“ไม่！” สวีหย่าหรงรีบลุกขึ้นจากโซฟาตามเขา ใบหน้าซีดเผือด：”คุณชายหลิน ได้โปรดอย่าไปที่ตระกูลหนานกง”
“งั้นความหมายของป้าสะใภ้คือเลือกตัวเลือกแรก?”
“ฉัน……” เธอพูดไม่ออก
ถ้าไปตระกูลหนานกงตอนนี้ แล้วบอกทุกอย่างกับหนานกงเฉินและคุณผู้หญิง ไม่เพียงแต่ไป๋ยิ่งอันจะตกอยู่ในอันตราย อีกทั้งตระกูลไป๋ทั้งตระกูลคงประสบหายนะเป็นแน่
เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอไม่มีทางให้ถอยแล้ว ก็เลยจำใจฝืนเดินต่อไป
ไม่ว่ายังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะเป็นเรื่องของการเล็งผลประโยชน์ ไม่คำนึงถึงคนรุ่นหลัง ช่วงนี้หลินอันหนานเงียบตลอด ที่แท้ก็มีอะไรแอบแฝงอยู่!
สองเส้นทางในตอนนี้ ไม่ว่าเธอจะเลือกเส้นทางไหนก็ตายทั้งนั้น!
“คือว่า……” เธออ้าปาก：”คุณชายหลิน เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปเจอมู่ชิง แต่ว่าพวกเรามาคุยกันดีๆก่อนได้ไหม”
หลินอันหนานยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ：”ผมรู้ว่าคุณจะพูดถึงอะไร วางใจเถอะ ที่ผมต้องการคือมู่ชิง ตระกูลหนานกงกับตระกูลไป๋ของพวกคุณเรื่องรักๆแค้นๆผมไม่สนใจหรอก”
“แต่ว่าจะสามารถครอบครองมู่ชิงได้ตลอดไหมนั้น มีบางเรื่องที่คุณต้องให้ความร่วมมือฉัน” สวีหย่าหรงรีบพูดออกมา：”ก็อย่างเช่น……ถ้าหนานกงเฉินพบว่าพวกเขาทั้งสองคนสลับสถานะกัน คงไม่ปล่อยมู่ชิงไปอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นถ้าเขาไม่เอาตัวมู่ชิงกลับมา ก็คงฆ่าเธอซะ คุณ……คุณจะสูญเสียมู่ชิงไปไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม”
“หลังจากนั้นล่ะ?”
“หลังจากนั้น……หลังจากนั้นเพื่อป้องกันเรื่องนี้ที่นานวันเข้าก็จะเกิดเรื่องร้ายแรงตามมาได้ ฉันหวังว่าพวกคุณตระกูลหลินจะสามารถจัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุด ให้พวกคุณสองคนรีบแต่งงาน และฉันก็จะให้มู่ชิงแต่งออกจากตระกูลไป๋เพื่อเป็นหน้าเป็นตา” สวีหย่าหรงยิ้มอย่างเอาใจ：”ยังไงซะปีที่แล้วพวกคุณก็เคยหมั้นกันไว้ แต่งงานตอนนี้ก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว แบบนี้คนทางตระกูลหนานกงก็คงไม่สงสัยอะไรมากเกินไป มู่ชิงเองก็คงไม่คิดจะกลับตระกูลหนานกงอีก คุณว่ายังไง?”
หลินอันหนานคิด พยักหน้า：”ได้”
จุดประสงค์ของเขาคือไป๋มู่ชิง แน่นอนว่าไม่หวังให้ไป๋มู่ชิงถูกหนานกงเฉินจับตัวกลับไป วิธีนี้ก็คงจะดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย เขาไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน
“งั้น……งั้นพวกเราไปกันเถอะ……” สวีหย่าหรงยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนขมับ แล้วนำหน้าเดินไปยังชั้นล่าง
ตอนที่หลินอันหนานมองเห็นไป๋มู่ชิง เธอนั่งอยู่ตรงมุมห้อง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ใบหน้าก็มองเหม่อเหมือนกับคนโง่
แค่พริบตาเดียว หลินอันหนานก็โกรธจนหันมาตวาดใส่สวีหย่าหรง：”เธอเพิ่งจะคลอดลูกไปนะ! คุณก็ปฏิบัติต่อเธออย่างนี้เหรอ?”
