หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า [超级奶爸] – บทที่ 216 วิ่งตอนเช้า

บทที่ 216 วิ่งตอนเช้า

บทที่ 216 วิ่งตอนเช้า

เมืองภาพยนตร์ซีซือ

หลังจากถ่ายทำมาทั้งวัน ในที่สุดถังหว่านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอกล่าวลาเกาชงและพาซุนเหมิงผู้ช่วยของเธอไปยังรถตู้ของเธอที่จอดอยู่

“พี่หว่าน ได้ยินไหม” ซุนเหมิงถามอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“ได้ยินอะไร?”

“ตอนที่ฉันอยู่ในกองถ่ายวันนี้ ฉันได้ยินมาว่ามีหมอแซ่โจวออกจากกองถ่ายของเราเพราะอะไรบางอย่าง แต่เขากำลังจะกลับมา และบอกว่าเขากำลังจะเล่นบทมารพิณหกนิ้ว”

“มีหมอตั้งหลายคนที่แซ่โจว” ถังหว่านหัวเราะและพูดต่อ “คิดว่าหมอแซ่โจวคนนั้นคือโจวอี้รึไง อย่าคิดเยอะไปเลยเจ้าหัวน้อย”

“แต่หมอคนนั้นชื่อโจวอี้เหมือนกัน!” ซุนเหมิงกระซิบ

อันที่จริงตอนที่ถังหว่านได้ยินบางคนในกองถ่ายพูดถึงหมอโจว เธอก็รู้สึกสงสัยอย่างมาก

แต่พอมาคิดดูอีกที เธอก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้

เขาเพิ่งออกมาจากภูเขาและดูแลลูกอยู่ที่จินหลิง เขาจะมีเวลามาถ่ายละครที่นี่ได้ยังไง? ยิ่งไปกว่านั้น เขายังต้องทำหน้าที่เป็นหมออีก

“ยังไงก็ตาม พี่หว่าน เฉินอันฉีในกองถ่ายของเราสวยจริง ๆ! เธอสวยเกือบเท่าพี่เลย!” ซุนเหมิงพูดด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ เธอสวย” ถังหว่านพยักหน้า

แม้ว่าเธอจะไม่ได้คุยกับเฉินอันฉีมากนัก แต่สาวสวยคนนั้นก็เปล่งประกายอยู่ทุกที่ และยากที่เธอจะไม่สังเกตเห็น

ผู้หญิงคนนั้นสวย หุ่นดี นิสัยดี แม้ว่าในวงการบันเทิงจะมีสาวสวยมากมาย แต่จะมีสักกี่คนที่สวยกว่าเฉินอันฉี

“ฉันได้ยินมาว่าหมอโจวคนนั้นมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเฉินอันฉีด้วย” ซุนเหมิงพูดด้วยรอยยิ้ม

“…”

ถังหว่านเข้าไปในรถ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูและพบว่าเธอได้รับข้อความมากมาย แต่ไม่มีข้อความจากโจวอี้

และนั่นทำให้เธอรู้สึกผิดหวัง

กี่วันแล้วนะ?

ทำไมเขาถึงไม่ส่งข้อความมาเลย?

เขาไม่คิดถึงเธอบ้างเหรอ?

ถังหว่านเก็บโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋าแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง

เธอคิดถึงลูกสาว และเธอก็คิดถึงเขา…

ไม่ใช่สักหน่อย! ฉันแค่คิดถึงอาหารที่เขาทำเท่านั้น!

ถังหว่านบอกตัวเองในใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น

หลังจากเกลี้ยกล่อมสำเร็จ ในที่สุดโจวอี้ก็แต่งตัวให้เธอ ก่อนจะมองดูเด็กน้อยล้างหน้าและบ้วนปาก จากนั้นคู่พ่อลูกก็พากันออกไปวิ่งตามทางที่หิมะโปรยปรายในยามเช้า

มีไม่กี่คนที่อยู่บนทางเดินด้านนอก

ไม่ใช่ว่าผู้อยู่อาศัยที่นี่ขี้เกียจเกินไป แต่ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงเท่านั้น ยกเว้นคนแก่ที่นอนน้อย ใคร ๆ ก็อยากนอนห่มผ้านวมในหน้าหนาวแบบนี้กันทั้งนั้น

“ทำไมเหมียวเหมี่ยวตื่นเช้าจัง”

เมื่อผ่านจัตุรัสเล็ก ๆ ชายชราสวมชุดฝึกสีขาวที่กำลังเล่นไทเก๊กอย่างช้า ๆ ก็ส่งเสียงทักทายถังเมี่ยวเมี่ยวด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะคุณปู่อัน!”

