จอมนางข้ามภิภพ – บทที่ 543 พวกเจ้าปล่อยข้านะ

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 543 พวกเจ้าปล่อยข้านะ

เกาหรูสีหน้าตึงเครียด ถึงจะรู้ว่าแบบนี้มิสมควร แต่เพื่อลูกแล้ว เพื่อฟ่านเสี่ยรั่ว เขาได้แต่เสี่ยงดูสักครั้ง

ครึ่งค่อนคืน เหล่าองครักษ์เหน็ดเหนื่อยกันแล้ว ต่างพากันเปลี่ยนเวรไปพักผ่อน เกาหรูที่เฝ้าดูอยู่ในที่มืดเห็นโอกาสมาแล้ว เขาอ้อมผ่านทหารยามที่หน้าประตูอย่างระมัดระวัง กระโดดเข้าไปทางหน้าต่างด้านหลัง

ในห้องมืดไปหมด แต่เกาหรูเข้าออกห้องท่านอ๋องหลายครั้ง ชินเส้นทางเป็นอย่างดี เขาเดินเยื้องย่องไปทางเตียง

มองดูหลีอ๋องที่สลบไสลไม่ได้สติ แววตาเกาหรูมีประกายรู้สึกผิดและโทษตัวเองขึ้นมา “ท่านอ๋อง ขออภัยด้วย ข้าน้อยผิดต่อท่าน แต่เพื่อลูก เพื่อหวางเฟยรอง ขอท่านอย่าโทษข้าเลย!”

เกาหรูชักกระบี่ที่เอวออกมา เสียบลงไปที่ตัวโม่ฉือหานที่สลบไสลอยู่บนเตียง

เพียงแต่ปลายกระบี่ยาวนั่นยังไม่ได้ทันได้แตะต้องโม่ฉือหาน โม่ฉือหานที่สลบไสลอยู่พลันลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว

เกาหรูอึ้งตะลึงบื้อไปเลย “ท่านอ๋อง ท่าน—“

สีหน้าโม่ฉือหานเย็นเยียบ คว้ากระบี่ยาวที่ซ่อนอยู่ใต้เตียงออกมา และแทงกลับไปที่กระดูกสะบักของเกาหรู

ความเจ็บปวดเสียดหัวใจที่แล่นพล่านมา เกาหรูสีหน้าซีดเผือด เจ็บปวดทรมานยิ่งนัก สีหน้าบิดเบี้ยวไปหมด

“หากข้ามิแกล้งสลบไสล มีหรือจะจับตัวคนทรยศเช่นเจ้าออกมาได้!” โม่ฉือหานพูดจาเดือดดาลทะลุฟ้า

เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่า คนทรยศจะเป็นเกาหรู และยิ่งคิดไม่ถึงว่ามันจะหลับนอนกับหวางเฟยรองของตน

มือที่ถือกระบี่ยาวของโม่ฉือหานออกแรงอย่างมาก ปลายแหลมคมของกระบี่แทงเข้าไปในกระดูกสะบักของเกาหรูลึกอีกหลายส่วน ทำเอาเกาหรูสีหน้าซีดเผือด เหงื่อแตกซิกทันที

แต่เขามิได้หลบซ่อน และยิ่งมิตอบโต้

“ท่านอ๋อง ข้าผิดต่อท่านเอง จะฆ่าจะแกง ขอท่านอ๋องจัดการได้เลย!” เกาหรูบอกอย่างรู้สึกผิด

สีหน้าโม่ฉือหานเหี้ยมดุดัน เส้นเลือดที่ขมับปูดโปด “ลูกในท้องของฟ่านเสี่ยรั่วคือลูกของเจ้า!”

ไม่ใช่สงสัย แต่เป็นมั่นใจ

คำพูดเมื่อครู่ของเกาหรู เขาฟังชัดเต็มสองหู

องครักษ์คนหนึ่งกล้าสวมเขาให้ตน หาเรื่องตาย!

