เดิมพันเสน่หา – ตอนที่ 235 ไล่ล่าภรรยากลางดึก

ตอนที่ 235 ไล่ล่าภรรยากลางดึก

วางสายจากก่วนอวี้ หนานกงเยี่ยเป็นกังวลมาก จึงโทรศัพท์ไปหามู่เฉิงซี

หนานกงเยี่ยโทรมากลางดึก มู่เฉิงซีเดาออกได้ทันทีว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น เขาไม่กล้ารอช้า รีบรับสายทันที “หนานกง เกิดอะไรขึ้น”

หนานกงเยี่ยกัดนิ้วตนเองจนฉีกขาดอีกครั้ง พยายามประคองสติของตนเองเอาไว้ “เหลิ่งรั่วปิงหนีไปแล้ว ตอนนี้เธอกำลังมุ่งหน้าไปชาญเมืองตะวันตก แกส่งคนไปตามรั่วปิงกลับมาให้ฉันที”

มู่เฉิงซีเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ วิเคราะห์สถานการณ์ได้ดีและเก่งที่สุด ฟังเสียงอ่อนแรงของหนานกงเยี่ย มู่เฉิงซีพอจะเดาได้ทันทีว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง “เข้าใจแล้ว หนานกง แกไม่ต้องกังวล ฉันจะส่งคนไปเดี๋ยวนี้”

วางสาย มู่เฉิงซีลุกจากเตียงแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับโทรสั่งเคลื่อนย้ายกำลังเจ้าหน้าที่ตำรวจ ในฐานะเพื่อนของหนานกงเยี่ย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาใช้อำนาจในหน้าที่ และไม่น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายด้วย ตอนนี้เขาไม่อาจสนใจอะไรมากมาย

เสียงโทรศัพท์ปลุกเวินอี๋ตื่น เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง มองมู่เฉิงซีเปลี่ยนเสื้อผ้านิ่งๆ พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “คุณจะไปช่วยคุณหนานกงตามจับพี่รั่วปิงจริงๆ เหรอคะ”

มู่เฉิงซีลำบากใจเล็กน้อย “เวินอี๋ ความรู้สึกที่หนานกงมีต่อเหลิ่งรั่วปิงเป็นยังไงคุณก็รู้ดี ถ้ารั่วปิงทิ้งมันไปแบบนี้ หนานกงจะทนได้ยังไง”

เวินอี๋ก้มหน้าลงด้วยความปวดใจ “แต่ว่าพี่รั่วปิง เธอก็ทรมานมากนะคะ”

มู่เฉิงซีถอนหายใจ “เวินอี๋ คุณไม่ต้องเสียใจ ผมช่วยหนานกงพาตัวเหลิ่งรั่วปิงกลับมา สำหรับเหลิ่งรั่วปิงเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร เธอจะไปหาผู้ชายที่รักเธอเหมือนหนานกงเยี่ยแบบนี้ได้จากที่ไหนอีก”

เวินอี๋ถอนหายใจ “ฉันไม่เคยห้ามอะไรคุณมาก่อน แต่ฉันขอร้องคุณข้อหนึ่งนะคะ ถ้าพี่รั่วปิงไม่ยอมกลับไปหาคุณหนานกง คุณอย่าทำร้ายเธอเด็ดขาด”

มู่เฉิงซีพยักหน้า แล้วออกไปอย่างรวดเร็ว ได้บทเรียนจากเรื่องเมื่อคราวที่แล้ว เขาไม่กล้าชักช้าแม้แต่วินาทีเดียว เขารู้ดีว่าความสามารถของเหลิ่งรั่วปิงอยู่ในระดับไหน ช้าไปแค่หนึ่งวินาทีก็ตามเธอกลับมาไม่ทันแล้ว

หนานกงเยี่ยเก็บโทรศัพท์ พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา หยิบแก้วบนโต๊ะ ปาลงบนพื้น จากนั้นหยิบเศษแก้วขึ้นมา แล้วกรีดข้อมือตนเอง ความเจ็บปวดสุดขั้วหัวใจ ทำให้เขามีสติขึ้นมาก

พ่อบ้านตื่นตกใจ “คุณชายเยี่ย!”

