ตอนที่ 238 เขามีศัตรูหัวใจที่แข็งแกร่งมากขนาดนี้
ซือคงอวี้นิ่งเงียบด้วยความเยือกเย็น หลังจากผ่านไปพักใหญ่เขาก็พูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้น หนานกงเยี่ยล่ะ”
แววตาของเขามีความเจ็บปวดและโดดเดี่ยว คนที่พร้อมสละชีวิตให้เขามีมากมาย เขาไม่ต้องการให้เธอทำแบบนั้น เขาต้องการให้เหลิ่งรั่วปิงกลายเป็นภรรยาของเขาเท่านั้น แต่เธอกลับบอกว่า นอกจากความรักแล้ว เธอทำให้เขาได้ทุกอย่าง
เหลิ่งรั่วปิงยังคงยืนหยัดในความจริงใจของเธอ “ฉันไม่อาจโกหกเจ้าวิหารได้หรอกค่ะ หัวใจของฉันอยู่ที่เขาแล้ว อยู่ที่หนานกงเยี่ย ถึงแม้ระหว่างฉันกับเขาจะไม่ได้เริ่มต้นด้วยความรัก แต่ฉันได้ยกหัวใจของตนเองให้เขาแล้ว”
ริมฝีปากบางของซือคงอวี้ ยกยิ้มขึ้นด้วยความเย็นยะเยือก “ถึงแม้เขาจะเป็นลูกชายของศัตรู คุณก็ตัดใจจากเขาไม่ได้”
“!!!” เหลิ่งรั่วปิงเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ “เจ้าวิหารรู้?”
ซือคงอวี้หลบสายตาของเธอ “ผมรู้ ผมรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่รู้จักกับคุณแล้ว”
เหลิ่งรั่วปิงกำหมัดทั้งสองข้างแน่น “แล้วทำไมเจ้าวิหารถึงไม่บอกฉัน”
“ผมอยากให้คุณมีความสุขมากกว่านี้” ซือคงอวี้ถอนหายใจ “หนานกงจวิ้นยิ่งใหญ่แค่ไหน คุณฆ่าเขาไม่ได้ ถ้าคุณรู้ความจริง ชีวิตนี้คุณไม่มีวันสงบสุข”
ซือคงอวี้จับมือเหลิ่งรั่วปิงเบาๆ “ในเมื่อตอนนี้คุณรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว ผมเคารพในการตัดสินใจของคุณ ถ้าคุณคิดจะแก้แค้น ผมยินดีที่จะช่วยคุณ แต่ถ้าคุณคิดจะล้มเลิกการแก้แค้นเพราะหนานกงเยี่ย ผมก็ไม่ว่าอะไร แต่มีเรื่องหนึ่งที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ซึ่งก็คือคุณต้องอยู่เคียงข้างผม”
เหลิ่งรั่วปิงคลายหมัด สำหรับคำโกหกด้วยความหวังดีของซือคงอวี้ เธอไม่มีเหตุผลในการกล่าวโทษ เธอตกใจมาก คิดไม่ถึงว่าเส้นสายของซือคงอวี้จะเก่งระดับนี้ แม้แต่ปัญหาของเธอและหนานกงเยี่ยก็สืบจนรู้ทุกอย่าง
ผ่านไปพักใหญ่ เหลิ่งรั่วปิงพูดด้วยเสียงหนักแน่น “ความแค้นในครั้งนี้ ไม่ว่ายังไงฉันก็จะต้องแก้แค้น แต่ฉันไม่มีวันทำให้วิหารเดือดร้อน”
ความแค้นของเธอเกี่ยวข้องกับเรื่องมากมาย นี่เป็นความแค้นส่วนตัว เธอไม่อยากสร้างปัญหาให้ซือคงอวี้
“เรื่องของคุณก็คือเรื่องของผม คุณพึ่งพิงผมด้วยความมั่นใจ ใช้ประโยชน์จากผม ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น เพราะว่า ในอนาคตข้างหน้าคุณคือภรรยาของผม”
