หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า [超级奶爸] – บทที่ 4 ความเข้าใจผิดทั้งหมด (รีไรท์)

บทที่ 4 ความเข้าใจผิดทั้งหมด (รีไรท์)

บทที่ 4 ความเข้าใจผิดทั้งหมด (รีไรท์)

หัวใจของถังหว่านไหวสั่น แต่ประสบการณ์ที่ตรากตรำฟันฝ่าในอุตสาหกรรมบันเทิงที่ผ่านมาทำให้หญิงสาวสะกดกั้นอารมณ์เอาไว้ได้ บนใบหน้าของเธอจึงยังคงความสงบเยือกเย็นและสง่างามอยู่

หญิงสาวไม่เอื้อนเอ่ยคำใดกับตำรวจ ดวงตาจ้องไปที่โจวอี้ เอ่ยถามขึ้นว่า “คุณไม่ได้บอกว่าคุณจะไม่มีทางออกจากภูเขาชางหลางตลอดชีวิตหรอกหรือ แล้วคุณออกมาทำไม”

“ผมมาหาลูกสาว”

โจวอี้แสดงสีหน้าซับซ้อนพอ ๆ กับอารมณ์ของเขา

ชายหนุ่มนึกว่าการแยกทางที่ผ่านมาของเขาและถังหว่านจบสิ้นไปแล้ว และความรู้สึกของตอนยังเยาว์วัยก็เป็นเพียงหมอกควัน

น่าเสียดายที่โชคชะตาช่างน่าขันเสียเหลือเกิน ทันทีที่ตนมีลูกสาว เขาก็ตระหนักถึงสายสัมพันธ์ที่มิอาจคลายระหว่างตัวเขากับถังหว่านขึ้นมา

“แล้วไงต่อ?” ถังหว่านถามอีกครั้ง

“ผมจะแต่งงานและรับผิดชอบคุณ ผมจะดูแลคุณไปตลอดชีวิตเอง” โจวอี้กล่าว

“ไม่ ในเมื่อฉันให้กำเนิดเธอ ฉันก็เลี้ยงดูเธอได้” น้ำเสียงของถังหว่านเต็มไปด้วยความเฉยเมย

“แต่เธอต้องการพ่อ พ่อแท้ ๆ และครอบครัวที่สมบูรณ์ไม่ใช่หรือ ผมเอาข้าวของ บัตรประจำตัวประชาชนและทะเบียนบ้านออกจากภูเขามาแล้ว” โจวอี้คะยั้นคะยอ

ใบหน้าถังหว่านกลับบิดเบี้ยว

เปลวไฟแห่งความโกรธในดวงตาของเธอปะทุขึ้น ความกลัว ความกังวล ความเจ็บปวดและความคับข้องใจที่พลุ่งพล่านเข้ามาทำให้ใกล้จะระเบิดอยู่ร่อมร่อ

แต่แล้ววินาทีถัดมา ถังหว่านก็ยิ้มออกมา

แม้ความงดงามบนใบหน้าจะปลุกเร้าจิตวิญญาณผู้คนที่ได้มองเพียงใด รอยยิ้มของเธอกลับเยือกเย็นอย่างยิ่ง

“คุณไม่สมควรได้รับคำว่าครอบครัวหรอก”

คำพูดนั้นเป็นดั่งมวลภูเขาที่ตกลงบนหัวใจของชายหนุ่ม เขาไม่อาจพูดคำใดออกมาได้ชั่วขณะ

สมควรไหมงั้นเหรอ เขาไม่มีทางรู้หรอก

แม้ว่าโจวอี้จะไม่พอใจกับการปกปิดการตั้งครรภ์ของถังหว่าน แต่ความไม่พอใจของเขานั้นน้อยกว่าความรู้สึกผิดที่มีต่อเธอมาก เขานึกภาพออกว่าถังหว่านจะรู้สึกกดดันขนาดไหน เพราะตอนนั้นเธออายุแค่สิบแปดสิบเก้าเท่านั้น

ในห้องเรียนตอนนี้ ต่างคนต่างมองหน้ากัน เวลานี้แม้แต่คนโง่ก็สามารถเข้าใจได้ว่าโจวอี้เป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของถังเหมียวเหมี่ยว

ขณะที่ทั้งสองได้พูดเพื่อปลดเปลื้องภาระอันหนักอึ้ง การนินทาของคนรอบ ๆ ก็เหมือนกับกองไฟในทุ่งหญ้า

ดาราดังถังหว่านกับบิดาผู้ให้กำเนิดถังเหมียวเหมี่ยวงั้นเหรอ!

ถ้าเหตุการณ์วันนี้แพร่ระบาดออกไปจะไม่เป็นข่าวใหญ่เหรอ?

