Friends with benefits เพื่อนกันอันตราย NC25 – บทที่ 13 ชอบเพราะคนทำคือเธอ

กุ๊กไก่ยืนหน้าเขียวสลับซีดอยู่ข้างหลังอชิ เธอถูกเขาปลุกตั้งแต่หกโมงเช้าเพื่ออาบน้ำแต่งตัว แน่นอนว่าเมื่อคืนเธอจำอะไรไม่ได้ หลังจากดื่มอย่างหนักก็ภาพตัดไปแล้ว เธอกลับบ้านได้ยังไงใครหามเธอขึ้นห้องเธอก็ไม่รู้ตัว

ตื่นขึ้นมาอีกครั้งกุ๊กไก่ก็นอนอยู่ในห้องของเขาแล้ว และเมื่อเธอทำท่าจะไม่ยอมตื่น อชิกลับแบกเธอทั้งแบบนั้นเข้าไปในห้องน้ำทั้งยังมีน้ำใจเปิดน้ำอุ่นราดตัวเธอจนเปียกชุ่ม

เธอตื่นขึ้นมาทันที

“ไอ้บ้าอชิ ปลุกดี ๆ ไม่เป็นหรือยังไง”

“ไม่เป็น”

เขายังกวนประสาทต่อ กุ๊กไก่จึงต้องแหกขี้ตาตื่นทั้งปวดหัวทั้งจะอ้วกอาบน้ำแต่งตัวมายืนแป้นแล้นหน้าตาพะอืดพะอมอยู่ข้างหลังเขา เธอฝืนร่างกายเป็นอย่างมากทั้งยังต้องคอยยิ้มให้กับอีตาฝรั่งคนนั้นที่พูดอะไรกันก็ไม่รู้

จนกระทั่งอชิคุยงานที่เธอไม่รู้เรื่องเสร็จ เธอก็หิ้วกระเป๋าเดินตามเขาไปติด ๆ ปกติกุ๊กไก่ก็ใส่รองเท้าส้นสูงเป็นประจำ แต่อาการเมาค้างที่กำลังจะฆ่าเธอในวันนี้ทำให้เธอถึงกับเดินเซจนต้องคอยจับเสื้อของอชิอยู่หลายครั้ง และทุกครั้งที่เธอต้องการความช่วยเหลือ สายตาพิฆาตของอชิก็ถูกส่งออกมา

“จ้างให้มาเป็นเลขาไม่ได้จ้างมาเป็นภาระ เงินทุกบาทของฉันมีค่าทำงานให้คุ้มกับเงินที่ได้รับหน่อยได้หรือเปล่า”

เขาพาเธอมาที่ออฟฟิศใหม่ของเขาที่เหมือนเพิ่งรีโนเวทเสร็จแต่น่าแปลกประหลาดที่มีพนักงานมานั่งกันจนเต็มแล้ว และด้านหน้านั้นก็มีจอมอนิเตอร์ที่มีกราฟหุ้นวิ่งกันวุ่นวายไปหมด

“ตกลงนายทำงานอะไรกันแน่”

อชิยิ้ม

“เทรดคริปโต”

“อ้อ”

กุ๊กไก่พยักหน้า อชิหัวเราะ

“ไม่รู้เรื่องก็ตอบมาตรง ๆ อย่าทำเป็นเข้าใจ”

กุ๊กไก่ที่กำลังหน้าซีดเซียวอยู่กลับหน้าแดงขึ้นมา

“เห๊อะ ในโลกนี้นายคิดว่าตัวเองฉลาดอยู่คนเดียวหรือไง”

อชิพยักหน้ารับ “อย่างน้อยก็ฉลาดกว่าเธอแล้วกัน”

กุ๊กไก่เม้มปากกระทืบเท้าลงบนเท้าของอชิทันใด แต่เขาที่มีสติเต็มเปี่ยมกับไวกว่าพลอยทำให้กุ๊กไก่พลาดเป้ายิ่งทำให้เธอโกรธ

“อ๊ะ ยังงั่งเอ๊ยช้าเป็นเต่าแบบนี้จะทำอะไรฉันได้”

