Lv1 Skeleton Lv1 บทที่ 64
อุโมงค์ยาวกว่าที่ผมคาดไว้และผมก็มาถึงจุดสิ้นสุดของมันหลังจากเดินไปประมาณสองหรือสามกิโลเมตร ผมได้พบสิ่งที่ดูเหมือนประตูเหล็กล้ำยุคที่มีปุ่มกดอยู่ด้านข้าง
“ อืม..นั่นคือตัวเลขเดียวกับที่เราใช้บนโลกใช่ไหม”
ผมมีความคิดแปลก ๆ และนํามือของผมไปที่ปุ่มกดพร้อมที่จะร่ายเวทย์มนตร์
” หยุด! ผมไม่มีชิ้นส่วนที่จะซ่อม!”
เสียงดังตะโกนออกมาจากลําโพงของคอนโซล
“ งั้นก็เปิดประตู”
ผมตอบอย่างหยิ่งผยอง ผมได้ยินเสียงพื้นหลังบางอย่างจากลําโพงขณะที่เขากําลังพิจารณาตัวเลือกของเขา
“ สัญญาว่าจะไม่ใช้ความรุนแรงได้ไหม? ”
“ ตราบใดที่คุณไม่ทําก่อน”
“ คุณเป็นตัวอย่างที่น่าสนใจมากและผมก็อยากจะศึกษาคุณมากขึ้น แต่ผมกังวลเพราะผมไม่รู้ว่าคุณมีความสามารถอะไร”
“ ไม่ว่าอะไรก็แค่ทําในสิ่งที่คุณต้องการ ผมไม่คิดว่าจะเป็นไปได้ที่คุณจะหยุดผม”
ผมยกมือขึ้นอีกครั้งโดยตั้งใจจะร่ายมนตร์ไปที่ปุ่มกด
“ เฮ้ หยุด! เอาล่ะ เอาล่ะผมจะเปิดขึ้นอย่าทําลายอะไร”
พูชีตตตต–
เมื่อประตูเปิดออกผมรู้สึกว่าการตกแต่งภายในนั้นคล้ายกับยานอวกาศในภาพยนตร์
“ เมื่อพิจารณาจากการออกแบบดูเหมือนว่ามันจะล็อคทันทีที่ผมเข้าไป”
ผมพึมพํากับตัวเอง
“ ก็อย่างที่คุณพูด ผมไม่มีทางหยุดคุณได้”
ถ้าเขาไม่ได้เพิ่มส่วนนั้นผมก็อาจจะไม่น่าสงสัย แต่พอยืนขึ้นผมก็มั่นใจว่าเขากําลังวางกับดักสําหรับผม
“ ผมจะไม่หยุดและดูในขณะที่คุณพยายามจับภาพผม”
ผมถอยห่างจากประตูประมาณ 10 เมตร
“ มันแย่เกินไปที่การสร้างเวทย์ของผมถูกปิดใช้งาน ทําไมถึงเป็นเช่นนั้น”
ผมนําทักษะขึ้นมาในหน้าสถานะของผมและลองเลือกและลากไปที่แท็บข้อมูลประจําตัว ไม่นานหลังจากนั้นผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
[สร้างเวทย์ เปิดใช้งานแล้ว]
[สร้างเวทย์ ถูกแก้ไข]
“ โอ้ ผมจะใช้มันอีกครั้งได้ไหม? และพวกเขาหมายถึงอะไรการแก้ไข? ทําไมผมถึงไม่คิดจะทําแบบนี้จนถึงตอนนี้!”
ในตอนนี้ผมอยู่ในสถานการณ์หลายอย่างที่ผมคิดว่าถ้ามีเพียงผมเท่านั้นที่สามารถเข้าถึงการสร้างเวทย์ได้ … ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าการเปิดใช้งานมันง่ายขนาดนี้มาตลอด
[คุณได้เรียนรู้การสร้างธาตุ ระดับ1]
[คุณได้เรียนรู้เทเลพอร์ต ระดับ1]
[คุณได้เรียนรู้สิ่งมีชีวิตอันเด ธ ระดับ1]
“ เยี่ยมมาก!”
