เมธพรเห็นธีรเมทเดินเข้ามา เธอก็รีบต้อนรับทักทายขึ้นมาทันที
“ธีร์ สองสามวันนี้คุณหายไปไหนมา ไม่มาดูฉันบ้างเลย เค้าคิดถึงจะแย่แล้ว” เมธพรแนบหน้าอกอิ่มเอิบของตัวเองไปทางธีรเมท
ตอนแรกธีรเมทชอบที่ตรงนี้ของเธอเอามากๆ
“เพี๊ยะ!” ธีรเมทเงื้อมือขึ้นตบเมธพรไปหนึ่งที
“ผู้หญิงสารเลว เธอยังกล้าหลอกฉันอีก!” ธีรเมทชี้ไปที่เมธพรพลางว่าอย่างรุนแรง
เมธพรถูกตบจนมึนงงไป ธีรเมทที่รักเธอมาตลอดมาวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา?
“ธีร์ คุณเป็นอะไรไป? ฉันหลอกคุณที่ไหน?” เมธพรพูดอย่างน้อยอกน้อยใจ
ท่าทางบีบน้ำตาร้องไห้เหมือนดอกสาลี่ต้องหยาดฝนของเธอนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะทำให้ธีรเมททั้งรักและสงสารมากแน่นอน แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว
“เธอดูเอาเองเถอะ!” ธีรเมทหยิบใบรับรองของโรงพยาบาลออกมาจากกระเป๋า แล้วโยนมันตกไปที่เท้าของเมธพร
เมธพรหยิบใบรับรองของโรงพยาบาลขึ้นมา ทันทีที่เห็นเธอก็ตกตะลึงในชั่วพริบตา ตัวเองคิดว่าทำได้อย่างไร้ข้อบกพร่องแล้ว ทำไมถึงมีคนไปทำการทดสอบความเป็นพ่อลูกได้ล่ะ?
“ธีร์คุณฟังฉันก่อน ฟังฉันก่อนนะ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ” เมธพรกอดขาของธีรเมท ตอนนี้เธอถึงได้เห็นรอยแผลบนใบหน้าของธีรเมท
“ธีร์เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ใครทำร้ายคุณ?” เมธพรพูดอย่างกระวนกระวาย
“เมธพร เธออยู่กับฉันมาสองปี เธอไม่เคยพลาดตั้งท้องเลย ทำไมจู่ๆ เธอถึงตั้งท้องขึ้นมา แถมยังต้องการจะแต่งงานกับฉัน แต่เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของฉัน ความคล้ายคลึงกับฉันมันคือศูนย์ เป็นศูนย์ เธอมันผู้หญิงหน้าไม่อาย!” ธีรเมทยกขาขึ้นก่อนจะเตะสะบัดเมธพรออก
ในฐานะผู้ชาย ตัวเองจะใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาอยู่นอกบ้านนั้นไม่เป็นไร แต่ผู้หญิงของตัวเองกลับมีเรื่องแบบนี้ เขาโกรธมาก
“ธีร์ ธีร์นี่ต้องมีคนที่ใส่ร้ายฉันแน่ ลองคิดดูนะ ว่าเด็กที่ยังไม่เกิดจะทำการทดสอบความเป็นพ่อกับคุณได้ยังไง อีกอย่างก็ไม่มีใครเอาอะไรไปจากตัวคุณด้วยใช่ไหมล่ะ ต้องเป็นมุกดานังสารเลวคนนั้นแน่ ต้องเป็นหล่อนที่ใส่ร้ายฉัน” เมธพรตื่นตระหนก ที่พึ่งของเธอในตอนนี้คือธีรเมท ถ้าธีรเมทไม่ต้องการเธอแล้ว แสดงว่าเธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
“โอเค เธอบอกว่ามีคนใส่ร้ายใช่ไหม ดีมาก ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปทำการทดสอบเดี๋ยวนี้ ถ้ามันยังเป็นแบบนี้อยู่ เธอก็ไปตายซะ!” ธีรเมทในตอนนี้ดวงตาแดงก่ำไปหมดแล้ว
