ตอนที่ 496 กินกันเถอะ!
ตอนที่ 496 กินกันเถอะ!
แขนกลที่อยู่บริเวณนั้นถูกป้อนโปรแกรมวิธีการทำอาหาร และหลังจากที่มันรู้วิธีการทำกุ้งมังกรน้อย แขนกลก็เข้าสู่โหมดงานยุ่งอีกครั้ง
สวี่หลิงอวิ๋นตักกุ้งมังกรน้อยออกมาวางลงตรงหน้าเสี่ยวอ้ายกับบอนาร์
“แกทั้งสองมีส่วนร่วมเยอะเลย เพราะงั้นกุ้งมังกรน้อยตัวแรกจะถูกเสิร์ฟให้พวกแก!”
สวี่หลิงอวิ๋นพูด “ยังมีเนื้อสัตว์อีกเยอะแยะอยู่ตรงนั้น ฉันจะทำเป็นเนื้อตุ๋นและทำกุ้งมังกรน้อยเพิ่ม วันนี้คงพูดว่าจะให้อาหารแกจนอิ่มแบบเต็มปากไม่ได้ แต่รับประกันได้เลยว่าพวกแกจะติดใจแน่นอน!”
เหล่านักเรียนที่นั่งอยู่ทางด้านหลัง ชำเลืองมองพวกเธอและแอบเก็บถ้วยกับตะเกียบในมือ อ๊ะ วันนี้อากาศดีจัง!
อยากจะทุบตัวเองสักสองครั้ง!
ลืมไปได้ยังไงว่าลูกพี่ยังไม่ได้กินข้าว กล้าดียังไงถึงได้หยิบถ้วยตัวเองออกมาหน้าตาเฉย?!
เดิมทีชาวเน็ตต่างพากันน้ำลายสอ แต่ในตอนนี้พวกเขารู้สึกขบขันกับท่าทีของพวกนักเรียนทหาร!
[ฮ่า ๆๆ! นักเรียนพวกนี้ตลกกันจัง! พวกคุณเห็นท่าทางของพวกเขาไหม? ดูท่าจะตกใจมากนะนั่น!]
[รู้สึกขายขี้หน้ากันไหม? พวกคุณเห็นอสุรกายที่อยู่ข้างบอนาร์ไหม? ทำไมถึงดูคุ้นจัง?]
[เจ้าบ้า นั่นคืออสุรกายเสี่ยวอ้าย! ไม่แปลกใจเลยที่สุดยอดอสุรกายคอยช่วยเหลือเผ่ามนุษย์ พวกมันถูกอาหารดึงดูดนี่เอง!]
[ถ้าเสี่ยวอ้ายกับบอนาร์เต็มใจจะมาหาพวกเรา ฉันเชื่อว่าจักรวรรดิของพวกเราเต็มใจจะถลุงเงินคลังทุกวัน เพื่อทำให้พวกมันอิ่มท้อง!]
[เพราะงี้เผ่ามนุษย์ถึงยังงงอยู่สินะ! ทำให้พวกมันเสพติด แต่กลับไม่ยอมแก้ไขปัญหาเรื่องอิ่มท้อง?! ถ้างั้นมัวทำอะไรอยู่ที่เผ่ามนุษย์? มาจักรวรรดิพวกเราสิ! รับประกันได้เลยว่าพวกมันจะต้องอิ่มท้อง!]
[พวกคุณพูดเหลวไหลอะไร? อสุรกายจะมัวกังวลเรื่องไม่อิ่มทำไม? ฮ่าฮ่า! พวกมันชอบรสชาตินั้น! พวกคุณมีความสามารถในการทำรสชาติให้ถูกใจพวกมันไหมล่ะ!]
[น่าจะยากไปปะ? ใครจะไปรู้ว่าอสุรกายชอบรสชาติแบบไหน?]
[แต่พวกมนุษย์รู้!]
…
เสี่ยวอ้ายกับบอนาร์กินกุ้งมังกรน้อยด้วยการค่อย ๆ แงะเปลือกกุ้ง บอนาร์กลืนน้ำลายและปล่อยให้เสี่ยวอ้ายได้ลองชิมก่อน
“ซี๊ด! อร่อยมาก! อร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมาเลย!” เสี่ยวอ้ายที่ลองชิมตกหลุมรักรสชาติของกุ้งมังกรน้อย!
