The Divine Nine Dragon Cauldron – ตอนที่ 1252 – ทูตมาเยือน

　　ต่อให้เขาเป็นนักพยากรณ์เขาก็ไม่มีคิดว่าเทพกาลกิณีจะทิ้งพลังสุดยอดเอาไว้หลังจากความตาย

　　แต่ในตอนนี้เทพตำราต้องหลบอย่างรวดเร็วด้วยก้าวพริบตา

　　เคราะห์ร้ายที่พลังกาลกิณีหาใช่การจู่โจมโดยตรงมันสามารถปล่อยพลังเทพติดตามไปได้ทุกที่

　　คลื่นพลังทมิฬเข้าใกล้เทพตำราราวกับเงาและแฝงเข้าร่างของเขาอย่างง่ายดาย

　　รอยดำปรากฏที่หน้าผาก

　　เทพตำราเรียกพลังเทพออกมาขับพลังกาลกิณีออกไปด้วยความสะพรึงกลัว

　　ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วแน่นใบหน้าเขาดำมืดราวกับวารีลึก

　　เป็นดั่งตำนานเล่าขานโชคร้ายเลี่ยงได้แต่มิอาจหายไป แม้จะหลบเลี่ยงได้ แต่ก็ไม่นาน

　　เทพตำรารู้ทุกสิ่งบนโลกต้องขอบคุณความรู้มากมายของเขา เขารู้ว่าพลังกาลกิณีนี้แทบจะลบล้างไม่ได้นอกจากจะใช้วิธีร่วมกัน

　　 เทพกาลกิณีจากโลกเสี้ยววิญญาณรึ?แปลกจริง มันตายไปแล้วไม่ใช่รึ? ทำไมพลังสุดยอดของมันยังเหลืออยู่บนโลกได้? 

　　องค์หญิงหกถามด้วยความแปลกใจ

　　นางสุขุมเยือกเย็นอยู่ตลอดเวลาไม่ตกใจแม้ว่าเทพตำราจะถูกพลังของเทพกาลกิณี

　　เทพตำราสีหน้าหม่นหมองในแววตามีแต่ความชิงชัง

　　 จะเป็นใครไปได้นอกจากเทพขนนกเล่า? 

　　อะไรนะ?องค์หญิงหกที่ใจเย็นในทีแรกเลิกคิ้ว

　　 ฝีมือเขารึ? 

　　ความเยือกเย็นแผ่เข้าสู่แววตาสดใสดั่งแก้วของนางนางไม่มีวันลืมว่าซือหยูคนเดียวจัดการสายลับทั้งหมดในโลกอสูรที่โลกเสี้ยววิญญาณของนางไป!

　　และนางก็ไม่ลืมว่าซือหยูทำต่อตกลงกับเทพแห่งความตายที่ทำให้เขาตกมาสู่โลกอสูรผ่านแหวนผนึกเก้าเทพอสูร

　　หากไม่ใช่เพราะจักรพรรดิอสูรนางกับองค์ชายเจ็ดผู้เป็นน้องของนางก็คงจะตายไปแล้ว

　　หากไม่นับสองเรื่องนี้…ตอนนี้ซือหยูกำลังขัดขวางแผนการใหญ่ของนางอีกครั้ง!

　　 เทพขนนก!อสูรขนนก! 

　　องค์หญิงหกหัวเราะอย่างขมขื่นเสียงหัวเราะนางเยือกเย็นจนน่ากลัว

　　 ในจักรวาลเจ้าทำลายแผนการข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในโลกอสูร เจ้ายังขัดขวางข้าอีกครั้งและอีกครั้ง ทำลายแผนข้าไม่รู้จบสิ้น! ผิดพลาดนักที่ข้าไว้ชีวิตเจ้า! 

　　เทพตำราโศกเศร้าที่โลกเสี้ยววิญญาณ เขาแทบจะเอาตัวไม่รอดจากอุบายของซือหยู　　ใครจะไปคิดเล่าว่าเขาจะตกเป็นเหยื่ออุบายซือหยูอีกครั้งในโลกอสูรและถูกคำสาปของเทพกาลกิณี!