สวีหย่าหรงหดคอ ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ถ้าเธอเป็นผู้ชายล่ะก็ คาดว่าหลินอันหนานคงโกรธจนสวนหมัดมา
พอเขาตะโกน ก็ทำให้ไป๋มู่ชิงมองมาทางเขาอย่างเงียบๆ ขณะที่เธอเห็นการปรากฏตัวของหลินอันหนานอย่างไม่คาดคิดนั้น นัยน์ตาก็เผยความตกใจ แต่ไม่นานก็เงียบสงบลง
หลินอันหนานเคยเตือนเธอแล้ว ถ้าเธอยังเอาแต่เดินตามความคิดของตัวเอง สถานการณ์จะต้องเลวร้ายอย่างแน่นอน และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เขาพูดถูกแล้ว
“พวกคุณ……คุยกันไปนะ” สวีหย่าหรงพูดจบประโยคนี้ ก็หมุนร่างออกไปจากห้องเล็กๆอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่สวีหย่าหรงเดินไป หลินอันหนานก็เดินมาตรงหน้าไป๋มู่ชิง มองลงมาใบหน้าเหมือนรู้สึกไม่ดีที่เธออยู่ในสภาพนี้：”ตอนนั้นผมบอกว่าอะไร แม่ลูกคู่นี้ไม่ใช่คนจิตใจดี บอกให้คุณอย่าไปเชื่อพวกเขา”
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาไม่ใช่คนจิตใจดี แต่คุณล่ะ? คุณเป็นคนจิตใจดีเหรอ?” ไป๋มู่ชิงพูดออกมาอย่างเจ็บปวด
“จนถึงตอนนี้ คุณก็ยังจะดื้อดึงใช่ไหม?” หลินอันหนานนั่งยองลงมา มองมาที่เธอ：”ผมเคยพูดไปแล้ว บนโลกนี้มีแค่ผมที่สามารถช่วยคุณได้ รวมถึงวันนี้มีแค่ผมที่สามารถช่วยคุณออกไปได้”
“คุณสามารถช่วยฉันออกไปได้?” ไป๋มู่ชิงมองเขาอย่างตกใจ
“ถูกต้อง ไป๋ยิ่งอันเข้าไปยังตระกูลหนานกงได้แล้ว เพื่อจะไม่ให้คุณไปรบกวนพวกเขา ทั้งชีวิตนี้คุณผู้หญิงไป๋คงไม่ปล่อยคุณออกไปแน่ แต่แค่ผมเอ่ยปาก เขาไม่กล้าไม่ปล่อยอย่างแน่นอน”
ออกจากที่นี่ เป็นเรื่องที่เธอฝันอยู่ทุกวัน แต่หลังจากที่ผ่านเรื่องราวมาเยอะขนาดนี้แล้ว เธอจะไม่เชื่อใครอีกไม่ว่าหน้าไหนก็ตาม รวมถึงผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วย
“ปล่อยฉันออกไป คุณคงมีเงื่อนไขละสิ? บอกมาสิว่าเงื่อนไขของคุณคืออะไร?”
“ตอนนี้ ไม่ว่าผมจะพูดเงื่อนไขอะไรก็ตามคุณคงตอบรับใช่ไหม?”
ไป๋มู่ชิงจ้องไปที่เขา สายตาเริ่มโกรธทีละนิด
หลินอันหนานยื่นมือมาลูบแก้มเธอ ยิ้มอย่างอ่อนโยน：”มู่ชิง พวกเราไม่จำเป็นต้องทำให้เสียบรรยากาศขนาดนี้ ความจริงแล้วที่ผมอยากจะพูดก็คือ ผมยังรักคุณอยู่ ผมอยากคบกับคุณ เพราะฉะนั้นผมจะต้องช่วยคุณออกไป”
“หลังจากนั้นล่ะ ฉันต้องแต่งงานกับคุณใช่ไหม?”
“หรือว่าคุณยอมที่จะอยู่ที่นี่ เพราะไม่ยอมแต่งงานกับผม?”