สวี่หลิงอวิ๋นพยักหน้า ก็ใช่น่ะสิ! กุ้งมังกรน้อยสามารถยืนหยัดต่อหน้านักกินชาวจีนท่ามกลางอาหารอันโอชะนับร้อยล้านเมนู แสดงให้เห็นว่ารสชาติของมันน่าหลงใหลมากแค่ไหน!
หลังจากบอนาร์มองดูเสี่ยวอ้ายกิน มันก็เริ่มกินด้วย!
ว้าว! เผ็ดนิดหน่อย! แต่ว่ารสชาติอร่อยมาก!
อร่อยมาก!
อสุรกายทั้งสองเสพติดการกินเป็นชีวิตจิตใจ! เสียดายอย่างเดียวคือกุ้งมังกรน้อยตัวเล็กสำหรับพวกมันไปหน่อย จึงทำให้พวกมันไม่พอกิน!
บอนาร์กำลังกินและกิน แต่ทันใดนั้นมันกลับถูกอุ้งเท้าของเสี่ยวอ้ายผลักเข้าให้ มันเงยหน้าอย่างขุ่นเคืองและมองไปที่อสุรกายอันเป็นที่รัก เกิดอะไรขึ้น? ห้ามกินงั้นเหรอ?!
มันทำได้เพียงดู…และดูอีกครั้ง!
เหลือเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น! เสี่ยวอ้ายกินส่วนของตัวเองและเตะบอนาร์ออกมา ส่วนที่เหลือจึงตกไปเป็นของมัน!
เยี่ยม! ที่รักชอบกิน ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้ที่รักกินไป!
บอนาร์ละสายตาออกไป ไม่หันไปมองเสี่ยวอ้าย
แต่ในไม่ช้า กุ้งมังกรน้อยอีกตัวก็ถูกวางลงตรงหน้ามัน และอีกตัวถูกวางลงตรงหน้าเสี่ยวอ้าย
สวี่หลิงอวิ๋นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องห่วง ยังมีอีกหลายสิบตัว แกวางใจและกินมันได้!”
บัดนี้เหล่านักเรียนทหารเริ่มเฉลิมฉลอง
ของอร่อยทำให้ผู้คนอารมณ์ดี นักเรียนทั้งหลายเข้าใจแล้วว่าทำไมองค์หญิงสามถึงได้ดูเหมือนเสียสติหลังจากเห็นกุ้งมังกรน้อย!
เพราะมันคุ้มค่ามาก!
อร่อยมาก! อร่อยจนเงยหัวไม่ขึ้น!
ชาวเน็ตรู้สึกหิวโหย!
[กล้านักก็เปิดปุ่มแบ่งปันรสชาติสิ! ขโมยกินแบบนั้นยังโอเคกันอยู่ไหม?]
[อยากลองเข้าไปชิมจัง อยากรู้ว่าจะอร่อยจริงไหม?!]
[‘ร้านอาหารแสนอร่อย’ ก็มีของอร่อยปะ? ผมไม่เชื่อหรอก! ฮึ่ม! ผมยังมีบัตรวีไอพี ‘ร้านอาหารแสนอร่อย’ อยู่ในมือ และจะได้คิวเข้าไปกินในตอนบ่ายนี้!]
[ว้าว! คอมเมนต์บนคือพวกคนรวยนี่เอง! น่าอิจฉาชะมัด!]
[ได้ยินมาว่าอาหารที่ ‘ร้านอาหารแสนอร่อย’ อร่อย แต่ไม่รู้ว่าจริงไหม?]
[จริงที่สุด! พวกเราได้กินแค่ครั้งเดียวเอง! แต่ลืมไม่ลงเลยล่ะ!]
[ฮึ่ม! รอให้ผมเก็บเงินพอก่อนเถอะ แล้วผมจะลองชิมอาหารใน ‘ร้านอาหารแสนอร่อย’ บ้าง!]
…
สวี่หลิงอวิ๋นเริ่มกิน ขณะที่โอคาซีหั่นเป็นชิ้นบาง ๆ ให้เธออย่างใกล้ชิด เขาคิดว่ากุ้งมังกรน้อยตัวใหญ่จะลิ้มลองรสชาติได้ยาก แต่มันกลับตรงกันข้าม
รสชาติค่อนข้างดี โชคดีที่เจาะเปลือกกุ้งก่อนหน้านี้ น้ำซอสถึงได้ซึมเข้าไปถึงเนื้อด้านใน!
