Lv1 Skeleton
Lv1 บทที่ 57
“ลุกขึ้น! ทุกคนเข้าแถวข้างนอก”
เสียงทุ่มจากภายนอกปลุกพวกเราเอลฟ์ทุกคน แม้ว่าข้าจะเหนื่อย แต่ข้าก็รู้ว่ามันเป็นความคิดที่ไม่ดีที่จะทําให้เจ้าของใหม่ของเราผิดหวังในวันแรก เช่นเดียวกันพิรินตื่นจากการหลับใหลของนาง
“รีบไปเตรียมตัวกันเถอะ”
พิรินกับข้าสบตากันอย่างรู้ใจและรีบแต่งตัวก่อนเข้าแถวข้างนอก มีพวกเราหลายร้อยคนทั้งหมดอยู่ในรูปแบบที่เป็นระเบียบ เราถูกขนาบข้างด้วยแมลงสีทองหลายสิบตัวที่พาเราไปที่ห้องของเราเมื่อคืนนี้ ด้วยจํานวนของเรา มีเพียงแมลง เราควรจะเอาชนะมันได้ แต่เรารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
“ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปตอนนี้เจ้าเป็นทาสของ เนโครโปลิส นี่เป็นเมืองใหญ่ที่แม้แต่ทาสที่ต่ําต้อยที่สุดก็ยังได้รับการเลี้ยงดูและดูแลอย่างดี แต่อย่าลืมสถานะของเจ้าในฐานะทาส เจ้าล้วนเป็นเผ่าพันธุ์ที่โง่เขลาที่เลือกที่จะยืนหยัดต่อสู้กับเรา ดังนั้นเจ้าจะทํางาน และทํางานจนกว่าเจ้าจะชําระความผิดของเจ้า!”
จากนั้นเราก็ถูกพาไปที่ฟาร์มขนาดใหญ่และทุ่งหญ้ารอบนอกของเมือง ภายใต้การเฝ้าระวังของแมลงที่บินอยู่ ตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นจนถึงพระอาทิตย์ตกแรงงานของเราประกอบด้วยการดูแลพืชและสัตว์
เป็นเรื่องสนุกสําหรับพวกเราส่วนใหญ่เพราะเอลฟ์มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับธรรมชาติและสัตว์ พวกเราสนุกกับการดูแลพวกมัน นอกจากนี้ผู้ดูแลแมลงเพียงแค่เฝ้าดูเราทํางานไม่ได้ทําให้เราเจ็บปวดหรือสร้างความเจ็บปวดเพื่อให้เราทํางานได้เร็วขึ้น
“ เราเรียกว่าทาสได้จริงหรือ”
พิรินที่เล่นกับลูกแกะหนุ่มก็ถามข้า
“ มันสนุกมากที่ได้เล่นกับสัตว์และแม้ว่าเกษตรกรรมจะเป็นงานหนัก แต่ผู้ปกครองของเมืองนี้ไม่รู้หรือว่ามันเป็นความสุขสําหรับเรา”
ความจริงก็คือ จีนอส และ นอร์เดรียน่า รู้ตัวและพยายามอย่าง เต็มที่เพื่อสร้างสภาพแวดล้อมที่สนุกสนานสําหรับเหล่าเอลฟ์ที่ถูกจ องจํา
ถ้าทั้ง โจร่า หรือ วาเลนอร์ รู้เรื่องนี้ พวกเขาอาจจะโกรธนิดห น่อยเพราะความแค้นของพวกเขาที่มีต่อเอลฟ์อยู่ลึกลงไป อย่างไรก็ ตามเอลฟ์หลายคนยังรู้สึกว่ามันดีเกินจริงและไม่เชื่อว่าทาสจะได้รับ การปฏิบัติที่ดีเช่นนี้
“ ได้เวลากินแล้ว”
ขนมปังและซุปที่แมลงแจกจ่ายให้พวกเรานั้นมีรสชาติจากสวรรค์ มีอะไรจะกล่าวได้อีกเกี่ยวกับเมล็ดพืชที่แช่ในน้ําทิพย์ศักดิ์สิทธิ์นั้น หรือเนื้อสัตว์ที่เลี้ยงบนเมล็ดพืชที่ดีกว่านั้น
สําหรับเอลฟ์ที่ไม่ได้อาศัยอยู่ในเอลเฟนไฮม์มานานหลายหมื่นปี นี่เป็นอาหารที่เหมาะสําหรับพวกเขา เพราะร่างกายของพวกเขาไวต่อคุณสมบัติของสวรรค์มากกว่า แม้จะผ่านมาหลายพันปีแล้วนับตั้งแต่พวกเขาหลุดมายังโลกนี้ แต่วัฒนธรรมของเผ่าพันธุ์ของพวกเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก และต้องการสารอาหารที่พบในอาหารนี้
“นี้!”
