เดิมพันเสน่หา

ตอนที่ 242 ซือคงอวี้ฆ่าน้องชายบีบพ่อลงจากตำแหน่ง

ภายในใจของเหลิ่งรั่วปิงรู้สึกกดดันมาก แต่เธอก็ห้ามซือคงอวี้ไม่ได้ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอทำอะไรไม่ได้ มีเพียงนิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหว เหลิ่งรั่วปิงรู้ดี ต่อไปนี้ซือคงอวี้ต้องเผชิญหน้ากับความยากลำบาก สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือใช้ชีวิตปกป้องเขา

จ้องมองซือคงอวี้อยู่นาน ซือคงเอ้าพูดเสียงเหี้ยมเกรียม “ซือคงอวี้ พ่อยกอำนาจเจ้าวิหารให้กับแก เพื่อให้แกแย่งผู้หญิงของคนอื่นหรือไง”

ชายชราที่ครอบครองซีหลิงมานานหลายสิบปี เวลานี้อายุห้าสิบกว่าแล้ว แต่ใบหน้าของเขาดูอ่อนเยาว์กว่าอายุที่แท้จริงมาก มีลูกชายที่หล่อเหลาเหมือนซือคงอวี้ได้ แน่นอนว่าตัวเขาเองก็หล่อเหลามากเช่นเดียวกัน ดวงตาของเขาเหมือนนกอินทรีย์ล่าเหยื่อ เพียงแค่กวาดตามอง ราวกับอ่านใจคนทะลุปรุโปร่ง สง่าราศีที่มีมานานกว่าสิบปีก่อเกิดเป็นออร่าราชา ไม่จำเป็นต้องเผยออกมา ก็ทำให้คนตกตะลึงหวาดกลัว

ซือคงอวี้มองผู้เป็นพ่อโดยไร้ซึ่งความเคารพ ความแค้นที่ฉายออกมาจากดวงตานกฟีนิกซ์เด่นชัดมาก หลายต่อหลายครั้งที่เขาอยากจะฆ่าผู้เป็นพ่อ เพื่อแก้แค้นให้กับแม่ที่ให้กำเนิด

ถึงแม้ตอนที่แม่ตาย เขาจะอายุแค่สี่ขวบ แต่กลับจดจำได้เป็นอย่างดี แม่ของเขาถูกผู้เป็นพ่อฆ่าตาย

แม่ของซือคงอวี้ปฏิบัติตามกฎที่มีมานานนับพันปีของซีหลิง ราชวงศ์เลือกให้แต่งงานกับเจ้าวิหาร แต่ซือคงเอ้าไม่รักเธอ แอบมีผู้หญิงอื่น สิ่งที่บังเอิญมากก็คือ ผู้หญิงคนนั้นคลอดลูกวันเดียวกับแม่ของซือคงอวี้ คืนวันคลอดลูกผู้หญิงคนนั้นเสียเลือดมาก ช่วยชีวิตเอาไว้ไม่ได้ ก่อนตายผู้หญิงคนนั้นร้องขอให้ซือคงเอ้าช่วยให้ฐานะกับลูกชายของเธอ

ซือคงเอ้ารักผู้หญิงคนนั้นมาก รับปากคำขอร้องของเธอ ดังนั้นจึงวางแผนฆ่าแม่ของซือคงอวี้และทารกที่อยู่ในครรภ์ สร้างสถานณ์ให้แม่ของซือคงอวี้ตายเพราะคลอดลูก จากนั้นประกาศว่าลูกของผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกของแม่ซือคงอวี้ พร้อมทั้งตั้งชื่อว่าซือคงหลิง

ในตอนนั้นซือคงอวี้อายุแค่สี่ขวบ ซือคงเอ้าคิดมาตลอดว่าเด็กอายุแค่นั้นคงจำอะไรไม่ได้ ดังนั้นเขาที่รู้ดีว่าซือคงอวี้เห็นแผนการทุกอย่าง จึงไม่ได้เก็บมาใส่ใจ และตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ซือคงอวี้ไม่ได้พูดเรื่องนั้น ทำให้เขามั่นใจว่า ซือคงอวี้ได้ลืมเรื่องนั้นไปแล้ว เพราะถึงอย่างไรในตอนนั้นซือคงอวี้ก็เด็กมาก

