยี่ยมไปเลย!
สวี่หลิงอวิ๋นพึงพอใจเป็นอย่างมากที่ปัญหายุ่งยากถูกแก้ไขด้วยงบประมาณอันน้อยนิด
ชาวเน็ตทั้งหลายไม่เข้าใจสิ่งที่สวี่หลิงอวิ๋นพูดคุยกับเอเลี่ยนเกอหลัว แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขาสามารถเข้าใจได้ นั่นคือดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้แห่งนี้จะกลายเป็นถิ่นที่อยู่ของเอเลี่ยนเกอหลัว
และพวกมันจะคอยดูแลไร่อ้อยพวกนี้ด้วย
[องค์หญิงสามน่าทึ่งชะมัด! ให้เอเลี่ยนจัดการกับเอเลี่ยน!]
[ทีหลังเอเลี่ยนที่ต่ำกว่าระดับ 8 ดาวคงจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว! ฮ่า ๆ! หวังว่าพวกเราจะได้กินอะไรหวาน ๆ สักที! แง ๆๆ! ฉันรู้ดีว่าองค์หญิงสามจะไม่ผิดสัญญาแน่นอน!]
[ฉันหวังว่าการต่อสู้จะมีจำนวนน้อยลงนะ อย่างน้อยก็ให้ฉันได้ดื่มของหวานสักแก้วตลอดหนึ่งปีเถอะ!]
[หนึ่งปี? คุณล้อเล่นหรือไง?! คุณคำนวณประชากรทั้งจักรวรรดิชิงเหย้าแล้วหรือยัง?! คุณยังคิดว่าจะได้ดื่มตลอดทั้งหนึ่งปีอยู่อีกไหม?! ฮึ่ม! การพึ่งพิงดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ที่เดียวกับห่างไกลกับการบริโภคของประชากรทั้งจักรวรรดินัก!]
[ฉันขอเสนอให้พวกเราเริ่มปลูกต้นอ้อยบนดาวเคราะห์ของพวกเราด้วย! และส่งเอเลี่ยนเกอหลัวมาให้พวกเราสักสองตัว!]
[ถ้าเกิดเป็นไปได้! แนะนำให้มาที่ดาวเคราะห์ของเรา! ดาวเคราะห์ของเราเป็นดาวเคราะห์เกษตรกรรม และมั่นใจได้เลยว่าต้นอ้อยจะเติบโตอย่างดีและน้ำอ้อยจะมีคุณภาพ!]