　　 เทพตำราข้าครองตำแหน่งองค์หญิง มิอาจยุ่งเกี่ยวเรื่องในดินแดนจิงหยูและสั่งให้เทพภายใต้อำนาจข้าให้จัดการเองได้ มิเช่นนั้นจะทิ้งร่องรอยเอาไว้ และเราจะถูกจักรพรรดิอสูรลงโทษ! 

　　 แต่เจ้าเป็นเทพจากต่างแดนต่อให้เจ้าพลิกทั้งแผ่นดินจิงหยู มันก็ไม่เกี่ยวกับข้า! ข้าจะทิ้งเทพขนนกให้เจ้าจัดการ! 

　　เทพตำรานิ่งเงียบหากองค์หญิงหกจัดการเรื่องนี้ นางจะถูกลงโทษ แต่เขาเป็นคนนอกไม่ใช่รึ? เขาจะถูกลงโทษที่น่ากลัวกว่านางไม่ใช่รึยังไงกัน?

　　 ข้าเข้าใจสิ่งที่เจ้ากำลังคิดแต่สิ่งที่เจ้าต้องทำก็แค่จัดการเทพขนนก ตราบที่องค์หญิงเก้าไม่รู้ จักรพรรดิอสูรก็จะไม่รู้เช่นกัน 

　　เทพตำราครุ่นคิด　　 สบายใจได้ถ้าเจ้าจับเทพขนนกทั้งเป็นได้ ข้าจะให้ท่านพ่อช่วยเจ้ากำจัดพลังเทพกาลกิณี! คนเดียวที่จะแก้ไขพลังนั้นได้ก็คือสุดยอดแห่งจักรวาล จักรพรรดิอสูร! 

　　เมื่อได้รับข้อเสนอที่ปรารถนาเทพตำราจึงพยักหน้า

　　มียอดฝีมือเพียงหยิบมือเดียวที่จะขจัดพลังของเทพกาลกิณีได้และหนึ่งในนั้นก็คือจักรพรรดิอสูร

　　ไม่แปลกเลยที่องค์หญิงหกจะเพียงนั่งมองเทพตำราถูกพลังของเทพกาลกิณีนางกำลังรอให้นางมีข้อต่อรองให้เขารับใช้นั่นเอง

　　 ข้าลงมือได้แต่ข้าฆ่ามันได้ไหม? 

　　ความพยาบาทระหว่างเทพตำรากับซือหยูนั้นมิอาจพูดได้เพียงคำพูด

　　 ไม่ได้!ข้าต้องการมันทั้งเป็น มีสภาพสมบูรณ์แบบ! 

　　ไม่ว่าจะยังไงนางก็ต้องได้พลังสุดยอดของซือหยูในการคืนชีพมาครอง　　เทพตำราเก็บความโกรธแค้นไว้ในใจศัตรูอยู่ต่อหน้าต่อตา แต่เขาทำได้แค่จับตัวงั้นรึ? น่าเศร้านัก

　　แต่ใบเบื้องหน้าของเทพตำรานั้นไม่แสดงออกอะไรนัก

　　 ย่อมได้! 

　　เมื่อพูดจบเทพตำราหายตัวไปจากห้องลับราวกับหมอกควัน

　　เมืองชมทะเลในแดนจิงหยูที่มีเทพเก้าคนคอยปกป้องยังคงเต็มไปด้วยผู้คน

　　การค้าขายประชากร และในทุกด้านกำลังพัฒนาและเติบโต

　　เทียบกับพันธมิตรบูรพาแล้วแดนจิงหยูนั้นเจริญรุ่งเรืองยิ่งกว่า

　　ข่าวลือว่ากันว่าแดนอสูรเต็มไปด้วยความปั่นป่วนวุ่นวายและความป่าเถื่อนในทั่วทุกมุมเมือง…

　　แต่จากที่เห็นมันคือความสงบสุข เป็นความรุ่งเรืองอันตระการตา ซึ่งเหนือกว่าพันธมิตรบูรพามากมายนัก

　　เพียงเมืองชมทะเลเมืองเดียวก็มีทรัพยากรเกือบครึ่งของพันธมิตรบูรพาแล้ว

　　อสูรเจ้าดินแดนในเมืองเดียวทั้งแปดสิบเอ็ดคนยังเป็นว่าที่เทพในพันธมิตรบูรพามีว่าที่เทพมากเพียงใดน่ะรึ? ไม่ถึงสองร้อยคนด้วยซ้ำไป