แม้ว่าผมจะมีระดับต่ำ แต่ผมก็สามารถเข้าถึงความสามารถระดับทอง (หายาก) ได้เนื่องจากสร้างเวทย์ ไม่เหมือนกับคาถาอัญเชิญอันเด ธ สิ่งมีชีวิตอันเด ธ สามารถมอบประสบการณ์ให้ผมได้หาก ผมล่าพวกมัน มันเป็นสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากการทดลองของผมใน ช่วงเวลาแห่งความสงบในเนโครโปลิส
“ สร้างทหารโครงกระดูก”
ป๊อดดดดดดด
ทหารโครงกระดูกลุกขึ้นจากพื้น
“ ไฟช็อค! ไฟช็อค! ไฟช็อค!”
[+11 คะแนนประสบการณ์]
มันตายด้วยคาถาที่สาม
“ โอ้…มันอ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอ”
“ สร้างทหารโครงกระดูก! สร้างทหารโครงกระดูก! สร้างทหารโครงกระดูก!”
ป้อดด ป้อดด ป้อดด
“ ไฟช็อค! ”
หลังจากระดมยิงพวกเขาด้วยคาถาไม่กี่ครั้งพวกเขาก็พังทลายและล้มลงกับพื้นได้อย่างง่ายดาย
[เลเวลเพิ่มขึ้น 1 > 2]
เมื่อรู้ว่ามันประสบความสําเร็จผมก็ยังคงสู้กับอันเด ธ ของตัวเอง
[เลเวลถึงสูงสุดแล้ว]
[วิวัฒนาการได้แล้ว]
ผมเปิดหน้าสถานะเพื่อดู
ชื่อ: ชอมปี้ (โจร่า)
เพศ: N/A
สถานะ: ปกติ
เผ่าพันธุ์: โครงกระดูก / อันเด ธ
คลาส: พ่อมด
อันดับ: H +
ระดับ: 20/20
เลือด: 42/42
มานา: 180/180
โจมตี: 17
พลังป้องกัน: 4
ความคล่องตัว: 11
ความฉลาด: 32
ทักษะเฉพาะ
[มองกลางคืน ระดับ1] [การร่ายเวท เต็ม] [ไฟช็อคเต็ม] ไฟบอลเต็ม] [การแยกแยะ ระดับ1] [ม่านน้ำ ระดับ1] [ฟื้นฟูมานา ระดับ6] [กระแสจิต ระดับ1] [อ่านใจ ระดับ1] [การเชื่อมต่อจิตวิญญาณ ระดับ1] [เพลงคืนชีพ ระดับ1] [การฟื้นฟูโครงกระดูก ระดับ1]
เอกลักษณ์ (1)
[อวตาร (นักรบ) ระดับ1] [เวทย์สร้าง (แก้ไข 2) ระดับ1]
ฉายา (ใช้งานอยู่)
[พ่อมดแห่งหลุม] [นายแห่งหอคอยแม็กม่า] [การปกป้องจากความมืด]
ฉายา (ไม่ใช้งาน)
[นักดักหนู] [ตีหัวเข้าบ้าน] [ผู้กอบกู้ เต็ม] [อํามหิต ระดับ4] [นักล่ามังกร ระดับ1] [ผู้กําจัดแมลง ระดับ14] [ความหายนะแห่งแมงมุม ระดับ3] [ผู้ฆ่ายักษ์ ระดับ2] [ความเศร้าของประตูโมฆะ เต็ม] [นักฆ่าก็อบลิน ระดับ6] [สามีของวาเลนอร์]
ตัวเลือกวิวัฒนาการ
[พ่อมดโครงกระดูกอาวุโส] [เนครอน] [เนโครแมนเซอร์]
“ อืม…เนครอน ผมไม่เคยเห็นทางเลือกนี้ เนโครแมนเซอร์เป็นส่วนหนึ่งของเผ่าพันธุ์มนุษย์หรือไม่? ผมไม่แน่ใจว่าผมพร้อมที่จะยอมแพ้กับโครงกระดูกและข้อดีทั้งหมดของมันเมื่อต้องเอาชีวิตรอด ผมเดาว่าผมต้องเดินต่อไปตามเส้นทางหัวกะโหลกของผม
[วิวัฒนาการเป็นพ่อมดโครงกระดูกอาวุโส]
[คุณได้เรียนรู้การวิจัยเวทมนตร์ ระดับ1]
” หวาน! วิจัยเวทมนตร์ กลับมาแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ผมตั้งค่า สร้างเวทย์ เป็นตัวเลือกของผมในการค้นคว้าทันที
