สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋]

บทที่ 204 ขุดหลุมเพื่อให้ร่วมมือ

“ไม่รู้จักหรือ?” หมี่โม่หรู่แปลกใจเล็กน้อยและพูดต่อว่า “หัวหน้าเฉิง เพียงแค่เหลือบมองก็รู้แล้วหรือ?!

“เฉิงอยู่ในกองทัพของจวนสกุลต๋งมาห้าหรือหกปีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นทหารใหม่หรือทหารผ่านศึกมากว่าสิบปี กระหม่อมก็รู้จักหมด แต่ทหารที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่เคยพบหน้าเลยพ่ะย่ะค่ะ”

หมี่โม่หรู่ครุ่นคิดแล้วมองทหารที่ก้มหน้าลง และถอนหายใจเบา ๆ “หากข้าไม่เรียกหัวหน้าเฉิงมาชี้ตัวให้ วันนี้ข้าก็คงเชื่อข้อกล่าวหาอันเป็นเท็จของทหารคนนี้ และทำผิดต่อหัวหน้าเฉิง”

“มานี่ พาเขาไปโบยสามสิบไม้” หมี่โม่หรู่หันศีรษะไปตะโกนเบา ๆ

ทหารคุกเข่าลงทันทีและคร่ำครวญว่า “ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย หัวหน้าเฉิง เจ้าจะข้ามแม่น้ำแล้วรื้อสะพานแบบนี้ไม่ได้ นอกจากข้าแล้วในคืนนั้นเจ้าเรียกเฉิงเฟย เสี่ยวอู่และเหลียวโถวไปด้วยกัน ท่านอ๋อง ท่านอย่าได้ฟังเขา เขาต้องรู้จักคนพวกนี้อย่างแน่นอน หัวหน้าเฉิง ข้าตายแน่หากถูกโบยสามสิบไม้…”

เฉิงปิงก้มศีรษะลงและกำหมัดในแขนเสื้อแน่นอย่างทนไม่ไหว หัวใจของเขาเต้นรัวและแทบรอไม่ไหวที่จะหันไปเย็บปากทหารคนนี้!

เขาไม่รู้จักทหารคนนี้ แต่ชื่อที่เขาพูดคือชื่อคนที่ขนเมล็ดพืชและหญ้ากับเขาในคืนนั้น

เขาเก็บความลับเกี่ยวกับการกระทำในคืนนั้นได้ดีมาก และไม่มีใครรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้

“ท่านอ๋อง กระหม่อมไม่เคยเห็นเขา แม้ว่าทุกคนที่เขาพูดถึงจะถูกพาตัวมาเผชิญหน้ากับข้า แต่กระหม่อมก็ยังยืนยันว่าไม่รู้จักเขา”

ทหารยืดตัวขึ้นและคร่ำครวญต่อไป “หัวหน้าเฉิง คืนนั้นอาเฟยและเสี่ยวอู่ไปปลดทุกข์กลางคัน เหตุใดท่านถึงทำเป็นจำใครไม่ได้ในตอนนี้ ข้าจะคืนเงินสิบตำลึงนี้แก่ท่าน ข้าไม่ต้องการมันแล้ว ตอนนี้ข้าต้องการแค่ชีวิตของข้า!”

แท่งเงินตกลงบนพื้นสองครั้งแล้วกลิ้งไปที่เท้าของเฉิงปิง เหงื่อบางค่อย ๆ ไหลซึมออกมาตามแผ่นหลังของเขา

เหตุใดทหารคนนี้ถึงรู้ทุกอย่างราวกับว่าเขามีส่วนร่วมด้วยตัวเอง

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูด ทหารจึงพูดต่อว่า “ตอนแรกหัวหน้าเฉิงบอกให้พวกเราซ่อนเมล็ดพืชและหญ้าหลังวัดร้างบนถนน แต่ทันทีที่เริ่มขนเข้าไปสองกอง หัวหน้าเฉิงก็รู้สึกว่าจะเป็นการดูหมิ่นพระพุทธเจ้า เขาจึงพาพวกเราไปตามหาถ้ำในป่า…”

“ไร้สาระ! ป่ามันไกลจะตาย กลางดึกเช่นนั้นข้าจะไปไกลได้อย่างไร…”

เมื่อพูดไปได้ครึ่งทาง ใบหน้าของเฉิงปิงก็ซีดเผือด ‘ฟึ่บ’ เขาคุกเข่าลงกับพื้น

ด้วยคำพูดของเขาเอง มันจึงไม่สำคัญอีกต่อไปว่าเขาจะเคยเจอทหารคนนี้หรือไม่

เฉิงปิงก้มหน้าเหงื่อเย็นไหลพรากและไม่ได้เอ่ยคำใดเป็นเวลานาน เขาแทบรอไม่ไหวที่จะตบบ้องหูทั้งสองข้างของตัวเอง