หนานกงเยี่ยผลักพ่อบ้านแล้วเดินลงไปชั้นล่าง เขาจะไปตามเหลิ่งรั่วปิงด้วยตนเอง

พ่อบ้านรีบเดินตามหลัง “คุณชายเยี่ยครับ คุณเป็นแบบนี้แล้วจะไปที่ไหนได้ครับ พักผ่อนที่บ้านเถอะครับ?”

หนานกงเยี่ยไม่ไหวติง เดินโซซัดโซเซลงไปชั้นล่าง จากนั้นออกไปจากวิลล่า ขับรถมุ่งหน้าไปยังชาญเมืองตะวันตก ระหว่างทาง เขาโทรหาเหลิ่งรั่วปิง แต่กลับได้ยินเพียงเสียงเย็นยะเยือก ‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ’

หนานกงเยี่ยโยนโทรศัพท์ทิ้ง สายตาทั้งสองจับจ้องไปบนท้องถนน แววตาเย็นยะเยือ ‘เหลิ่งรั่วปิง คุณหนีไม่พ้นหรอก!’

หลินมั่นหรูตั้งใจดึงถังเฮ่าเข้ามาข้องเกี่ยว เพื่อที่จะให้เขาขวางเหลิ่งรั่วปิง ดังนั้นตอนที่เธอขับรถจึงตั้งใจรักษาระยะห่างเอาไว้ เธอกำลังมองหาสถานที่ที่เหมาะสม เพื่อไม่ให้เหลิ่งรั่วปิงเคลือบแคลงใจ และทำให้ถังเฮ่าตามทัน

ทว่าเหลิ่งรั่วปิงร้อนใจอยากจะไปจากที่นี่ เธอต้องรีบกลับซีหลิงเพื่อช่วยอาเธอร์ ในคุกเป็นยังไงเธอรู้ดีที่สุด อยู่ข้างในคุกหนึ่งวันก็ต้องทุกข์ทรมานเพิ่มมากขึ้นหนึ่งวัน มองดูท่าทีอ่อนแรงของหลินมั่นหรู เหลิ่งรั่วปิงอดที่จะโมโหไม่ได้ “หลินมั่นหรู เธอไม่ได้กินข้าวหรือไง ทำไมถึงสะบัดถังเฮ่าทิ้งไม่ได้สักที”

หลินมั่นหรูชำเลืองมอง “เหลิ่งรั่วปิง เธออย่าคิดว่าเจ้าวิหารชอบเธอแล้วจะทำอะไรก็ได้ คนที่กำลังตามไล่ล่าพวกเราคือถังเฮ่าหนึ่งในคุณชายทั้งสี่ของเมืองหลง เธอคิดว่าฉันจะสะบัดเขาทิ้งได้ง่ายๆ เหรอ”

เหลิ่งรั่วปิงรู้ดีว่าถังเฮ่าไม่ใช่คนธรรมดา ดังนั้นจึงไม่ได้ถือสาหลินมั่นหรู “ขับเร็วหน่อย”

หลินมั่นหรูแสยะยิ้ม ดวงตาเป็นประกาย

ขับรถไปถึงเส้นทางที่ถนนโล่ง หลินมั่นหรูตัดสินใจที่จะให้ถังเฮ่าตามทันที่นี่ สายตาของเธอดีมาก เห็นก้อนหินขนาดใหญ่ตั้งแต่ที่ไกลๆ เธอจงใจไม่หักหลบก้อนหิน ปล่อยให้ยางรถด้านซ้ายชน

ปัง!

รถสั่นสะเทือน ชนกับแผงกั้นถนน จำเป็นต้องหยุดลง

เหลิ่งรั่วปิงหันขวับไปมองหลินมั่นหรู “หลินมั่นหรู เธอขับรถภาษาอะไร!”

