ตอนที่ 102 คุกเข่าแล้วจูบลงแทบเท้าของฉันซะ!
“ถ้าแกฉลาด ก็คืนผลไม้วิญญาณให้แก่พวกเรา จากนั้นก็มอบเสบียงทั้งหมดมาให้กับพวกเรา และถูกพวกเรากําจัดออกไปแต่โดยดี!”
“มิฉะนั้นแกจะต้องทรมาน!” หยางหยู่กล่าว
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งสองไม่เห็นหลิงเซียวอยู่ในสายตา ในสายตาของพวกเขา ผู้เข้าแข่งขันที่แอบซุ่มโจมตีจะแข็งแกร่งขนาดไหนกัน?
ยิ่งไปกว่านั้น พลังของทักษะต่อสจิตวิญญาณก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ดีนัก
ดังนั้นพวกเขาจึงมีความมั่นใจและรู้สึกว่าพวกเขาสามารถเอาชนะหลิงเซียวได้
พวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าหลิงเซียวได้ออมมือก่อนหน้านี้
ถ้าหลิงเซียวลงมือจริงๆ บางทีแม้แต่ฉิวซ่านและหยางหยู่ก็คงจะได้รับบาดเจ็บไม่น้อย
หลิงเซียวหัวเราะเบาๆ สีหน้าของเขาเย็นชายิ่งกว่าเดิม “แล้วถ้าฉันไม่อยากคืนล่ะ?”
“ฮี่ฮี่ ถ้าอย่างนั้นเมื่อเวลานั้นมาถึง ฉันเกรงว่าเรื่องมันจะไม่ง่ายดายเช่นนี้” ค่าพูดของฉิวซ่าน แฝงไว้ด้วยค่าขู่
หยางหยู่พูดอย่างหงุดหงิดว่า “ยังไม่จบอีกเหรอ? รีบส่งของมาซะ พวกเราแตกต่างจากนักวิ่งอย่างแก!
“เราไม่มีเวลามาเสียกับแก เวลาของเรามีค่ามาก!”
“อย่างนั้นเหรอ? แต่ฉันอยากจะทุบตีพวกแกทุกคนจนบาดเจ็บสาหัสจริงๆ! “หลิงเซียวกล่าวอย่างเฉยชา
ความเย็นชา ในน้ําเสียงของหลิงเซียวไม่ได้ซุกซ่อนเอาไว้เลยแม้แต่น้อย!
ฉิวซ่านได้ยินดังนั้นก็ตกใจก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง
เขาเหมือนได้ยินเรื่องที่ตลกสุดๆ สองมือกุมท้องไหล่สั่นไหวไม่หยุด
จากนั้นหยางหยู่และคนอื่นๆก็หัวเราะออกมาเช่นกัน
เพื่อนร่วมทีมของพวกเขาหัวเราะและพูดคุยกัน
“พวกแกได้ยินไหม เจ้าเด็กนี่บอกว่าจะทุบตีพวกเราจนบาดเจ็บสาหัส?”
“ฉันหัวเราะจนจะตายอยู่แล้ว อาศัยแค่มันคนเดียว? คนใดคนหนึ่งในพวกเราออกไป ก็ สามารถเอาชนะมันได้แล้ว!”
“ใช่แล้ว! มันไม่รู้อะไรเลยว่าท้องฟ้าสูงแค่ไหนและโลกลึกแค่ไหน!”
“ดูจากท่าทางของมันแล้ว เหมือนเป็นคนจากมณฑลฉวนโจวใช่ไหม? มันไม่เคยเห็นโลกภายนอกมาก่อนหรือไง”
“แม้แต่ความห่างชั้นกับพวกเรา มันก็ยังไม่รู้ ช่างน่าสงสารจริงๆ”
“………..”
“แค่แก? ล้อเล่นรึเปล่า? แกรู้ไหมว่าเราเป็นใคร?” ฉิวซ่านพูดหลังจากหัวเราะเสร็จ
หลิงเซียวกล่าว “ฉันจําเป็นต้องรู้ด้วยงั้นหรือ?”
“ดูเหมือนว่าฉันควรจะทําให้ความทรงจําของแกดีขึ้น!” ดวงตาของฉิวซ่านเปลี่ยนเป็นเย็นชา
หลิงเซียวหัวเราะเบาๆและกล่าวว่า “ความจําของฉันดีเสมอ!”
“เจ้าหนู ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย มอบผลไม่วิญญาณมาซะ!”
“มิฉะนั้นฉันจะทําให้แกร่าไห้!” หยางหยู่ พูดอย่างเย็นชา
แววตาของหยางหยู่ฉายแววดูถูกไม่ปิดบังเลยแม้แต่น้อย
ราวกับว่าในสายตาของเขา หลิงเซียวไม่ต่างอะไรกับมดตัวเดียวที่เขาสามารถบดขยี้ให้มันตายได้ทุกเมื่อ
ซูเหยาเห็นดังนั้นก็อยากจะพุ่งออกไป แต่เธอก็ถูก หลิวรั่วเหยียน ที่อยู่ข้างๆรั้งเอาไว้
“อย่าเพิ่งรีบร้อน รอให้หลิงเซียวมาหรือไม่ก็รอโอกาส! มิฉะนั้นการพุ่งเข้าไปเช่นนี้ไม่เพียงแต่จะไม่ช่วยอะไร แต่จะเป็นตัวถ่วงของหลิงเซียวอีก” หลิว รั่วเหยียน พูดอย่างใจเย็น
ซูเหยาได้ยินดังนั้นก็กัดฟันแน่นระงับความโกรธในใจเอาไว้แล้วซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้อีกครั้ง
ชายหัวกลมและชายหัวสนามหญ้าความโกรธที่อยู่ในใจของพวกเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าซูเหยา
แม้ว่าพวกเขาจะเข้าร่วมทีมกับหลิงเซียวเพียงครึ่งควัน แต่พลังการต่อสู้ของหลิงเซียวก็น่านับถือ
แต่ตอนนี้อีกฝ่ายดูถูกหลิงเซียวแม้แต่พวกเขาก็ยังทนไม่ได้ พวกเขาต้องการที่จะพุ่งออกไปสั่งสอนพวกนั้น
หลิงเซียวมองไปที่ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองทีมอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ฉันจะให้โอกาสพวกแกเช่นกัน คุกเข่าแล้วจบลงแทบเท้าของฉันซะ เรื่องก่อนหน้านี้ฉันจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น!”
“เจ้าหนู แกกําลังรนหาที่ตาย!” หยางหยู่ โกรธมาก เขาพุ่งเข้าไปหาหลิงเซียวในพริบตา
ฉิวซ่านไม่ได้พูดอะไร แต่ความเร็วของเขาก็ไม่ได้ไปกว่าหยางหยู่มากนัก
