สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋] – บทที่ 133 ถูกสกัดจุดอีกครั้ง

“รับคำสั่งเพคะ!” ฉินปู้เข่อเห็นด้วย นางก็หวาดกลัวมากเช่นกัน “แล้วแม่ของหม่อมฉัน ซวงหวน และคนอื่น ๆ เล่าจะเป็นอย่างไร…”

“ไม่เป็นไร เจ้าเป็นคนที่ตกอยู่ในอันตรายที่สุด” หมี่โม่หรู่กอดคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาแน่น และรู้สึกว่าเขายังกอดนางได้ไม่เต็มที่

ฉินปู้เข่อพบตำแหน่งที่สบายและเหมาะแก่การพิงในอ้อมแขนของเขา เมื่อได้ยินเสียงหัวใจเต้นอันอบอุ่นในอกของเขา นางก็อดไม่ได้ที่จะหลับตาลง

นางรู้ว่าโม่หรู่อ่อนโยนยิ่งนัก ไม่เหมือนกับอ๋องใจร้ายบางคน เพียงแค่คิดถึงนางก็เจ็บเท้าแล้ว!

“แล้วต๋งเหม่ยจิงเล่า นางเป็นอย่างไรบ้าง” นางถามเสียงเบา สตรีผู้นั้นน่ากลัวเกินไป หากเขาจัดการนางไม่ทัน ต๋งเหม่ยจิงก็จะคิดหาวิธีอื่นที่จะพาตัวนางออกไปให้พ่อของนาง

“กระดูกหักไปแล้ว” หมี่โม่หรู่จับมือนาง และรอยฟกช้ำที่ข้อมือก็ทำให้ดวงตาของเขาเจ็บ “ไม่ต้องกลัว ต่อจากนี้ไปนางจะทำได้เพียงแค่นอนและกะพริบตาเท่านั้น”

“ท่านทำอะไร?” หัวใจของฉินปู้เข่อทรุดลงและมองมาที่เขา “หม่อมฉันทำให้ท่านเดือดร้อนหรือไม่”

ความจริงที่ว่าหมี่โม่หรู่สามารถเดินได้และมีความสามารถในการต่อสู้ถูกซ่อนไว้ไม่ให้ทุกคนเห็น หากเขาเปิดเผยตัวเองเพราะต่อสู้กับต๋งเหม่ยจิง แล้วจะขัดขวางแผนการเดิมของเขาหรือไม่

หมี่โม่หรู่กดหัวเล็ก ๆ ของนางกลับเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าของเขายังคงสงบนิ่ง “สำหรับการทำร้ายเจ้า นางก็ได้รับโทษอย่างสาสมแล้ว ส่วนสิ่งที่เจ้ากังวลนั้น ข้าเคยบอกเจ้ามาก่อนแล้ว นอกจากการที่ข้าต้องการให้คนรู้เรื่องราวภายในแล้ว นอกนั้นคนที่รู้ก็ไม่มีใครมีชีวิตอยู่เลย”

“แล้วคราวหน้ามีปัญหาก็ให้บอกข้า เจ้าคือคนของข้าและการทำให้เจ้าตกอยู่ในอันตรายก็เพราะว่าสามีอย่างข้าไม่ได้ทำหน้าที่ได้ดี”

ฉินปู้เข่อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วลูบหน้าอกและรอบเอวของชายหนุ่มแล้วพึมพำ “เข้าใจแล้วเพคะ”

สักพักก็มีเสียงเคาะประตู

“ท่านอ๋อง ยาของนายหญิงพร้อมแล้วเพคะ”

ฉินปู้เข่อลุกขึ้นนั่ง “ยาอะไร ข้าไม่กิน”

ยาชูกำลังในช่วงที่มีระดูทุกเดือนทำให้นางปวดหัว และทุกครั้งนางก็จะพยายามแอบนำไปทิ้ง เมื่อขึ้นชื่อว่ายาแล้วก็ล้วนมีพิษอยู่สามส่วน เหตุใดคนโบราณจึงชอบดื่มยาทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไร?!

“กระตุ้นเลือดเพื่อขจัดภาวะเลือดหยุดนิ่งและทำให้เส้นประสาทสงบ” หมี่โม่หรู่หยิบชามยาขึ้นมาและทดสอบอุณหภูมิด้วยริมฝีปากของเขา “มันไม่ร้อนแล้ว เด็กดี ดื่มเถิด”

“ไม่” ฉินปู้เข่อส่ายหัวและยกข้อมือขึ้น “รอยบนข้อมือของหม่อมฉันจะหายเป็นปกติโดยไม่ต้องกินยา และหากท่านอยู่เคียงข้างหม่อมฉัน หม่อมฉันก็ไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว หม่อมฉันจึงไม่ต้องการยาทั้งสองขนานนี้”

หมี่โม่หรู่รู้สึกขบขันกับคำพูดของนาง ดวงตาของเขาโค้งขึ้น “หากเจ้าไม่อยากดื่ม ข้าจะป้อนให้เจ้าเอง”

ฉินปู้เข่อมีใบหน้าที่ขมขื่น “ท่านจะสกัดจุดหม่อมฉันอีกหรือ?!”