　　ซือหยูมองเมืองชมทะเลและรู้ซึ้งถึงความต่ำต้อยของพันธมิตรบูรพาและประจิม

　　เผ่าอสูรไม่ต้องการทัพอสูรจากทั้งโลกอสูรเลยไม่ว่าจะองค์ชายหรือองค์หญิงคนใดก็สามารถนำทัพมาบุกที่พันธมิตรบูรพาได้อย่างง่ายดาย

　　 มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?หากโลกอสูรต้องการทำลายพันธมิตรบูรพา พวกมันก็ทำได้มาตั้งนานแล้ว ทำไมถึงต้องระแวดระวังมาหลายร้อยปีกัน? 

　　ซือหยูสงสัยมากยิ่งขึ้นมีเพียงอสูรราชวงศ์เท่านั้นที่จะตอบคำถามเขาได้　　ดูเหมือนว่าเขาจะต้องช่วยเจ้าหมาฟื้นคืนพลังเพื่อที่จะพูดคุยกันได้ง่ายขึ้น

　　ซือหยูมีว่าที่เทพหลายสิบคนในมือเขาได้พำนักในตำหนักเจ้าเมือง

　　ตำหนักนี้เป็นของเจ้าเมืองคนก่อนไม่เพียงจะถูกตกแต่งไปด้วยภาพเขียนของเทพ แต่มันยังมีสมบัติในตำหนักเหลืออยู่ด้วย

　　ซือหยูตรวจสอบพวกมันและต้องตกใจที่พบว่าทุกอย่างสามารถใช้ได้เมื่อเป็นเทพแล้วเท่านั้นมันอาจจะไม่มีประโยชน์นักกับซือหยูในตอนนี้ แต่มันจะมีประโยชน์อย่างมากกับเทพปีศาจและเทพกิเลน

　　แน่นอนว่ามีหลายอย่างที่ซือหยูใช้ได้เช่นกันโดยเฉพาะสิ่งที่จะทำให้เขากลายเป็นเซียน

　　เมื่อผ่านการต่อสู้ครั้งก่อนซือหยูรู้สึกได้ว่าวิบัติต่อมากำลังอยู่อีกไม่ไกล

　　เขามีเวลาว่างน้อยมากเขาจึงต้องใช้โอกาสนี้ทะลวงพลังเป็นเซียน　　หากเขาได้เป็นเซียนโอรสสวรรค์จ้องนภาและจิตวิญญาณเทพของเขาจะเติบโตขึ้นอีก เขาจะก้าวกระโดดขึ้นอีกครั้ง

　　ปัญหาเดียวก็คือซือหยูเป็นมนุษย์หากเขากลายเป็นเซียนและสร้างปรากฏการณ์ประหลาดต่อเผ่าอสูร นั่นจะเป็นภัยพิบัติอย่างแน่นอน

　　ดังนั้นเขาต้องหาทางปกปิดวิบัติที่จะมาถึงในระหว่างทะลวงพลัง

　　ขณะที่ซือหยูกำลังคิดอยู่นั้นเองชาเอ๋อก็เดินมาหาเขาจากด้านหลัง

　　เฉียนจุนนำทัพจู่โจมเจ้าดินแดนที่ขัดคำสั่งซือหยูชาเอ๋อต้องมาทำหน้าที่รับคำสั่งซือหยูชั่วคราว อสูรอื่น ๆ นั้นเห็นนางเป็นคนที่ซือหยูไว้ใจ

　　 ท่านเจ้าเมืองเจ้าดินแดนเมฆาอสูรส่งทูตมาพบท่าน 

　　เมืองเมฆาอสูรเป็นหนึ่งในเก้าเมืองใหญ่ในแดนจิงหยูอสูรเจ้าดินแดนนั้นเป็นเทพตัวจริง

　　 พาไปในที่รับรอง… 

　　ซือหยูพุดเขาเพิ่งจะส่งคำสั่งไปถึงเจ้าดินแดน และซือหยูก็คิดว่าเจ้าดินแนดคนอื่นจะมา

　　เขาไม่แน่ใจว่าผู้มาเยือนนั้นเป็นมิตรหรือศัตรู

　　เขามิอาจมั่นใจได้ว่าอสูรเจ้าดินแดนที่เป็นเทพเหล่านี้จะยังคงภักดีต่อองค์หญิงเก้าหรือไม่

　　พวกเขาเหล่านั้นอาจจะภักดีต่อนางในยามที่นางมีพลังสุดยอดแต่ด้วยสภาพนางในตอนนี้ เทพเหล่านั้นจะยังสนับสนุนนางอยู่หรือ

　　เมื่อชาเอ๋อออกไปซือหยูเรียกองค์หญิงเก้าออกมาลูบหัว

　　 เจ้าหมาเจ้าคิดว่าข้าเชื่อใจเทพคนใดได้บ้าง? 

