สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋]

บทที่ 148 ตอนนี้ดูเหมือนจะมีความรุนแรงในครอบครัว

หมี่โม่หรู่มองดูใบหน้าเล็ก ๆ ของนางอย่างขบขัน เขาอยากจะหัวเราะ แต่ก็กลั้นอารมณ์ไว้แล้วถามว่า “เหตุใดมันถึงแย่กว่าวอวอโถวอีกเล่า คราวนี้มีรายงานเกี่ยวกับการจัดการน้ำท่วมในฤดูใบไม้ผลิประมาณหนึ่งร้อยยี่สิบฉบับ แต่ในที่สุดข้าก็ชนะการตัดสิน ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็เห็นว่าเป็นโอกาสที่ดี”

ฉินปู้เข่อหักนิ้วของนางและพูดอย่างจริงจัง “หม่อมฉันได้อ่านพงศาวดารท้องถิ่น และแผนการจัดการน้ำท่วมในฤดูใบไม้ผลิของเขตหลินเป่ยในช่วงสิบปีที่ผ่านมาแล้วเพคะ”

“ประการแรกคือเจียวหย่ง ผู้ว่าราชการเขตหลินเป่ยดำรงตำแหน่งมาแปดปีแล้ว ทุกฤดูน้ำหลากในฤดูใบไม้ผลิจะเรียกร้องขอความช่วยเหลือทุกปี และราชสำนักก็จะส่งคนมาจัดการทุกปี ท่านไม่คิดว่ามันแปลกหรือเพคะ”

“ประการที่สอง แผนการป้องกันน้ำท่วมในฤดูใบไม้ผลิแทบไม่เปลี่ยนแปลงจากช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มันเหมือนกับการลอกการบ้านของปีที่แล้วและปีก่อนหน้าก็ลอกการบ้านของปีก่อนหน้านั้น รายงานของท่านได้รับคัดเลือกเพราะท่านไม่ได้ลอกการบ้าน ซึ่งมันเป็นผลพลอยได้จากการพิจารณาอย่างรอบคอบ และมันเห็นเด่นชัดกว่าในกลุ่มของรายงานที่ด้อยกว่า ไม่ได้หมายความว่าวิธีการของท่านจะได้ผล”

“ประการที่สาม การจัดการน้ำท่วมในฤดูใบไม้ผลิในเขตหลินเป่ยเป็นปัญหาเล็กน้อย แต่การอพยพเหยื่อผู้ประสบภัยที่ตามมาในภายหลังและการฟื้นฟูหลังภัยพิบัติเป็นปัญหาสำคัญ ดังนั้นการสมรู้ร่วมคิดระหว่างราชทูตกับผู้ว่าราชการเขตและเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นต่างหากที่เป็นปมปัญหาที่แท้จริง”

“ปัญหานี้สะสมมาเกือบสิบปีแล้ว ทั้งขุนนางส่วนกลางและขุนนางส่วนท้องถิ่นไม่ได้สอบสวนอย่างละเอียดถี่ถ้วน แล้วท่านจะทำอย่างไรในฐานะท่านอ๋องตำแหน่งเล็กที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่ง? เนื่องจากความไร้ตัวตนของท่านในอดีต หลังจากที่ท่านไปที่นั่น งูเจ้าถิ่นที่นั่นคงสูบเลือดท่านจนแห้งเหือด”

“คราวนี้ท่านจะไปที่นั่นเพื่อเป็นเหยื่อผู้กล้าหาญอย่างนั้นหรือ? ฮ่องเต้จะส่งคนเก่งเพื่อไปกวาดล้างหรือ? โดยใช้ความล้มเหลวของท่านเพื่อบั่นทอนปัญญาของคนรุ่นหลังหรือ?”

“มันยังคงเป็นเช่นเดิมคือราชทูตได้ ‘สมรู้ร่วมคิด’ กับส่วนปกครองท้องถิ่น และราชทูตที่ไปลงพื้นที่ก็ดำเนินการอย่างไม่ใส่ใจ แล้วท่านก็จะถูกตบก้นกลับมาและผู้คนก็ต้องเผชิญกับปัญหานี้ต่อไปไม่ใช่หรือ?”

“สรุปก็คือครั้งนี้ฮ่องเต้ไม่ได้ปรานี เห็นได้ชัดว่าพระองค์รังแกท่าน โดยตบตาและส่งท่านไปสำรวจทาง นี่คือพ่อที่ไม่เห็นใจลูกชายเลย”

“นี่ หม่อมฉันก็ไม่รู้ว่าสามีที่ฉลาดของหม่อมฉันคิดอย่างไร แต่เขาเลือกงานนี้เพื่อเป็นบันไดสู่อาชีพทางราชการ หรือว่ามีมาตรการรับมืออยู่แล้ว?”