เลือดในร่างเกาหรูแข็งเย็นหมด ประหนึ่งตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง ไม่สนใจความเจ็บปวดที่ไหล่ พลางคุกเข่าลงพื้นดังพลั่ก “ท่านอ๋อง ขอร้องท่านปล่อยหวางเฟยรองไปเถอะ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้าเอง ข้าสมควรตายยิ่งนัก ข้ามันสารเลว ข้าบีบบังคับหวางเฟยรองเอง—“

โม่ฉือหานกระชากคอเสื้อเกาหรูขึ้น “นี่เป็นแค่ความผิดของใครงั้นรึ ฟ่านเสี่ยรั่วเป็นหวางเฟยรองของข้า สตรีของข้า ต่อให้ข้าไม่ต้องการ ก็ไม่มีทางตกถึงเจ้า!” เกาหรูพูดยังไม่ทันจบ โม่ฉือหานซัดหมัดใส่เขาทันที

“อ๊าก!” เกาหรูร้องอย่างเจ็บปวด

“ท่านอ๋อง ข้ามันสารเลวเอง สมควรตายนัก ข้าหลงผิดไปชั่ววูบ—“ เกาหรูพูดยังไม่ทันจบ โม่ฉือหานก็ซัดใส่เขาอีกหมัด

“อ๊าก!” เกาหรูร้องเสียงดัง เจ็บปวดทรมานนัก

“ใครก็ได้ ไปจับตัวนังแพศยาฟ่านเสี่ยรั่วมา!” โม่ฉือหานตะคอกอย่างเดือดดาล

“ขอรับ!” องครักษ์หน้าประตูรีบไปจัดการทันที

ฟ่านเสี่ยรั่วที่อยู่ในห้องยังวาดฝัน พอท่านอ๋องตาย นางก็จะเชิดหน้าได้แล้ว ต่อไปลูกชายของนางก็คือท่านอ๋องน้อย นางก็จะเป็นหวางไท่เฟย ไม่ต้องคอยมองสีหน้าคนอื่นอีก ให้คนอื่นจูงจมูกอีก พอคิดถึงว่า ต่อไปทั้งจวนอ๋องจะมีนางเป็นผู้ยิ่งใหญ่เหนือใคร ฟ่านเสี่ยรั่วตื่นเต้นยิ่งนัก

ถึงเวลานั้น นางจะต้องจัดการสาวงามทั้งหลายที่ท่านอ๋องพามาให้สาสม ดูสิว่าพวกนางจะมาจองหองเย่อหยิ่งต่อหน้าตนได้อย่างไรอีก

สุดท้าย ด้านนอกเรือนก็มีเสียงลอยมา ฟ่านเสี่ยรั่วยังไม่ทันรู้ตัว องครักษ์สองคนก็พุ่งเข้ามาแล้ว

“ไสหัวออกไป ห้องของข้ามีหรือที่พวกเจ้าจะเข้ามาโดยพลการได้!” ฟ่านเสี่ยรั่วตะคอกดังอย่างเดือดดาล

“หวางเฟยรอง ขออภัยด้วย!” องครักษ์สองคนไม่เสียเวลาพล่ามกับนางอีก คุมตัวนางเดินไปทันที

“ปล่อยข้านะ พวกเจ้าปล่อยข้าสิ!” ฟ่านเสี่ยรั่วดิ้นรนขัดขืน ในใจกลับมีลางสังหรณ์มิสู้ดีนัก

ปกติพวกเขาไม่เคยทำกับตนเช่นนี้เลย หรือว่าท่านอ๋อง—

เป็นไปไม่ได้ หยุนถิงไม่ได้ช่วยเขาได้มิใช่รึ?

หัวใจของฟ่านเสี่ยรั่วครุ่นคิดสิบแปดตลบ รอจนมาถึงเรือนของโม่ฉือหาน เห็นโม่ฉือหานที่กำลังนั่งหน้าทะมึนอยู่ ฟ่านเสี่ยรั่วตัวแข็งค้างทันที

ปลายเท้าของโม่ฉือหาน มีร่างเกาหรูนอนจมกองเลือดหายใจรวยรินอยู่

ตัวฟ่านเสี่ยรั่วเหมือนโดนสายฟ้าฟาด เย็นเยียบไปตั้งแต่หัวจรดเท้า สมองว่างเปล่า ลืมทุกอย่างเสียสิ้น

ท่านอ๋องฟื้นแล้ว เช่นนั้นการที่เกาหรูโดนทรมานจนอยู่ในสภาพนี้ ดูท่าเขาจะสารภาพหมดแล้ว

พอคิดถึงโหดเหี้ยมของฝีมือท่านอ๋อง ฟ่านเสี่ยรั่วสะท้านเยือกทันที

“ท่านอ๋อง พาตัวมาแล้วขอรับ!” องครักษ์รายงาน

สายตาโม่ฉือหานคมปลาบประดุจคมดาบ ปรายตามองฟ่านเสี่ยรั่ว

สายตานั้นทำให้ฟ่านเสี่ยรั่วสะท้านเยือก ทำให้นางหวาดกลัว ไม่ จะลนลานมิได้ นางจะยอมรับมิได้