　　ซือหยูถามแม้จะรู้อยู่ว่ามิอาจเชื่อใจใครได้

　　เจ้าหมาคิดหนักก่อนจะส่ายหน้า　　ไม่มีสักคนเลยรึ?เจ้าหมาเข้าใจสถานการณ์ดี เวลานี้มิอาจมีใครเชื่อใจได้อีกแล้ว

　　ซือหยูขมวดคิ้วเมื่อรู้ความจริงว่าจะไม่มีเทพคนใดช่วยเขาศัตรูคือองค์หญิงหกที่มีเทพตำราและเทพหลายคนอยู่ในมือ การที่เทพขององค์หญิงเก้ายังภักดีอยู่นั้นไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย

　　 ไม่มีอะไรให้ข้าใช้เพื่อทำให้พวกมันยอมภักดีเลยหรือ? 

　　เจ้าหมาส่ายหน้า

　　 มีทางหนีหรือทางหยุดไม่ให้เรื่องเหมือนในวันนี้เกิดขึ้นอีกครั้งหรือไม่? 

　　เจ้าหมาส่ายหน้าอีกครั้ง

　　ซือหยูเส้นเลือดปูดโปนเขาจ้องนางและถาม

　　 องค์หญิงอย่างเจ้าทำอะไรกันแน่? 

　　 กิน! 

　　เจ้าหมาพูดออกมาด้วยความยากลำบาก　　 อะไรอีก? 

　　 ดื่ม! 

　　 เจ้าทำอะไรอีก? 

　　 เล่น! 

　　 พอทีเจ้าองค์หญิงไร้ประโยชน์! 

　　ซือหยูปวดขมับนางเป็นราชวงศ์แท้ ๆ แต่กลับไม่รู้เรื่องความโหดร้ายของการแก่งแย่งบัลลังก์ที่เหนือกว่าคนธรรมดารับรู้ได้ยังไง?

　　หากเป็นการแข่งขันคนทั่วไปย่อมชนะหรือพ่ายแพ้

　　แต่หากเป็นในตระกูลราชวงศ์แพ้ชนะหมายถึงความเป็นความตาย!

　　แม้โลกอสูรจะกว้างใหญ่ไพศาลราชวงศ์ที่มาจากจักรพรรดิอสูรก็มีอยู่เพียงเก้าคน พี่น้องของจักรพรรดิอสูรหายไปที่ใดหรือ?

　　แน่นอนว่าทุกคนย่อมนอนจมกองเลือดไปแล้ว

　　เจ้าหมาแยกเขี้ยวใส่นางอยากจะบอกซือหยูว่าจะกัดเขาถ้าเรียกนางว่าไร้ประโยชน์อีก

　　 ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไม่ได้ควบคุมเทพทั้งเก้าภายใต้เจ้าหรือวิธีที่จะใช้งานพวกมันเลย 

　　ซือหยูปวดสมองอย่างหนักมีเทพอยู่ถึงเก้าคนที่เขายังไม่รู้จัก หากใครก็ตามคิดร้าย เรื่องร้ายแรงใหญ่จะมาถึงแน่นอน

　　จากสถานการณ์ตอนนี้ทูตเมืองเมฆาอสูรดูเหมือนจะไม่ได้มาดี

　　เพียงไม่นานในที่รับรอง…

　　ทูตจากเมืองเมฆาอสูรเป็นว่าที่เทพขั้นกลางและที่หายากไปกว่านั้น…เขาเป็นอสูรเลือดบริสุทธิ์!