เมธพรปั๊มท้องของตัวเองและเด็กก็ถูกกำจัดทิ้งไปแล้ว เธอจึงพยักหน้า
“โอเค ถ้าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกคุณจริงๆ ฉันไปตายเลย!” เมธพรยังคงกอดขาของธีรเมทต่อไป
ธีรเมทไปหาทางโรงพยาบาล แต่ทางโรงพยาบาลบอกว่ายังเก็บเด็กเอาไว้อยู่ ยังไม่ได้จัดการ ธีรเมทจึงขอให้ทางโรงพยาบาลทำการทดสอบความเป็นพ่อให้ตนเองอีกครั้ง
ตอนนี้เมธพรตื่นตระหนกขึ้นมา เด็กคนนั้นไม่ใช่ของธีรเมทแต่แรกอยู่แล้ว ตอนนั้นเธอทำไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ พอได้ยินว่ามุกดากำลังจะแต่งงานกับธีรเมท เธอถึงได้ผุดความคิดไม่ดีแบบนี้ขึ้นมา
“ธีร์ คุณฟังฉันอธิบายก่อนนะ ฟังฉันอธิบายก่อน” เมธพรไม่กล้าทดสอบความเป็นพ่ออีกครั้งแล้ว
“เธอไม่กล้าใช่ไหม เมธพร ฉันว่าแล้วทำไมช่วงนี้ฉันถึงได้โชคร้ายขนาดนี้ มันเป็นเพราะเธอที่ทำให้ฉันต้องแยกกับมุก แล้วมาคบกับตัวซวยอย่างเธอ ฉันตาบอดไปจริงๆ” ธีรเมทพูดจบก็ผลักเมธพรออกไปอีกทาง ส่วนตัวเองก็เดินจากไปเลย
เมธพรถูกผลักล้มลงกับพื้น เธอคิดไม่ออกเลยว่า ใครกันที่เบื่อถึงขนาดมาทำการทดสอบความเป็นพ่อให้กับลูกของเธอแบบนี้
สุดท้ายเธอก็รู้สึกว่าต้องเป็นมุกดาอย่างแน่นอน หล่อนทนเห็นตัวเองได้ดีไม่ได้ อิจฉาเธอถึงได้ทำกับเธอแบบนี้
“มุกดา ฉันไม่ปล่อยให้เธอมีชีวิตที่ดีแน่” เมธพรกัดริมฝีปากของตัวเองจนแตก
หลังจากผ่านนีรชามาแล้ว อารมณ์ของมุกดาก็ผ่อนคลายลงไปมาก เธอต้องไปทำงานแล้ว ถ้ายังไม่ไปทำงานอีก ไม่รู้ว่าคนในสำนักเลขาธิการจะมองตัวเองยังไงแล้ว
วันนี้มุกดาอารมณ์ดีมาก สวมเสื้อผ้าที่ดูอ่อนวัยสดใสมากเป็นพิเศษ
เสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนสีน้ำเงิน รวบผมยาวขึ้นเป็นผมหางม้า ดูเหมือนนักเรียนมัธยมปลายไม่มีผิดเพี้ยนเลย
ตอนที่เธอเดินเข้าไปในห้องทำงาน มันยังคงเช้ามาก หลายคนยังมาไม่ถึง
เธอเก็บกวาดทำความสะอาดห้องทำงาน จากนั้นเพื่อนร่วมงานก็เริ่มทยอยตามๆ กันมา
“มุกดามาที่ห้องทำงานของฉันหน่อย” ผู้อำนวยการไวพบมองไปที่มุกดา และบอกให้เธอไปที่ห้องทำงานของเธอ
มุกดาไปทิ้งขยะ และไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการไวพบ
“มุกดา เธอลองคำนวณดูสิ เธอเพิ่งจะมาทำงานได้สองเดือน แต่กลับลาหยุดงานไปหนึ่งเดือนแล้ว ในบริษัทฮอนดากรุ๊ปของพวกเราไม่เคยมีตัวอย่างแบบนี้มาก่อน ฉันคิดว่าเธอไม่เหมาะกับงานของพวกเรา ฉันว่าเธอพิจารณาการลาออกเสียหน่อยเถอะ” ผู้อำนวยการไวพบมองไปที่มุกดาผู้ดูไร้เดียงสา เธอรู้สึกว่าหล่อนเป็นแค่แจกันดอกไม้ที่มีไว้แค่ประดับประดา ไม่รู้ว่าตอนแรกหล่อนผ่านการสัมภาษณ์มาได้ยังไง