แต่ซือคงเอ้าไม่รู้ ความฉลาดหลักแหลมของซือคงอวี้เหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไป เขาจำได้เป็นอย่างดี เก็บความแค้นเอาไว้ส่วนลึกในใจ ปิดเงียบเอาไว้ อดทนมาตลอดหลายปี เพื่อที่ตนจะได้ตำแหน่งผู้สืบทอดวิหาร จากนั้นค่อยแก้แค้นให้กับผู้เป็นแม่

เมื่อเห็นว่าซือคงอวี้ไม่เห็นตนอยู่ในสายตา ซือคงเอ้าตบโต๊ะตรงหน้าด้วยความโมโห “ซือคงอวี้ ในเรื่องส่วนตัว ฉันเป็นพ่อของนาย ในเรื่องงาน ฉันคือเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อของวิหาร นี่เป็นท่าทางที่แกควรปฏิบัติกับฉันเหรอ”

“หึ!” ซือคงอวี้หัวเราะในลำคอด้วยความเย้ยหยัน “คุณไม่คู่ควรให้ผมปฏิบัติตัวดีกว่านี้”

“แก!” ซือคงเอ้าโมโหจนมือสั่น “ซือคงอวี้ อย่าคิดว่าฉันยกตำแหน่งผู้สืบทอดให้แก วันข้างหน้าแกจะได้เป็นเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อ อย่าลืมว่าแกไม่ใช่ผู้สืบทอดเพียงคนเดียว ฉันยังมีลูกชายอีกคน”

เขายังมีลูกชายอีกคน!

คำพูดนี้แทงใจดำซือคงอวี้เป็นอย่างมาก เขาแสยะยิ้ม สายตาคมเฉียบราวกับนกอินทรีย์ แสงอึมครึมทำให้ทั่วทั้งห้องโถงปิดสนิทลมไม่อาจพัดผ่านได้ คนที่อยู่ด้านในภายใต้ความกดดันของเขา รู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ

หัวใจของซือคงเอ้าเต้นช้าไปครึ่งจังหวะ ลูกชายคนนี้ของเขา มีนิสัยเยือกเย็นตั้งแต่เด็ก เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด แต่กลับฉลาดมีไหวพริบ ใช้วิธีการเด็ดขาดและรุนแรง ทำให้เขาที่เคยชินกับการฆ่าฟันถึงกับหวาดกลัวเล็กน้อย เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งลูกชายคนนี้จะปฏิบัติตัวกับตนแบบนี้ วันนี้ซือคงอวี้ทำให้เขารู้สึกตกใจกลัว

“คุณยังมีลูกชายอีกคน? ฮ่าๆๆ…” เสียงหัวเราะของซือคงอวี้เย็นยะเยือกราวกับวิญญาณร้าย “ถ้าอย่างนั้นผมไม่ถือสาที่จะส่งคุณและลูกชายของคุณไปลงนรกเพื่ออยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับแม่ของมัน”

“เหิมเกริม! กล้าเสียมารยาทกับพ่อขนาดนี้เลยหรอ!” ซือคงหลิงที่ยืนอยู่ข้างซือคงเอ้าคว้าปืนออกมา เล็งไปที่ซือคงอวี้ นี่เป็นโอกาสที่ยากจะพบเจอ ฆ่าซือคงอวี้ เหตุผลก็คือเขาคิดจะฆ่าเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อ ดังนั้น เขาจึงไม่ลังเลที่จะเหนี่ยวไกปืน