นางจำได้ชัดเจนมากว่าตอนที่นางไม่ดื่มยาช่วงมีระดูอย่างถูกต้อง นางจะถูกหมี่โม่หรู่สกัดจุด และเขาก็บีบปากของนางแล้วเทยาลงไป

“ได้อย่างไรกัน” หมี่โม่หรู่ใช้ช้อนตักยาขึ้นมาแล้วป้อนเข้าปากของนาง “ตอนนี้ข้าไม่ต้องการสกัดจุดแล้ว อ้าปากหน่อย”

“ไม่” ฉินปู้เข่อเอามือปิดปากและยืนกรานที่จะไม่ดื่มยา

อึดใจถัดมา…

“หมี่โม่หรู่ ท่านบอกว่าจะไม่สกัดจุดหม่อมฉัน!”

มือที่นางใช้ปิดปากถูกแกะออก ฉินปู้เข่อมองไปที่มุมปากที่ยกขึ้นของชายผู้นั้นและหมั่นเขี้ยวด้วยความโกรธ แน่นอนว่าปากของชายผู้นั้นแสร้งทำหลอกล่อ และเขาก็เปลี่ยนใจภายในเวลาไม่ถึงวินาที!

“หากไม่อยากใช้ช้อน เดี๋ยวข้าป้อนโดยใช้อย่างอื่นให้”

ยาอุ่นและขมเล็กน้อยส่งผ่านจากปากของหมี่โม่หรู่เข้าสู่ปากของนาง

ซวงหวนที่กำลังรอถาดอยู่รีบหลุบตาลง ฉินปู้เข่อเหลือบมองคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ในห้องแล้วใบหน้าของนางก็ร้อนฉ่าราวกับถูกเผาไหม้

เมื่อกลืนยาเข้าปากแล้ว นางก็รีบยอมจำนน “หม่อมฉันต้องการดื่มแล้ว หม่อมฉันทำเองได้”

“ไม่”

ก่อนที่นางจะได้พูดอีกครั้ง ทุกคนในห้องต่างก็ถอยห่างออกไปในชั่วพริบตา ริมฝีปากที่ขมขื่นและอ่อนนุ่มถูกกดลงอีกครั้ง และนางก็ถูกบังคับให้กลืนยาอีกคำหนึ่ง

เมื่อเห็นคนป้อนยามีความสุข ฉินปู้เข่อก็สงสัยในแรงจูงใจของเขาและพูดด้วยความโกรธว่า “ท่านตั้งใจทำอย่างนั้นหรือ”

“ใช่” หมี่โม่หรู่เลียริมฝีปากของนางเบา ๆ หลังจากป้อนยาคำสุดท้ายให้นาง เสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความคับข้องใจ “ข้าตกใจมากในวันที่เจ้าถูกลักพาตัวไป แต่น่าเสียดายที่หมอหลวงไม่สนใจ ข้าจึงต้องใช้วิธีสกัดจุดเช่นนี้เท่านั้นในการทำให้เจ้าดื่มยา”

อีกแล้ว! ฉินปู้เข่อพบว่าชายผู้นี้จริงจังเมื่อเขาตรงไปตรงมา และเมื่อเขาทำท่าทางยั่วยวน เขาก็ไม่ได้ตระหนักว่าตนเองเป็นผู้ชายเลย

สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดคือเขารู้ดีถึงความอันตรายของมารยาของเขาโดยเฉพาะ!

“ท่านไม่ต้องยั่วยวนก็ได้ สกัดจุดก็คือสกัดจุด” นางบังคับตัวเองให้หลับตาเพื่อหลีกเลี่ยงการมองแววตาสดใสของใครอีกคน

หมี่โม่หรู่ลูบแก้มของนาง “ไม่ได้จริงหรือ เช่นนั้นข้าจะรอเจ้าอีกคืนหนึ่งและมาดูว่าเจ้าพัฒนาขึ้นหรือไม่”

ขณะที่เขาพูดนั้น มือของเขาก็ล้วงเข้าไปใต้เสื้อของนาง และจุมพิตดูดดื่มกว่าเดิม

ดูราวกับว่ามือของเขาจะมีกระแสไฟฟ้าที่ไหลเข้ามาเล็กน้อย จึงทำให้จิตใจของฉินปู้เข่อว่างเปล่า และในที่สุดนางก็มีช่องว่างหอบหายใจ “ข้อเท้าของหม่อมฉันแพลง…”