[ระดับการวิจัยเวทมนตร์ของคุณต่ำเกินไป]
“ โอ้ผมต้องเพิ่มระดับเพื่อศึกษาคาถาหายากหรือ”
ผมก็กลับไปเพิ่มระดับของผมในแบบเดิมจนกระทั่งผมได้รับแจ้งสถานะอีกครั้ง
[เลเวลถึงสูงสุดแล้ว]
[วิวัฒนาการได้แล้ว]
ผมเปิดหน้าต่างเพื่อค้นหาตัวเลือกของผม
ตัวเลือกวิวัฒนาการ
[ลิซขั้นต้น] [นักรบอันเดธ] [สไลม์]
“ ผมกลับมาที่ทางแยกนี้อีกครั้งหรือไม่”
ผมได้รับตัวเลือกในการเป็นลิซอีกครั้งพร้อมกับอีกสองเส้นทางที่ผมไม่คุ้นเคย
มันเป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างลําบากเพราะถึงแม้ว่าผมอยากจะเรียนรู้จากความผิดพลาดครั้งก่อน แต่การเป็นลิซจะมีประโยชน์มากในสถานการณ์ปัจจุบัน ไม่ต้องพูดถึงว่าผมไม่คุ้นเคยกับอีกสองตัวเลือก
ในอดีตการเป็นลิซของผมทําให้ผมทําร้ายคนอื่นโดยไม่ได้ตั้งใจและเป็นสาเหตุที่ทําให้ผมต้องสูญเสียทุกอย่าง
“ ผมเดาว่าผมจะยึดติดกับสิ่งที่ผมรู้จักดี”
ผมเลือกวิวัฒนาการของผมในหน้าสถานะ
[คุณได้พัฒนาเป็น ลิซขั้นต้น]
[คุณได้เรียนรู้ความต้านทานกายภาพ ระดับ1]
[คุณได้เรียนรู้ เรื่อชีวิตขั้นต้น]
[คุณได้เรียนรู้ ขโมยชีวิต (ติดตัว) ระดับ1]
[คุณได้เรียนรู้การสร้างอาหาร ระดับ1]
ผมไม่เสียเวลาในการปรับระดับ
[คุณไม่สามารถรับค่าประสบการณ์ได้อีกต่อไปเนื่องจากอันดับที่ต่างกัน]
ในฐานะ ลิซ ผมไม่สามารถได้รับประสบการณ์การฆ่าสัตว์ประหลาดเหล่านั้นอีกต่อไป ผมจะต้องมุ่งเน้นไปที่การเพิ่มเลเวลคาถาสร้างอันเดธ ของผมก่อน
หลังจากฝึกทักษะมาระยะหนึ่งในที่สุดผมก็สามารถสร้างมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งพอที่จะให้คะแนนประสบการณ์แก่ผมได้ ผมเลือกที่จะฆ่าพวกมันโดยใช้ลูกไฟมันใช้แบบพื้นที่ เพื่อให้เหมาะกับประสบการณ์การฆ่าหลายครั้ง ถึงอย่างนั้นก็เป็นไปตามที่คาดไว้ มันเป็นฝันร้ายที่จะเพิ่มเลเวลของ ลิซ ”
บางครั้งผมจะได้ยินเสียงเคลื่อนไหวบางอย่างที่อยู่ด้านหลังประตูเหล็ก แต่ผมก็ไม่สนใจมัน ผมจะติดต่อตามเงื่อนไขของตัวเองเท่านั้นเมื่อผมเตรียมพร้อมและมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง
หลังจากบดขยี้เป็นเวลานานในที่สุดผมก็สามารถวิวัฒนาการไปสู่ ลิซ ที่เต็มเปี่ยมได้และระดับการวิจัยเวทมนตร์ของผมก็เพิ่มขึ้นสูงสุดทําให้ผมสามารถค้นคว้า สร้างเวทย์ ได้
“ ดี! ตอนนี้ผมสามารถปรับปรุงและเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับสร้างเวทย์ ของผมได้แล้ว! ได้เวลากลับไปอัพเลเวลและก้าวสู่วิวัฒนาการต่อไปของผมแล้ว!”
