เมื่อเดินขึ้นมาถึงชั้นสอง หลินอันหนานกับไป๋ยิ่งอันรู้สึกราวกับนั่งอยู่บนเข็ม คุณหญิงหลินดึงมือของไป๋มู่ชิงไปอ้อนวอน “ อาเฉิน ยิ่งอัน เรื่องนี้เป็นความผิดของพวกเราจิงๆ พวกเธอช่วยพูดกับคุณยายให้ฉันหน่อยเถอะ ขอร้องล่ะ ”
ไป๋มู่ชิงก็ไม่เข้าใจ ทำไปเธอได้ถึงสนใจความคิดของคุณผู้หญิงนัก แต่ว่าหนานกงเฉินกลับเข้าใจดี
ไม่เพียงแต่คุณอาคนนี้ แม่ของเซิ่งเคอ อาใหญ่ของเขาเองก็ยังคิดว่าเขาไม่น่าจะมีชีวิตอยู่จนถึงอายุสามสิบปี ไม่สามารถเป็นหัวหน้าตระกูลหนานกงได้ ตระกูลหนานกงคงไม่มีผู้สืบทอด ตระกูลหนานกงที่ยิ่งใหญ่ก็คงต้องสืบทอดต่อไปโดยลุงป้าน้าอาเหล่านี้เป็นธรรมดา
อาใหญ่ หนานกงยู่ก็มีตำแหน่งในตระกูลหนานกงอยู่แล้ว ส่วนหนานกงหรูเมื่อตอนวัยรุ่นได้แข็งข้อกับตระกูลหนานกง ในช่วงไม่กี่ปีมานี้ไม่เคยกลับมา ตอนนี้กำลังคิดหาโอกาสขอคืนดีกับคุณหญิง เพื่อจะกลับมารับมรดกของตระกูลหนานกง
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้สนใจในมรดกของตระกูลหนานกง แต่ในเมื่อวันนี้ตระกูลหลินของเธฮได้เปิดโปงตัวตนของหนานกงเฉิน ทำให้คูณผู้หญิงรำคาญใจ คุณผู้หญิงคงไม่ปล่อยตระกูลหลินชีของเธอไปง่ายๆแน่
“คุณอา …..” ไป๋มู่ชิงดึงมือของเธอกลับมาอย่างไม่ค่อยสบายใจ
เธอจะสามารถโน้มน้าวใจคุณผู้หญิงได้อย่างไร ยกย่องเธอเกินไปแล้ว
“ยิ่งอัน ขอร้องล่ะ” คุณหญิงหลินพูดอย่างวิตกกังวล “เพียงแค่เธอตอบตกลงว่าจะขอให้คุณหญิงปล่อยตระกูลหลินไป เธออยากให้ตระกูลหลินของเราทำอะไรก็ได้ อะไรก็ได้เลย……..”
อะไรก็ได้เหรอ?
ไป๋มู่ชิงประหลาดใจ “อะไรก็ได้จริงเหรอ ? ”
คุณหญิงหลินรีบหยักหน้า
ไป๋มู่ชิงมองไปที่หลินอันหนานและไป๋ยิ่งอันที่ยืนจับมือกัน และชี้ไปทางที่พวกเขา “ฉันอยากให้ยกเลิกการหมั้นหมายของพวกเขา และชั่วชีวิตนี้ก็ไม่ต้องอยู่ด้วยกันอีก”
เมื่อพูดออกไป ทุกคนต่างตกตะลึง
นอกจากสายตาอันเกลียดชังของหลินอันหนานกับไป๋ยิ่งอัน ไป๋มู่ชิงก็ยังสัมผัสได้ถึงความผิดปกติที่มาจากหนานกงเฉินได้อย่างชัดเจน เธอเองก็ตกใจและไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้พูดออกไปอย่างใจร้อนเช่นนั้น
แม้ว่าเธอจะโมโหมาก และรู้สึกไม่ยุติธรรม ไม่ยินดีที่จะเห็นชายหญิงคู่นี้มีความสุข แต่การพูดอย่างนี้ออกไปต่อหน้าหนานกงเฉิน ……. ก็ไม่เหมาะสมจริงๆ
เธอไม่กล้ามองไปทางหนานกงเฉิน ได้แต่ก้มหน้าลง
ไป๋ยิ่งอันก็ตอบกลับมาเป็นคนแรก กระโจนขึ้นจากโซฟาอย่างเกรี้ยวกราด จ้องเธอแล้วพูดอย่างกระหืดกระหอบ “นังนี่ มันจะเกินไปแล้วนะ”
“เธอเป็นคนยั่วยุฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้คนที่มาที่นี่เพื่อขอโทษก็คือเธอ ฉันแค่ตอบโต้กลับเล็กน้อย เธอก็เริ่มพาลโกรธแล้ว?” ไป๋มู่ชิงก็ได้ลุกขึ้นจากโซฟา “ขอโทษด้วย แํรขอตัวล่ะ”
พูดจบ ก็หันหลังเดินกลับไปยังห้องนอน
บอกว่าขอตัว แท้จริงแล้วกำลังหลบหลีกจากสายตาที่ไม่ปลอดภัยของหนานกงเฉิน เธอกลัวว่าตัวเองจะหนีไปไหนไม่ได้ แล้วหนานกงเฉินคงบีบคอเธอให้ตายต่อหน้าทุกคน
เมื่อคืนวานพอกลับมาถึงบ้านก็ถูกจับไปที่ศาลบรรพบุรุษ ข้าวก็ไม่ได้กิน น้ำก็ไม่ได้อาบ
หลังจากไป๋มู่ชิงกลับถึงห้องนอนก็หยิบชุดนอนมาและก็รีบอาบน้ำทันที หยดน้ำอุ่นๆค่อยๆหยดลงจากใบหน้าของเธอ เธอหลับตาเหมือนดั่งอยู่ในความฝัน
หนานกงเฉิน ในที่สุดเธอก็ได้เห็นหน้าที่แท้จริงของเขา
นานมาแล้ว เธอยอมรับความจริงที่ว่าตัวเองได้แต่งงานกับคนอัปลักษณ์ กลับคิดไม่ถึง เบื้องหลังของความจริงกลับมีเรื่องที่น่าประหลาดใจเช่นนี้แอบซ่อนอยู่