น่าเสียดาย เขาประเมินความเร็วของตนเองสูงเกินไป เขายังไม่ทันได้เหนี่ยวไกปืน มีดบินสองเล่มพุ่งไปที่เขาด้วยความเร็วแสง เล่มหนึ่งปักลงไปบนข้อมือของเขาที่ถือปืนเอาไว้ อีกเล่มหนึ่งปักลงไปบนหน้าอกข้างซ้าย

ความตายเกิดขึ้นกะทันหัน ทำให้ซือคงหลิงตื่นตกใจ เบิกตากว้างด้วยความเหลือเชื่อ เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเลือดไหลออกมาอย่างรวดเร็ว เขารู้ มีดที่ปักกลางหัวใจทำให้เขาเหลือเวลาไม่มากแล้ว อีกไม่นานเขาก็ต้องตาย

ปึก !

ปืนหล่นลงพื้น ซือคงหลิงราวกับราชสีห์ที่สูญเสียชีวิตกะทันหัน ล้มลงบนพื้นอย่างแรง จนกระทั่งหัวใจหยุดเต้น ดวงตาของเขายังคงเบิกกว้าง นอนตายตาไม่หลับ

ซือคงเอ้ามองซือคงหลิงที่ล้มลงบนพื้นด้วยความตกใจ เนื้อตัวสั่นเทา ซือคงหลิงเป็นลูกชายของผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด เขาเคยคิดอยากจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดบนโลกนี้ให้กับเขา แต่วันนี้เขากลับต้องตาย!

มองดูซือคงหลิงที่นอนจมกองเลือด เหลิ่งรั่วปิงตกใจมาก มีดบินทั้งสองเล่ม หนึ่งในนั้นเป็นมีดของเธอ เสี้ยวขณะนั้นเธอแค่อยากจะช่วยซือคงอวี้ ไม่ได้คิดเอาชีวิตของซือคงหลิง ดังนั้นมีดของเธอจึงปักไปที่ข้อมือของซือคงหลิง แน่นอนว่ามีดอีกเล่มซือคงอวี้เป็นคนปล่อยมันออกไป เขาพุ่งมีดบินตรงไปยังหัวใจของซือคงหลิง ไม่ว่าใครก็มองออก เขาต้องการฆ่าซือคงหลิง

เหลิ่งรั่วปิงหันขวับไปมองซือคงอวี้ด้วยความตกใจ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องฆ่าน้องชายแท้ๆ ของตนเองด้วยวิธีการที่เหี้ยมโหดแบบนี้ด้วย แต่ใบหน้าของซือคงอวี้กลับนิ่งสงบ ทั้งยังมีความรู้สึกสะใจจากการได้แก้แค้น

ซือคงเอ้าดึงสติขึ้นมาจากความเจ็บปวด มองซือคงอวี้ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ซือคงอวี้ แกฆ่าน้องชายแท้ๆ ของตัวเอง แก…”

“หึ!” ซือคงอวี้เงยหน้าเย็นยะเยือกขึ้น แววตาของเขาไร้ซึ่งอุณหภูมิ “เขาไม่ใช่น้องชายแม่เดียวกับผม คุณรู้ดีกว่าใคร ถ้าเมื่อกี้ผมไม่ฆ่าเขา เขาก็จะเป็นฝ่ายฆ่าผม สิ่งที่ผมทำไม่ผิด” หัวเราะเยือกเย็นอีกครั้ง “เจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งเสียใจ สิ่งเดียวที่คุณจะรู้ในตอนนี้ ก็คือ ผมเป็นผู้สืบทอดเพียงคนเดียว”

“แก…แก…” ซือคงเอ้าโกรธจนปากสั่น เวลานี้เขาพูดไม่ออกแล้ว มือขวาจับหน้าอกซ้ายเอาไว้ หายใจหอบถี่ ล้มตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ความเจ็บปวดจากการสูญเสียบุตรชายทำให้เขาแก่ชราลงทันที