“เอาล่ะทุกคน ไม่มีอะไรแล้ว!”

เจิ้งเจียนหมิงขมวดคิ้วพลางโบกมือ เขาโกรธมากกับเหตุการณ์ที่เกิดจากความเข้าใจผิดครั้งนี้ “พวกคุณกลับไปที่สถานีกับเราเพื่อทำบันทึกด้วยครับ”

ในเวลานี้ หวงไห่เทาที่มาพร้อมกับคนสนิทหลายคนก็รีบเข้าไปในห้องเรียนโดยไม่สนใจการปรากฏตัวของตำรวจแต่อย่างใด เขาตะโกน สีหน้าพลันแข็งกระด้าง “ใครกล้ามาสร้างความเดือดร้อนที่นี่? ตระกูลหวงของฉันมีแต่คนดี เป็นที่นับน่าถือ… ”

คำพูดของเขาหายไปอย่างกะทันหัน รวมถึงฝีเท้าของเขาด้วย

แขนที่ยกขึ้นและนิ้วที่ชี้มาห้อยค้างกลางอากาศ สีหน้าเหมือนถูกผีหลอกก็มิปาน นั่นเพราะภาพสะท้อนในรูม่านตาคือใบหน้าของโจวอี้!

โจวอี้เห็นหวงไห่เทาเต็มสองตา สีหน้าพลันตกตะลึงไม่แพ้กัน ดวงตาชายหนุ่มส่อแววน่าสงสัย ก่อนจะเหลือบมองกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่นำด้วยมาอย่างรวดเร็ว

“หัวหน้า ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด” เฉินเยว่ฉินยิ้มอย่างขมขื่น

“หา? อ้อ ใช่ มันเป็นความเข้าใจผิด! ความเข้าใจผิด… แค่ก ถ้าโอเคแล้วฉันก็โล่งใจ” หวงไห่เทาเปลี่ยนสีหน้าเร็วกว่าพลิกหน้าหนังสือเสียอีก

คนอื่นไม่ได้สังเกตอะไรเลย แต่เจิ้งเจี้ยนหมิงช่างคิดและช่างสังเกต หลังสังเกตเห็นความผิดปกติก็ถามขึ้นมาว่า “คุณรู้จักกันหรือ”

“ไม่รู้!”

“คนรู้จักเก่าน่ะ!”

หวงไห่เทาและโจวอี้เปิดปากของพวกเขาในเวลาเดียวกัน แต่กลับพูดไม่เหมือนกันซะงั้น

เจิ้งเจี้ยนหมิงยักไหล่ เอ่ยอย่างตรงไปตรงมาว่า “ในเมื่อคุณรู้จักเขา คุณ หวง คุณก็ควรกลับไปที่สถานีกับเราด้วย! อย่างไรก็เป็นแค่ความเข้าใจผิด คุณก็แค่ไปลงบันทึกเสียหน่อย”

“ผม… ผมจำเป็นต้องไปด้วยเหรอ?” หวงไห่เทารู้สึกผิดกับคำพูดตนเองทันที

“ครึ่งหนึ่งของคนในเมืองจินหลิงรู้ว่าคุณเป็นเจ้าของโรงเรียนอนุบาลนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นในที่ของคุณ คุณจะไม่ไปหรอ” เจิ้งเจี้ยนหมิงกล่าวอย่างโกรธเคือง

ถึงคนอื่นจะกลัวหวงไห่เทา แต่เขาไม่กลัว

แม้ว่าเจิ้งเจี้ยนหมิงจะเป็นเพียงรองผู้อำนวยการสถานีตำรวจท้องที่ในพื้นที่ใกล้เคียง แต่พ่อตาของเขาก็เป็นคนระดับสูงในเมือง มีหน้ามีตา เขาจึงไม่เคยเลือกที่รักมักที่ชัง!

หวงไห่เทาจึงยอมตกลงอย่างไม่เต็มใจ

โจวอี้ไม่สนใจหวงไห่เทา เขาเดินไปหาถังหว่าน พยายามอุ้มถังเหมียวเหมี่ยว ลูกสาวของเขาขึ้น แต่ถังหว่านกลับขยับหนี

“แม่ นี่พ่อของเหมียวเหมี่ยวจริง ๆ เหรอ?” ถังเหมียวเหมี่ยวกะพริบตา อวดขนตายาว ๆ ของเธอตอนที่จ้องไปยังโจวอี้ ดวงตากลมโตตอนนี้เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ถังหว่านเผชิญหน้ากับโจวอี้ด้วยความรู้สึกทั้งโกรธทั้งเสียใจ แต่เมื่อเธอหันไปเห็นลูกสาว ความรู้สึกซับซ้อนก็ตีขึ้นมา

