เป็นไปตามการคาดการณ์ของหนานกงเยี่ย ฝ่ายวางแผนและฝ่ายไอทีให้คะแนนผลงานออกแบบของเหลิ่งรั่วปิงเอาไว้สูงมาก อีกทั้งพนักงานที่ทำงานในบริษัทมานานก็ได้เขียนแสดงความคิดเห็นว่า’ผลงานของคนที่เคยออกแบบมาก่อนไม่น่าสนใจ หวังว่าจะได้ร่วมงานกับนักออกแบบคนใหม่’
เมื่อเห็นความคิดเห็นนี้ หนานกงเยี่ยกระตุกมุมปากขึ้นมาแล้วแสยะยิ้ม พวกพนักงานเก่าแก่ของฝ่ายไอที ไม่เคยพูดชมผลงานของใครง่ายๆ แต่กลับชื่นชมเหลิ่งรั่วปิงด้วยคำพูดแบบนี้ ดูท่าแล้วผลงานการออกแบบของเธอคงจะวิเศษมาก
“ไปคุยกันที่ประชุม” หนานกงเยี่ยพับปิดเอกสาร ความเป็นจริงเขาตัดสินใจแล้ว การออกแบบโรงแรมอิมพีเรียลต้องเป็นของเหลิ่งรั่วปิงอย่างแน่นอน การเข้าประชุมเป็นเพียงแค่ทำตามขั้นตอนของบริษัทเท่านั้น
“ครับ” ก่วนอวี้เดินออกไปด้วยความเคารพ จากนั้นเตรียมนัดหมายการประชุม
หลังจากที่ก่วนอวี้ออกไปแล้วนั้น หนานกงเยี่ยกดไปที่เบอร์โทรศัพท์ภายในบริษัท เขาโทรหาเหลิ่งรั่วปิง “กำลังทำอะไรอยู่”
“…” เหลิ่งรั่วปิงนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่หนานกงเยี่ยโทรหาเธอในเวลาทำงาน “กำลังเตรียมพรีเซนต์งานออกแบบของโรงแรมอิมพีเรียลค่ะ”
“เตรียมตัวไปถึงไหนแล้ว”
“ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี เดี๋ยวช่วงบ่ายเอาไปคุยกันที่ห้องประชุม”
“ได้ค่ะ”
หลังจากตัดสาย หนานกงเยี่ยเปิดดูกล้องวงจรปิดห้องทำงานของเหลิ่งรั่วปิงผ่านคอมพิวเตอร์ของเขา หนานกงเยี่ยจ้องมองดูเธออย่างเงียบๆ อยู่พักหนึ่ง เธอตั้งใจทำงานมาก ท่าทีจริงจังนั้นเหมือนนางฟ้าที่เงียบสงบ
ผ่านไปนานครู่หนึ่ง หนานกงเยี่ยค่อยๆ เอนตัวลงพิงเก้าอี้ เขาหลับตาลง ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเธอเป็นคนที่มีความสามารถ เขาที่เป็นผู้บริหารของบริษัทหนานกง ควรที่จะรักษาคนที่มีความสามารถแบบนี้เอาไว้ สำหรับเรื่องอื่นนั้น…ไว้ค่อยตัดสินใจด้วยความเฉียบขาดก็แล้วกัน!
หลังจากนั้น หนางกงเยี่ยก็ลืมตาขึ้นมา เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรหาก่วนอวี้ “เตรียมสัญญาจบความสัมพันธ์ให้ฉันที”
“…ครับ” ก่วนอวี้ที่กำลังเตรียมการประชุมอยู่นั้น ความคิดของเขาว่างเปล่าขึ้นมาทันที คุณชายเยี่ยตัดสินใจเลิกกับคุณเหลิ่ง? แต่ ตอนนี้ยังไม่ครบสองเดือนเลย
ช่วงบ่าย การประชุมถูกจัดขึ้นในห้องประชุมสุดหรูชั้นบนสุดของบริษัทหนานกง
เหลิ่งรั่วปิงแต่งกายด้วยชุดยูนิฟอร์มสีขาวดำ เธอยืนอยู่ด้านหน้าแล้วพูดพรีเซนต์งานออกแบบของเธอ PPTของเธอทำออกมาได้สวยมาก การพูดพรีเซนต์งานของเธอก็มืออาชีพมากเช่นเดียวกัน เธอพูดได้ถูกต้องและตรงประเด็น ท่าทางของเธอนั้นดูมีสง่าและนิ่งสงบ เผยให้เห็นถึงเสน่ห์ของเธอ ทำให้ทุกคนในที่ประชุมหลุดเข้าในโลกของเธอ
หลังจากที่พรีเซนต์งานจบแล้วนั้น ทุกคนในที่ประชุมยังไม่ทันได้ดึงสติกลับมา พวกเขาไม่เพียงแต่ตะลึงกับงานออกแบบของเธอ แต่ยังตะลึงกับความสวยของเธออีกด้วย
“แปะ แปะ แปะ!” เสียงปรบมือของหนานกงเยี่ยดังขึ้นในห้องประชุม
ไม่รู้ว่าใครคือคนที่ดึงสติของตนเองกลับมาได้ก่อน เขารีบปรบมือตาม ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ในห้องประชุมมีเสียงปรบมือดังก้อง
สำหรับคำชื่นชมที่ได้มาด้วยความลำบากนั้น เหลิ่งรั่วปิงทำได้เพียงคลายยิ้มอย่างสง่างาม เผยเสน่ห์ของเธอออกมา
ก่วนอวี้นั่งอยู่ด้านข้างของหนานกงเยี่ย เขาใช้หางตาแอบมองไปที่หนางกงเยี่ยครู่หนึ่ง แล้วครุ่นคิดในใจ คุณชายเยี่ย ผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ คุณคิดที่จะปล่อยเธอไปจริงๆ หรอ
อย่างไม่มีข้อสงสัย สุดท้ายแล้วเหลิ่งรั่วปิงก็ได้เป็นคนออกแบบโรงแรมอิมพีเรียล
ผลงานของเธอทำให้ทุกคนอิจฉา ทว่าไม่มีใครไม่พอใจ
ตอนเย็น ท้องฟ้ามืดครึ้มและมีพายุ หิมะเริ่มตกลงมาประปราย ทั้งที่ตอนเช้าท้องฟ้ายังสดใส แต่ตอนกลางวันกลับมืดครึ้ม และตอนเย็นก็เริ่มมีหิมะตก ความเป็นจริงช่วงฤดูหนาวอากาศมักจะเปลี่ยนแปลงบ่อย ซึ่งอากาศของฤดูนี้ก็เหมือนจิตใจของคน เพราะอยากที่จะคาดเดาได้
เลิกงาน หนานกงเยี่ยต่อสายภายในของบริษัทไปหาเหลิ่งรั่วปิง “ผมรอคุณที่โรงจอดรถชั้นใต้ดินนะ เดี๋ยวเรากลับวิลล่าหย่าเก๋อด้วยกัน”
“…ค่ะ” เหลิ่งรั่วปิงตอบช้าเล็กน้อย เมื่อก่อนหนานกงเยี่ยไม่เคยทำตัวสนิทสนมกับเธอในที่สาธารณะ เพราะไม่ต้องการเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคน แต่วันนี้เขากลับต้องการให้กลับวิลล่าหย่าเก๋อด้วยกัน เขาไม่กลัวคนอื่นจะเห็นหรือไง
Related
