บทที่ 143 ส่งจดหมาย
เมื่อเห็นความสับสนในดวงตาของฉินปู้เข่อ หมี่เสวี่ยหลีก็นำทางด้วยรอยยิ้ม “สถานที่แห่งนี้คือสวนหินที่อยู่มุมตะวันตกเฉียงใต้ของสวนหลวง ตอนที่ข้ายังเด็กก็เคยเล่นซ่อนหากับเพื่อนที่นี่ ต่อมาเมื่อพวกข้าโตขึ้นก็เกียจคร้าน ทุกคนจึงละทิ้งสถานที่แห่งนี้ไป”
ดูเหมือนว่าอุโมงค์นี้เป็นเส้นตรงจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้ของพระราชวัง โดยการเดินผ่านใต้ดินเช่นนี้ไกลกว่าเดินบนทางเดินเกินครึ่ง
เพียงแต่ว่าสิ่งที่อยู่ใกล้กับสวนหินนี้ คุ้มค่าแก่ความพยายามของเจ้าของตำหนักนั้นในการขุดให้ไกลออกไป
ขณะที่นางเดินออกจากสวนหิน หมี่เสวี่ยหลีก็ดึงแขนเสื้อของฉินปู้เข่อด้วยท่าทางมีลับลมคมใน “พี่สะใภ้เจ็ด”
“หือ? ตุ่มพองที่ฝ่ามือของเจ้าเจ็บหรือไม่?” ฉินปู้เข่อถามอย่างเป็นกันเองขณะมองไปรอบ ๆ เพื่อสังเกตทิวทัศน์
หมี่เสวี่ยหลีหยิบกระดาษก้อนเล็ก ๆ จากแขนของนางแล้วส่งให้ฉินปู้เข่อ “นี่คือสิ่งที่ชายหูหนวกและเป็นใบ้ยัดใส่มือของข้าเมื่อเขาลากข้าเข้าไปในห้องด้านใน ข้ารู้สึกว่าเขาต้องการมอบให้ท่าน”
“ให้ข้าหรือ?” ฉินปู้เข่อมองนางด้วยความประหลาดใจ
หมี่เสวี่ยหลีอธิบายด้วยเสียงแผ่วเบา “ข้าเริ่มพูดแต่เขาไม่ได้พูดอะไรเลย และเอาแต่จี้กริชที่เอวของข้า จนเขาเห็นท่านจากด้านหลังต้นไม้ กริชที่เอวของข้าก็ขยับออกไปเล็กน้อย ข้าจึงเดาว่าเขาพยายามจะปล่อยเราไปตั้งแต่แรก”
“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบคนผู้นั้น” ฉินปู้เข่อค้นหาความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม และนางก็ไม่เคยเห็นคนผู้นั้นมาก่อน
“แล้วตอนนี้ต้องทำอย่างไรดี จื่อซูและซวงหวนยังคงอยู่ในตำหนัก พวกนางจะถูกทหารจับไปหรือไม่ เราจะเรียกคนมาช่วยพวกนางหรือไม่?” เสียงของหมี่เสวี่ยหลีเบาลง
ฉินปู้เข่อส่ายหัว “ทหารที่พวกเราหนีมาก็มาถึงแล้ว และมันคงสายเกินไปที่จะรีบไปตอนนี้ ข้าคิดว่าคนหูหนวกเป็นใบ้ได้จัดการกับพวกนางทั้งสองคนเสร็จแล้ว”
“จัดการ เสร็จแล้ว…” ใบหน้าเล็ก ๆ ของหมี่เสวี่ยหลีดูเคร่งขรึม นางจับมือฉินปู้เข่อและเม้มริมฝีปากของนาง “เขาจะฆ่าพวกนางหรือ”
ฉินปู้เข่อส่ายหัว “เขาไม่มีเวลาหรอก เขาอาจจะโยนพวกนางไปที่อื่นหรือยัดไปที่ไหนสักแห่งเหมือนที่เราโดน”
“คนที่ปิดล้อมเรามาด้วยความคิดที่จะได้ตัวพวกเราไป มิฉะนั้นพวกเขาจะไม่พาทหารมาที่นั่น เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ว่าใครจะถามเราในอนาคต เจ้าและข้าจะไม่ได้ปรากฏตัวที่ตำหนักในวันนี้ เข้าใจนะ”
พวกนางคุยกันระหว่างเดิน และคำพูดสองสามคำก็ดังมาจากด้านหลังหิน
“อ้าว นั่นองค์หญิงเก้ากับพระชายาเจ็ดไม่ใช่หรือ?”