เวลาผ่านไปขณะที่ผมยังคงบดขยี้ ในที่สุดผมก็ได้พัฒนาอีกครั้งและ จ้าวลิซ และงานวิจัยเรื่อง สร้างเวทย์ ของผมก็เสร็จสิ้น
[การวิจัยเวทมนตร์เสร็จสมบูรณ์แล้ว]
[เวทย์สร้าง 1 > 2]
“อะไร? ทั้งหมดแค่ 1 ระดับ?”
ผมค่อนข้างผิดหวัง อย่างน้อยผมคาดว่าจะได้รับทักษะใหม่ แต่มันก็เพิ่มขึ้นเพียงระดับเดียว
“ ไม่ มันต้องรอ ถ้าผมขยายขอบเขตออกไปผมจะอยู่ในระดับเดียวกับเทพเจ้า?”
ผมคิดย้อนกลับไปถึงคำพูดที่ จีนอส พูดกับผม
“ เพื่อที่จะต่อสู้กับเหล่าเทพเจ้าผมต้องกลายเป็นหนึ่งในนั้นก่อน!”
ผมเลือก สร้างเวทย์ อีกครั้งเป็นคาถาเพื่อค้นคว้า
“ สร้าง อันเดธ!”
ผมร่ายเวทย์ได้สูงสุดแล้วและตอนนี้อันเด ธ ที่ผมสร้างก็อยู่ในเลเวลลิซขั้นต้น แม้ว่าความต้านทานเวทย์มนตร์ที่สูงทําให้พวกเขาฆ่าได้ยาก แต่ประสบการณ์ก็คุ้มค่ามาก
“อินโฟโน่! อินโฟโน่!…”
ผมเพิ่มระดับ อินโฟโน่ ของผมให้สูงสุดแล้วและตอนนี้มันก็แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม ผมจะพยายามเรียก ลิซขั้นต้น ให้ได้สูงสุดประมาณ 100 ตัวและจะเผามันพร้อมกันเพื่อเพิ่มความเร็วในการเลเวลของผม
[เลเวลถึงสูงสุดแล้ว]
[วิวัฒนาการได้แล้ว]
ผมไปเลือกในหน้าสถานะ
ตัวเลือกวิวัฒนาการ
[เดมิ-ลิซ] [ราขาอันเดธ ][ราชาเนครอน]
ผมได้ตัดสินใจที่จะยึดติดกับสิ่งที่ผมรู้แล้วไม่มีเหตุผลที่จะเปลี่ยนแปลงตอนนี้
ผมเลือก เดมิลิซ อีกครั้งและได้คาถาที่หายไปนานกลับคืนมา
“ ควบคุมจิต”
ผมทิ้งร่างของผมในร่างวิญญาณและไปยืนตรงหน้าประตูเหล็กอีกครั้ง ผมได้ออกจากร่างกายหลักของผมที่ได้รับการคุ้มครองโดย ลิซขั้นต้น 10 ตัวเช่นเดียวกับกรมธรรม์ประกันภัย
“ เปิดประตู”
พุดดดด
ด้วยความเต็มใจ ควบคุมจิต ของผมไปข้างหน้า ผมค่อยๆข้ามเกณฑ์และเข้าไปในห้อง
ตาก!
ขณะที่ผมเข้าไปข้างในประตูปิดด้านหลังผม
จิง!
ไฟดับลงและถูกแทนที่ด้วยเลเซอร์สีแดง
“ คุณเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไหน? ผมเฝ้าสังเกตคุณมาระยะหนึ่งแล้วแต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าคุณเป็นอะไร คุณกําลังแสดงมายากลอยู่ข้างนอกหรือเปล่า”
“ อืม…มันไม่มากไปหน่อยหรือ ที่จะปฏิบัติกับแขกแบบนี้”
“ ตอนนี้คุณเป็นนักโทษของแกมม่า ตอบคําถามของผมหรือรับผลที่ตามมา”
“ ทําร้ายผม? โอ้คุณอาจจะหลงและคิดว่าตอนนี้คุณติดกับดัก ผมอยู่หรือเปล่า”
“ จากการวิเคราะห์ความสามารถและพฤติกรรมนิยมของคุณ ผมได้ข้อสรุปว่าคุณไม่ใช่พันธมิตรที่เหมาะสมกับแกมม่า อย่างไรก็ตามผมเชื่อว่าถ้าได้ทําการทดลองกับคุณเราจึงสามารถแก้ปัญหาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกในปัจจุบันของแกมม่าได้”
“ แกมม่าคืออะไร?