หมี่โม่หรู่มองพระชายาตัวน้อยตรงหน้าเขาเงียบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ เขาคิดว่านางต้องการมาที่ห้องอ่านหนังสือเพื่อหาหนังสืออ่านเล่น แต่เขาไม่คิดว่านางจะคิดเรื่องนี้ด้วยหัวใจจริง ๆ

นี่ไม่ใช่แค่การคิดแต่เป็นการวิเคราะห์ที่สงบและเป็นกลางอย่างแท้จริง ซึ่งเข้าถึงระดับข้าหลวงชั้นในของวังได้อย่างเต็มที่ แต่เขาจำได้ว่าพระชายาตัวน้อยเพิ่งเข้ามาในวังเมื่อปีที่แล้ว

“น้องสะใภ้ เจ้าอ่านหนังสืออะไรกับสามีในห้องส่วนตัวของเจ้า? เจ้าได้เรียนรู้สิ่งเหล่านี้ด้วยหรือ? หรือว่าฉินเฉิงหย่งบอกเรื่องนี้กับเจ้า?” หมี่ฉงยืนอยู่ที่ประตูห้องอ่านหนังสือมองดูนางด้วยความตกใจ

หลังจากที่เขาพูดจบ นางก็ส่ายหัวปฏิเสธ “ไม่เพคะ ชายชราผู้นั้น ฉินเฉิงหย่งจะไม่บอกครอบครัวของเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในทุกปีเขาตั้งตารอการขอความช่วยเหลือเรื่องน้ำท่วมในฤดูใบไม้ผลิจากเขตหลินเป่ย และเขาแค่หวังว่าจะได้รับผลกำไรจากมัน โดยเจียวหย่งที่เป็นผู้ว่าราชการเขตหลินเป่ยจะเป็นคนช่วยเขาไปตลอดทาง”

ฉินปู้เข่อถือถ้วยชาด้วยความรู้สึกผิด ปกปิดใบหน้าเล็ก ๆ ของนางเกือบทั้งหมดแล้วหัวเราะ “ทุกคนก็แค่คนที่ยืนดู สุดท้ายแล้วการอ่านพงศาวดารท้องถิ่นเหล่านี้ก็สนุกดีเพคะ”

นักเรียนมัธยมปลายจีนในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดทุกคนต้องเรียนการเมือง ประวัติศาสตร์ โดยเรียกว่ามองสาระสำคัญผ่านปรากฏการณ์ ความหลากหลายของสิ่งต่าง ๆ และไม่มองปัญหาเพียงแค่มุมเดียว เรื่องเหล่านี้เป็นเนื้อหาในชั้นมัธยมปลายทั้งการเมือง บทปรัชญาการเมืองที่นางท่องอยู่หลายเดือนเพื่อรับมือกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัย

ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดานักที่จะพัฒนานิสัยการคิดและวิเคราะห์ปัญหาดังกล่าว

เมื่อพูดไปแล้ว ฉินปู้เข่อก็ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นใด ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้อีก เพราะกลัวว่าสหายผู้เฉียบแหลมของหมี่โม่หรู่จะค้นพบอะไรบางอย่าง นางจึงวางถ้วยน้ำชาลงและเปลี่ยนเรื่อง

“สัมภาระใกล้จะพร้อมแล้วตั้งแต่สองสามวันที่ผ่านมา พวกเราจะไปเมื่อไรหรือเพคะ?”

หมี่โม่หรู่และหมี่ฉงถามพร้อมกันว่า “พวกเรา? เจ้าจะไปด้วยหรือ?”

เอ่อ…

ฉินปู้เข่อเม้มปากและมองหมี่โม่หรู่อย่างน่าสงสาร “ท่านต้องการจะปล่อยให้หม่อมฉันอยู่คนเดียวในตำหนักหรือเพคะ? หม่อมฉันจะตกอยู่ในอันตราย ท่านก็จะพลาดไปหนึ่งเดือนหากท่านไป จะเกิดอะไรขึ้นหากฉินชิงเหยียนพาใครบางคนมาทุบตีข้าในช่วงนี้ และหากต๋งเหม่ยจิงลุกจากเตียงมาจับหม่อมฉันไปได้…”

หมี่โม่หรู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ และหันหน้าหนี หมี่ฉงอดไม่ได้ที่จะจับหน้าผากของเขาและไม่ต้องการมองนางอีก

จะทำอะไรอีก?

ข้าจะทำอย่างไรเมื่อพบพระชายา (น้องสะใภ้) ที่แกล้งทำเป็นน่าสงสารและหลั่งน้ำตาออกมาทันทีสองหยด?