เขาใช้นิ้วดันหน้าผากของเธอเบา ๆ กระทั่งมีเสียงคนแซวมา

“แฟนเจ้านายเหรอครับน่ารักเป็นบ้าเลย”

กุ๊กไก่ยิ้มรับหน้าบานกับคำชมแต่ไม่รับคำว่าแฟน เธอจึงแก้ตัวทันใด

“เป็นเพื่อนค่ะ เพื่อนกันตั้งแต่เด็ก”

ผู้ชายคนนั้นกลับเดินเข้ามาใกล้ เขาเป็นคนเจ้าเนื้อจะเรียกกันดี ๆ ก็คนอ้วนนั่นแหละ

“จริงดิ งั้นผมก็จีบได้ดิเจ้านาย”

อชิตายักษ์ใส่คนคนนั้น กุ๊กไก่กลับยิ้มหวานถึงเขาจะเจ้าเนื้อแต่ถ้าออกกำลังกายดี ๆ หน้านี้ก็คงหล่อไม่พ้นนายอชิแน่ แต่ก่อนอชิเองก็อ้วนยิ่งกว่านี้หลายเท่า

ด้วยความเคยชินเธอรีบแนะนำตัว

“ฉันกุ๊กไก่ค่ะ คุณล่ะครับ”

“ผมเหรอครับเรียกเอกได้เลยครับ เป็นผู้ช่วยแต่ไม่ใช่เลขาเจ้านายครับ”

กุ๊กไก่หัวเราะเสียงหวาน อะไรของเขาวะ ผู้ช่วยแต่ไม่ใช่เลขา แต่เธอก็มึนเองจนอยากจะอ้วกอยู่แล้วจึงไม่ได้ถามต่อ

“คุยกันจบยัง”

ในที่สุดเสียงเย็นของอชิก็ดังขึ้น

เอกพยักหน้า

“ยังครับ ยังไม่ได้ขอเบอร์”

อชิกลับดึงกุ๊กไก่ไปกอดแล้วตอบเสียงเขียว

“เอาเบอร์รองเท้าฉันไหม”

เอกเห็นอชิกอดกุ๊กไก่แบบนั้นก็ตาโตยิ่งกว่าลูกปิงปอง

“แกล้งกันป่ะครับ เพื่อนที่ไหนกอดกันแบบนี้”

กุ๊กไก่กำลังจะอ้าปากพูด อชิรีบพูดตัดหน้า

“เมีย ไม่ใช่เพื่อน จบมั๊ย เมียฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นใคร”

เอกหัวเราะเสียงดัง “จบครับจบแล้ว แหมแซวเล่นน่า ไปทำงานก่อนนะครับเจ้านายมีอะไรเรียกได้เลย”

ว่าแล้วเอกก็เดินเข้าไปในห้องหนึ่ง หน้าห้องเขียนชัดเจน รองประธาน

กุ๊กไก่ยังยืนให้อชิกอด ไม่ใช่อะไรกับเขาหรอกเพราะเมื่อกี้เธอดันยืนไม่ไหวจริง ๆ กระทั่งคนไปแล้วเธอจึงพูดเสียงสั่น

“ห้องน้ำอยู่ไหน ฉันจะอ้วก”

อชิส่ายหน้า

“ยัยภาระเอ๊ย”

หลังจากนั้นเขาก็ลากเธอที่เหมือนจะเดินไม่ไหว ผ่านพนักงานที่ทักทายเขาหลายคน แต่ละคนล้วนเป็นฝรั่งผมทองทั้งนั้นไปด้วยใบหน้าราบเรียบ มีพยักหน้าให้ใครบางคน เขาพาเธอเดินเข้าห้องทำงานห้องหนึ่งและไปส่งจนถึงหน้าห้องน้ำ

กุ๊กไก่เห็นโถส้วมประดุจเห็นห่านทองคำ เธอโผเข้าไปแล้วกอดคอห่านนั้นก่อนจะพุ่งของเหลวออกมา ในสมองคิดอย่างเดียวว่า

ไม่เอาแล้ว ไม่กินอีกแล้ว เหล้าบ้า เหล้าตัวดี ฉันจะไม่แตะแกอีก

หัวจุ่มในชักโครกอยู่นาน กระทั่งในท้องไม่มีอะไรจะออกแล้วเธอจึงหมดแรงแทบจะคลานออกจากห้องน้ำ อชิส่ายหน้าพยุงเธอขึ้นมา