ถังเหมียวเหมี่ยวสวมเสื้อแจ็คเก็ตสีแดงและถุงมือแบบหนา เธอวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับโจวอี้ และยกมือขึ้นตามคำทักทายของคุณปู่คนนั้น

“เด็กคนอื่นไม่อยากตื่นเช้า แต่เหมียวเหมี่ยวรู้จักการตื่นเช้าออกกำลังกายแบบนี้ ดีมากจริง ๆ” ชายชรายิ้มและชมเชย

“อื้อ! เหมียวเหมี่ยวดีที่สุด และคุณปู่อันก็ดีที่สุดด้วย!” ถังเหมียวเหมี่ยวหัวเราะ จากนั้นก็วิ่งตามโจวอี้ไปข้างหน้า

เด็กน้อยมีความสุขมากที่ได้รับคำชม

ดังนั้นการวิ่งจึงเพลิดเพลินยิ่งกว่าเดิม

หนึ่งพันเมตรต่อมา ถังเหมียวเหมี่ยวก็เริ่มหายใจลำบากมากขึ้น

สองพันเมตรต่อมา ถังเหมียวเหมี่ยวหยุดและปฏิเสธที่จะวิ่ง

นั่นคือความรู้สึกของเด็กเมื่อเริ่มวิ่ง เธอเต็มใจที่จะวิ่งหลังจากได้รับคำชม พลังในการวิ่งของเธอก็แข็งแกร่งขึ้นมาก แต่ในที่สุดความแข็งแกร่งทางร่างกายและความอดทนของเธอก็หมดลงเมื่อวิ่งไปถึงขีดจำกัด

“พ่อจ๋าหนูเหนื่อยแล้ว กลับบ้านกันไหม”

“เหมียวเหมี่ยว ก่อนออกมาเราตกลงกันว่าจะวิ่ง 5 กิโลเมตร แต่ตอนนี้เราวิ่งได้แค่ 2 กิโลเมตรเอง หากเรายอมแพ้แบบนี้ กลับบ้านไปพี่สาวเสี่ยวรุ่ยของลูกจะหัวเราะเยาะเอาได้นะ” โจวอี้พูดด้วยรอยยิ้ม

“พี่เสี่ยวรุ่ยไม่หัวเราะเยาะหนูหรอก พี่เสี่ยวรุ่ยไม่ได้ออกมาวิ่งสักหน่อย” ถังเหมียวเหมี่ยวพูดพร้อมกับเริ่มเบะปาก

“เหมียวเหมี่ยว พี่สาวเสี่ยวรุ่ยได้รับบาดเจ็บที่ขา อันที่จริงเธอกระตือรือร้นที่จะมาวิ่งกับเรามาก ในอีกไม่กี่เดือน ถ้าพ่อรักษาขาของพี่เสี่ยวรุ่ยเสร็จ พวกเราทุกคนจะได้มาวิ่งด้วยกัน”

“อื้มมม” ถังเหมียวเหมี่ยวพยักหน้า

“ดังนั้น ตอนนี้เรายังต้องวิ่งต่อไป และอีกหน่อยเราจะต้องตื่นแต่เช้ามาวิ่งทุกวันเพื่อฝึกฝนร่างกายให้ดี เมื่อเสี่ยวรุ่ยมาวิ่งกับเรา ลูกจะได้พิสูจน์ให้พี่สาวของลูกเห็นว่าพวกเราเก่งมาก ตกลงไหม?” โจวอี้เกลี้ยกล่อม

“ดี!” ถังเหมียวเหมี่ยวตาเป็นประกาย และเธอก็มีแรงใจที่จะวิ่งต่อไปอีกครั้งทันที

น่าเสียดาย หลังจากวิ่งไปอีกห้าหรือหกร้อยเมตร แรงจูงใจของเธอก็พ่ายแพ้ต่อความเหนื่อยล้า และเธอก็ส่งเสียงดังและไม่เต็มใจที่จะวิ่งอีก

“เหมียวเหมี่ยว วิ่งอีกสักแป๊บนึง แล้วพ่อจะกลับบ้านไปทำอาหารให้ลูก!”

“หนูอยากกินเกี๊ยวกุ้งคริสตัลแล้วก็ขนมจีบข้าวเหนียว” ถังเหมียวเหมี่ยวหอบหายใจ

“ไม่มีปัญหา”

หลังจากวิ่งได้อีกสามกิโลเมตร ถังเหมียวเหมี่ยวก็หยุดวิ่งอีกครั้ง เธอกอดขาของโจวอี้โดยไม่ยอมปล่อย นับประสาอะไรกับก้าวไปข้างหน้าอีกครึ่งก้าว

“ถ้าลูกวิ่งตามพ่อได้ ลูกจะกลายเป็นซูเปอร์แมน ลูกอยากเป็นซูเปอร์แมนไหม”

“อยาก..”