ถัดจากสวนหินเป็นทะเลสาบสวยงาม และมีพระสนมหลายนางนั่งคุยกันอยู่ในศาลากลางทะเลสาบ
พระสนมชูกุ้ยเฟยนั่งหันหลังให้ นางหันศีรษะหลังจากได้ยินสิ่งที่พระสนมอู๋ข้างนางพูด และประหลาดใจเล็กน้อย “หลีเอ๋อร์หรือ?”
หลังจากเดินไปอีกไม่กี่ก้าว ฉินปู้เข่อก็พาหมี่เสวี่ยหลีไปที่วงสนทนาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “องค์หญิงเก้าพาหม่อมฉันไปเยี่ยมชมสถานที่ที่นางเคยมาเล่นเมื่อตอนที่นางยังเป็นเด็กเพคะ”
“ไม่แปลกใจเลยที่พวกเจ้ามาจากทางด้านหลัง” พระสนมชูกุ้ยเฟยยื่นมือออกมาและกวักมือให้หมี่เสวี่ยหลีไปหานาง และจับมือนางเบา ๆ “หลีเอ๋อร์เดินเยอะ ๆ ก็จะดีสำหรับการฟื้นร่างกายของเจ้า ดูเหงื่อร้อนที่ไหลออกมาสิ”
หมี่เสวี่ยหลีกำลังถือผ้าเช็ดหน้าไหมอยู่ในฝ่ามือที่ถูกไฟลวก ผ้าเช็ดหน้าได้ปิดตุ่มพุพองบนฝ่ามือของนางอย่างมิดชิด นางดึงมือออกโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า และยืนเงียบ ๆ ข้างพระสนมชูกุ้ยเฟยแล้วพูดอย่างอบอุ่นว่า “ในสวนหินไม่มีร่มเงาเลย การเดินกลางแดดกับพี่สะใภ้เจ็ดค่อนข้างร้อนไปหน่อยเพคะ”
พระสนมชูกุ้ยเฟยมองฉินปู้เข่อด้วยรอยยิ้ม “ในที่สุดพี่สะใภ้เจ็ดของเจ้าก็เข้ามาในวังแล้ว และพวกเจ้าก็ใช้เวลาด้วยกันตลอด”
“ถวายบังคมพระสนมชูกุ้ยเฟย หม่อมฉันไม่คุ้นเคยกับสวนหลวงจึงกลัวหลงทาง และหม่อมฉันคิดว่าทิวทัศน์ของสวนหลวงในฤดูใบไม้ผลินั้นงดงาม หม่อมฉันจึงพาเสวี่ยหลีมาแนะนำให้หม่อมฉันได้รู้จักเพคะ”
พระสนมอู๋ที่เป็นคนแรกที่เห็นพวกนางยกมือขึ้นปิดริมฝีปากของนางและยกยิ้ม “องค์หญิงเก้านั้นมีทักษะยอดเยี่ยมในการเล่นกู่ฉิน หมากรุก คัดลายมือและวาดภาพ และพระชายาเจ็ดก็มีความชำนาญในด้านดนตรี เป็นเรื่องยากนักที่ทั้งสองคนจะมาเล่นด้วยกัน”
เมื่อสตรีคนอื่น ๆ ได้ยินคำพูดนั้น พวกนางก็ชมเชยฉินปู้เข่อและหมี่เสวี่ยหลี รอยยิ้มในดวงตาของพระสนมชูกุ้ยเฟยแข็งแกร่งขึ้น และนางก็พูดอย่างสุภาพว่า “หลีเอ๋อร์นั้นยังห่างชั้นจากสตรีผู้มีความสามารถอันดับหนึ่งอย่างพระชายาเจ็ด แต่นางก็ทำได้เท่านั้น”
ในตอนนี้หมี่เสวี่ยหลีก้มหน้าลงและไม่ได้เอ่ยคำใด นางยืนอย่างเชื่อฟังด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง
หลังจากทักทายกันไม่กี่คำ ฉินปู้เข่อก็หาเหตุผลที่จะพาหมี่เสวี่ยหลีออกไปได้ และทั้งสองก็เดินกลับไปที่ทางเดินข้างสวนหลวง
“พี่สะใภ้เจ็ด แม้ว่าท่านจะไม่ใช่สตรีผู้มีความสามารถอันดับหนึ่งในต้าเซี่ย แต่ข้าก็อยากอยู่กับท่าน” หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หมี่เสวี่ยหลีก็พูดประโยคดังกล่าว