“แต่งงานกับคุณ……” ไป๋มู่ชิงยิ้มเจื่อนๆแล้วส่ายหน้า
หลินอันหนานเห็นความไม่ยินยอมอยู่บนใบหน้าของเธอ อดไม่ได้ที่จะโมโห：”ถ้าความเกลียดที่คุณมีต่อผมมันมากขนาดนี้ งั้นก็ช่างเถอะ คิดซะว่าวันนี้ผมไม่ได้มา”
หลินอันหนานลุกขึ้นยืน หมุนร่างเตรียมจะเดินออกไป
ในเวลานี้ไป๋มู่ชิงกลับจับขากางเกงเขาไว้ ห้ามไม่ให้เขาก้าวออกไป
หลินอันหนานยิ้ม เขาก็รู้อยู่แล้วว่าเธอไม่อยากให้เขาไป
“ถ้าไปกับคุณแล้ว คุณจะทำตามต้องการของฉันทุกอย่างใช่ไหม?” ไป๋มู่ชิงสะอึกสะอื้นถาม
“มันก็ไม่แน่หรอก ถ้าคุณอยากได้หนานกงเฉินขึ้นมา ผมคงไม่ให้คุณอย่างแน่นอน”
“หนานกงเฉิน……” เธอปาดน้ำตาในตา：”ผู้ชายคนนี้ฉันไม่ต้องการตั้งนานแล้ว ฉันต้องการแค่ครอบครัวของฉัน”
เธอคิดแค่แม่กับน้องชายอยู่อย่างปลอดภัย คิดแค่ตามหาลูกสาวของตัวเองที่หายตัวไปตามร่องรอยที่ทิ้งไว้
ถ้าการได้แต่งงานกับหลินอันหนานทำให้เธอได้ออกจากที่นี่ ทำให้เธอมีโอกาสได้เจอกับครอบครัวของตัวเอง แล้วเธอจะมีเหตุผลอะไรที่จะต้องปฏิเสธ?
“ตกลง ผมจะช่วยคุณตามหาครอบครัวของคุณ” หลินอันหนานยื่นมือไปให้เธอ
ไป๋มู่ชิงมองมือของเขา ครู่ใหญ่ถึงจะเอามือของตัวเองส่งขึ้นไป หลินอันหนานออกแรงนิดหน่อย ดึงเธอขึ้นมาจากพื้น เข้ามาในอ้อมกอด
“ไม่ต้องร้องแล้ว ผมรับประกันกับคุณ หลังจากนี้จะไม่มีใครกล้ามารังแกคุณอีก” หลินอันหนานลูบผมของเธอ หลังจากนั้นก็โอบเธอแล้วเดินออกจากประตูไป
เป็นครั้งแรกที่ไป๋มู่ชิงได้เห็นโลกภายนอกของห้องเล็กๆนั้น ด้านนอกประตูเป็นบันไดที่เต็มไปด้วยฝุ่น ชั้นแรกเป็นห้องรับแขกที่ตกแต่งได้นับว่าหรูหราเลยทีเดียว
ฝั่งประตูก็จะเป็นทะเลที่มองได้ไกลสุดลูกหูลูกตา
เป็นสถานที่ที่เรียกสวรรค์สวรรค์ไม่ได้ยิน เรียกนรกนรกไม่สนใจจริงๆ
สวีหย่าหรงยืนอยู่ตรงขั้นบันไดที่ประตูของห้องหลัก ใบหน้าไม่มีความเย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้ในทุกๆวัน ยิ้มอย่างยินดี：”มู่ชิง ในเมื่อเธอตัดสินใจว่าจะไปอยู่กับคุณชายหลินแล้ว ฉันก็วางใจแล้ว ขอโทษนะ ที่ก่อนหน้านี้ขังเธอไว้ที่นี่หลักๆก็เพราะกลัวว่าเธอจะไปก่อความวุ่นวายที่ตระกูลหนานกง ถ้าเป็นแบบนั้นไม่เพียงแต่เธอจะไม่มีชีวิตอยู่ พวกเราทั้งตระกูลไป๋ก็คงตายด้วยเช่นกัน เพราะฉะนั้น……”
เขายิ้มแล้วพูดใหม่：”เธอวางใจได้ รอให้เสี่ยวอี้รักษาอาการเสร็จ ฉันจะรีบพาเขากลับมาให้พวกเธอได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน หลังจากนั้นจะให้เธอได้แต่งออกจากตระกูลไป๋อย่างมีหน้ามีตา ตอนนั้นพวกเราก็ให้สัญญากันแบบนี้ ใช่ไหม”
ไป๋มู่ชิงมองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของสวีหย่าหรง รู้สึกไม่ชอบมากแค่ไหนก็ไม่ชอบมากแค่นั้น
เธอมองไปที่เขา ใบหน้าไร้อารมณ์：”ยังไงก็รีบรับเขากลับมาเถอะ เทคโนโลยีการรักษาพยาบาลของเมืองซีก็ไม่แย่”
เธอรู้อยู่แล้วว่าสวีหย่าหรงพูดจุดประสงค์แบบนี้ ก็เพียงเพื่อใช้อาการป่วยของเสี่ยวอี้มาเป็นเหตุผลเท่านั้น ที่จะควบคุมอิสระของแม่กับเสี่ยวอี้ต่อไป