ทว่าซือคงอวี้ไม่รู้สึกสงสาร มองดูเขาทุกข์ทรมานเจ็บปวด กลับรู้สึกมีความสุข “เจ็บปวดมากใช่ไหม เจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อ! ตอนนี้คุณเจ็บปวดมากแค่ไหน เป็นความรู้สึกเจ็บปวดเดียวกับตอนที่ผมสูญเสียแม่ไปในตอนนั้น นี่เป็นสิ่งที่คุณควรได้รับ”

ซือคงเอ้ามองซือคงอวี้อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “แกจำทุกอย่างได้”

“ถูกต้อง ผมจำทุกอย่างได้ ทั้งยังจำได้แม่นด้วย!” ดวงตานกฟีนิกซ์ของซือคงอวี้ฉายความชั่วร้ายราวกับดวงตาปีศาจ “เจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อ เดิมทีผมคิดอยากจะฆ่าคุณทุกคืนวัน แต่ตอนนี้ผมตัดสินใจไม่ฆ่าคุณแล้ว ผมจะทำให้คุณมีลมหายใจ ทางที่ดีที่สุดอายุยืนยาวไปจนถึงร้อยปี การที่คุณมีชีวิตอยู่เท่านั้น ถึงจะรับรู้ถึงความเจ็บปวด ผมจะทำให้คุณได้ลิ้มรสความเจ็บปวดในการเสียคนที่รักไป”

ซือคงเอ้าหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง นี่คือบาปกรรม เวรกรรมตามสนอง เขากำลังชดใช้ความผิดที่ทำเอาไว้ในตอนนั้น

ซือคงอวี้ยิ้มร้ายกาจมากกว่าเดิม ความงดงามทบทวี “ในเมื่อผมทำงานแทนเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อมานานหลายปี มาวันนี้เจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อสูญเสียลูกชายอันเป็นที่รัก เจ็บปวดทุกข์ระทม ถ้าอย่างนั้นก็ปลดเกษียณแล้วพักผ่อนเถอะครับ และวันนี้ก็ลงนามยกตำแหน่งเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อให้กับผม!”

ซือคงอวี้เดินขึ้นบันไดไปทีละขั้น มาถึงตรงหน้าซือคงเอ้า “เจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อคิดว่ายังไงครับ”

ซือคงเอ้าสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เพื่อคลายความเศร้า เขาพยักหน้าด้วยความจำยอม ไม่ว่าเขาจะไม่ชอบลูกชายคนนี้มากแค่ไหน แต่ความเป็นจริงคือตอนนี้ซือคงอวี้เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเขา เป็นผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของวิหารซีหลิง ไม่ยกตำแหน่งให้เขา แล้วจะยกให้ใคร

ซือคงเอ้าพยักหน้า “ได้ ฉันยกตำแหน่งให้แกได้ แต่แกต้องปฏิบัติตัวโดยยึดประเทศเป็นหลัก ห้ามโลภในเรื่องความรัก มีปัญหากับตระกูลหนานกงไม่ได้เด็ดขาด เหลิ่งรั่วปิงเป็นภรรยาของหนานกงเยี่ยแล้ว แกจะคิดอะไรกับเธอไม่ได้อีก ส่งตัวเธอกลับไป”

ซือคงอวี้มองซือคงเอ้าที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “เจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อลงจากตำแหน่งด้วยความสบายใจเถอะครับ ทำไมต้องมาเป็นกังวลกับเรื่องอื่น” แสยะยิ้ม ร้องตะโกนเสียงดังราวกับรุ้งกินน้ำ “หมาป่าสีเทา”

หมาป่าสีเทาเดินเข้ามา พลางโค้งตัว “เจ้าวิหาร”

คิ้วและดวงตาคู่สวยของซือคงอวี้หันกลับไปช้าๆ พูดด้วยเสียงเย็นยะเยือก “ร่างเอกสารอย่างเร่งด่วน คุณชายรองซือคงหลิงอาการป่วยกำเริบ ได้จากโลกนี้ไปแล้ว เจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อเจ็บปวดกับการสูญเสียบุตรชาย เสียใจจนเกินไป ทำให้สุขภาพร่างกายน่าเป็นห่วง ไม่อาจดูแลบริหารงานบ้านงานเมืองได้อีก ตำแหน่งเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อสืบทอดให้กับซือคงอวี้”