ซือคงอวี้ดึงตัวเหลิ่งรั่วปิงเข้ามาใกล้ “ตอนนี้คุณไม่รักผม ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตข้างหน้าคุณจะไม่รักผม ผมจะใช้เวลาทั้งชีวิตมาหลอมละลายหัวใจของคุณ มีชีวิต ผมจะเผชิญหน้ากับทุกปัญหาไปพร้อมคุณ ตาย ผมก็จะฝังลงดินไปพร้อมคุณ” แววตาหนักแน่นราวกับลำแสงไฟสองเส้น “สำหรับเส้นทางนี้จะโรยด้วยกลีบกุหลาบหรือไม่ คุณไม่ต้องเป็นห่วง ในฐานะผู้ชายผมจะจัดการทุกอุปสรรคให้กับคุณเอง ไม่ว่าจะเป็นทางราชวงศ์ก็ดี ทางวิหารก็ช่าง ผมจะทำให้พวกเขายอมจำนน”
“ซือคงอวี้…”
“พอได้แล้ว ผมไม่อยากฟังข้อสงสัยหรือคำปฏิเสธของคุณอีก” เสียงของซือคงอวี้ไม่ดังมาก แต่น้ำเสียงของเขาไม่อนุญาตให้ปฏิเสธ “ในเมื่อกลับมาอยู่เคียงข้างผมแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ทำใจให้สบายแล้วเป็นผู้หญิงของผม”
พูดจบ ซือคงอวี้จับมือเหลิ่งรั่วปิงลงจากเครื่องบิน
มองดูหมาป่าสีเทาและหลินมั่นหรู ซือคงอวี้ยิ้มด้วยความพอใจ “พวกนายทำได้ดีมาก ฉันจะตกรางวัลให้พวกนายอย่างงาม”
มองแผ่นหลังของซือคงอวี้ที่จับมือเหลิ่งรั่วปิงเดินไกลออกไป หลินมั่นหรูขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ นัยน์ตาของเธอเคล้าไปด้วยความเจ็บปวดและแค้นเคือง
หมาป่าสีเทาถอดสายตากลับช้าๆ ชำเลืองตามองหลินมั่นหรู “หลินมั่นหรู สิ่งที่ไม่ควรเพ้อฝันก็อย่าได้เพ้อฝัน ไม่อย่างนั้นจะตายได้ง่ายๆ”
พูดจบ หมาป่าสีเทาเดินจากไป หลินมั่นหรูกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บใจ น้ำตาคลอเบ้า มือของเธอกำหมัดแน่น เล็บมือจิกลึกลงไปในผิวหนัง
เธอนึกถึงตอนเด็กๆ สีหน้าของซือคงอวี้เย็นยะเยือกตลอดเวลา ไม่เคยยิ้มให้เธอมาก่อน แต่เขาก็ไม่เคยยิ้มให้ใครเหมือนกัน เธอไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น ในทางกลับกันความเย็นชาของเขายิ่งดึงดูดเธอ จนกระทั่งเหลิ่งรั่วปิงเข้ามา เขาคลายยิ้มชวนหลงใหลหลายต่อหลายครั้ง ยิ้มให้เหลิ่งรั่วปิงคนเดียวเท่านั้น สิ่งนี้ทำให้เธออิจฉาจนแทบคลั่ง ดังนั้นเธอจึงเกลียดเหลิ่งรั่วปิงมาโดยตลอด
ถ้าบนโลกนี้ไม่มีเหลิ่งรั่วปิง เช่นนั้นหัวใจของเธอก็จะมีความสุขอยู่ตลอดเวลา เพราะการได้มองซือคงอวี้เงียบๆ ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขมากแล้ว แต่ความเงียบสงบนี้กลับถูกเหลิ่งรั่วปิงทำลายลง
เมื่อกี้ซือคงอวี้ยิ้มให้เธอแล้ว เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขายิ้มให้เธอ แต่กลับยิ้มให้เธอเพราะรับเหลิ่งรั่วปิงกลับมา
ดังนั้น วินาทีนี้ เธอเกลียดเหลิ่งรั่วปิงยิ่งกว่า
……
บริษัทตระกูลหนานกง ชั้นบนสุด ห้องทำงานประธานบริษัท แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาด้านใน