แน่นอนว่าเธอไม่ได้โง่ขนาดนั้น ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะแต่งงานกับหลินอันหนาน ก็จะใช้ประโยชน์จากหลินอันหนานหนีจากอำนาจชั่วร้ายของเขา จะต้องใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ดีๆ ไม่เช่นนั้นก็แต่งงานไปเสียเปล่า
“อืม ในเมื่อมู่ชิงแต่งกับผม เสี่ยวอี้ก็นับว่าเป็นน้องชายของผม ผมควรจะรับผิดชอบการรักษาพยาบาลของเขา” หลินอันหนานพูดออกมาอย่างสบายๆ และถือโอกาสนี้โอบร่างกายของไป๋มู่ชิงให้ชิดขึ้น
สีหน้าของสวีหย่าหรงเปลี่ยนไปอีก แต่ก็ต้องมีรอยยิ้มไว้บนหน้า เขาพยักหน้า：”ในเมื่อคุณชายหลินพูดแบบนี้แล้ว งั้นฉันก็จะไปรับเสี่ยวอี้มารักษาต่อที่เมืองซีละกัน”
“หวังว่าคุณจะเร่งมือ” ไป๋มู่ชิงพูด
“ได้ ฉันจะเร่งมือ” สวีหย่าหรงนอกจากพยักหน้า ก็ไม่มีทางไหนให้เดินอีก
หลินอันหนานพาไป๋มู่ชิงมาที่คอนโดระดับสูงห้องหนึ่ง ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ไป๋มู่ชิงยังไม่ปริปากพูดเลยสักประโยค ครั้งนี้เข้าไปในคอนโด เธอก็ยังไม่พูดเหมือนเดิม
หลินอันหนานนำเธอเข้าไปในห้องนอน หยิบเสื้อผ้าผู้หญิงสบายๆออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้วส่งให้เธอ：”เข้าไปอาบน้ำด้านในก่อนเถอะ เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาด”
ไป๋มู่ชิงมองเสื้อผ้าในมือเขา ไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ
หลินอันหนานยิ้มเข้าใจว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ยิ้มเบาๆ：”วางใจเถอะ เสื้อผ้าพวกนี้ฉันให้คนซื้อมาใหม่ เป็นของเธอ”
ไป๋มู่ชิงพยักหน้า รับเสื้อผ้ามาแล้วเดินไปยังห้องน้ำ
ดูๆแล้วหลินอันหนานคงจะวางแผนไว้ก่อนหน้านี้ แล้วก็เดาได้ว่าเธอต้องมากับเขา มองตัวเองในกระจกที่กำลังตกที่นั่งลำบาก เธอหัวเราะเยาะตัวเอง ในตอนนั้นปฏิเสธเขาอย่างแน่วแน่ไปหลายครั้ง พูดเอาไว้ว่าต่อให้ตายตนเองก็จะไม่คบกับเขาเด็ดขาด ไม่คาดคิดเพิ่งจะผ่านไปครึ่งปี ตัวเองก็เหมือนหมาน้อยที่กลับมาอยู่ข้างกายเขาอย่างว่าง่าย
เธอทำความสะอาดตัวเอง เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาด ขณะที่กำลังสวมเสื้อผ้านั้นไม่ทันระวังมือก็ไปชนกับหน้าอกที่ยังคงอวบอิ่มอยู่ เจ็บซะจนเธอย่นคิ้วเบาๆ
ลูกเกิดมาได้อาทิตย์กว่าแล้ว ความเจ็บของหน้าอกก็ลดน้อยลง เธอรู้ว่านี่เป็นช่วงที่น้ำนมกำลังจะหยุด ถ้ายังตามหาลูกไม่เจออีก น้ำนมก็คงจะหยุดไหลอย่างหมดสิ้น
พอนึกถึงลูกเวลานี้ไม่รู้ว่าลูกอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่ากำลังทานอะไรเพื่อผ่านไปแต่ละวัน เธอไม่สบายใจจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่
“มู่ชิง คุณโอเคไหม?” เพราะเวลาผ่านไปนานแล้วแต่ไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใดๆ หลินอันหนานก็เริ่มกังวล
“โอเค” เธอเปิดประตูห้องน้ำเดินออกมา
เธอยืนอยู่ตรงประตูห้องน้ำมองมาที่เขา รอบตามีคราบน้ำตาอยู่ เธอกำลังคิดว่าจะบอกเขาเรื่องลูกดีไหม หลังจากที่บอกเขาแล้ว เขาจะช่วยตามหาลูกกลับมาหรือเปล่า? นั่นเป็นลูกของหนานกงเฉิน เขาคงไม่ช่วยอย่างแน่นอน!