หลินมั่นหรูแสร้งทำเป็นไม่พอใจ “ฟ้ามืดขนาดนี้ ฉันจะรู้ได้ยังไงว่ามีก้อนหิน”

เหลิ่งรั่วปิงหัวเราะเย็นยะเยือก “หลินมั่นหรู อย่าคิดว่าฉันอ่านความคิดตื้นๆ ของเธอไม่ออก ต่อให้ฉันจะถูกถังเฮ่าขวางเอาไว้แล้วกลับซีหลิงไม่ได้ เจ้าวิหารก็ไม่มีวันชอบเธอหรอก ในทางตรงกันข้ามเจ้าวิหารจะโมโหที่เธอรับฉันกลับไปไม่สำเร็จ”

หลินมั่นหรูเม้มกัดฟันแน่นมองไปยังเหลิ่งรั่วปิง นัยน์ตาของเธอเปี่ยมด้วยความเจ็บใจ ตัวเธอเองก็รู้ดี สิ่งที่เหลิ่งรั่วปิงพูดเป็นความจริง ดูจากความบ้าคลั่งของซือคงอวี้ เดาได้ว่าถ้าเหลิ่งรั่วปิงกลับซีหลิงไม่สำเร็จ เขาจะโมโหมากขนาดไหน ถึงเวลานั้นเขาอาจจะโมโหจนถึงขั้นเอาชีวิตเธอก็ได้

หลินมั่นหรูกลัวแล้ว

เหลิ่งรั่วปิงพูดต่อ “ถังเฮ่ากำลังจะตามทันแล้ว เธอจัดการเอาเองแล้วกัน!”

ไม่รอให้หลินมั่นหรูตอบ ถังเฮ่าตามมาแล้ว เขาขับรถขวางหน้ารถหลินมั่นหรู แล้วลงมาอย่างรวดเร็ว “พวกเธอสองคนลงมาเดี๋ยวนี้!”

หลินมั่นหรูครุ่นคิดพักหนึ่ง พูดด้วยความเจ็บใจ “ฉันถ่วงเวลาเขาไว้เอง เธอหนีไปก่อน”

พูดจบ หลินมั่นหรูลงจากรถ ยิ้มโปรยเสน่ห์ “คุณถัง คุณไล่ตามพวกเราแบบนี้หมายความว่าอะไรคะ”

ผู้หญิงคนนี้ ครึ่งเดือนก่อนใช้มีดต่อสู้กับเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย เกือบจะฆ่าเขา วันนี้เจอกันอีกครั้ง เธอกลับยิ้มโปรยเสน่ห์ จริงๆ เลย…หึ!

ถังเฮ่าหัวเราะในลำคอ “แล้วคุณคิดว่ายังไง”

หลินมั่นหรูไม่สนใจความเย็นยะเยือกของถังเฮ่า มือเรียวยาวชี้ไปยังเหลิ่งรั่วปิงที่อยู่ในรถ “คุณมาที่นี่เพราะฉัน หรือเพราะเธอ”

“พวกเธอทั้งสองคนอย่าคิดจะหนีไปได้!”

“ฮ่าๆๆ…” หลินมั่นหรูหัวเราะ “คุณถัง คิดไม่ถึงว่าคุณจะเจ้าชู้แบบนี้ คิดไม่ซื่อได้แม้กระทั่งผู้หญิงของเพื่อน?”

แววตาถังเฮ่าเยือกเย็น “ไม่ต้องมาพล่ามกับผม ขึ้นไปนั่งบนรถของผมเดี๋ยวนี้”

“แล้วถ้าฉันไม่ทำตามล่ะคะ”

มือใหญ่ของถังเฮ่ายกขึ้นเล็กน้อย ถ้าเธอไม่ยอมทำตาม จัดการหลินมั่นหรูไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่เหลิ่งรั่วปิง เขาไม่มั่นใจว่าจะหยุดเหลิ่งรั่วปิงไม่ให้หนีไปได้ เขารับปากกับหนานกงเยี่ยแล้ว ต้องขวางเหลิ่งรั่วปิงให้ได้

ด้วยเหตุนี้ สายตาของถังเฮ่าจึงจับจ้องไปยังเหลิ่งรั่วปิงที่อยู่ในรถ “รั่วปิง คุณจะใจร้ายทิ้งหนานกงไปจริงๆ เหรอ”