“นี่จะทดสอบทักษะของเจ้ามากยิ่งขึ้น” ชายหนุ่มกระซิบขณะที่การเคลื่อนไหวของมือของเขาไม่ได้หยุด

“ท่าน ท่านแก้จุดให้หม่อมฉันสิ หม่อมฉันยังเคลื่อนไหวไม่ได้”

ปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของร่างกายของนางทำให้นางแทบเป็นบ้า ชายผู้นี้คุ้นเคยกับนางมากเกินไป ทุกการเคลื่อนไหวของเขาทำให้นางตัวสั่นสะท้าน ความแข็งแกร่งของมือและเท้าของนางถูกทำให้หายไปอย่างเงียบ ๆ

“คืนนั้นที่ตำหนักถงจิ้งเจ้าไม่ให้ข้าขยับ วันนี้ถึงตาเจ้าบ้างแล้ว เป็นอย่างไรบ้าง?”

หมี่โม่หรู่เงยหน้าขึ้นและโอบนางไว้ในอ้อมแขน พลางจ้องมองเข้าไปในดวงตาของนางด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้า

ฉินปู้เข่อเหลือบมองเสื้อผ้าอันยั่วยวนของเขา กล้ามเนื้อหน้าท้องที่เย้ายวนใจ มือที่แก้มของนางและการกัดริมฝีปากของเขา ชายผู้นี้ช่างเจ้าเล่ห์เสียจริง

เมื่อสักครู่นางเพิ่งบอกเขาว่านางถูกควบคุมด้วยมือและกล้ามหน้าท้องของเขา และตอนนี้เขาก็ใช้มันหมดแล้ว

ให้ตายเถอะ!

จุมพิตอันหยาดเยิ้มค่อย ๆ เกิดขึ้น หมี่โม่หรู่ค่อย ๆ นำทางนาง และทุกย่างก้าวก็ทำให้นางจมดิ่ง

“โม่หรู่…” การหายใจของฉินปู้เข่อเริ่มถี่ขึ้นเรื่อย ๆ “ให้หม่อมฉันกอดท่านหน่อย”

“อืม” เขาถอดสายรัดข้อมือของนางและใช้เอวของเขาต่อไป

ฉินปู้เข่อ “…”

……

นางหมายถึงให้เขาแก้สกัดจุด ไม่ใช่ให้ถอดสายรัดข้อมือ…

ท้องฟ้ากระจ่างสดใส ฉินปู้เข่อเขย่าแขนและขาของนางแล้วร้องว่า “เอ๊ะ” เหตุใดคราวนี้นางถึงไม่รู้สึกเจ็บหรือชาจากการถูกสกัดจุด

ชายที่อยู่ข้างนางรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของนาง เขายกมือขึ้นจับนางไว้ในอ้อมแขนของเขาราวกับว่าเขารู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วพูดว่า “ข้าบอกว่าข้าไม่เต็มใจที่จะสกัดจุด ก็เลยกดสกัดจุดแบบธรรมดา”

นางจะเดินข้ามคนที่ตายังปิดอยู่เล็กน้อย เท้าในผ้าห่มขยับและมือของเขาก็กดลงที่เท้าของนาง “ยังมีอาการบาดเจ็บอยู่ เมื่ออาการบาดเจ็บที่เท้าของเจ้าดีขึ้นแล้ว ข้าจึงจะปล่อยให้เจ้าเตะข้าได้”

จากนั้นลมหายใจอุ่นก็พ่นเข้าหูของนาง เขายกยิ้มอย่างมีความสุข ปล่อยให้หมัดเล็ก ๆ ทุบที่หน้าอกของเขาต่อไป

“ตื่นแล้วหิวหรือไม่?” หมี่โม่หรู่จับมือนางกดลงบนหน้าอกของเขาแล้วกระซิบ

“เพคะ”

นางพยายามจะลุกขึ้น หมี่โม่หรู่พลิกตัวลุกขึ้นยืนทันที “อย่าขยับ ข้าจะช่วยเจ้าแต่งตัวและอาบน้ำ”

แก้มของฉินปู้เข่อแดงเล็กน้อย “หม่อมฉันจะทำเอง”

“เจ้าต้องดูแลเท้าของเจ้านะ เด็กดี” หมี่โม่หรู่ช่วยนางเลือกเสื้อผ้าอย่างเป็นระเบียบและช่วยสวมใส่ให้นางทีละตัว

………………………………………………………………………..