ผมถามเสียงแปลก ๆ
“ คุณไม่มีฐานะที่จะถามคําถาม ถ้าคุณไม่ตอบคําถามของผม…”
“ สร้างวัสดุ โพซิตรอน”
ปึ้ง!
“คือ…? คุณสร้างปฏิสสารได้”
“ แล้วถ้าผมทําได้ล่ะ? คุณต้องการให้ผมทําอีกครั้งไหม ”
“ อ๊ะ…หยุด. แกมม่าจะยอมจํานนต่อคุณอย่างเป็นทางการโปรดแสดงความเมตตาต่อเรา”
พุดดด –
ประตูอัตโนมัติเปิดขึ้นที่มุมห้อง
“ ยอมแพ้ง่ายๆแบบนั้นสะดวกแค่ไหน โอ้ ดี ตั้งแต่ประตูเปิดอยู่ ผมก็อาจจะเข้าไปดูข้างในได้เช่นกัน”
เมื่อสร้างเวทมนตร์ถึงระดับสูงสุดผมก็สามารถสร้างปฏิสสารได้ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเล็กน้อยและมีระยะเวลาคูลดาวน์มาก แต่พลังทําลายล้างของมันก็ไม่มีใครเทียบได้ ผมเลือกที่จะใช้มันเพื่อแสดงพลังดิบของผมและข่มขู่เสียงที่ไม่รู้จักนี้
อาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับการอัปเกรดการวิจัยล่าสุดที่อนุญาตให้ร่างกาย จิต ของผมใช้ สร้างเวทย์ ได้
“ โอ้น่าทึ่งมาก!”
ผมได้เข้าไปในสวนพฤกษศาสตร์ขนาดใหญ่ ไฟสว่างไสวแขวนอยู่บนเพดานและอุณหภูมิถูกควบคุมให้เป็นฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น
“ ยินดีต้อนรับสู่สวนแกมม่าผมจะเรียกคุณว่าอะไร”
“ ผมชื่อโจรา คุณเป็นพลเมืองของแกมม่าหรือไม่”
“ ไม่ ผมเป็นเพียงปัญญาประดิษฐ์ที่รับผิดชอบการดําเนินงานประจําวันของ แกมม่า”
“ โอ้ AI จริงๆเรื่อ?”
ผมรู้สึกประหลาดใจจริงๆ ผมไม่ได้เพลิดเพลินกับความคิดที่ว่าผมได้สนทนากับ AI มาตลอดเวลาหนึ่งเพราะวิธีการพูดมันเหมือนมนุษย์มาก
“ สถานที่นี้เรียกว่าแกมม่ามีจุดประสงค์อะไร”
ผมถามขณะนั่งบนม้านั่งกลางสวน
“ แกมม่าเป็นที่หลบภัยขนาดใหญ่ความหวังสุดท้ายของมนุษยชาติ”
“ ที่หลบภัย?”
“ ถูกต้องมนุษยชาติตกอยู่ในห้วงนิทรามานานแล้ว สถานที่นี้เรียกว่าแกมม่าเป็นความพยายามครั้งสุดท้ายของเผ่าพันธุ์มนุษย์เพื่อต่อต้านการสูญพันธุ์
“ ทําไมพวกเขาถึงหลับและมาอยู่ที่แกมม่า”
“ คนที่มีสุขภาพดี 18,243 คนกําลังอยู่ในภาวะหลับใหล”
“ อืม…ทําไมมนุษยชาติถึงตกอยู่ในวิกฤตเช่นนี้”
“ แม้ว่าสาเหตุหลักจะยังไม่ได้รับการยืนยัน แต่ก็มีอนุภาคความเข้มข้นจํานวนมากในชั้นบรรยากาศของโลกและอุณหภูมิก็พุ่งสูงขึ้นจนแม้แต่น้ำทั้งหมดก็ระเหยออกไป ภายในปี พ.ศ. 2341 โลกได้กลายเป็นดาวเคราะห์แห่งความตาย”
“โลก? ตอนนี้เราอยู่บนโลกหรือเปล่า”
“ ถูกต้องในปี 2341 ทั่วทุกมุมโลกยกเว้นแกมม่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมดได้สูญพันธุ์ไปแล้ว”
ความลึกลับได้รับการแก้ไขแล้วสาเหตุที่เทคโนโลยีและภาษาคุ้นเคยกับผมมากเพราะที่นี่เป็นสถานที่เดียวกับที่ผมเติบโตมา
“ ใครคือคนที่ยิงผมในอุโมงค์? พวกเขาสามารถอยู่รอดนอกบ้านได้อย่างไร”
ผมอยากรู้ว่าสองคนที่เคยยิงผมก่อนหน้านี้เป็นใครและพวกเขารอดมาได้อย่างไรในสภาพที่เลวร้ายเช่นนี้
“ อา นั่นเป็นเพียงหุ่นยนต์ลาดตระเวน ระหว่างเดินทางกลับจากการลาดตระเวนตามปกติพวกเขาค้นพบการมีอยู่ของคุณ”
“ คุณสร้างมันขึ้นมา คุณมีกี่คน?”