หมาป่าสีเทาหยุดชะงักเล็กน้อย แล้วรีบรับคำสั่ง “ครับ” เขารู้ ซือคงอวี้อาศัยโอกาสนี้ แย่งชิงอำนาจ

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น หมาป่าสีเทาเดินกลับเข้ามา ในมือถือถาดเอาไว้ บนถาดมีเอกสารฉบับหนึ่ง ซึ่งก็คือคำสั่งสืบทอดตำแหน่งเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อ จำเป็นต้องให้ซือคงเอ้าประทับตราและเซ็นชื่อ

ซือคงอวี้ยื่นเอกสารไปตรงหน้าซือคงเอ้า “เจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อ เซ็นชื่อเถอะครับ”

ซือคงเอ้าคิดไม่ถึง ซือคงอวี้จะบีบเขาจนถึงขั้นนี้ เขาไม่มีวิธีหยุดซือคงอวี้แล้ว เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมาอำนาจของเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่ออยู่ในมือของซือคงอวี้ สิ่งเดียวที่เขาจะต่อรองกับซือคงอวี้ได้มีแค่การเปลี่ยนผู้สืบทอด ทว่าคิดไม่ถึงว่าซือคงอวี้จะเหี้ยมโหดขนาดนี้ ฆ่าซือคงหลิงได้ ฉีกไพ่ใบสุดท้ายของเขาจนแหลกละเอียด เขาไม่อาจมีเงื่อนไขใดๆ กับซือคงอวี้ได้แล้ว

ดังนั้น ซือคงเอ้าจึงเซ็นมอบตำแหน่งเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อให้กับซือคงอวี้ด้วยความจำนน พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อวี้ ซีหลิง เป็นของบรรพบุรุษซือคงของเรา แลกมาด้วยเลือดเนื้อ แกอย่าได้ทำลายสิ่งที่บรรพบุรุษสร้างขึ้นมาเพื่อประโยชน์ส่วนตัวของตนเด็ดขาด”

ซือคงอวี้มองซือคงเอ้าด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก จากนั้นหมุนตัวหันหลังด้วยความเย็นชา จับมือเหลิ่งรั่วปิงเดินออกไปนอกวิหาร “ท่านซือคงวางใจเถอะ ถึงแม้ผมจะไม่อยากเป็นลูกชายของคุณ แต่ผมยังคงเป็นลูกหลานของตระกูลซือคง

ซือคงเอ้าหลับตาลงด้วยความเศร้า ชีวิตนี้เขามีลูกชายสองคน คนหนึ่งเพิ่งหมดลมหายใจไปเมื่อครู่ ส่วนอีกคนที่ยังมีชีวิตแต่กลับราวกับสูญเสียไปแล้ว เมื่อก่อนเขาเรียกตนว่าเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อ ตอนนี้ตนยกตำแหน่งให้เขาแล้ว เขาเรียกตนว่าท่านซือคง ชีวิตนี้ได้ยินเขาเรียกว่าพ่ออีกสักครั้ง คงไม่มีความหวังแล้ว

เวลานี้ ซือคงเอ้ารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ตนทำในอดีตเป็นอย่างมาก คิดพิจารณาอย่างถี่ถ้วน แม่ของซือคงอวี้เป็นองค์หญิงของราชวงศ์ เป็นกุลสตรีที่สวยสง่า ใจกว้างและมีเมตตา ถึงแม้ตนจะไม่ได้รักเธอ แต่เคารพผู้หญิงคนนี้มาก ตอนนั้นเป็นเพราะตนสูญเสียผู้หญิงที่รักมากที่สุด เสียใจจนทำพลาดพลั้ง ทำความผิดลงไป วันนี้ชีวิตตกอยู่ในสภาพนี้ เป็นเวรกรรมที่เขาควรได้รับคืนสนอง