หนานกงเยี่ยนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ เขานั่งอยู่ท่านี้มานาน ก้มหน้าลงเล็กน้อย แต่สายตากลับไม่ได้จับจ้องอะไรทั้งนั้น เขากำลังใช้ความคิด
เหลิ่งรั่วปิงเคยพูดแล้ว นอกจากความแค้นระหว่างพวกเขาที่เธอไม่อาจก้าวข้ามผ่านได้ เธอยังมีเหตุผลที่จำเป็นต้องไปจากตน ตอนนี้ดูแล้ว เหตุผลนั้นต้องเป็นเพราะองค์กรที่อยู่เบื้องหลังของเธอแน่ๆ เธอกลับซีหลิงก็ต้องกลับไปที่องค์กรนั่น
จะหาตัวเธอเจอได้ ต้องเจอองค์กรของเธอก่อน
ครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดก็คิดออก ยื่นมือกดโทรศัพท์ในบริษัท “ก่วนอวี้ เข้ามาที่ห้องทำงานของฉันหน่อย”
ก่วนอวี้เข้ามาในห้องทำงานประธานอย่างรวดเร็ว คิ้วอาบไปด้วยความปวดใจ “คุณชายเยี่ย”
ตั้งแต่เหลิ่งรั่วปิงหนีไปเมื่อวาน หนานกงเยี่ยเก็บตัวอยู่ในห้องทำงานมาโดยตลอด ไม่กินอะไรทั้งนั้น ตอนกลางคืนนอนหลับบนเก้าอี้ เป็นแบบนี้มาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว
จู่ๆ หนานกงเยี่ยก็เงยหน้าขึ้นมาจากการใช้ความคิด “ก่วนอวี้ เอารูปถ่ายที่นายถ่ายตอนเกิดเหตุแผ่นดินไหวที่เมืองไห่มาให้ฉันดูหน่อย”
รูปพวกนั้น เป็นรูปบริเวณซากปรักหักพังของปราสาทโบราณหนานกง เป็นรูปซือคงอวี้ที่ก่วนอวี้ถ่ายเก็บเอาไว้ ตอนนั้น หนานกงเยี่ยรู้สึกถึงเจตนาร้ายที่ซือคงอวี้มีต่อเขา เดิมทีคิดว่าหลังจากกลับเมืองหลงแล้วค่อยสืบดูว่าคนคนนี้เป็นใครกันแน่ แต่หลังจากกลับมาเหลิ่งรั่วปิงสูญเสียการมองเห็น เขาเอาแต่เป็นห่วงตาของเธอ จึงทิ้งเรื่องนี้เอาไว้ไม่ได้สนใจ ตอนนี้จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหลิ่งรั่วปิงอย่างแน่นอน
ก่วนอวี้รู้ หนานกงเยี่ยต้องคิดอะไรออกแน่ๆ ด้วยเหตุนี้เขาจึงรีบถอดเมมโมรี่การ์ดในกล้องที่สวมบนข้อมือออก ยื่นให้หนานกงเยี่่ย
หนานกงเยี่ยเสียบเมมโมรี่การ์ดเข้าคอมพิวเตอร์ อย่างรวดเร็วภาพบนหน้าจอคอมพิวเตอร์เผยให้เห็นรูปของซือคงอวี้ เขาสวมชุดทีมกู้ภัยสีกรมท่า ใส่แมสก์ปิดหน้า พร้อมทั้งสวมหมวกนิรภัย เผยให้เห็นแค่ตาเท่านั้น
เพิ่งเปิดรูปของซือคงอวี้ หนานกงเยี่ยขมวดคิ้วเป็นปม ม่านตาหดเล็ก
คนที่อยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์มีรังสีเหี้ยมโหด เลือดเย็น เย็นยะเยือก สังหาร ร้ายกาจราวกับปีศาจ แค่มองแววตาของเขา ก็ทำให้คนไม่อาจละสายตาได้ คนคนนี้มีความเป็นราชาแต่กำเนิด ความสูงศักดิ์เผยออกมาจนถึงขีดสุด เขาต้องไม่ใช่เจ้าหน้าที่ทีมกู้ภัยธรรมดาอย่างแน่นอน
คนแบบนี้ ทำไมต้องปลอมตัวเข้ามาในประเทศต้าย่า ทั้งยังเข้าร่วมการกู้ภัยด้วยตนเอง และยังเกลียดเขา?