ภายในกระโจมเงียบลง และทหารตัวน้อยที่พูดมากก็ปิดปากของเขา ส่ายร่างกายและยืนขึ้น

เฉิงปิงมองไปที่รองเท้าบู๊ตสีดำของทหารที่อยู่ตรงหน้าเขา และอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน วัสดุของรองเท้าคู่นี้เหมือนกับของอ๋องหลี่ชิน

ฝากาน้ำชากระทบกับกาน้ำชาส่งเสียงดังก้องไปทั่วกระโจม

หมี่ฉงกลืนชาสมุนไพรในถ้วยแล้วส่งเสียง ‘อ่า’ อย่างสบายใจ “ถ้าไม่ใช่เพราะประโยชน์ของเจ้า ข้าจะไม่เล่นปั่นหัวคนอื่นและขุดหลุมดักเช่นนี้หรอก”

เฉิงปิงเงยหน้าขึ้นอย่างสั่นเทาและเหลือบมองชายตรงหน้า ในเวลานี้เขาได้ถอดชุดทหารออกเผยให้เห็นเสื้อคลุมสีคราม

“อ๋องคังชิน…” เฉิงปิงมองจี้หยกที่เอวของเขาแล้วตัวสั่น

หมี่โม่หรู่กลับมานั่งที่เดิมแล้วเงยหน้าขึ้นหัวเราะเบา ๆ “ขอบคุณพี่ชายสามที่ทำงานหนักมาหลายวัน”

หมี่ฉงรับคำขอบคุณโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าแล้วเดินไปหาเฉิงปิง เขามองขึ้นลงครู่หนึ่งแล้วหันศีรษะมาพูดว่า นี่คือบุคคลสำคัญที่เจ้าพูดถึงหรือ? ดูเหมือนจะไม่ได้มีอะไรพิเศษ และสมองของเขาก็ไม่ค่อยแจ่มใสนัก เจอคำพูดหลอกลวงไม่กี่คำก็เชื่อแล้ว”

หมี่โม่หรู่พูดอย่างใจเย็น “หลังจากเข้าร่วมกองทัพมาห้าหรือหกปี ทหารของจวนสกุลต๋งทั้งหมดมีมากกว่าหนึ่งแสนคน แต่เจ้ากลับจำได้เกือบทุกคน ถือว่าเจ้ามีความสามารถ”

“ไม่หรอก” หมี่ฉงกลับไปนั่งเอนหลังพิงเก้าอี้

หมี่โม่หรู่เหลือบมองเฉิงปิง “แม้ว่าตำแหน่งทางการของหัวหน้าเฉิงจะเล็ก แต่ความนิยมของเขาในบรรดาทหารของจวนสกุลต๋งนั้นค่อนข้างดี ขนาดอัครมหาเสนาบดีต๋งชวนยังมอบหมายภารกิจส่วนตัวแก่เขา แม้แต่ทหารที่แปรพักตร์มาอยู่กับผิงเล่อเฮ่าก็ยังไปรายงานเขา ไม่ต้องพูดถึงทหารผ่านศึกผู้มีอิทธิพล โดยพื้นฐานแล้วทหารของจวนสกุลต๋งทุกคนจะมาหาหัวหน้าเฉิงในช่วงเวลาวิกฤตใช่หรือไม่”

เฉิงปิงปาดเหงื่อเย็นบนหน้าผากของตน “ท่านอ๋องช่างจริงจังยิ่งนัก กระหม่อมเป็นแค่หัวหน้ายศเล็กแล้วจะไปพูดให้คนอื่นฟังกระหม่อมได้อย่างไร คำพูดนั้นเป็นเรื่องจริงจัง”

ปรากฏว่าท่านอ๋องผู้นี้ได้ตรวจสอบรายละเอียดชีวิตประจำวันของเขาอย่างละเอียดแล้ว แม้ว่าตอนนี้เขาจะจงใจไม่ยอมรับ แต่เขาก็กลัวว่าอ๋องหลี่ชินจะสามารถหาหลักฐานอื่นมาทำให้เขายอมรับได้

“วันนี้ไม่ทราบว่าหัวหน้าเฉิงรู้สึกอย่างไร เมื่อได้ยินว่าอัครมหาเสนาบดีมีนัดส่วนตัวกับแม่ทัพฝ่ายศัตรู”