หญิงสาวรู้ว่าตนไม่มีสิทธิ์ที่จะกีดกันลูกสาวจากความรักของพ่อ

แต่เธอก็จะไม่ยอมไม่คืนดีและไม่ให้ชายผู้โหดร้ายคนนี้เข้าใกล้ลูกสาวของเธอแน่

ภายใต้ความคลุมเครือในห้วงความคิด เธอทำได้เพียงส่งเสียง “อืม” เบา ๆ ออกมา มันเบาหวิวชนิดที่ว่าบางเท่าปีกของแมลงวันและยุงเลยทีเดียว

ดวงตาของถังเหมียวเหมี่ยวเป็นประกายขึ้นมาทันทีที่ผู้เป็นแม่ยอมรับ

โจวอี้มองดูอดีตภรรยาและลูกสาวที่อยู่ข้างหน้า ถอนหายใจอยู่ในใจเงียบ ๆ เขารู้ว่าการหายตัวไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมาทำให้พวกเธอแปลกใจ อย่างไรเร่งรัดไปก็เสียเวลาเปล่า ถ้าต้องการให้พวกเขายอมรับ ค่อย ๆ เข้าหาคงดีกว่า

สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คืออาการเจ็บป่วยของลูกสาว

“ให้ลูกสาวผมกินยาเม็ดนี้ด้วย! มันช่วยรักษาอาการหวัดของเธอได้” โจวอี้ มอบเม็ดยาสีขาวให้ถังหว่านพลางกำชับ

ไอ้เม็ดน้ำตาลนี้เนี่ยนะจะช่วยเหมียวเหมี่ยวได้?

ถังหว่านทั้งประหลาดใจทั้งลังเล เธอรู้ว่าโจวอี้รู้เรื่องยาและเป็นลูกศิษย์ของหมอสันโดษในภูเขาชางหลาง

หากเป็นยาจากใครอื่น หญิงสาวคงไม่รีรอที่จะปฏิเสธ แต่เธอก็อยากจะรักษาลูกสาวให้หายดี… ในที่สุดเธอจึงตกลงรับยาและเกลี้ยกล่อมให้ถังเหมียวเหมี่ยวกินยา

ต่อมาถังหว่านและโจวอี้ก็ตามเจิ้งเจี้ยนหมิงกลับไปที่สถานีตำรวจและลงบันทึกประจำวัน

หลังจากลงบันทึกเรียบร้อยแล้วแล้ว โจวอี้ก็เดินออกจากสถานีตำรวจพร้อมกับทุกคน แม้ว่าจะเห็นว่าหวงไห่เทาเดินออกจากประตูสถานีตำรวจด้วยท่าทางราวกับจะวิ่งหนีอยู่รอมร่อ เขาไม่ได้ขอให้เจ้าตัวหยุด

คนเราหนีไปไม่ได้ตลอดหรอก

โจวอี้เดินตามถังหว่านที่เดินออกไปพร้อมกับลูกสาวในอ้อมแขนโดยไม่พูดอะไรสักคำ ดวงตาของเขาแน่วแน่เป็นอย่างยิ่ง

“อย่าตามเรามานะ” ในที่สุดถังหว่านก็หยุดลงที่หน้ารถ เธอหันกลับมาจ้อง โจวอี้ด้วยสายตาเย็นชา “คุณเห็นลูกแล้วใช่ไหม ลูกน่ะเก่งมาก และฉันก็มีชีวิตที่ดีมาก เราไม่ต้องการให้คุณดูแลเราอีกแล้ว ไม่ต้องการให้คุณรับผิดชอบด้วย เพราะงั้นกลับภูเขาชางหลางไปซะเถอะ อย่าปรากฏตัวต่อหน้าเราอีก”

“เสี่ยวว่าน คุณรู้จักนิสัยของผมดี คุณไล่ผมไม่ได้หรอก” โจวอี้ส่ายหัว

“ถ้าคุณไม่ไปก็ช่าง แต่อย่ามายุ่งกับพวกเราอีก” ถังหว่านกล่าวอย่างโกรธเคือง

“ผมเป็นพ่อของเหมียวเหมี่ยว ยังไงลูกก็ต้องการความรักจากพ่อ ผมเป็นคนของคุณแล้ว ถึงคุณจะไม่ยอมรับ ผมก็อยากจะไล่ตามคุณอีกครั้ง” โจวอี้พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ป่วยเปล่าเนี่ย?” ถังหว่านถามอย่างโกรธ ๆ

“หลายปีที่ผ่านมาฉันหาแฟนไม่ได้ด้วยซ้ำ จะไปแต่งงานกับใครได้ไง”

ในตอนนั้น ใบหน้านวลนิ่มก็แวบเข้ามาในใจของโจวอี้ แต่เขาก็สลัดมันออกไปอย่างไร้ความปรานี