“ ว้าว!”
การระเบิดของความสุขทางโภชนาการที่บริสุทธิ์ดังขึ้นที่นี่และที่นั่นราวกับว่าร่างกายของพวกเขารับรู้รสชาติของบ้าน แม้ว่าแมลงจะเตรียมอาหารไว้มากมาย แต่ก็ยังไม่เพียงพอและมันก็หายไปในพริบตา
“ ว้าวอร่อยมากเลยใช่ไหม”
“ มันน่าสงสัยนิดหน่อยที่พวกเขาให้อาหารพวกเราอย่างดีพวก เขาพยายามจะขุนเราในภายหลังหรือเปล่า”
“ อาฮ่าฮ่า!”
พิรินกับข้าพูดเล่นๆกันมานานแล้ว ที่เราจะได้อยู่อย่างสงบสุขมีเตียงนุ่มสบายและอาหารมากมาย
แท้จริงมันเป็นชีวิตของทาสใน เนโครโปลิส เตียงนอนที่อบอุ่นอาหารอร่อยและเป็นงานที่สนุกสนาน ไม่ใช่แค่พิรินกับข้าเท่านั้นที่พอใจ แต่เอลฟ์ทุกคนเดินไปรอบๆด้วยรอยยิ้มสดใส
เมื่อเรากลับไปที่ห้องของเราหลังเลิกงานในคืนนั้นแม้เราจะดูเหนื่อยล้า แต่ก็เป็นวันที่สนุกสนาน
เราไม่ใช่คนเดียวที่ตัดสินด้วยเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นในที่พักทาส
ของเรา
“ นี่อาจเป็นสวรรค์ของเหล่าเอลฟ์ได้หรือไม่”
“ ข้ากังวลว่าพรุ่งนี้ข้าจะตื่นขึ้นมาและนี่จะเป็นเพียงความฝันเท่านั้น”
พิรินกับข้าคุยกันจนดึกก่อนที่จะหลับไปหมดแรงจากการทํางานในแต่ละวัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“ ได้เวลาออกไปรวมตัวกันข้างนอกแล้ว!”
