ดูเหมือนว่าแม่เลี้ยงของเธอคนนี้กับผู้หญิงที่ชื่อไป๋ยิ่งอันคนนั้น อยากทำให้เธออับอายในงานพิธีหมั้นอย่างไม่ยอมรามือ
เธอเงยหน้าขึ้นจ้องซูวยาหยงที่มีรอยยิ้มอำมหิต แค้นจนกัดฟันกรอดๆ แต่เพราะอยู่ตรงหน้าคุณผู้หญิงจึงทำอะไรไม่ได้
“แม่คะ เฉินสุขภาพไม่ค่อยดี ถึงเวลาฉันเป็นตัวแทนตระกูลหนานกงไปร่วมงานเองค่ะ” เธอยิ้มแข็งๆพลางกล่าว
ซูวยาหยงตีหลังมือเธอเบาๆ: “ทำอย่างนั้นได้ยังไง มู่ชิงมีพี่สาวคนเดียวคือเธอ และมีพี่เขยคนเดียวคือคุณชายเฉิน ถ้าพวกเธอไม่ได้ออกงานพร้อมกันคนนอกจะหัวเราะเยาะได้ ไม่เพียงแต่จะนินทาว่าพี่น้องอย่างพวกเธอไม่ถูกกัน ยังจะนินทาว่าเธอกับคุณชายเฉินไม่รักกัน”
“คุณแม่……”
“คุณผู้หญิง ท่านคิดว่าดิฉันพูดถูกไหมคะ?” ซูวยาหยงหันไปถามคุณผู้หญิง
คุณผู้หญิงยิ้มบางๆ: “ตามหลักการแล้วพวกเธอควรไปงานด้วยกัน”
ไป๋มู่ชิงหมดคำพูด คิดในใจว่าแม่เลี้ยงคนนี้ช่างร้ายกาจจริงๆ มาถึงขนาดนี้ถ้าไม่ไปงานก็คงไม่ได้แล้ว
เธอไปร่วมงานไม่ใช่ปัญหาอะไร ใช่ว่าเธอจะไม่เคยถูกไป๋ยิ่งอันสบประมาทสักหน่อย เพียงแต่ว่าหนานกงเฉินจะยอมไปกับเธอไหมคงเป็นปัญหาในตอนนี้
กว่าจะส่งซูวยาหยงกลับบ้านได้ ไป๋มู่ชิงกลับเข้ามาในบ้าน เห็นคุณผู้หญิงยังคงนั่งอยู่บนโซฟา จึงพูดกับเธออย่างมีมารยาท: “คุณย่าคะ ฉันขึ้นไปก่อนนะคะ”
คุณผู้หญิงชายตามองเธอ ยิ้มเย็นๆ: “แค่พิธีหมั้นของลูกนอกสมรส คู่ควรกับการให้คนของตระกูลหนานกงไปร่วมงานหรอ?”
ไป๋มู่ชิงรู้สึกบีบคั้นหัวใจ ใช่ แค่ลูกนอกสมรส ไป๋มู่ชิงเป็นแค่ลูกนอกสมรสที่ถูกตระกูลไป๋ปฏิเสธมาโดยตลอด
พายุฝนฟ้าคะนอง เสียงลมพัดแรงดังนอกหน้าต่าง ไป๋มู่ชิงม้วนตัวในผ้าห่ม แต่ก็ไม่สามารถคลายความกลัวในใจได้เลยแม้แต่น้อย
แม้ว่าคุณผู้หญิงจะห้ามไม่ให้ทุกคนพูดถึงเรื่องผี แต่เธอก็อดคิดถึงเรื่องวันนั้นที่เธอเห็นเงาสีขาวกับตาตัวเองไม่ได้ โดยเฉพาะในคืนที่ฝนตกฟ้าร้องแบบนี้ การอยู่คนดียวในห้องทำให้เธอกลัวมากกว่าเดิม
แสงสีขาวจากฟ้าแลบกระทบหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส สะท้อนเงาต้นไม้ดูคล้ายเงาคน ตามมาด้วยเสียงดังกึกก้องของฟ้าผ่า ไป๋มู่ชิงทนไม่ได้อีกต่อไป อุ้มหมอนแล้วเดินออกจากห้องไป
ในระเบียงทางเดินมีเพียงแสงสว่างจากไฟติดผนังหนึ่งดวง เงียบสงบ มืดสลัว
เธอยืนอยู่หน้าประตูไม้สลักลายดอกไม้ของฝั่งตรงข้าม ลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเคาะประตู
หนานกงเฉินดึงประตูห้องเปิดออก เห็นไป๋มู่ชิงยืนอยู่หน้าประตูในสภาพน้ำตานอง กอดหมอนไว้อ้อมกอด ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ไม่ได้สวมรองเท้า
เห็นแล้วรู้สึกสงสารและเห็นใจ
หนานกงเฉินไม่ใช่คนประเภทที่สงสารคนอื่นเป็น แต่เมื่อเห็นเธอในสภาพแบบนี้สีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย ไม่ได้ไล่เธอไปในทันที แต่ประเมินเธอแล้วถามว่า: “เป็นอะไร? เห็นผีอีกแล้วหรอ?”