” ผมมีหุ่นสิบตัวที่รับผิดชอบในการบํารุงรักษาและดูแลรักษาและอีกสิบตัวที่เสียหายและใช้งานไม่ได้เนื่องจากชิ้นส่วนหลายชิ้นสึกหรอไปตามกาลเวลา”
“ โลหะผสมเสื่อมสภาพ… แกมม่า ใช้งานได้นานแค่ไหน?”
“ 124,324 ปี 3 เดือน 10 วัน 5 ชั่วโมง 24 นาที 11 วินาที
“ ว้าว…มันยาวจนน่ากลัว”
มันแปลกมากที่คิดว่ากว่า 124,600 คนผ่านไปตั้งแต่ผมเกิดมาโชคดีที่เป็นโครงกระดูกผมไม่ได้คิดถึงเพื่อนและครอบครัวอย่างเหลือเชื่อ บางทีถ้าผมเป็นมนุษย์ผมคงจะน้ำตาแตกในตอนนั้น
“ผมได้ข้อสรุปแล้วว่าแม้เราจะได้รับมอบหมาย แต่การฟื้นฟูเผ่าพันธุ์มนุษย์ก็เป็นไปไม่ได้”
“ คุณกําลังพูดถึงอะไร”
“มนุษยชาติคาดหวังว่าสภาพความเป็นอยู่ของดาวเคราะห์จะดีขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปและเมื่อพวกเขาตื่นขึ้นจากสภาพอากาศหนาวเย็นพวกเขาสามารถฟื้นฟูเผ่าพันธุ์ของพวกเขาได้ อย่างไรก็ตามหลังจากการวิเคราะห์สภาพอากาศของดาวเคราะห์เป็นเวลานานผมได้ข้อสรุปว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสําคัญในสภาพอากาศ ภายในอายุการใช้งานของแกมม่า”
“ แล้วสถานการณ์เป็นอย่างไร”
มนุษยชาติและทุกชีวิตบนโลกจะต้องเผชิญกับการสูญพันธุ์
“ ทําไมถึงเป็นเช่นนั้น? ทําไมคุณไม่ขยายสวนพฤกษศาสตร์นี้ให้ใหญ่ขึ้นล่ะ”
“ แหล่งพลังงานของแกมมาลดน้อยลงและไม่สามารถรองรับโครงการดังกล่าวได้”
“ อืม…งั้นปัญหาคือแหล่งพลังงาน”
“ ถูกต้องเราต้องการวัสดุและพลังงานเพื่อบรรลุโครงการดังกล่าว ที่จริงแล้วพลังงานมีความสําคัญที่สุดเนื่องจากวัสดุส่วนใหญ่สามารถหามาได้จากความพยายามในการขุด”
“ อมนั่นคือสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกในปัจจุบันของแกมม่า”
“ คุณสามารถแก้ไขปัญหาแหล่งพลังงานของเราได้หรือไม่”
“ ผมคิดว่าผมทําได้ แต่ผมต้องการให้แน่ใจว่าผมได้อะไรจากมันก่อน”
“ ผมเข้าใจตําแหน่งของคุณเพื่อให้บรรลุการฟื้นฟูของแกมม่าผมยินดีที่จะปฏิบัติตามข้อกําหนดของคุณทั้งหมด”
ทัศนคติของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ยิ่งผมพูดกับผู้ชายคนนี้มากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาเป็นมนุษย์มากกว่า AI