เฉิงปิงเงยศีรษะขึ้นและชำเลืองมองไปยังชายผู้สงบนิ่งบนเก้าอี้ ใบหน้าหล่อเหลาของชายผู้นั้นสะท้อนแสงเทียน หัวใจของเฉิงปิงรู้สึกอึดอัดขึ้นมา และความรู้สึกกดดันก็กดทับเขาราวกับภูเขา เห็นได้ชัดว่าตอนแรกไม่มีความรู้สึกกดดันอะไร แต่ในตอนนี้เหตุใดถึงกดดันมากถึงเพียงนี้

“กระหม่อมรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย แต่เนื่องจากไม่มีหลักฐาน กระหม่อมจึงไม่เต็มใจที่จะสงสัยเจ้านายของกระหม่อมมากนัก ดังนั้น…” ภายใต้แรงกดดันดังกล่าว เฉิงปิงจึงต้องบอกความจริง

“แล้วหากเจ้ามีหลักฐานล่ะ?”

“กระหม่อม กระหม่อม…” เฉิงปิงเหงื่อตก เป็นไปได้หรือไม่ว่าต้องการให้เขาเป็นผู้สืบเอง? แต่เมื่อต้องเผชิญกับการทรยศ แม้ว่าจะเป็นการทรยศผู้อื่น มันก็เป็นวิธีการที่อันตรายสำหรับผู้สืบ

ขณะที่ยังสองจิตสองใจอยู่นั้น เฉิงปิงก็กล่าวว่า “ท่านอ๋อง หากมีหลักฐานว่าอัครมหาเสนาบดีทรยศจริง ๆ กระหม่อมจะเป็นคนแรกที่เปิดเผยและกำจัดผู้ที่ทรยศต่อต้าเซี่ย!”

“ดีมาก!” หมี่โม่หรู่พยักหน้าและกล่าวว่า “ในเมื่อหัวหน้าเฉิงมีความรักชาติและจริงใจ ข้าจะมอบหมายภารกิจนี้ให้เจ้า”

ตกลงไปแล้วหรือ?! เฉิงปิงเข่าอ่อนและไม่สามารถแม้แต่จะคุกเข่านิ่ง ๆ ได้

เขาไม่มั่นใจว่าจะตอบเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่มีหลักฐานอยู่ในมือ หากมีหลักฐานก็คงจะรีบส่งกลับไปที่ราชสำนัก

ตอนนี้สิ่งที่แน่นอนคือท่านต้องการให้เขาเป็นผู้นำในการหาหลักฐาน เขาไม่มีความกล้าหาญถึงเพียงนั้นจริง ๆ

เขากลัวว่าตนเองจะถูกต๋งชวนสั่งฆ่าก่อนจะได้พูด

“พรืด” หมี่ฉงเข้ามามองดูท่าทางของเขาใกล้ ๆ แล้วพูดกลั้วหัวเราะว่า “กลัวหรือ? กลายเป็นว่าเจ้ากลัวเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น”

เฉิงปิงพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่ากระหม่อมไม่กลัว หลังจากเข้ากองทัพของจวนสกุลต๋งมาห้าหรือหกปี กระหม่อมก็พอรู้นิสัยของอัครมหาเสนาบดีอยู่บ้าง และคาดว่ากระหม่อมคงตายก่อนที่จะได้แสดงหลักฐาน”

“ท่านอ๋อง หยุดเรื่องนี้กันเถิด กระหม่อมรักชาติจริง ๆ แต่กระหม่อมไม่กล้าที่จะกระโดดออกมารายงานนกที่ตื่นเช้าตัวนี้ จะดีกว่าหากท่านอ๋องมอบหมายภารกิจนี้ให้คนอื่น”

หมี่โม่หรู่ครุ่นคิดครู่หนึ่ง “ไม่เป็นอะไร แต่หัวหน้าต้องสัญญาสิ่งหนึ่งกับข้าก่อน มิฉะนั้นเมื่อเจ้าเดินออกจากกระโจมนี้ ข้อเท็จจริงที่ว่าเจ้าถือหลักฐานการทรยศของอัครมหาเสนาบดีไว้ในมือจะแพร่กระจายไปถึงหูของอัครมหาเสนาบดี ซึ่งคาดว่าเจ้าน่าจะตายเร็วขึ้นกว่าเดิมอีก”

เฉิงปิง “…” อย่าเล่นกับคนเช่นนี้

“ไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ง่ายกว่าการขโมยเมล็ดพืชและหญ้ามาก” หมี่โม่หรู่แสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย

…………………………………………………………………………..