“แค่ก ๆ ประการแรกเลยคือต๋งเหม่ยจิงไม่สามารถเดินและพูดได้อีกในชีวิตนี้ ประการที่สองคือน้องสาวคนที่สามของเจ้าถูกพ่อของเจ้าควบคุมอย่างเข้มงวด และมันเป็นไปไม่ได้ที่นางจะออกมาอีก นอกจากนี้คือไม่ว่าเจ้าจะไปที่ใดก็ตาม พวกองครักษ์ในตำหนักก็จะติดตามเจ้าอย่างใกล้ชิดเพื่อปกป้องเจ้า หากไม่พอ พี่ชายสามก็จะย้ายองครักษ์ของตำหนักอ๋องสามให้เพื่อปกป้องเจ้า!”

ปากของหมี่ฉงปลอบโยนนางแต่กลับพูดในใจว่า ‘น้องสะใภ้ ด้วยพลังประหลาดและเสียงดังที่แปลกประหลาดของเจ้า คนธรรมดาส่วนใหญ่ย่อมไม่อาจเผชิญหน้ากับเจ้าได้โดยตรงอยู่แล้ว’

ฉินปู้เข่ออดไม่ได้ที่จะหันไปมองหมี่ฉง แล้วหันไปหาหมี่โม่หรู่และแสร้งทำเป็นน่าสงสารต่อไป “ท่านก็คิดเช่นนั้นด้วยหรือ? ทิ้งหม่อมฉันไว้ที่นี่คนเดียวในห้องที่ว่างเปล่า เหงาและทนไม่ไหว อย่างหิวกระหาย… อ่า…”

หมี่โม่หรู่ยื่นมือปิดปากและจ้องมองนาง เหตุใดพระชายาตัวน้อยของเขาถึงพูดทุกอย่างออกมา เขาถูกล้อเล่นทุกวัน ไม่สำคัญหรอกว่านางเป็นคนขี้เล่น แต่ยังมีคนนอกอยู่ด้วย

ฉินปู้เข่อเอามือเขาออกและกะพริบตา ความเศร้าโศกในแววตาของนางหายไปในทันที “ความจริงหม่อมฉันก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน ฮ่า ๆๆ หม่อมฉันอยู่ที่นี่มาเกือบปีแล้ว และหม่อมฉันก็เกือบจะขาดอากาศหายใจเมื่อต้องอยู่ในตำหนักทั้งวัน”

“เมื่อพวกท่านสองคนจากไปแล้ว หม่อมฉันต้องไปดูที่ซ่องโสเภณีชายในเมืองหลวง หม่อมฉันได้สอบถามไปแล้ว ล่าสุดมีหนุ่มน้อยที่โด่งดังมากที่นั่นมากมาย… สตรี… ทุกคน… เข้าแถว…”

ก่อนที่นางจะพูดจบ หมี่โม่หรู่ก็เอามือข้างหนึ่งปิดปากนางไว้ และอีกข้างจับสายรัดเอวนางไว้ แล้วลากนางเข้าไปในห้องชั้นใน

หมี่ฉงกลับมาสงสัยกับตัวเองอีกครั้ง บัดนี้เขาไม่รู้ว่าจะอิจฉาหรือจะเห็นใจหมี่โม่หรู่ดี น้องสะใภ้คนนี้ก็ช่างยอดเยี่ยมเสียจริง ทุกครั้งที่เขารู้สึกใจลอยก็จะทำให้เขาตื่นทันที

เพียะ!

ฝ่ามือถูกยกขึ้นสูงและตบที่ก้นของสตรีอย่างแรง

โอ๊ย! ฉินปู้เข่อมองเขาด้วยความสับสน นางไม่มีสติไปชั่วครู่ เขาตีนางจริง ๆ หรือ?!

“ซ่องโสเภณีชายอย่างนั้นหรือ?!” หมี่โม่หรู่วางนางบนตักและกัดฟัน “เพราะอ่อนข้อเกินไปเจ้าจึงกล้าที่จะไปทุกที่! เชื่อหรือไม่ ในอนาคตข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าออกจากตำหนักแน่!”

“ท่านตีหม่อมฉันหรือ?!” ฉินปู้เข่อลุกขึ้นจากตักเขาพร้อมกับร้องไห้ นางยื่นมือออกมาแล้วจับหมี่โม่หรู่

“แม่ของหม่อมฉันเคยบอกไว้นานแล้วว่าผู้ชายตีคนอื่นไม่ได้ ความรุนแรงในครอบครัวมีทั้งเป็นศูนย์และนับไม่ถ้วน แต่ท่านกล้าตีหม่อมฉัน! ข้าได้แต่มองและยังไม่ได้ไปนอนกับใคร แต่กลับท่านตีข้า!”

กรงเล็บนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่ และหมี่โม่หรู่ก็ก้าวถอยหลังครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่กล้าต้านทานเลย

…………………………………………………………………..