ฉินปู้เข่อตกใจเล็กน้อยและหัวเราะ “ข้ารู้ ไม่จำเป็นต้องอธิบายหรอก”
คนอื่น ๆ รวมถึงพระสนมชูกุ้ยเฟยผู้เป็นแม่ของนางคิดว่าหมี่เสวี่ยหลีเข้าหานางเพราะชื่อเสียงและการแสดงของนางที่งานเลี้ยงในวังเมื่อปีที่แล้ว แต่มีเพียงหมี่เสวี่ยหลีเท่านั้นที่กลัวว่าฉินปู้เข่อจะเข้าใจนางผิด
หมี่เสวี่ยหลีโล่งใจและเดินเร็วขึ้น “พวกเราต้องรีบกลับไปเร็ว ๆ ก่อนที่คนอื่นจะกังวล”
“ไม่กังวลหรอก เดินช้า ๆ ก็ได้ ดูสิว่าใครมาจากทางซ้ายข้างหน้า” ฉินปู้เข่อบุ้ยปาก
ข้างหน้าหนึ่งลี้ จื่อซูกำลังเดินเคียงข้างมากับซวงหวนโดยมีว่าวกระดาษอยู่ในมือ หลังจากเห็นทั้งสองคนแล้วนางก็ดีใจมาก และวิ่งไปหาพวกนางโดยไม่คำนึงถึงมารยาท
“องค์หญิง!” “นายหญิง!”
นางกำนัลสองคนนี้รอดตายด้วยน้ำตานองหน้า พวกนางตื่นเต้นมากจนเกือบจะร้องไห้ออกมาทันที โดยเฉพาะซวงหวนที่รู้สึกผิดยิ่งนัก
“เมื่อสักครู่นี้เราตื่นขึ้นมาในพุ่มไม้นอกกำแพงตำหนัก และเมื่อเราได้ยินการเคลื่อนไหวภายใน ซวงหวนก็ปีนขึ้นไปดูและพบว่าองค์หญิงแปดกำลังคุกเข่าอยู่ในตำหนัก และมีหญิงชราคนหนึ่งยืนอยู่ข้างอ๋องจั่วเสียนและพูดอะไรบางอย่าง ดูเหมือนว่าแม่เฒ่าจะเรียกอ๋องจั่วเสียนมาเพคะ”
“ข้าน้อยกังวลว่าองค์หญิงและพระชายาจะยังอยู่ข้างใน แต่ทันทีที่ข้าน้อยปีนออกจากพุ่มไม้ก็พบคนในวังที่บอกว่าเห็นองค์หญิงใกล้บริเวณสวนหลวงจึงรีบมา ข้าน้อยคิดว่าองค์หญิง องค์หญิง…”
จื่อซูพูดพร้อมกับยกแขนขึ้นเช็ดน้ำตาของนาง
“ตอนนั้นข้ารู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อยจึงต้องการจะพิงต้นไม้พักสักพัก แต่จู่ ๆ ข้าก็ผล็อยหลับไป และพี่สะใภ้เจ็ดก็ช่วยข้าออกมา” หมี่เสวี่ยหลีแต่งเรื่องได้อย่างแนบเนียน
“ข้าน้อยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกข้าน้อย และข้าน้อยก็ผล็อยหลับไปทันทีที่สมองของข้าน้อยสั่น” จื่อซูคร่ำครวญเสียงเบา “ตอนนั้นพวกข้าน้อยตกใจกลัว และคิดว่าอ๋องจั่วเสียนจับพวกท่านไปแล้วเพคะ”
ฉินปู้เข่อรอให้นางร้องไห้ให้เสร็จแล้วพูดว่า “เจ้าช่วยบอกข้าได้หรือไม่ว่าเหตุใดนางถึงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในตำหนักนั้นตั้งแต่แรก หากเราเข้าไปรับองค์หญิงเก้าหรือเรียกทหารมาก่อนหน้านี้ เราจะไม่ตื่นเต้นมากในวันนี้”
หมี่เสวี่ยหลียังดูเคร่งขรึมกับนางกำนัลที่เติบโตมากับนางตั้งแต่วัยเด็ก ความระมัดระวังและความระแวงปรากฏในแววตาของนางชัดเจน
“ข้าน้อยก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด ตั้งแต่ตอนที่ข้าน้อยเข้ามาในวังครั้งแรก หัวหน้านางกำนัลก็มีกฎนี้บอกไว้ ในขณะนั้นมีนางกำนัลเล่นอยู่ใกล้ ๆ และเข้าไปข้างใน หลังจากถูกหัวหน้านางกำนัลพบเข้านางก็ถูกไล่ออกทันที”