พอคิดถึงตรงนี้ ฟ่านเสี่ยรั่วแกล้งทำแน่วแน่ พุ่งเข้ามาด้วยสีหน้ายินดี “ท่านอ๋อง ท่านฟื้นแล้ว ดียิ่งนัก ข้าภาวนากับพระพุทธองค์ทุกวันเลย วาดหวังให้ท่านฟื้นขึ้นมาเร็วๆ—“

โม่ฉือหานไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ขยับ เพียงมองนางอย่างเย็นชาเช่นนั้น

ฟ่านเสี่ยรั่วโดนมองจนร้อนตัว แต่ไม่กล้าหลุดอะไรออกมา ได้แต่แสดงต่อไป “ท่านอ๋อง ข้าเป็นห่วงท่านจริงๆนะ บัดนี้ท่านฟื้นขึ้นมาแล้วดียิ่งนัก ข้าให้คนตุ๋นน้ำแกง—“

เพียงแต่นางยังพูดไม่ทันจบ โม่ฉือหานพลันลุกขึ้นยืน คว้าคอหอยนางเข้าหมับ พลางออกแรงอย่างหนัก

“อ๊า ท่านอ๋อง ท่าน แค่กแค่ก—“ ฟ่านเสี่ยรั่วหายใจไม่ออก ตกใจแทบตาย ดิ้นรนในบัดดล

แต่นางขยับตัวไม่ได้เลย นี่เป็นครั้งแรกที่ฟ่านเสี่ยรั่วตกใจหวาดกลัวเพียงนี้

“ฟ่านเสี่ยรั่ว เจ้ากล้าสวมเขาให้ข้า กล้าคบชู้กับเกาหรู ยังกล้าวางยาพิษข้า เจ้าหาเรื่องตายเองนะ!” โม่ฉือหานตะคอกเดือดดาล

ฟ่านเสี่ยรั่วตกใจตะลึง ท่านอ๋องรู้เรื่องแล้ว เขารู้หมดแล้ว

คราวนี้ตนจบสิ้นแล้ว ไม่ได้ นางไม่อยากตาย และจะตายไม่ได้

“ท่านอ๋อง ไม่มีเรื่องเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ เกาหรูให้ร้ายข้า ต้องมีคนสั่งให้เขามาให้ร้ายข้าแน่ ขอท่านอ๋องคืนความบริสุทธิ์ให้ข้าด้วยเถิด!” ฟ่านเสี่ยรั่วอ้อนวอนทันที

“ให้ร้ายเจ้า และยังเหลือเด็กไว้ในท้องเจ้าด้วยรึ?” โม่ฉือหานถามเสียงเย็นเยียบ

เลือดในกายฟ่านเสี่ยรั่วแข็งค้างไปหมด มองโม่ฉือหานอย่างอึ้งๆ ลืมตอบคำถามไปเสียสนิท

บรรยากาศกดดันอย่างรุนแรงพุ่งเข้ามา ฟ่านเสี่ยรั่วจับแขนโม่ฉือหานในบัดดล อยากจะอ้อนวอนขอร้อง แต่กลับโดนโม่ฉือหานสะบัดออกอย่างรังเกียจ

ฟ่านเสี่ยรั่วหวีดร้อง ล้มลงไปกับพื้นทันที

“หวางเฟยรอง!” เกาหรูร้องเสียงดังออกมาทันที ถึงหวางเฟยรองจะพูดอย่างนั้น แต่เกาหรูรู้ว่านางแค่อยากปกป้องตนเอง เพื่อลูกแล้ว เขาไม่โทษนาง

การ้องเสียงดังครั้งนี้ ทำให้โม่ฉือหานยิ่งเดือดดาลหนักขึ้น อับอายขายขี้หน้ายิ่งนัก

“อ๊า เจ็บนัก ท้องข้าเจ็บนัก ท่านอ๋องช่วยข้าด้วย—“

โม่ฉือหานมองนางอย่างดุดัน สีหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและประชดประชัน “เกาหรูคบชู้กับหวางเฟยรอง คิดคดทรยศ เนรคุณสารเลว ใครก็ได้ มัดตัวมันให้ข้า ลงโทษแยกร่างจนตาย เพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่าง!”

“ขอรับ!” องครักษ์เข้ามาทันที และมัดตัวเกาหรูขึ้นมา แขวนไว้บนต้นไม้ใหญ่ในสวน พลางหยิบมีดมาจะลงมือ

“ข้าจัดการเอง!” โม่ฉือหานเดินเข้ามา รับมีดสั้นนั้น แทงเข้าไปที่แขนเกาหรูอย่างแรง