“น้องสาว นี่พอใจเธอแล้วรึยัง?”ไป๋ยิ่งอันยิ้มอย่างโอหัง ตั้งใจที่จะไปอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของหลินอันหนานและยังเขย่งเท้าไปจูบบนริมฝีปากของเขา
โดนยั่วแบบนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่ขี้ขลาดขนาดไหนแต่ก็ควรรู้จักต่อต้าน
ไป๋มู่ชิงพยักหน้าแล้วพยักอีก หลังจากนั้นก็หัวเราะเยาะ“ดีมาก แต่ว่าพวกเธอก็อย่าได้ใจไปล่ะ คิดว่าสนุกกันนใช่ไหมล่ะ?งั้นวันนี้พวกเราก็มาพังพินาศไปพร้อมๆกันเลย และจะไม่ยอมให้แผนชั่วๆของพวกเธอสำเร็จหรอกนะ
“เธอคิดจะทำอะไร?”ไป๋ยิ่งอันมีสีหน้าที่หนักใจมาก
“ฉันก็จะกลับไปบอกกับคุณผู้หญิงหนานกงว่าฉันชื่อไป๋มู่ชิง ไม่ใช่ไป๋ยิ่งอัน เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่พี่กับคุณชายหลินวางแผนกัน ถ้าหากว่าไปบอกความจริงนี้กับคุณผู้หญิง ตระกูลไป่กับตระกูลหลินยังจะได้อยู่ที่เมืองซีอีกเหรอ?พวกเธอสองคนยังจะมีอารมณ์ที่จะใช้ชีวิตให้มันผ่านไปเป็นวันๆอยู่อีกเหรอ?
“เธอมันบ้าไปแล้ว！”ไป๋ยิ่งอันพูดอย่างกระวนกระวายใจว่า“หากเธอเอาเรื่องนี้เป็นพูดเธอเองก็ไม่มีชีวิตรอดหรอก”
“ถ้ามีหลุมศพของเธอ ฉันก็ตายอย่างสบายใจแล้ว！”
“เธอนี่บังอาจนัก！”
แม้เผชิญกับการคุกคามของไป๋ยิ่งอัน ไป๋มู่ชิงแค่ยิ้มอย่างเย็นชา และทันใดนั้นก็หมุนตัวเดินลงไปชั้นล่าง
ไป๋ยิ่งอันเดินตามเธอไปอย่างรีบร้อน ยังตะโกนเรียกให้คนใช้มาช่วยจับตัวเธอ ไป๋มู่ชิงเลยเร่งความเร็วขึ้นเพื่อรีบไปที่หน้าประตูใหญ่อย่างรวดเร็ว
น้ำตาไหลอาบมาที่แก้มของเธอจนทำให้สายตานั้นค่อยๆมัว
ฝีเท้าของเธอนั้นยิ่งวิ่งก็ยิ่งเร็ว เพราะเธอคิดแค่ว่าอยากจะรีบออกไปจากคู่ชายหญิงที่น่ารังเกียจนี้
ข้างหลังเธอคือไป๋ยิ่งอันที่เดินตามมาอย่ารีบร้อนพูดว่า“อันหนานไปจับตัวเธอไว้ เร่งมือหน่อยอย่าให้เธอหนีไปได้……”
ถ้าเดินจากประตูใหญ่ของตระกูลไป๋ไปอีกไม่ไกลก็จะเจอกับถนนใหญ่แล้ว น้ำตาไหลจนทำให้สายตามัว ไป๋มู่ชิงใจร้อนจนมองไม่เห็นรถสปอร์ตที่กำลังมาจอดรับเธอ หัวของเธอเลยชนเข้าอย่างจัง
เดิมทีที่หน้าผากของเธอก็ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว แล้วนี่ยังไปชนซ้ำกับแผลเดิมอีก เธอเจ็บจนมึนหัวไปหมด
สักพักหนึ่งก็มีชายคนหนึ่งโอบเธอเข้าไปในอ้อมแขน เสียงที่เธอได้ยินรู้สึกคุ้นหูมาก “หาที่ตายเหรอ?”เสียงเป็นเสียงที่น่าฟังแต่เขาพูดไม่อ่อนโยนเลย
เธอเงยหน้าขึ้นมา น้ำตาของเธอก็ซึมไปอยู่บนหน้าของเขา และใบหน้าและเสียงที่สมบูรณ์แบบของเขาทำให้คนหลงไหล แถมเขายังหล่อมากอีกด้วย นอกจากหน้าที่ซีดเหมือนกับป่วยแล้วนั้นทุกอย่างก็สมบูรณ์แบบ
เธอแน่ใจว่าไม่เคยเจอผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าคนนี้มาก่อน ในขณะเดียวกันเธอก็ไม่มีอารมณ์ที่จะต้องมาสนใจว่าเสียงเขาคุ้นหูไหม เพียงแค่อยากออกไปให้ไกลจากคนชั่วสองคนนี้
เธอได้แต่พูดอ้อนวอนเขาว่า“ฉันขอร้อง……พาฉันออกไปจาที่นี่”
เธอมองไม่ออกว่านั้นคือหนานกงเฉิน แต่หนานกงเฉินเห็นเธอแค่แวบเดียวก็มองออกแล้วว่าเป็นเธอ เมื่อเห็นว่าหน้าผากของเธอมีเลือดไหลไม่หยุด เขาก็ลังเลไปสักพักแล้วอุ้มเธอขึ้นรถไป
“นางผู้หญิงสารเลว！หยุดเดี๋ยวนี้นะ！”ตอนที่ไป๋ยิ่งอันตามเธอออกมานั้นก็ได้เห็นหนานกงเฉินที่กำลังอุ้มไป๋มูชิงขึ้นไปบนรถ
กว่าเธอจะตามไปถึงที่นั้น รถคันหรูก็ขับไปอยู่บบถนนใหญ่แล้ว