เหตุการณ์นี้ฝังใจจื่อซูอย่างลึกซึ้ง ในตอนนั้นนางกำนัลถูกโบยจนเลือดท่วมตัว นางได้ยินมาว่านางเสียชีวิตที่ประตูวังไม่นานหลังจากที่นางถูกขับออกไป
นางจึงพยายามเลี่ยงไม่ผ่านที่นี่มาโดยตลอด โชคดีที่องค์หญิงเก้าตอนเด็กมีมารยาทดีและไม่วิ่งไปมารอบ ๆ นางจึงค่อย ๆ ลืมกฎเกณฑ์ของที่นี่ไปทีละน้อยมาจนถึงวันนี้
“เมื่อก่อนมีทหารมาเฝ้าอยู่ใกล้ตำหนักหรือไม่” หากเป็นสถานที่ต้องห้ามก็ควรมีทหารเฝ้า เหตุใดวันนี้จึงไม่มีใครเข้ามาเลย และพวกนางสามารถเข้าไปได้อย่างราบรื่นได้อย่างไร?!
จื่อซูส่ายหัว “ดูเหมือนจะไม่มีเพคะ ทหารรับใช้บอกว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นมาสิบปีแล้ว”
เมื่อเห็นว่านางไม่สามารถถามอะไรได้ ฉินปู้เข่อจึงล้มเลิกความคิดที่จะถาม และสั่งให้จื่อซูและซวงหวนย่อยเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ในท้องของพวกนางให้หมด
จื่อซูที่ยังคงมีเงาในวัยเด็กสาบานทันทีว่าจะไม่เปิดเผยแม้แต่เสี้ยวเดียว หมี่เสวี่ยหลีก็เชื่อในตัวนางกำนัลผู้นี้ที่อยู่เคียงข้างนางตั้งแต่นางยังเป็นเด็ก
ต่างจากอารมณ์ที่ผ่อนคลายของคนเหล่านี้ ในเวลานี้หมี่จิ่งหานกำลังเผชิญกับจุดวิกฤตแรกในชีวิตของนาง
หมี่เฉินอี้นั่งอยู่บนม้าหินข้างต้นไม้ใหญ่ในตำหนัก ด้วยน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูก “ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เจ้ากำลังมองหาอะไรอยู่ถึงได้พาทหารมาที่นี่?”
โชคดีที่เขาวางสายลับไว้ใกล้ตำหนักนี้ หมี่จิ่งหานเข้ามาด้วยอำนาจอันยิ่งใหญ่ และหลังจากนั้นไม่นานหญิงชราในวังที่อยู่ใกล้เคียงก็มาส่งข่าวให้
“กราบทูลเสด็จอาเก้า เมื่อเช้าจิ่งหานทำสร้อยข้อมือหายใกล้ที่นี่ มันเป็นของสำคัญ หม่อมฉันจึงพาคนเข้ามาค้นหามันเพคะ”
จนถึงตอนนี้นางคงได้แต่ยอมรับผิด ตราบใดที่นางยังคงยึดมั่นในเหตุผลนี้และไม่ปล่อยมือ ก็จะไม่มีใครสามารถทำอะไรนางได้
หมี่เฉินอี้ถามมานานแล้ว แต่หมี่จิ่งหานก็มีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น
เขาโกรธจัดจนปากเบี้ยวและตาขวางด้วยความขุ่นเคือง “เจ้าบอกข้าทีว่าองค์หญิงเช่นเจ้าเติบโตขึ้นมาได้อย่างไร เจ้าไม่เข้าใจกฎเกณฑ์เลยและไม่เกรงใจข้าด้วย! ในสายตาของเจ้า พูดแค่นี้แล้วคิดว่าคนอื่นจะเชื่อหรือ? เจ้ามาตามหาสร้อยข้อมือโดยไม่มีนางกำนัลมาด้วย แต่กลับมีทหารมาด้วยอย่างนั้นหรือ?! และยังทุบตีทาสที่เป็นใบ้เช่นนี้ด้วยหรือ?!”