“ล้างหน้าหน่อยจะได้ดีขึ้น”

“ไม่เอาฉันแต่งหน้าสวยมา จะให้หน้าโล้น ๆ ได้ยังไง”

อชิถึงกับเกาหัว

“เธอจะสวยให้ใครดูห๊ะ สภาพตอนนี้ก็แย่อยู่แล้ว”

“ไม่เอา ฉันต้องได้เช็ดเครื่องสำอางค์อย่างถูกต้องถึงจะล้างหน้าได้”

อชิทำท่าทางเบื่อหน่าย แค่วันแรกก็สร้างเรื่องให้ปวดหัวแล้ว

“ก็ได้แล้วแต่เธอ”

เขาทิ้งกุ๊กไก่ไว้ในห้องน้ำ ตัวเองออกมานั่งหน้าโต๊ะประธานกุ๊กไก่ได้ยินเสียงเขารัวแป้นพิมพ์อะไรบางอย่าง แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ เมื่อท้องไส้ปั่นป่วนอีกจนได้

ผ่านไปเกือบชั่วโมงในที่สุดกุ๊กไก่ก็ออกจากห้องน้ำ เธอหมดแรงนั่งอยู่บนโซฟา อชิส่ายหน้าแล้วยื่นบางอย่างให้เธอ

“อะไร”

“ยาแก้เมาค้าง”

กุ๊กไก่รับมากินอชิดันแก้วน้ำให้เธอ

“ทำไมเอามาให้ตอนนี้คิดจะแกล้งฉันเหรอ ถ้าได้กินยานี่ตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วฉันคงดีขึ้นแล้ว”

อชิพยักหน้า

“จะได้รู้จักลิมิตตัวเองซะบ้าง โตแล้วไม่ใช่เด็กเหมือนเมื่อก่อน ที่ผ่านมาไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใช้ชีวิตยังไงมันถึงได้เละแบบนี้”

กุ๊กไก่เชิดหน้า

“ฉันจะเป็นยังไงก็เรื่องของฉัน นายจะมาสนใจทำไม”

“เธอเป็นเลขาของฉัน ต่อไปเธอต้องทำตัวดี ๆ ยังจะเป็นเมียในนามของฉันอีก”

“เอาน่า นายก็หยวน ๆ สักวัน ฉันไม่ไหวจริง ๆ วันนี้ยังไงก็มีความรับผิดชอบพอหรอกน่า”

กุ๊กไก่ไถลตัวลงไปตามโซฟาแทบจะนอนราบโดยไม่ห่วงสวยอะไร

แน่ล่ะ เธอมองอชิเป็นแค่เพื่อนจริง ๆ และยังรู้สึกสนิทสนมและไม่กระดากที่จะทำอะไรแบบนี้

อชิมองคนที่เมื่ออยู่กับคนอื่นเอาแต่ห่วงสวย แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเขากลับเป็นคนที่ไร้การระมัดระวังตัวโดยสิ้นเชิงก็ได้แต่ส่ายหน้า เขาปล่อยให้เธอนอนสักพักกว่าเขาจะเสร็จงานยัยนี่คงรู้สึกดีขึ้นแล้ว

หลังได้ยานอนหลับกุ๊กไก่ก็ดีขึ้น และแน่นอนความอ่อนเพลียทำให้เธอหลับจริง ๆ แถมหลับลึกเสียด้วย กระทั่งมือเย็น ๆ ของอชิมาปลุกเธอ

“ยัยน่าเกลียดตื่นได้แล้ว นี่มาทำงานจริง ๆ ใช่ป่ะ”

กุ๊กไก่ลืมตาตื่นขึ้นมา สิ่งที่เธอเห็นทันทีก็คือภาพของตัวเองนอนหัวห้อยน้ำลายยืดแทบจะหยดลงโซฟา

“ไอ้บ้าอชิ”

กุ๊กไก่ลุกพรวดกระโจนเข้าหาเขาคิดเอาโทรศัพท์คืนมา

“ลบเดี๋ยวนี้ น่าเกลียดฉิบหาย ลบออก”

อชิไม่ยอม เขาเพียงแต่ชูโทรศัพท์ไว้เหนือหัวกุ๊กไก่ก็เอื้อมไม่ถึงแล้ว เธอจึงตัดสินใจปีนตัวเขา ใช่เธอปีนทั้งแบบนี้แหละสองมือโอบรอบลำคอของอชิ ค่อย ๆ กระดึ๊บขึ้นไปช้า ๆ กระทั่งสามารถคว้าโทรศัพท์คืนมาได้

เธอดีใจมากไม่คิดอะไรรีบเลื่อนจอลบรูปตัวเองทิ้งทันที เธอไม่ทันได้สังเกตุด้วยซ้ำว่าอชิในตอนนี้ตัวแข็งค้างไปแล้ว เนื้อนมของเธอเมื่อกี้อัดเข้าที่หน้าของเขาเต็ม ๆ ยังมีร่ายกายนุ่มนิ่มหอม ๆ นี่อีก

“หน็อยคิดจะแกล้งฉันเหรอไม่มีทาง”

กุ๊กไก่ลบรูปแล้วก็พอใจเป็นอย่างยิ่ง กระทั่งเธอคิดได้จึงตีเข้าที่หลังของเขาอย่างแรง

“นายรู้รหัสมือถือฉันได้ไง บอกมาแอบดูเหรอ”

สติอชิกลับคืนมาแล้ว เขางอนิ้วเขกหัวเธออีกครั้ง

“คนโง่อย่างเธอนอกจากวันเกิดตัวเองแล้วจะตั้งอะไรได้ ไม่ก็พวก เลขตอง เลข หนึ่งสองสามสี่ วน ๆ อยู่ในแนวนี้แหละ”

กุ๊กไก่หน้างอ เออ เขาเดาถูก แล้วไง เธอไม่ได้โง่แต่แค่ขี้เกียจจำนี่นา

อชิเห็นกุ๊กไก่อาการดีแล้วจึงกระแอมครั้งหนึ่ง ทำหน้าเคร่งขรึมทำหน้าเป็นเจ้านาย

“กาแฟ ฉันต้องการกาแฟ อเมริกาโน่เย็นไม่ไซรัป ข้างล่างมีร้านกาแฟลงไปซื้อด้วย”

แม่ตัวดีกลับส่ายหน้า ก้นจุ่มลงโซฟาแล้วเล่นมือถือทำเป็นไม่สนใจ

“ฉันไม่ใช่คนใช้นายนะ อยากกินก็กินเองสิ”

อชิจึงพูดว่า

“ไม่ใช่คนใช้หรอก แต่เป็นเมีย เป็นเลขา ผัวสั่งก็ต้องไป ถ้าไม่ไปก็ผิดสัญญาแล้วคืนเงินมา”

กุ๊กไก่แลบลิ้นใส่เขา

“สัญญาทาส เห๊อะ”

อชิกับพยักหน้า “เออเป็นเมียทาสของฉันด้วย”

กุ๊กไก่แบบมือ “งั้นเมียทาสของเงินด้วยเจ้าค่ะ ไม่มีเงินจะซื้อกาแฟให้ใครแล้ว”

อชิหยิบกระเป๋าตังค์ของตัวเองขึ้นมา หยิบแบ้งร้อยให้เธอสองใบทั้ง ๆ ที่มีแบ้งพันเต็มกระเป๋าชาแนลแบบผู้ชายใบละหลายหมื่นนั่น กุ๊กไก่ส่ายหน้า

“จะให้ฉันขายหน้าหรือไง ไปร้านกาแฟมีเงินสองร้อยกาแฟเขาแก้วเท่าไหร่กันพ่อคู๊ณ”

ว่าแล้วก็ทำเสียงมุบมิบเหมือนไม่ตั้งใจให้เขาได้ยิน แต่อชิก็ได้ยินอยู่ดี

“ให้มาสองร้อยก็แดกกาแฟเซเว่นล่ะกัน”

อชิจึงเอาแบ้งพันหลายใบฟาดหัวเธอ จิ้งจกอย่างกุ๊กไก่จึงหน้าเปลี่ยนสีทันใด

“เมียทาสจะรีบไปรีบกลับนะคะ”

“เอานี่ไปด้วย ใช้เวลาขึ้นลงลิฟต์”

อชิโยนป้ายพนักงานให้เธอ กุ๊กไก่รับมาและแทบจะกรี๊ดออกมาเมื่อเห็นรูปติดบัตรของตัวเองเป็นรูปธรรมดาที่คล้ายจะถูกแอบถ่าย เป็นภาพที่สยองยิ่งกว่าภาพติดบัตรประชาชนแบบขาวดำหลายร้อยเท่านัก

“นี่นายจะทำร้ายฉันไปถึงไหน ใครจะกล้าห้อยโฟโต้ช็อปน่ะรู้จักหรือเปล่า ทำไม่ไม่รีทัชภาพให้ฉันสักหน่อย อชินายสารภาพมาแค้นอะไรฉันทำไม่ต้องทำแบบนี้ คนที่ต้องแค้นควรเป็นฉันไม่ใช่นาย ไอ้บ้า”

“พูดจาไม่สุภาพอีกครั้งจะไล่ออก”

กุ๊กไก่มองเขาตาเขียว อชิหัวเราะเมื่อรู้ว่าตอนนี้กุ๊กไก่คงกลับไปด่าเขาในใจแล้ว

“อย่ามัวแต่มอง ไปซื้อกาแฟสิ จะมองให้ถูกไล่ออกจริง ๆ ใช่ไหม”

เธอมองเขาอย่างอาฆาต ในใจนึกด่าสารพัด

อยากแดกก็ไปซื้อเองสิ ไอ้อชิบ้า ไอ้เลว หน็อย กล้ามาใช้ฉันเหรอ

กุ๊กไก่เก็บป้ายพนักงานที่มีรูปห่วย ๆ ของเธอไว้ในกระเป๋า เธอสาบานว่าจะไม่ยอมให้ใครเห็นป้ายอุบาทว์นี้เป็นอันขาด เธอเดินโซซัดโซเซผ่านพนักงานของเขาราวกับวิญญาณที่ไร้ตัวตน

อชิยกมุมปาก มองตามร่างบอบบางของกุ๊กไก่จนกระทั่งเธอปิดประตู เขาจึงเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองกดปุ่มเรียกใครบางคนเข้ามาสั่งงานเล็กน้อยก่อนที่จะดูกราฟสีเขียวสีแดงยังมีบางช่วงที่เป็นแท่ง ๆ ที่กุ๊กไก่เห็นแล้วบอกว่าตาลาย

อชิอมยิ้มน้อย ๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงขี้โวยวายคนนั้น

กุ๊กไก่ลงมาที่ชั้นหนึ่งเธอเดินไปที่ร้านกาแฟที่อยู่ด้านล่าง อาการของเธอก็ดีขึ้นเมื่อได้ยาแก้เมาค้างจากอชิ ในขณะที่ยืนต่อแถวเข้าคิวซื้อกาแฟอยู่นั้นเธอก็มองอะไรไปเรื่อย ๆ

ในร้านนี้จัดร้านแต่ละมุมค่อนข้างส่วนตัว และมีคนนั่งเต็มทุกโต๊ะ มุมขนมอยู่โซนหน้าเคาร์เตอร์กาแฟและยังมีมุมหนึ่งแยกออกไปต่างหาก มีคนเข้ามาเลือกซื้อขนมค่อนข้างมาก กุ๊กไก่มองผ่าน ๆ เห็นว่าล้วนเป็นขนมจากเจ้าดังที่มีชื่อเสียงจึงทำให้คนตัดสินใจซื้อได้ไม่ยาก

เธอคิดถึงในตอนที่นาชาและลูกเกดยังอยู่บริหารร้าน ร้านของเธอก็คนเยอะแบบนี้ขายดีจนต้องขยายสาขา ส่วนเธอแทบจะไม่เคยเข้าร้านเลยจึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับร้าน เมื่อทุกอย่างตกอยู่ในมือของเธอเรื่องง่าย ๆ ที่สองคนนั้นทำไว้กลับยากไปหมด

ทั้งถูกผู้จัดการร้านโกง เด็ก ๆ ขโมยของในร้าน รสชาติกาแฟที่ไม่คงที่เพราเปลี่ยนพนักงานบ่อย กระทั่งเธอเองในตอนแรกก็ยังชงกาแฟไม่เป็น เธอมีแค่ใจกับความโง่ล้วน ่ๆ นอกนั้นไม่มีอะไรเลย

เธอทำให้เพื่อนรักทั้งสองผิดหวัง จนไม่กล้าสู้หน้าพวกเขาแล้ว

กุ๊กไก่ย้อนคิดกลับไปถึงเมื่อตอนเธอยังเรียนหนังสือ ในตอนนั้นคนที่คอยช่วยแก้ปัญหาให้เธอก็คืออชิเช่นกัน จนกระทั่งถึงคิวของเธอ กุ๊กไก่สั่งกาแฟให้อชิเธอไม่อยากกินกาแฟจึงถามหาโค้ก นึกขึ้นได้แทบจะตีปากตัวเองกลัวว่าพนักงานจะเข้าใจผิดว่าเธอกวน แต่พนักงานคนนั้นกลับยิ้มแล้วบอกว่าเป็นโค้กซีโร่หรือโค้กปกติคะ

กุ๊กไก่ต้องการน้ำตาลจึงตอบไปโดยไม่สนใจรูปร่างว่าโค้กแบบปกติ พนักงานยิ้มแล้วถามเธอว่ารับขนมเพิ่มหรือเปล่า จากนั้นก็สาธยายขนมขึ้นชื่อของร้านสองสามอย่างที่ห้ามพลาดหนึ่งในนั้นมีขนมเค้กหน้าฝอยทองด้วย

กุ๊กไก่จึงชี้ไปที่ขนมเค้กหน้าฝอยทองอย่างไม่ลังเล แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยชอบก็ตาม

น่าประหลาดใจที่ตัวเองกลับจำได้ว่าเขาเคยชอบอะไร

เมื่อตอนที่กุ๊กไก่กลับขึ้นมาเธอก็พบว่าอชิกำลังยุ่งอยู่กับหน้าจอคอม กุ๊กไก่หันซ้ายหันขวาอชิเงยหน้าขึ้นเห็นของในมือของเธอจึงชี้นิ้วไปอีกฝั่ง

“ในนั้นมีห้องครัวเล็ก เธอจะเอาอะไรมีทุกอย่าง”

กุ๊กไก่วางกาแฟให้เขาแล้วจึงเดินไปที่ห้องนั้น เธอหาจานและช้อนเล็กเอาไว้ตักขนม ก่อนจะถือออกไปให้เขา

“ฉันไม่กินขนมในตอนทำงาน”

กุ๊กไก่หน้าย่น

“ทำไมล่ะ ฉันจำได้ว่านายชอบขนมอันนี้มากเห็นเลยเอามาฝาก เมื่อเช้านายก็กินข้าวไปนิดเดียว”

อชิเงยหน้าขึ้นเขาปฏิเสธเสียงแข็ง

“ไม่เคยชอบ”

“เคยสิ ฉันยังทำให้นายกินบ่อย ๆ ฉันจำได้ตอนนั้นนายกินเยอะมาก ยังมีขนมอื่น ๆ อีกที่นายชอบหวาน ๆ ทั้งนั้นตอนนั้นน้ำหนักของนายขึ้นมากกว่าเดิมจนหมอสั่งลดความอ้วนไม่ใช่เหรอ”

อชิมองหน้าเธอสายตาของเขาราบเรียบแต่แปลกประหลาดที่ทำให้ใจของคนสั่นได้

“ฉันไม่เคยชอบเค้กที่เธอว่า ไม่เคยชอบเลยสักนิด”

กุ๊กไก่ส่ายหน้า

“นายจำผิดแล้วนายชอบมาก นายกินทุกอย่างที่ฉันทำและเอาไปให้นาย”

อชิส่ายหน้าพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่กลับให้คนฟังอึ้งไป

“ที่กินเพราะว่าในตอนนั้นมันเป็นฝีมือของเธอต่างหาก ไม่ใช่ว่าเพราะฉันชอบขนมรสชาติห่วย ๆ พวกนั้นสักหน่อย”