เหลิงรั่วปิงครุ่นคิดอยู่สองวินาที ลงจากรถ “คุณถังเฮ่า ฉันขอเตือนคุณไว้ก่อนอย่ามายุ่งเรื่องของฉัน ฉันกับเธอร่วมมือกันจัดการคุณ คุณอาจจะไม่ชนะก็ได้”

เหลิ่งรั่วปิงคิดเอาไว้แล้ว ทางที่ดีที่สุดคือเธอกับหลินมั่นหรูต้องรอด ถ้าหลินมั่นหรูตกอยู่ในน้ำมือของถังเฮ่า สถานะนักสืบของเจ้าวิหารถูกเปิดเผย ต้องไม่ดีกับซือคงอวี้แน่

ถังเฮ่าถอนหายใจ “ผมไม่แคร์ว่าพวกคุณจะทำงานกับองค์กรอะไร แต่ผมอยากให้พวกคุณอยู่ที่นี่ด้วยใจจริง” จากนั้นหันไปพูดกับหลินมั่นหรู “เสี่ยวหรู ผมมีอะไรหลายอย่างอยากจะพูดกับคุณ ผมชอบคุณจริงๆ คุณอยู่ที่นี่กับผมเถอะนะ ผมจะแต่งงานกับคุณ”

แต่งงาน คำพูดนี้ส่งผลต่อหลินมั่นหรูไม่น้อย เธอไม่เคยคิดฝันว่าจะได้แต่งงานกับผู้ชายคนไหน เธอชอบซือคงอวี้ แต่ก็ไม่เคยกล้าคิดฝันที่จะแต่งงานกับเขา แค่ได้เป็นผู้หญิงที่อยู่เบื้องหลังของเขาเธอก็พอใจแล้ว

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง หลินมั่นหรูหัวเราะ เสียงหัวเราะของเธอเหมือนปีศาจร้าย “ฉันได้ฟังเรื่องที่ตลกที่สุดบนโลก”

การสารภาพจากใจจริง แต่เธอกลับมองเป็นเรื่องตลก ภายในใจของถังเฮ่าเจ็บปวด “ผมไม่ได้ล้อเล่น เสี่ยวหรู ขอแค่คุณยอมอยู่ที่นี่ต่อ ผมจะแต่งงานกับคุณ รักคุณคนเดียวตลอดชีวิต”

หลินมั่นหรูหยุดหัวเราะ “ขอบคุณความรักของคุณถังนะคะ แต่ฉันไม่กล้าเพ้อฝัน”

ถังเฮ่าหรี่ตาลง จับจ้องหลินมั่นหรูนานหลายวินาที สุดท้ายก็ทำได้เพียงยอมแพ้ เขารู้ดี ตอนนี้ไม่ใช่โอกาสที่ดี เขาโน้มน้าวให้เธอเชื่อคำสารภาพของตนไม่ได้ จึงหันไปมองเหลิ่งรั่วปิง “รั่วปิง คุณกับหนานกงกว่าจะมีวันนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย คุณจะยอมแพ้จริงๆ เหรอ”

นัยน์ตาเหลิ่งรั่วปิงมีน้ำใสรื้นขึ้นมา แต่ปากของเธอกลับเยือกเย็น “คุณถังเฮ่า ฉันมีสิ่งที่ฉันต้องทำ ฉันกับคุณหนานกงเราไม่มีวาสนาต่อกัน เรื่องนี้โทษใครไม่ได้ ถ้าคุณยอมหลีกทางแล้วปล่อยฉันไป ฉันจะขอบคุณคุณมาก แต่ถ้าคุณไม่ยอมหลีกทาง ฉันคงต้องใช้กำลังแล้ว”