ไป๋มู่ชิงยืนจ้องเขา พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน: “ขอฉันอยู่ในห้องคุณคืนนึงได้ไหมคะ ฉันจะไม่นอนบนเตียงคุณ ไม่รบกวนคุณ……”
หนานกงเฉินเลิกคิ้ว ยิ้มเย็นๆ: “ผมน่ากลัวกว่าผีอีกนะ? เธอไม่กลัวหรอ?”
ไป๋มู่ชิงเข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องโรคที่เขาเป็น พูดตามตรง ก่อนเคาะประตูห้องเขา เธอลังเลเหมือนกัน แต่เมื่อเทียบกับเขาแล้ว เธอกลัวเสียงฝนฟ้าคะนองนอกหน้าต่างและผีสาวที่เห็นทุกครั้งที่หลับตามากกว่า”
เธอไม่ตอบ แต่เดินผ่านตัวเขาไป นั่งลงตรงมุมห้อง
หนานกงเฉินมองเธอเหมือนแมวน้อยที่กำลังหามุมเพื่อพักพิง รู้สึกอึดอัดใจ ที่แท้เธอก็กลัวเขา ในเมื่อกลัวเขา แล้วมาที่ห้องเขาทำไม?
เขาเดินเข้าไป ดึงเธอขึ้นจากมุมห้อง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “สามีเธอแม้จะเป็นโรคประหลาด แต่ก็เป็นผู้ชายปกติ”
ไป๋มู่ชิงไม่เข้าใจความหมายของเขา และถูกโยนขึ้นเตียงในนาทีต่อมา ตามมาด้วยร่างของเขาที่ทับเธอไว้
แต่งงานมาหลายวัน ไป๋มู่ชิงค่อยๆชินกับเรื่องแบบนี้ จึงไม่ได้ขัดขืนนัก แต่การทำตามความต้องการของเขากลับทำให้เขารู้สึกรังเกียจ เขาหยุดสิ่งที่ทำในมือแล้วพูดว่า: “นี่คือเป้าหมายที่แท้จริงของเธอเหรอ?”
“คุณเป็นคนลากฉันขึ้นเตียงเองนะ” ไป๋มู่ชิงโต้กลับ
ไป๋มู่ชิงโดนพวกไป๋ยิ่งอันดูถูกก็ช่างปะไร อยู่บนเตียงยังถูกผู้ชายแย่ๆคนนี้ดูถูกอีก ไป๋มู่ชิงโกรธจัด: “คุณชายหนานกง พูดถึงภรรยาของตัวเองแบบนี้จะดีหรอ? หรือคุณไม่เคยได้ยินข่าวลือข้างนอก? ดึกดื่นขนาดนี้ฉันถึงขั้นต้องวิ่งมาอ่อยผู้ชายอย่างคุณที่……”
จู่จู่เธอชะงักไป ไม่ได้พูดต่อ