พิรินกับข้ากระโดดลงจากเตียงและเดินออกไปข้างนอกพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเรา เสียงที่เราเคยหวาดหวั่นในตอนนี้คือนาฬิกาปลุกต้อนรับซึ่งเป็นสัญญาณการเริ่มต้นวันใหม่ที่แสนวิเศษ
โดยปกติเอลฟ์จะกินน้อยมากเพียงแค่มื้อเดียวต่อวัน เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พวกเขามักจะกินเพียงสัปดาห์ละสองครั้ง แต่ถึงแม้ปริมาณนั้นจะเท่ากับอาหารของมนุษย์เพียงมื้อเดียว
อย่างไรก็ตามใน เนโครโปลิส พวกเอลฟ์ได้รับฉายาว่าเป็นนักกินที่ตะกละตะกลาม แม้แต่แมลงผู้ดูแลก็ยังตําหนิเจ้าหน้าที่ในเมืองว่าไม่เตรียมอาหารให้เพียงพอ เป็นเรื่องสําคัญสําหรับภาพลักษณ์ และศักดิ์ศรีของเนโครโปลิส ที่แม้แต่ทาสที่ต่ําต้อยที่สุดก็ยังได้รับการเลี้ยงดูและดูแลอย่างดี
อย่างไรก็ตามแม้ว่าพวกเขาจะเตรียมอาหารไว้สองเท่าของเมื่อวานสําหรับมื้ออาหาร แต่ก็ถูกบริโภคอีกครั้ง พวกเราเอลฟ์ไม่สามารถรับอาหารจากสวรรค์ได้เพียงพอซึ่งทําให้ร่างกายของเรานึกถึงเอลเฟนไฮม์ที่หายไปนาน
สถานการณ์เดียวกันนี้เกิดขึ้นในวันที่สามและพวกเขาพยายาม เพิ่มส่วนของเราจนกว่าเราจะพอใจ สิ่งนี้ดําเนินไปจนถึงวันที่สิบเมื่อพวกเขายอมแพ้ในที่สุดและเริ่มควบคุมการปันส่วนของเราอย่างระมัดระวังมากขึ้น ในที่สุดเมื่อถึงวันที่สิบห้าพวกเขาก็หาจุดสมดุลที่เหมาะสมได้ แต่แน่นอนว่าเอลฟ์ยังคงกินอาหารมากกว่าเผ่าพันธุ์อื่นๆถึงสี่เท่า
“ มีข่าวลือไปทั่วว่าเอลฟ์เป็นเหมือนหมูที่กินตลอดทั้งวัน! ภาพลักษณ์ของเราในฐานะเผ่าพันธุ์ที่สง่างามและมีเกียรติถูกกัดกร่อน!”
เช้าของวันที่ยี่สิบนายท่านบอกเราว่าเราจะทํางานล่วงเวลาสองชั่วโมง ปกติแล้วมันไม่ใช่ปัญหาสําหรับเราเพราะมันเกิดขึ้นหลังอาหารเย็นซึ่งเป็นเวลาที่เรามีความสุขที่สุด
“ เป็นแค่ข้าเองหรือพวกเราหลายคนมีสุขภาพที่ดีขึ้นในแต่ละ
วัน”
“ เจ้าก็เช่นกัน! ข้าก็รู้สึกแตกต่างกันเล็กน้อย”
นับตั้งแต่เผ่าพันธุ์ของเราถูกเนรเทศออกจาก เอลเฟนไฮม์ วัฒนธรรมของเราก็ลดลงและอ่อนแอลง อย่างไรก็ตามตอนนี้เราได้รับอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการและได้รับพรจากน้ําทิพย์แล้วเราก็ค่อยๆฟื้นกําลังที่หายไป
หลังจากเป็นทาสใน เนโครโปลิส เพียงหนึ่งเดือนความแข็งแกร่งของเราก็ก้าวกระโดดในเชิงคุณภาพ มันเป็นออร่าที่ก่อนหน้านี้พบได้ในเอลเฟนไฮม์เพียงไม่กี่เผ่าพันธุ์ของเราเท่านั้น
“ การเป็นผู้ดูแลมันน่ากลัวแค่ไหนข้าไม่ได้กินอาหารเหมือนทาสที่ข้าดูแล!”