พูดจบ เหลิ่งรั่วปิงค่อยๆ กำหมัด เตรียมปะทะ

หลินมั่นหรูเองก็ใช้หนังยางมัดผมมัดผมให้เรียบร้อย วางท่าเตรียมต่อสู้

ถังเฮ่าถอนหายใจด้วยความจนปัญญา ถ้าผู้หญิงสองคนนี้ร่วมมือกันจัดการเขา เขาไม่มั่นใจว่าจะหยุดพวกเธอได้ เพราะพวกเธอสองคนเป็นผู้หญิงที่โหดมาก เหี้ยมโหดดุร้าย แต่เขากลับต้องคอยระวังความปลอดภัยของทั้งสอง คนหนึ่งคือผู้หญิงที่ตนรัก คนหนึ่งคือภรรยาของเพื่อน เขาทำร้ายทั้งสองคนไม่ได้

แต่ถังเฮ่าไม่มีเวลาคิดแล้ว เหลิ่งรั่วปิงและหลินมั่นหรูลงมือพร้อมกัน ถังเฮ่าทำได้เพียงปัดป้อง แต่ไม่อาจโต้ตอบพวกเธอได้

แสงจันทร์และแสงไฟในคืนฤดูใบไม้ผลิ ทำให้ท้องถนนในตอนเช้าตรู่ดูอบอุ่นเป็นพิเศษ แต่คนที่อยู่บนท้องถนนกลับดูเข้ากันไม่ได้เท่าไร ผู้ชายคนหนึ่งกำลังรับมือกับหญิงสาวคน ภาพนั้นดูแปลกมาก ชายหนุ่มออมมือ ทำใจไม่ได้ที่จะทำร้ายพวกเธอ แต่ผู้หญิงทั้งสองกลับสู้สุดตัว คนหนึ่งต่อยคนหนึ่งเตะ ทำร้ายชายหนุ่มตลอดเวลา

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง ในที่สุดถังเฮ่าก็ไม่ไหวแล้ว ถูกหลินมั่นหรูและเหลิ่งรั่วปิงเตะ ล้มลงบนแผงกั้น เขาหัวเราะเยาะตัวเอง “พวกคุณสองคนใจร้ายมากจริงๆ รู้ว่าผมทำร้ายพวกคุณไม่ลงคอ ลงมือกับผมอย่างไม่ออมมือ หื้ม?”

แววตาหลินมั่นหรูฉายความเหี้ยมโหด “คุณถังเฮ่า ฉันขอเตือนคุณ หลังจากนี้อย่างมายุ่งกับฉันอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะจบชีวิตคุณที่นี่!”

ถังเฮ่าหัวเราะ “เสี่ยวหรู ผมยิ่งอยู่ก็ยิ่งชอบคุณจริงๆ คุณเลือกเอาว่าจะจบชีวิตผมที่นี่วันนี้ หรือจะให้ผมตอตอแยคุณตลอดชีวิต” เช็ดคราบเลือดที่มุมปาก “จริงด้วย คุณยังไม่ได้บอกผม คุณชื่ออะไรกันแน่”

“สันดานไม่ยอมเปลี่ยน !” หลินมั่นหรูเม้มกัดฟันแน่น เธอกลัวซือคงอวี้รู้ว่าเธอข้องเกี่ยวกับคุณชายทั้งสี่ของเมืองหลงมาก แต่ถังเฮ่ากลับตามตอแยเธอไม่หยุด ทำให้เธอโมโหมาก

ดังนั้น หลินมั่นหรูจึงคว้ามีดสั้นที่เสียบอยู่บริเวณเอวออกมา วิ่งไปทางถังเฮ่า เธอไม่ชอบถังเฮ่า เธอคือกุหลาบพิษ ไม่เคยเห็นคุณค่าของชีวิตมาก่อน สำหรับเธอแล้วถังเฮ่าคือความยุ่งยาก เธอไม่รู้สึกอะไรกับเขาแม้แต่น้อย ดังนั้นเธออยากจะฆ่าเขาจริงๆ

แน่นอนว่าถังเฮ่าสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าจากหลินมั่นหรู ภายในใจรู้สึกบีบรัดด้วยความเจ็บปวด ผู้หญิงคนนี้ใจร้ายมาก!

“หลินมั่นหรู ห้ามทำร้ายเขาเด็ดขาด!” เหลิ่งรั่วปิงร้องห้ามเสียงดัง “ขึ้นรถ เราไปกันเถอะ!”