“งั้นก็ปล่อยพ่อ แล้ววิ่งต่อไปเถอะ”

“เข้าใจแล้ว!”

ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย…

“วิ่งต่อไปนะ หลังจากวิ่ง พ่อจะพาลูกกับพี่เสี่ยวรุ่ยออกไปกินอาหารอร่อย ๆ แบบไม่อั้นเลย!”

“เร็วเข้า บอกตัวเองว่าลูกเก่งที่สุด!”

“วิ่ง…”

สำหรับเด็กผู้หญิงอายุราว ๆ สี่ห้าขวบ มันไม่ง่ายเลยที่จะจบการวิ่งระยะยาวในห้ากิโลเมตร แต่การฟื้นฟูของเด็ก ๆ นั้นแข็งแกร่งมาก เมื่อเธอเหนื่อย เธอจะสรรหามุกทุกอย่างมาเพื่ออ้าง แต่หลังจากอิดออดไปได้ไม่นาน พละกำลังของเธอก็ฟื้นคืนกลับมา

เมื่อกลับถึงบ้าน

โจวอี้ก็รอลูกสาวของเขาอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้า เขาอุ้มเธอไปที่ห้องนั่งเล่น จากนั้นก็ตรงเข้าไปในครัว

ขนมจีบกุ้งคริสตัล ขนมจีบข้าวเหนียว ขนมจีบทอด ขนมจีบเนื้อ

โจวอี้ทำอาหารทุกอย่างได้รวดเร็ว ดังนั้นในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง อาหารเช้าแสนอร่อยก็พร้อมแล้ว

เมื่อเขากลับมาที่ห้องอาหาร เขาก็ได้ยินว่าลูกสาวของเขากำลังโอ้อวดเรื่องวิ่งตอนเช้าให้เสี่ยวรุ่ยฟัง

“กินได้แล้ว!” โจวอี้พูดด้วยรอยยิ้ม

ตอนนี้มีคนในครอบครัวเพิ่มมากขึ้น ถังหว่านออกไปทำงานนอกบ้าน แต่ในบ้านมีสมาชิกเพิ่มอีกสองคือถงหู่และคุณย่าโจว ซึ่งเมื่อรวมกับเหม่ยหลานพี่เลี้ยงเด็ก ทั้งหมดก็มีถึงหกคน และถ้ารวมถังหว่านแล้วก็มีเจ็ดคน

จู่ ๆ โจวอี้ก็อยากเห็นหน้าถังหว่านเมื่อเธอกลับมา

เธอจะแปลกใจไหมถ้าเห็นบ้านยุ่งขนาดนี้?

เสร็จสิ้นมื้ออาหาร

โจวอี้ก็เรียกถงหู่และพาลูกสาวสองคนของเขาไปที่ไป๋หลัววิลล่า

วันนี้โจวอี้วางแผนที่จะทำยาต้มอี้เฉินทั้งหมดหมื่นขวดให้เร็วที่สุด

การทำเงินเป็นจุดประสงค์หนึ่ง แต่จุดประสงค์หลักจริง ๆ คือเขาต้องการหลอมยาสองเม็ดที่วางแผนไว้ก่อนหน้านี้

“ถงหู่ นายพาลูกสาวสองคนของฉันไปเล่นก่อน”

โจวอี้ให้ถงหู่ดูแลลูกสาวสองคนของเขา จากนั้นเขาก็เริ่มปรุงยา

หวงไห่เทารีบมาดูโจวอี้ปรุงยาด้วยสีหน้าแช่มชื่น

“ยาต้มอี้เฉินหมื่นขวดนั่นน่ะขายหมดแล้วเหรอ?” โจวอี้รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“แน่นอน” หวงไห่เทาเผยสีหน้าภูมิใจ เขาตบหน้าอกและพูดว่า “ไม่รู้เหรอไงว่าผมเป็นใคร ด้วยความสามารถสุดเจ๋งของผม ถ้าคุณต้มยาที่เหลืออีกเก้าพันขวดเสร็จ ผมจะสามารถขายพวกมันได้หมดในเวลาอันสั้นและทำกำไรก้อนโตเลยล่ะ”

“ช่วงนี้ผมไม่ได้ขาดแคลนเงิน” โจวอี้ยิ้ม

ใช่! ช่วงนี้เขาไม่ได้ขาดเงิน

เขาทำเงินได้มากมายจากการประมูลวัตถุดิบยาที่เมืองฉู่ และเมื่อไหร่ที่การชดเชยของตระกูลฮวงฟู่มาถึง กระเป๋าของเขาก็จะยิ่งหนักกว่าเดิม