　　 ข้ามาจากเมืองเมฆาอสูรมาที่นี่เพื่อคารวะอสูรขนนก… 

　　เขามองตาซือหยูอย่างเรียบเฉยไม่อวดดี ไม่ถ่อมตน

　　ชาเอ๋อขมวดคิ้วนางตะโกน

　　 อวดดีนัก!เจ้าต้องคุกเข่าหนึ่งข้างเมื่อคารวะเจ้าเมือง ราชาอสูรต่ำต้อยอย่างข้ายังรู้ เจ้าไม่รู้ได้ยังไงกัน? 

　　ทูตควรจะรู้ดีกว่าใครในเรื่องของมารยาท

　　เขาแววตาไม่สั่นคลอน

　　 เมืองเมฆาอสูรชื่นชมวีรษบุรุษจากกำลังเท่านั้นหากต้องการความเคารพนับถือ ย่อมต้องแข็งแกร่งให้เทียบเท่าตำแหน่งนั้นด้วย 

　　คำพูดของเขาหมายถึงซือหยูผู้ที่เป็นเพียงอสูรเนรมิตรไม่คู่ควรกับมารยาทระดับเทพ

　　ชาเอ๋อตะโกน

　　 หยาบช้า!กล้าดียังไงมาดูหมิ่นเจ้าเมืองของเรา! 

　　 ข้าแค่พูดความจริงถ้าเจ้าคิดจะลงโทษข้า ข้าก็ไม่มึอะไรจะพูด 

　　เขาพูดอย่างไม่แยแส

　　ชาเอ๋อหัวเราะด้วยความโกรธทูตผู้นี้หยาบคายเกินไป เขาไม่นับถือซือหยูแม้แต่น้อย

　　แม้เรื่องซือหยูถูกแต่งตั้งเป็นเจ้าเมืองคนใหม่จะแพร่กระจายออกไปแล้วข่าวเรื่องที่เขาล้างสังหารที่เมืองอสูรปราดเปรียวและสังหารว่าที่เทพขั้นกลางถึงสามคนนั้นยังไม่ถึงหูแดนไกล นั่นก็เพราะเรื่องเพิ่งจะเกิดขึ้นภายในวันนี้เอง

　　หากทูตผู้นี้รู้เขาจะไม่มีวันมาหาซือหยูอย่างหยาบคายเช่นนี้

　　ชาเอ๋ออยากจะเถียงต่อแต่ซือหยูก็ยกมือขึ้นหยุดนาง

　　 นั่นเป็นแขกเราข้าไม่เคยให้ความสำคัญกับเรื่องมารยาทมากนัก บอกข้ามา เจ้าดินแดนเมฆาอสูรส่งเจ้ามาทำไม? 

　　ทูตมองซือหยูและหยิบตราเหล็กดำออกมา

　　มันคือตราประจำตัวของเจ้าดินแดนเมฆาอสูร!

　　 เห็นตรานี่ก็หมายถึงท่านเมฆาอสูรมาด้วยตัวเอง! 

　　ทูตถือตราในมือและเปล่งเต็มเสียงเขาจ้องซือหยูรอให้ซือหยูตอบรับ

　　ซือหยูนั่งโดยไม่ขยับตัวแม้แต่น้อยเขากล่าว

　　 เมฆาอสูรส่งเจ้ามาที่นี่เพื่อเอาตราให้ข้าดูหรือ? 

　　ทูตเก็บตรากลับไปเขาตอบด้วยความนอบน้อม

　　 ข้ารับคำสั่งจากท่านเมฆาอสูรเพื่อเป็นตัวแทนในการหารือกับเจ้าเมืองชมทะเล 

　　ฮื่ม!ซือหยูเลิกคิ้วเล็กน้อย เมฆาอสูรผู้นี้ไม่ให้ความเคารพเขาเลย!

　　เขาเป็นเจ้าเมืองแต่เมฆาอสูรกลับส่งลูกน้องของตนมาหารือแทน นั่นหมายความว่าเขาไม่ได้มองซือหยูแตกต่างไปจากว่าที่เทพขั้นกลาง

　　ชาเอ๋อไม่พอใจเป็นอย่างมาก

　　 เมฆาอสูรทำเกินไปแล้ว!  　　เจ้าหมากระพริบตา

　　 เมฆาอสูรร้ายนักมันโอหังเสมอตอนที่ข้าไม่อยู่ เมินคำสั่งข้างั้นรึ?