มันน่าหงุดหงิดเล็กน้อยที่ได้ยินคําบ่นของแมลงเกี่ยวกับความสง สารตัวเองทุกเช้า แต่ในชีวิตของทาสใน เนโครโปลิส ก็สนุกมากที เดียว ไม่มีอันตรายอาหารอร่อยและเตียงพร้อมงานที่สนุกสนาน ส่วนที่ดีที่สุดคือข้าสามารถแบ่งปันทั้งหมดนี้กับผู้คนและเพื่อนของข้า
ไม่มีอะไรจะต้องเสียใจนอกจากการจูจี้เป็นครั้งคราวจากผู้ดูแลของเรา ซึ่งทําให้เรานึกถึงตําแหน่งของเราในฐานะทาส ถึงกระนั้นพวกเราเอลฟ์ก็รู้ดีว่าเราจะสามารถมีชีวิตที่สงบและสงบในเนโครโปลิสได้
อย่างไรก็ตามเราเป็นเผ่าพันธุ์ที่น่าภาคภูมิใจและมีคํากล่าวว่าให้นิ้วและพวกเขาจะให้หนึ่งไมล์
แม้ว่าแมลงผู้ดูแลของเราจะไม่เข้ามาแทรกแซงบ่อยครั้ง แต่เราก็ยังต้องทํางานหนักและทําตามคําแนะนํา สําหรับพวกเราเอลฟ์ที่มีวิวัฒนาการและมีเกียรติแล้วการรู้จากผู้ดูแลเป็นครั้งคราว ทําให้พวกเราหลายคนหงุดหงิดและเราจะล้อเลียนพวกเขาอย่างลับๆ
ทุกอย่างเริ่มต้นด้วยการกระทําง่ายๆเช่นนี้
“ เจ้าไม่สามารถออกจากที่ทํางานได้”
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่แมลงตัวเดียวจะดูแลเอลฟ์หลายสิบตัวได้ แต่พวกมันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทําเช่นนั้นเนื่องจากความแตกต่างของจํานวน เป็นไปไม่ได้ที่จะจับพวกเอลฟ์ที่เดินออกไป จากเสาของพวกเขาได้เสมอไป แต่เมื่อผู้ดูแลเรียกพวกเขาออกไป พวกเขาก็จะกลับไปทํางานอย่างเชื่อฟัง
จนกระทั่งวันหนึ่งที่เอลฟ์คนหนึ่งรู้สึกว่าไม่อยากทํางานอีกต่อไป เอลฟ์ที่สูงศักดิ์และสูงส่งเช่นเขาจะเชื่อฟังคําสั่งของแมลงต่ําต้อยได้อย่างไร
“ ข้าเป็นเอลฟ์ ข้าไม่จําเป็นต้องทําตามคํากล่าวของแมลง!”
“ เจ้าเอลฟเป็นทาสและข้าเป็นผู้ดูแลของเจ้ารู้ที่อยู่ของเจ้า!”
หากเอลฟ์เพียงแค่เชื่อฟังคําสั่งของเขาและกลับไปทํางานวันอันสงบสุขของเราก็จะดําเนินต่อไป แต่เขาไม่
“ อะไรนะ ข้าเป็นคนใจดีและตอนนี้เจ้าเอาแต่ใจ? เจ้าต้องการให้ข้าแสดงอํานาจของทาสหรือ?”
เป็นเอลฟ์ที่มีความสามารถด้านเวทมนตร์มาแต่เดิมและตอนนี้ เขาได้รับพรจากรากของโลกแล้วเขาก็แข็งแกร่งยิ่งขึ้น ด้วยความหยิ่งผยองเขาเชื่อว่าตัวเองมีพลังมากกว่าแมลงทั่วไป
“ เจ้าควรหยุดตรงนั้นที่นั่น เอลฟ์ เวทมนตร์ของเจ้าอ่อนแอ…”
*ไฟบอล!”
ไฟบอลที่ใหญ่ที่สุดที่ข้าเคยเห็นถูกยิงออกมาจากมือของเอลฟ์ ในความเป็นจริงพวกเราหลายคนกังวลเกี่ยวกับความเป็นอยู่ที่ดีของแมลง เพราะเขาปฏิบัติต่อเราเป็นอย่างดี
“ได้โปรดอย่าตาย!”