อร่อยมาก! สวี่หลิงอวิ๋นหยุดกินไม่ได้ ขณะที่โอคาซีคอยตัดเนื้อกุ้งมังกรน้อยและเสิร์ฟให้เธออย่างพิถีพิถัน
อวี้ซินกับเหล่านักเรียนทหารกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยเช่นกัน เขาเคยลิ้มลองฝีมือของสวี่หลิงอวิ๋นมาครั้งหนึ่งแล้ว หลังจากได้กินอีกครั้ง เขาจึงคิดว่า อา! นี่สินะความสุขขั้นเทพ!
ขณะที่เจ้าหน้าที่มนุษย์พวกนี้ไม่เคยกินอาหารอันแสนอร่อยแบบนี้มาก่อน! ทุกคนเป็นเหมือนปีศาจที่ได้ลงมาจากภูเขา กินอย่างตะกละตะกลาม มนุษย์เป็นคนทำอาหารอันแสนอร่อยนี้ขึ้นมาหรือนี่! อา! เผ่ามนุษย์ในต้นไม้แห่งชีวิตมีความสุขกันจัง!
ฉากในรายการถ่ายทอดสดมีแต่เรื่องการกิน กิน และกิน!
เสี่ยวอ้ายรู้สึกยังไม่อิ่มทั้งที่กินกุ้งมังกรน้อยหมดแล้ว โชคดีที่ยังเหลือเนื้อตุ๋นหม้อใหญ่อยู่ และทันทีที่หม้อเนื้อตุ๋นถูกเปิดออก กลิ่นหอมเข้มข้นก็โชยออกมา จนทำให้ผู้คนไม่อาจต้านทานได้ ทำได้เพียงสูดดมอย่างแรง
บอนาร์เข้าใจแล้วว่าทำไมเสี่ยวอ้ายถึงชอบสวี่หลิงอวิ๋นมาก ถ้ามันได้กินอาหารอร่อยแบบนี้ทุกวัน มันก็ไม่อยากจากไปไหนเช่นกัน!
สายตาของภรรยาช่างหลักแหลมมาก! วิสัยทัศน์ในการเลือกเจ้าของก็ดีกว่ามันมาก!
เจ้าของมันไม่เคยเตรียมอะไรไว้ให้มันกินเลย แถมยังปล่อยให้เลอะเทอะ ทำให้มันต้องคอยดูแลเด็กน้อยไปตลอดชีวิต! อยู่อย่างนักพรตในทุกวันนี้!
อีกทั้งยังต้องทำงานอย่างหนัก!
โชคดีที่ภรรยาเลือกเจ้านายได้ดี และเธอก็คอยทำอาหารอร่อยให้กิน!
มีเนื้อตุ๋นอยู่ตรงนี้ แล้วก็มีเนื้อบาร์บีคิวที่เริ่มย่างอยู่ตรงนั้น!
โรยผงยี่หร่าและพริกป่นลงไป ละอองน้ำมันที่ตกลงมาบนกองไฟเป็นครั้งคราวอาจทำให้เกิดเปลวไฟขนาดเล็กได้ ปล่อยให้กลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่ว!
เหมยหลี่ติดอยู่ในยานอวกาศลำเล็กและลงจอดบนดาวโจรสลัด ได้แต่ทุบแท่นที่อยู่ตรงหน้าด้วยความโกรธจัด
ไอ้พวกสารเลว! ใช้วิธีการอะไร แล้วทำไมเธอถึงต้องมาลงจอดที่ดาวโจรสลัดอีก ไม่ว่าเธอจะบังคับมันยังไงก็ตามก็ยังเป็นเหมือนเดิม!
ถึงอย่างนั้นเธอก็เริ่มสูดดมกลิ่น บ้าฉิบ! นี่มันกลิ่นอาหาร! กลิ่นหอมทำให้ท้องไส้ของเธอปั่นป่วน!
เธอไม่เคยได้กลิ่นที่ชวนหิวแบบนี้มาก่อน!
เหมยหลี่กำลังโกรธจัด และตอนนี้เธอส่งคลื่นสัญญาณออกไปไม่ได้ด้วยซ้ำ!
เธอก้าวลงจากยานอวกาศ มองดูกลุ่มควันจากการทำอาหารที่ลอยมาจากระยะไกล ที่นั่นน่าจะเป็นสถานที่ที่เผ่ามนุษย์รวมตัวกันใช่ไหม?!
ถ้ามีการทิ้งระเบิดเข้าไปในเวลานี้ พวกมนุษย์จะยังมีชีวิตรอดอยู่หรือไม่?!