“แต่ว่าผู้อำนวยการไวพบคะ ฉัน…”มุกดาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ผู้อำนวยการไวพบกลับพูดขัดจังหวะเธอขึ้นมา
“สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเด็กผู้หญิงคือการเคารพตัวเอง อย่าคิดว่าตัวเองหน้าตาสะสวย แล้วจะสามารถเป็นแจกันดอกไม้ที่มีไว้ประดับประดาเฉยๆ”
เมื่อมุกดาได้ยินเช่นนั้น ผู้อำนวยการไวพบคนนี้คงจะตั้งใจแน่วแน่แล้วที่จะให้ตนเองลาออก ช่างมันเถอะ ในเมื่อเธอเองก็รู้สึกว่าการทำงานที่นี่มันเป็นเรื่องยากลำบากมาก เป็นเพราะประธานชลธีโรคจิตคนนั้นที่ทำให้เธอปวดหัว
“โอเคค่ะ ฉันจะไปเขียนใบลาออก” มุกดาไม่ได้พูดอะไรมากอีกต่อไป เธอบอกลาผู้อำนวยการไวพบแล้ว ก็เตรียมตัวไปเขียนรายงานการลาออกทันที
หลังจากรายงานการลาออกเสร็จแล้ว เธอก็นำมันมายื่นให้ผู้อำนวยการไวพบ ตนเองไม่มีข้าวของอะไรมาก เธอจึงหอบข้าวของของตัวเองเตรียมตัวออกไปทันที
พอเธอออกคนในสำนักเลขาธิการกลับดีใจมาก มาเป็นเลขาเดิมก็เพราะพุ่งเป้าไปที่ชลธีอยู่แล้ว แต่เด็กสาวคนนี้ กลับเล่นเล่ห์เพทุบายเข้าใกล้ท่านประธานตลอด หน้าไม่อายเลยจริงๆ
เมื่อมาถึงหน้าประตู มุกดาก็โทรศัพท์หาจันวิภา
“จันทร์ ฉันลาออกแล้วนะ เธอตั้งใจทำงานที่นี่ไปแล้วกันนะ ฉันไปล่ะ”
“มุก เธออยู่ที่ไหน เธอมาที่บ้านฉันที วันนี้ฉันไม่ได้ไปทำงาน ฉันเจอปัญหาใหญ่แล้ว เธอมาปลอบใจฉันทีเถอะ” ปลายสายจันวิภาพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง
เมื่อได้ยินว่าจันวิภาเกิดเรื่อง มุกดาก็หอบข้าวของขึ้นรถประจำทางไปบ้านของจันวิภาทันที
คนที่มาเปิดประตูคือแม่ของจันวิภา เมื่อเธอเห็นว่ามุกดามาแล้ว เธอถึงได้โล่งใจ
“มุก ในที่สุดหนูก็มาแล้ว ไปดูจันทร์หน่อยเถอะ เธอเอาแต่ซ่อนตัวเองอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” แม่เพลงรับกล่องกระดาษไปจากมือของมุกดา
“ค่ะ คุณป้า เดี๋ยวหนูไปดูเธอหน่อย” มุกดาตรงไปที่ห้องนอนของจันวิภา
เคาะประตูห้อง และบอกจันวิภาว่าตัวเองมาแล้ว ประตูห้องเปิดออก แล้วมุกดาก็ถูกคนดึงเข้าไปด้านในทันที
จันวิภากอดมุกดาร้องไห้อย่างขมขื่น แถมยังร้องไห้อย่างเศร้าเสียใจมากด้วย ตั้งแต่เล็กจนโตสามารถกล่าวได้เลยว่าแทบจะไม่ค่อยได้เห็นจันวิภาร้องไห้เลย ยิ่งร้องไห้เสียอกเสียใจขนาดนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ขนาดเธอยังถูกร้องไห้ใส่จนมึนไปหมดแล้ว
