ถนนสู่อาณาจักร – ตอนที่ 1 ตื่นมาใต้ดิน (1)

ตัวละครทุกตัวอายุขั้นต่ำคือ 18

1 ตื่นมาใต้ดิน (1)

มันเป็นชั้นใต้ดินที่มืด พื้นที่นี้ที่แสงแดดส่องลงมาจากหน้าตาบบานเล็กๆบนหัว ได้ถูกเว้นเป็นตอนอย่างดีโดยคุกที่เรียงกันเป็นแถว

ในห้องที่เหมือนคุกนี้ผมได้เอนลงและพักผ่อน

ผมแค่เอนลง, ไม่ได้หลับ

มันเป็นเพราะเสียงหนึ่ง ผมหลับไม่ได้

มันเป็นสาวที่เสียงดัง, มันจะไม่ทำให้เธอตายถ้าเธอทำมันเงียบกว่านี้

เสียงที่ผมได้ยินเป็นเสียงของผู้หญิง ผมสามารถได้ยินเสียงหวาน, น่าสนใจ, โดยการมอบการเยินยอ, เพื่อได้รับมาซึ่งความรู้สึกดี

“ที่นี่” คือบางที่ที่เหมือนเคย, ผู้คุมใช้ของที่พวกเขาชอบด้วยตัวของพวกเขาเอง

ไม่มีใครสน, และแม้ว่าจะมี จะไม่มีคนยกนิ้ว

ผมโยนผ้าห่มด้ายดิบ…ชิ้นของผ้าที่เต็มไปด้วยหมัดลงบนตัวผม

ไม่นานเสียงได้หายไป, ความเงียบได้กลับมา

มันอีกไม่นานจนกว่าจะเช้า, แต่ผมควรต้องนอนให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้

ผมปิดตาลง, มีความสุขกับการพักสั้นๆ ก่อนจะรุ่งเช้า

ผมมา “ที่นี่” ก่อนผมจะรู้ตัวว่าอะไรเกิดขึ้น

เมื่อผมรู้มัน ผมก็ได้อยู่ที่นี่แล้ว, ผมไม่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหนมาก่อน หรือรู้ว่าผมมาที่นี่ได้อย่างไร

ผมพูดว่าอายุผม 13 หรือ 14 แต่ยังไง, ผมไม่รู้ว่าที่แน่นอนมันคืออะไร ที่ผมได้ยินมาจากคนที่ซื้อผมมา, พวกเขาพูดว่าผมได้ถูกขายโดยพ่อแม่, หรือถูกลักพาตัวโดยโจร

“ทีนี่” คือที่อะไร สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน

นี่เป็นที่ที่หนุ่มสาวได้รวมกัน, และแขกที่บ้ากามมีความสุขกับตัวพวกเขาเอง โดยการโอบกอดหรือทำให้พวกเขาฆ่ากันเอง

ผมตื่นจากเสียงระฆังที่หยาบ และยืนขึ้น

สิ่งเดียวที่ผมต้องเตรียมคือตัวผมเอง

วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมต้องสู้เพื่อชีวิตผม

ผมออกจากห้องเล็กๆ, ไปที่โรงอาหารเพื่อเติมท้องด้วยซุปที่ดูเหมือนอ้วก, และรอคำสั่ง

“ฟินนี้, แขกของแกรออยู่ข้างบนดังนั้นรีบเข้าและอาบน้ำซะ!”

“โดร่า! นายอยู่เป็นเพื่อนผู้หญิง! นายได้รับอนุญาติให้รับเงินได้ อย่าให้พวกเค้าตีแกฟรีๆล่ะ!”

“เอเกอร์! แกจะไปสู้ หยิบอาวุธไวๆเข้า!”

ผู้คุมตะโกนและเด็กที่รวมตัวกันได้แยกย้าย

{เอเกอร์} นี้คือผมเอง, มันเป็นชื่อที่ออกมาจากบางตำนาน

ผมได้ชื่อนี้ในการต่อสู้ครั้งก่อน ที่ผมตัดคู่ต่อสู้ขาดครึ่ง จากข้างบนหว่างขาของเขา

ผมไม่รู้ชื่อของคนอื่น, ไม่ใช่ว่าผมจะจำมัน

ไม่ว่าอย่างไร, พวกเขาจะตายในไม่ช้าดังนั้นการจำมันนั้นไม่มีจุดหมาย

สีหน้าของชายที่ผมจะสู้—แม้ผมจะเรียกเข้าเป็นผู้ชาย เขาเป็นแค่เด็กที่อายุยังไม่ถึง 15—เปลี่ยนไปเมื่อเขาได้ถูกตั้งเป็นคู่ต่อสู้ของผม

การสู้คือสั้นๆ, การต่อสู้ถึงตาย, ที่ถูกดูโดยแขก

แขกลงเงินพนัน ส่งเสียงเชียร์ และในท้ายที่สุด มี่ความสุขไปกับภาพที่สยดสยอง

ไม่ได้มีแค่การสู้หนึ่งต่อหนึ่ง แต่มีการต่อสู้แปลกๆอย่างสู้กับสัตว์, หรือทรมานเด็กสาวและฆ่าอยู่ฝ่ายเดียว