“จิ่งหานเกรงว่าทาสใบ้จะมาขัดขวางจึงพาทหารมาที่นี่ หม่อมฉันไม่ได้สั่งให้ทหารทำร้ายแต่เขาตีทหารก่อน ดังนั้นทหารจึงตอบโต้กลับเพคะ” หมี่จิ่งหานมองตรงไปข้างหน้าโดยไม่ยอมอ่อนข้อบนริมฝีปากของนาง
หมี่เฉินอี้ตบหน้าอกของเขา “ข้ายังยืนกรานที่จะเรียกแม่ของเจ้าให้มาที่นี่! หรือพาเจ้าไปต่อหน้าฮ่องเต้!”
“กราบทูลเสด็จอาเก้า จิ่งหานกำลังพูดความจริง ดังนั้นไม่ว่าใครจะมาถาม จิ่งหานก็จะตอบแบบเดียวกันเพคะ”
หมี่เฉินอี้เกือบจะเป็นบ้าไปแล้ว เหตุใดทุกวันนี้ถึงเลี้ยงเด็กยากนัก! แม้จะขู่แล้วก็ยังไม่หวั่นเกรง!
“ในกรณีนี้ตัดสินว่าองค์หญิงแปดจะถูกส่งไปหาฮองเฮา เพราะองค์หญิงแปดได้มอบหมายทหารมาเป็นการส่วนตัว บุกรุกสถานที่ต้องห้าม จึงต้องให้หัวหน้านางกำนัลสั่งสอนนางให้ดีกว่านี้”
หมี่จิ่งหานถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตราบใดที่นางหุบปากและยืนกรานว่านางไม่รู้เรื่องราวภายในของตำหนักแห่งนี้ มันก็จะเป็นเพียงการตำหนิเรื่องการบุกเข้าไปในสถานที่ต้องห้ามโดยไม่ได้ตั้งใจ
หลังจากที่ทุกคนในตำหนักถอยกลับไปแล้ว หมี่เฉินอี้ก็นั่งบนม้านั่งหินและเหลือบมองไปยังทาสใบ้ที่ถูกทุบตีจนจมูกเขียวและหน้าบวม เมื่อเห็นท่าทางกังวลของเขา เขาก็ทั้งโกรธและขบขัน
“วันนี้เจ้าได้เจอคนที่เจ้าต้องการหรือยัง?”
ทาสใบ้เบือนหน้าหนี ยักไหล่แล้วส่ายหัวเพื่อจะบอกว่าข้าไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดถึงอะไร
หมี่เฉินอี้เหล่มอง “อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะว่าเจ้าพาสตรีสองคนนั้นมาที่นี่โดยเจตนา ข้าบอกแล้วว่าอย่าผลีผลาม อย่าหุนหันพลันแล่น หากพวกเขารู้ว่าถูกเจ้าหลอก เจ้าก็เกือบจะถูกพวกเขาฆ่าแล้ว”
ทาสใบ้ยังคงหันศีรษะและเพิกเฉยต่อเขา
หมี่เฉินอี้มองมาที่เขาครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างแช่มช้าว่า “เจ้าต้องไม่ปล่อยให้คนของจวนเจ้าเจ็ดส่งจดหมายไปให้เจ้าเจ็ด”
………………………………………………………………………….
![สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋]](https://i1.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2024/03/สำรับมนตราของชายาอ๋อง-戏精王妃的魔力美食屋.jpeg?resize=150,150 "สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋]")