จากความคาดหวังทั้งหมดไฟบอลไม่ได้ทําอันตรายเขาแม้แต่น้อ
“ เจ้าเป็นทาสและข้าเป็นผู้ดูแลของเจ้า เจ้าจะต้องชดใช้ความผิดของเจ้า”
ชาคคค
ผู้ดูแลฟาดขาเพียงครั้งเดียว
เกอะ!
เอลฟ์ผู้ดื้อรั้นเพิ่งสูญเสียแขนและตอนนี้กลิ้งไปบนพื้นด้วยความเจ็บปวดเลือดออกบนพื้นโลก
“ เจ้าอยู่ที่นั่นช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของเขา”
ผู้ดูแลชี้ไปที่พวกเราคนหนึ่งที่รู้เวทมนตร์บําบัด เราทุกคนยืนอยู่รอบๆด้วยความตกใจ ขณะที่เอลฟ์วิ่งไปข้างหน้าเพื่อรักษาเขา
พิรินกับข้าได้เห็นมันก่อนโดยยืนห่างจากชายที่กลิ้งอยู่บนพื้นไม่ถึง 10 เมตร ต่อมาข่าวลือเกี่ยวกับเหตุการณ์ดังกล่าวแพร่กระจายออกไป และความจริงก็บิดเบี้ยว เมื่อพวกเขาอ้างว่าเอลฟ์เสียชีวิตจากการบาดเจ็บของเขาหรือผู้คุมตัดศีรษะของเขาด้วยการโจมตีอย่างไร้ความปราณี
“ ข้าคิดว่าเรื่องนี้อาจกลายเป็นเรื่องใหญ่”
“ ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”
พิรินและข้ากังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน เรามีชีวิตที่สะดวกสบายมาก แต่ทั้งหมดนั้นกําลังจะเปลี่ยนไป กลุ่มเอลฟ์ที่หัวรุน แรงกว่านั้นกําลังรวมกลุ่มและสร้างความบันเทิงให้กับแนวคิดเรื่องการก่อกบฏ
“ พิริน ถ้าคนของเรากบฏเราจะไม่ถูกหักหลังอีกแล้วหรือ”
“ บางทีแมลงอาจจะฆ่าพวกเราอย่างเลือดเย็นหรือมังกรจะมาเผาพวกเราทั้งเป็น”
“ เราจะทําอย่างไรดี?”
“ข้าไม่รู้”
“ พิริน เจ้าคิดว่ามีวิธีใดที่จะหยุดทั้งหมดนี้ได้หรือไม่”
นางคิดอย่างรอบคอบอยู่ระยะหนึ่งและในที่สุดก็เสนอข้อเสนอแนะ
“ เจ้าคิดอย่างไรเกี่ยวกับการเป็นนักสู้”
“ นักสู้ ทําไม?”
ข้าอดไม่ได้ที่จะขอคํายืนยันเพราะคิดว่านางพูดผิด
“ ถ้าเจ้าชนะการต่อสู้ระยะประชิดของนักสู้ แล้วราชาแห่งเนโครโพลิสจะให้ขอพรหนึ่งข้อ!”
“ จริงหรือ?”
“ใช่! ถ้าเจ้าชนะ เจ้าสามารถขอให้เขาแก้ไขสถานการณ์ปัจจุบันอย่างสงบได้!”
“ แต่มันจะเป็นไปได้ไหม…?”
เชื่อข้า ข้าเป็นมหาปุโรหิตและข้ารู้ว่าเจ้าเหมาะสมกับดาบ
พิริน และข้าตกลงกันและเริ่มกําหนดแผน
แม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะประสบความสําเร็จในฐานะนักสู้ แต่ก็เป็นหนทางเดียวที่จะก้าวไปข้างหน้า ตอนนี้ฝ่ายที่กบฏในหมู่พวกเราถูกปลุกปั้นและผลที่ตามมาอาจเลวร้าย