หนานกงเยี่ยจำไม่ได้ว่าตนเคยมีปัญหากับคนแบบนี้ที่ซีหลิงมาก่อน ความเป็นจริงชีวิตนี้ของเขา เคยไปซีหลังแค่ครั้งเดียว ระยะเวลาสองวันเท่านั้น หลังจากเคลียร์งานเสร็จเขาก็บินออกจากประเทศซีหลิงทันที ไม่มีวันที่จะข้องเกี่ยวกับคนแบบนี้
เขานึกถึงคำพูดของเหลิ่งรั่วปิง เธอบอกว่า ใครคนนั้นเป็นผู้ชายที่ยังหนุ่ม หน้าตาทั้งสวยและหล่อ มีอำนาจ มีเงินทอง และรักเธอมาก
จ้องมองรูปถ่ายอยู่นาน หนานกงเยี่ยตัดสินใจด้วยความใจกล้า คนในรูปถ่าย ต้องเป็นใครคนนั้นที่เหลิ่งรั่วปิงพูดถึงแน่นอน เขามาประเทศต้าย่า เพื่อช่วยเหลิ่งรั่วปิง โบราณว่าเอาไว้ ศัตรูหัวใจเจอหน้ากันตาแดงก่ำเป็นพิเศษ คนคนนี้เกลียดตนมากขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะเหลิ่งรั่วปิงแน่ๆ
เหลิ่งรั่วปิงกลับซีหลิง ต้องเป็นเพราะคนคนนี้เอาเรื่องอะไรบางอย่างมาบีบบังคับเธอแน่ๆ ไม่อย่างนั้น ต่อให้เธอไม่อาจปล่อยวางความแค้นได้ ตัดสินใจที่จะไปจากเขา ก็ไม่มีวันกลับซีหลิง
เธอกลับซีหลิง เพื่อที่จะอยู่กับผู้ชายคนนี้
เมื่อคิดข้อนี้ได้ หนานกงเยี่ยกำหมัดแน่น เหลิ่งรั่วปิงเป็นภรรยาของเขา เขาไม่มีวันปล่อยให้เธอกลับไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นเด็ดขาด
หนานกงเยี่ยจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ “ก่วนอวี้ นายดูหน่อย ผู้ชายคนนี้เหมือนใคร”
ก่วนอวี้ฟังคำสั่ง เดินมาด้านหน้าหนึ่งก้าว จ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ หลังจากผ่านไปนานพักใหญ่ เขาก็พูดขึ้น “คนๆ นี้ดูไม่เหมือนเจ้าหน้าที่ทีมกู้ภัยธรรมดาทั่วไปครับ เขามีออร่าของราชา ผมคิดว่าเขาต้องเป็นคนชนชั้นสูง ระดับคนที่เข้าไปอยู่ในทีมกู้ภัยนานาชาติได้ ต้องมีอำนาจมากแน่ๆ”
“อืม” หนานกงเยี่ยพยักหน้า “ถ้าเขาไม่ใช่คนในราชวงศ์ซีหลิง ก็ต้องเป็นคนในวิหาร”
“หนานกง” ถังเฮ่าเข้ามาในห้องทำงานหนานกงเยี่ยกะทันหัน “เจอเบาะแสอะไรหรือยัง” เขาอยากรู้มากว่าองค์กรที่อยู่เบื้องหลังเหลิ่งรั่วปิงเป็นองค์กรอะไร เพราะเขายังคงต้องตามหาหลินมั่นหรู
หนานกงเยี่ยมองถังเฮ่าด้วยแววตานิ่งเฉย “ฉันเดาว่าคนคนนี้ต้องเป็นคนที่คอยควบคุมเหลิ่งรั่วปิงแน่นอน”