เหตุผลที่สีหน้าคู่ต่อสู้ได้เปลี่ยนคือผม

ไม่เหมือนคนอื่น, ผมไม่ค่อยได้ถูกพาไปโดยแขก

ผมมีกล้าม และผมไม่เตี้ย, ไม่ใช่ที่พวกบ้ากามที่หลงเสน่ห์กับเด็กๆชอบ

ผมไม่มีมารยาทหรือเสน่ห์ที่จะอยู่เป็นเพื่อนแขกผู้หญิงด้วย

งานผม “ที่นี่” คือสู้, และเมื่อมันมาถึงการสู้, พ่ายแพ้หมายถึงความตาย

การสู้ที่ผมรอดชีวิตมาใน “ที่นี่” ได้มีจำนวน 100 และอีกนิดหน่อย

พวกเขานำโซ่ตรวนออกและส่งผมไปสู้

อาวุธในมือผมคือดาบใหญ่ คล้ายกับตัวผม

มันเป็นดาบสองมือสองคม ยาว 1.2 เมตรและหนักประมาณ 10 กิโล

มันดูเหมือนมันจะไม่เหมาะกับผม ที่ยังสูงไม่ถึง 160 ซม. แต่มีดที่เต็มไปด้วยน้ำมันนี้ กับใบมีดที่บิ่นของมัน คือวิธีที่ผมรอดชีวิตมาได้จนถึงตอนนี้

คู่ต่อสู้ของผมคือ ดาบมือเดียวยาว 60 ซม. และโล่กลมหนัง

ตัดสินจากท่าที่เขายืนและการลองเหวี่ยงด้วยดาบของเขา, มันไม่ใช่ครั้งแรกของเขาที่ถือดาบ

อย่างไรก็ตาม

“แกเลือกอุปกรณ์ผิดแล้ว” ผมพึมพำในหัวของผม

ไม่มีทางที่โล่หนังจะกันดาบใหญ่ของผมได้

โอกาสเดียวที่เขาจะชนะคือการฟันโดยกระโดดใส่อกผม

โล่จะแค่ขัดการเคลื่อนไหวและวิสัยทัศน์

แน่นอนว่าผมไม่พูดมันออกมาดังๆ

เพราะทั้งหมด, คู่ต่อสู้มันทำให้ง่ายสำหรับผมที่จะฆ่าเข้าด้วยความตั้งใจของเขาเอง

ที่นี่เรียกว่า ‘ห้องโถงใหญ่’, แม้ว่าไม่เกิน 20 คนสามารถเข้าไปได้ในทีเดียว

ตรงกลางของมันที่นั่นมี [สังเวียน] ที่ถูกล้อมโดยรั้วเหล็กรอบๆมัน, เก้าอี้แปลกๆ 10ตัวได้วางอยู่สำหรับแขกที่ส่งเสียง, เชียร์และเยาะเย้ย

ในพวกเขามีผู้คุ้มใส่เกราะกับหอก, และเจ้าของของ “ที่นี่”, ชายอ้วนที่ดูเหมือนสุกร

ด้วยเขาที่อยู่ที่นี่งั้นต้องมีวีไอพีอยู่ในกลุ่มแขก

นั้นคือทุกครั้งที่หมูตัวนี้ทำอย่างอื่นนอกจากข่มขืนสาว, กิน, ดื่ม, หรือนับเงิน

แต่นั่นไม่มีอะไรเกี่ยวกับผมนะ

หมูได้พูดว่าผมเก่งขนาดไหน และคู่ต่อสู้จะสู้กับผมยังไง

เขาพูดเกินจริง, แต่ด้วยสิ่งนี้เงินเดิมพันจะเพิ่มขึ้น, ดังนั้นผมยิ้มให้กับสิ่งนั้นได้

ผมเพียงแต่เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้

ไม่มีอะไรยากเกี่ยวกับมัน

ถ้าผมชนะ ผมสามารถไปสู่พรุ่งนี้ที่ผมสามารถกินมากที่ผมต้องการ

ถ้าผมแพ้, งั้นผมจะตายที่นี่, นั่นคือทั้งหมด

ผมตั้งท่าด้วยเท้าซ้ายไปข้างหน้าและดาบพักอยู่บนไหล่ขวา

คู่ต่อสู้พร้อมโล่ของเขาและชี้ดาบบนฝั่งที่มีช่องว่างของเขามาหาผม

อืมงั้น, มาเริ่มสู้กันเถอะ

ผมจะฆ่า, หรือผมจะถูกฆ่า, เราจะไม่รู้จนกว่ามันจะจบ

รอบพนันได้ถูกปิดและห้องโถงใหญ่รู้สึกเหมือนมันถูกทิ่มแทงไปด้วยความตรึงเครียด

นี่มันเป็นการต่อสู้ถึงตายโดยแท้จริง, ถ้าแขกได้ดูสิ่งนี้ที่อื่นนอกจาก “ที่นี่” พวกเขาจะต้องสละชีวิตของตัวเอง

คู่ต่อสู่ห่างออกไปประมาน 3 เมตร แต่ผมสามารถได้ยินเสียงหายใจที่หยาบได้จากที่นี่

ถ้าเขาหายใจหยาบขนาดนี้ก่อนจะเริ่มสู้, เขาจะมีหวังในชัยชนะได้อย่างไร

ผมประเมินสถานการณ์อย่างสงบ, โดยไม่เครียดหรือประมาท

ผมไม่มีความพิการที่จะทำให้เสียเปรียบด้วย

มันเป็นสภาวะเดียวกันกับการต่อสู้ 100 กว่า

ดังนั้นผมน่าจะชนะที่นี่, ถ้าผมแพ้เพราะบางอย่างที่ผมไม่คาดคิดเกิดขึ้น…ยังไงซะ, ผมเพียงแค่ตาย

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord