เวลาผ่านมาเกือบสองชั่วโมงที่เก่งหายเข้าไปในห้องฉุกเฉิน จนกระทั่งถูกเข็นออกมาข้างนอกเขาก็สลบไปแล้วจริง ๆ บุรุษพยาบาลเข็ญเก่งไปที่ห้องพักโดยมีคนสามคนตามมาด้วย
ระหว่างนั้นคุณหมอห้องฉุกเฉินที่รับเคสก็เข้ามาชี้แจงอาการ
“กระดูกศีรษะร้าวและมีแผลเปิดจากการถูกเศษแก้วบาดครับเลยต้องเย็บแผล ไม่ต้องห่วงแค่กระโหลกร้าวสามารถหายเองได้อย่างเร็วก็สิบวันอย่างช้าก็ประมาณครึ่งเดือน ยิ่งร่างกายแข็งแรงยิ่งหายเร็วครับ”
ลูเซียโน่ของคุณหมอก่อนที่หมอและพยาบาลจะออกไป เก่งในตอนนี้เป็นเพราะถูกยาชาและมีอาการปวดศีรษะจึงได้รับยาแก้ปวดอย่างแรงและหลับไปแล้ว
“ปลอดภัยแล้วไม่ต้องห่วง”
ลูเซียโน่พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าสีหน้าของกุ๊กไก่ยังไม่ค่อยดี หญิงสาวเดินไปข้าง ๆ เตียงของเขาแขนข้างหนึ่งมีสายน้ำเกลือห้อยอยู่ กุ๊กไก่จับมือของเก่งแล้วมองเขาเศร้า ๆ
เธอยอมรับว่าทั้งห่วงทั้งตกใจมาก ห่วงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนกลัวว่าเขาจะตาย กลัวจนตัวสั่น แม้ทุกคนจะบอกว่าเขาปลอดภัยแล้วเธอก็ยังกลัว
“ไม่เป็นไรแล้วแก ฉันว่าปล่อยพี่โน่เฝ้าเพื่อนเขาไปก่อนเรากลับบ้านกันนะ แกต้องพักผ่อนไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้ว”
ลูกเกดเดินมาจับแขนของเธอแล้วกระซิบบอกเบา ๆ กลัวจะรบกวนเก่ง
ที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่จึงมีห้องพักของญาติเป็นสัดส่วน ลูเซียโน่เองก็คิดจะเฝ้าไข้เก่งด้วยตัวเองให้สองสาวกลับบ้านไปพัก
“เกดพากุ๊กกลับไปเถอะ คนขับรถรออยู่ข้างล่างแล้วเดี๋ยวเตรียมเสื้อผ้าให้พี่ด้วยนะคะให้เขาเอากลับมาให้ ส่วนเกดกับกุ๊กก็พักกันก่อนถ้าห่วงนอนให้เต็มอิ่มช่วงเย็นค่อยมาเยี่ยมไอ้เก่งมันค่ะ พี่จะจ้างพยาบาลพิเศษคอยดูแลมันด้วยให้คนที่เชี่ยวชาญดูแลดีกว่า”
กุ๊กไก่ส่ายหน้า
“พี่โน่คะกุ๊กจะเฝ้าเองพี่โน่ไม่ต้องจ้างใครค่ะ เพราะกุ๊กทำให้พี่เก่งเจ็บอีกอย่างยังมีเรื่องคดีทำร้ายร่างกายด้วย กุ๊กไม่ค่อยถนัดเรื่องนี้ฝากพี่โน่หน่อยนะคะ เดี๋ยวกุ๊กกลับไปกับลูกเกดไปเอาเสื้อผ้าและของใช้แล้วจะรีบกลับมาค่ะ”
ลูเซียโน่มองหน้าลูกเกดกระทั่งลูกเกดถอนหายใจ
“ให้กุ๊กเฝ้าเถอะค่ะพี่โน่ เราไปจัดการเรื่องคดีกับตำรวจดีกว่าค่ะ”
เมื่อภรรยาบอกแบบนั้นลูเซียโน่ก็เห็นด้วยโดยไม่โต้แย้งอันที่จริงเขาติดต่อทนายของบริษัทให้จัดการตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ต่อให้นายณัฐนั่นรวยแค่ไหนก็ให้มันรู้ไปว่าเขาจะจัดการไม่ได้ อย่างน้อยเขาก็ไม่ยินยอมให้ผู้ชายคนนั้นได้ประกันตัวเด็ดขาด หรือถ้าเกิดมันออกมาเก่งก็คงไม่ปล่อยให้มันอยู่ดีแน่ ๆ
กุ๊กไก่ไม่แน่ใจเรื่องบางเรื่องจึงถามลูเซียโน่
“พี่โน่คะกุ๊กโทรหาพี่สาวพี่เก่งดีหรือเปล่าคะ บอกเขาเรื่องนี้”
ลูเซียโน่ยิ้ม ที่ผ่านมาไอ้เก่งเคยเจ็บตัวมาหลายครั้งแต่พวกเขาไม่เคยเปิดเผยให้ทางบ้านของเก่งรู้เลยสักครั้ง
“ตอนนี้พี่ว่าเงียบก่อนดีกว่าค่ะ บ้านของเก่งมีแต่ผู้หญิงกลัวจะตกใจกัน หรือรอให้มันฟื้นก่อนค่อยถามมันว่าจะบอกดีหรือเปล่า”
กุ๊กไก่พยักหน้า
“กุ๊กก็ว่าแบบนั้นค่ะ แต่กลัวจะโดนตำหนิที่มีเรื่องอะไรก็ไม่บอกผู้ใหญ่”
“กุ๊กแกไปสนิทกับญาติพี่เก่งตั้งแต่เมื่อไหร่วะ เอ๊ะชักยังไงแล้วนะเพื่อนของฉันคนนี้”
ลูกเกดอดแซวไม่ได้ กุ๊กไก่เพิ่งจะยิ้มออกเธอรีบปฏิเสธความคิดเกินเลยของเพื่อนทันที
“ไม่มีอะไรน่า ก็ในฐานะเพื่อนพี่เก่งคนหนึ่งเท่านั้นแกอย่าคิดมากสิ”
“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรแกเลยร้อนตัวอีกละ เอาเถอะ ๆ เชื่อน่า ปะเราไปกันเถอะพี่เก่งโดนยาแรงเข้าไปอีกหลายชั่วโมงถึงจะตื่นให้เขาพักเถอะ”
กุ๊กไก่มองเก่งอย่างห่วงใยและยอมปล่อยมือเขาในที่สุด ลูเซียโน่แยกขึ้นรถอีกคันไปเพื่อไปที่สถานีตำรวจจัดการไฮโซคนนั้นให้อยู่ในห้องขังสักหลายวัน ส่วนกุ๊กไก่และลูกเกดตรงกลับบ้านสวนของนาชา
ในขณะที่นั่งอยู่ในรถ จู่ ๆ ลูกเกดก็ถามเธอขึ้นมาถึงเรื่องที่กุ๊กไก่พยายามจะฝังมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด ลึกจนเธอลืมไปเลยยิ่งดี
“กุ๊กแกมีไรปิดฉันกะไอ้ชาใช่ป่ะ”
“ไม่มีนี่ ทำไมถามแบบนี้”
กุ๊กไก่เอนเบาะให้นอนสบาย ๆ ช่วงเช้ามืดแบบนี้รถไม่ติดจึงแล่นไปด้วยความเร็วคงที่ ทำให้เธอรู้สึกง่วงขึ้นมา
“แต่ก่อนที่ฉันไม่ถามเพราะคิดว่าแกยังเจ็บอยู่ แต่เรื่องนั้นมันผ่านมาเป็นปีแล้วนะแกควรจะพูดความจริงได้แล้ว”
กุ๊กไก่หันหน้าหนีไม่มองหน้าเพื่อนแต่ถูกลูกเกดจับหน้าของเธอให้หันมาจนได้
“กุ๊กแกไม่คิดว่าฉันกับไอ้ชาเป็นเพื่อนหรือไงวะ ฉันโกรธจริง ๆ นะไอ้ชาด้วย เล่ามาพวกฉันอยากรู้จนใจจะระเบิดแล้ว ที่ผ่านมาอดทนก็เพราะกลัวแกยังเจ็บถ้าถามถึง แต่วันนี้ฉันแน่ใจแล้วว่าคนอย่างไอ้ณัฐไม่ได้ทำให้แกเจ็บนานขนาดนี้แกแสดงออกชัดเจนว่าลืมมันไปแล้ว แต่ยังมีใครบางคนที่ทำให้แกไม่ยอมเปิดใจกับพี่เก่งสักทีใช่หรือเปล่า”
กุ๊กไก่ถอนหายใจ ใช่แม้จะผ่านมาเป็นปีแล้วแต่ทุกครั้งที่คิดถึงเธอก็ยังรู้สึกเจ็บปวด อาจจะเป็นเพราะว่าเธอรู้สึกว่าเรื่องระหว่างเธอและอชิมันยังไม่เคลียร์ ซึ่งกุ๊กไก่เองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
“เกดความจริง…เฮ้ย…ก็จริงของแก ขอบใจพวกแกมากนะที่ผ่านมาที่ทำเป็นไม่รู้เพราะถ้าตอนนั้นแกถามฉันอาจจะเป็นบ้าไปเลยก็ได้ที่ทำให้พวกแกเป็นห่วงขนาดนั้น”
“ถ้างั้นตอนนี้พร้อมแล้วก็เล่ามา ทุกอย่างเล่ามาให้หมด”
ลูกเกดจ้องเธอ กุ๊กไก่มองลูกเกดเศร้า ๆ ดวงตากลมโตของเธอคล้ายจะมีน้ำคลออยู่ในนั้นแต่ก็ไม่เจ็บเท่าเดิมแล้ว ยาที่ชื่อว่าเวลาช่วยเธอได้จริง ๆ ที่สำคัญเพราะตลอดเวลาเธอมีเก่งคอยอยู่เคียงข้าง แผลใจที่เน่าเฟะของเธอจึงค่อย ๆ สมานจนตกสะเก็ดและสามารถพูดถึงเขาได้แล้ว
“ความจริงมันเป็นเรื่องบ้าบอของฉันและเพื่อนเก่าคนหนึ่งที่ฉันเผลอไปชอบมันเข้าจริง ๆ”
ที่โรงพยาบาล
ในตอนที่กุ๊กไก่กลับมาถึงโรงพยาบาลเก่งยังไม่ตื่น เขายังคงนอนหลับสนิทด้วยฤทธิ์ยาแรงอย่างที่หมอบอก กุ๊กไก่เองก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเรียบร้อยแล้ว เธอลงไปที่ร้านกาแฟตรงชั้นใต้ดินของตึกนอนของเก่งที่มีร้านกาแฟเจ้าดังหลายร้านมาเปิดให้บริการ ได้ครัวซองมาอันหนึ่งพร้อมอเมริกาโน่เย็นแก้วหนึ่งก่อนจะกลับขึ้นมาที่ห้องพักผู้ป่วย
หลังจากเพิ่มพลังให้ตัวเองเรียบร้อยจึงเดินไปดูเก่งที่เตียง เขายังคงนอนหลับสนิทกุ๊กไก่ลากเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ เตียงแล้วหยิบหนังสือที่ตัวเองติดมือมาอ่าน อ่านไปสักพักเธอก็ฟุบลงข้างเตียงเพราะแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาทำให้เธอรู้สึกง่วงนอนจนหาวติดกันหลาย ๆ ครั้ง
เพราะเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนทั้งคืนและยังใช้พลังงานกับการเต้นไปครึ่งคืนที่เหลืออีกครึ่งคืนคือเกิดเรื่องจนเธอเพลียอย่างที่สุด ตอนนี้หนังตาของเธอจึงหนักอึ้งราวกับว่ามีแม่เหล็กสองชิ้นที่กำลังดูดเข้าหากันทำให้กุ๊กไก่ลืมตาไม่ขึ้นสุดท้ายเธอก็ฟุบหลับอยู่ข้างเตียงของเก่งพร้อมกับหนังสือในมือที่ร่วงลงบนพื้น
เก่งลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกเจ็บที่ศีรษะคงเป็นเพราะฤทธิ์ยาชาที่หมดไปแล้ว เขาเหมือนจะมีไข้เล็กน้อยรู้สึกลำคอแห้งและปากแห้งมาก แต่เมื่อมองรอบ ๆ ห้องนี้ก็พบสาวน้อยคนหนึ่งนอนหลับฟุบอยู่ข้าง ๆ เตียงของเขาด้วยอาการสิ้นฤทธิ์
เก่งยิ้มออกมาด้วยความปลื้มใจคนที่เขาอยากเห็นว่าปลอดภัยที่สุดก็คือสาวน้อยคนนี้
“กุ๊กคะตื่นเถอะ”
เขาเขย่าร่างของเธอหวังจะให้กุ๊กไก่ไปนอนที่ห้องญาติที่อยู่ข้าง ๆ แต่เธอกลับไม่ยอมตื่น กระทั่งเขาตัดสินใจดึงสายน้ำเกลือที่เกะกะออกจากแขนของตัวเองแล้วอุ้มร่างเล็กให้ขึ้นมานอนที่เตียงกับเขา
เก่งกอดกุ๊กไก่เอาไว้เอื้อมมือไปหยิบรีโมทเครื่องปรับอากาศในห้องแล้วลดอุณหภูมิลงอีกหลายองศา ในตอนที่รู้เขารู้ว่าเธอหายไปเก่งคิดเพียงอย่างเดียวว่าต่อไปนี้เขาจะไม่ผ่อนปรนให้เธออีกแล้ว
เขาจะจับเธอไว้ให้มั่นไม่ให้เธอหายไปไหนอีก เขาจะไม่ยอมให้เธอปล่อยมือจากเขาเป็นอันขาด
ชายหนุ่มรั้งผ้าห่มขึ้นมาห่มจนถึงคางของกุ๊กไก่ การที่มีเธอนอนขดตัวอยู่ข้าง ๆ ตัวเขาแบบนี้ให้ตายเถอะ มันให้ความรู้สึกดีชะมัด
พยาบาลคนหนึ่งเข้ามาตรวจตามเวลาเธอตกใจไม่น้อยที่เห็นว่าหญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงของคนไข้ แถมคนไข้คนนี้ก็ยังดึงเข็มน้ำเกลือออกจากแขน
เขาทำเสียงจุ๊ ๆ ให้เธอเบา ๆ พยาบาลยิ้มแล้วชี้ไปที่แขนของเขา เก่งพูดเบา ๆ แทบจะกระซิบ
“ผมไม่ต้องการน้ำเกลือ” เขาไม่ได้บอกต่อว่าเพราะมันจะทำให้เขากอดคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนไม่ได้
พยาบาลเม้มปากจะทำยังไงกับคนไข้ตัวโตแต่ดื้อรั้นเหมือนเด็กเจ็ดขวบคนนี้ดี เธอเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้เมื่อคนไข้ปฏิเสธ คงต้องให้คุณหมอจัดการแล้วล่ะ
พยาบาลทวนชื่อนามสกุลของเก่งเพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดก่อนที่จะส่งยาให้เขา
“ยาก่อนอาหารค่ะ อันนี้ยาลดไข้อันนี้ยาแก้อักเสบค่ะ”
พยาบาลพูดเบา ๆ และขอวัดความดันและวัดไข้ของเก่ง
“37.5 องศา ยังมีไข้ต่ำ ๆ นะคะ”
เก่งพยักหน้าก่อนจะปล่อยให้พยาบาลวัดความดันและวัดอัตราการเต้นของหัวใจโดยไม่รบกวนกุ๊กไก่ที่กำลังนอนหลับสนิท พยาบาลเห็นแล้วก็นึกอิจฉา ผู้ชายคนนี้ดูรักแฟนมากจริง ๆ
“ความดันและอัตราการเต้นของหัวใจปกติค่ะ ไม่มีอะไรน่าห่วง แต่ถ้าไม่ยอมใส่น้ำเกลือก็ต้องทานน้ำเยอะ ๆ และทานเกลือแร่ด้วยนะคะ เดี๋ยวสักครึ่งชั่วโมงอาหารจะมาส่งนะคะ”
พยาบาลบอกเบา ๆ เก่งยิ้มขอบคุณพยาบาลที่น่ารักคนนี้ เก่งกินยาก่อนอาหารของพยาบาลแต่เขากินแค่ยาแก้อักเสบไม่ได้กินยาลดไข้ เพราะเขายังอยากป่วยอยู่แบบนี้ ป่วยหลาย ๆ วันเพื่อที่จะให้ใครบางคนดูแลเขา