ถังเฮ่ามองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ “ฉันสังเกตเห็นผู้ชายคนนี้ตั้งแต่วันที่ช่วยเหตุแผ่นดินไหวแล้ว ต้องไม่ใช่เจ้าหน้าที่กู้ภัยธรรมดาแน่ๆ เขาฝีมือดีมาก อีกทั้งดูแล้ววิธีการของเขาคล้ายกับเหลิ่งรั่วปิง”
หนานกงเยี่ยนึกบางอย่างขึ้นมาได้กะทันหัน เหลิ่งรั่วปิงเคยบอก ความสามารถในการต่อสู้ของเธอใครคนนั้นเป็นคนสอนด้วยตนเอง ดังนั้นสิ่งนี้ยิ่งทำให้เขามั่นใจในสิ่งที่ตนคาดเดาเมื่อก่อนหน้านี้ “ถังเฮ่า ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นหัวหน้าองค์กรที่อยู่เบื้องหลังเหลิ่งรั่วปิงแน่ๆ”
ถังเฮ่าขมวดคิ้ว “เขาเป็นใคร” ครุ่นคิดสองวินาที “จริงด้วย เมื่อวานตอนที่ฉันสู้กับเหลิ่งรั่วปิงและหลินมั่นหรู ฉันได้ยินพวกเธอเรียกหัวหน้าว่าเจ้าวิหาร”
แววตาหลักแหลมของหนานกงเยี่ยกะพริบสองสามที ตามด้วยแสยะยิ้ม “ในซีหลิง คนที่ทำทุกอย่างได้ ทั้งยังถูกเรียกว่าเจ้าวิหาร มีแค่คนเดียวเท่านั้น”
“ซือคงอวี้!” ก่วนอวี้และถังเฮ่าพูดขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ พวกเขาคิดไม่ถึงว่า เหลิ่งรั่วปิงจะเป็นคนของซือคงอวี้
ซือคงอวี้ คนที่มีอำนาจที่สุดในประเทศซีหลิง เป็นคนหนึ่งในตำนาน
คนในตำนานแบบนี้ กลับยอมปลอมตัว เข้ามาในพื้นที่แผ่นดินไหวของประเทศต้าย่า เพื่อตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง
ต้องรักมากแค่ไหน!
ริมฝีปากของหนานกงเยี่ยยกขึ้นช้าๆ ในที่สุดเขาก็รู้แล้ว ที่แท้ผู้หญิงของเขาเป็นสายลับของวิหารซีหลิง ไม่แปลกที่เธอให้ตายก็ไม่ยอมเปิดเผยตัวตน ในที่สุดเขาก็รู้แล้ว เขามีศัตรูหัวใจที่แข็งแกร่งมากขนาดนี้
ถังเฮ่าขมวดคิ้วแน่น หลินมั่นหรูเป็นสายลับของวิหารซีหลิง เช่นนั้นการที่เขาจะพาตัวเธอกลับมา ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย!
ก่วนอวี้ลังเลพักหนึ่ง “คุณชายเยี่ยครับ ตัวตนของคุณผู้หญิงพิเศษ คุณ…”
“ฉันทำไม” ดวงตาสีนิลของหนานกงเยี่ยเงยหน้าขึ้น จ้องมองก่วนอวี้
“คุณ…” ก่วนอวี้ถูกแววตาของหนานกงเยี่ยแช่เย็นจนหนาวสั่น แต่ก็พูดความคิดตนเองออกมาด้วยความกล้าหาญ “พวกเราเป็นศัตรูกับวิหารซีหลิงไม่ได้นะครับ”