“คุณเป็นอะไรไป?” หลินอันหนานสังเกตเธอแล้วถาม
“ขอโทรศัพท์ให้ฉันหน่อยได้ไหม?”
“ได้แน่นอน” หลินอันหนานยิ้ม：”เพื่อเรื่องแค่นี้ถึงกับทำให้ตาของตัวเองร้องไห้ออกมาทั้งสองข้างเลยเหรอ?”
“ขอบคุณนะ รบกวนช่วยเร็วหน่อย” ไป๋มู่ชิงยิ้มไปทางเขาอย่างยากลำบาก ก้าวเท้าเดินไปยังข้างๆเตียง
หลินอันหนานเดินตามหลังเธอมาจนถึงข้างๆเตียง กำชับด้วยเสียงอ่อนโยน：”ช่วงนี้เธอก็พักอยู่ที่นี่อย่างสบายใจเถอะ ไม่มีใครจะมาสร้างความลำบากให้เธออีก รอจนกว่าป้าสะใภ้กับเสี่ยวอี้จะกลับมา ก็จะมาอยู่ที่นี่กับเธอ”
“โอเค”
“ผมเชิญพี่สะใภ้เยว่มา ให้เขามาดูแลชีวิตประจำวันของคุณชั่วคราว”
“โอเค” ไป๋มู่ชิงนอกจากพยักหน้าอย่างไม่หยุด ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรแล้ว
ในช่วงที่ลำบากที่สุดมีคนออกมายืนแล้วดึงตนเองขึ้น เป็นเรื่องที่น่าซาบซึ้งใจจริงๆ เธอพบว่าตัวเองนั้นมีความรู้สึกขอบคุณหลินอันหนานขึ้นมาแล้วนิดหน่อย
หลังจากหลินอันหนานออกไปได้ไม่นาน ผู้หญิงคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเลขาของคุณชายหลินก็ส่งโทรศัพท์มา ไป๋มู่ชิงหยิบโทรศัพท์ อดทนรอไม่ไหวแล้วกดโทรหาเบอร์ของซูซี่ทันที
เสียงปลายสายของโทรศัพท์มีเสียงของซูซี่ดังออกมาอย่างร้อนรน：”มู่ชิง ไม่กี่วันนี้เธอไปอยู่ที่ไหนมา? ทำไมโทรศัพท์ปิดเครื่องตลอด? แล้วยังไม่โทรกลับหาฉันอีก?”
“เสี่ยวซี่ เรื่องมันยาว” ไป๋มู่ชิงพูด：”ตอนนี้ฉันอยากให้เธอช่วยตามหาลูกสาวของฉันให้หน่อย”
“ลูกสาวของเธอ? หายไปแล้วจริงๆเหรอ?”
“จริง นอกจากฝั่งบ้านเธอคุณชายเฉียว ก็ไม่มีใครสามารถช่วยฉันได้แล้ว” ไป๋มู่ชิงพยายามกลั้นน้ำตา
“แต่เฉียวซือเหิงบอกแล้ว วันนั้นในโรงพยาบาลไม่มีเด็กคนไหนที่หายไป ในกล้องวงจรปิดก็ไม่พบว่ามีเด็กหายไปเหมือนกัน” ซูซี่ได้ขอให้เฉียวซือเหิงช่วยสืบหาความจริงเรื่องนี้นานแล้ว เพราะว่าไม่เชื่อเฉียวซือเหิง เธอยังเคยให้แม่สามีคุณผู้หญิงเฉียวช่วยสืบหาความจริงอีกแรง ผลสุดท้ายก็เหมือนว่าไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
“แต่ว่า……ที่เธอบอกฉันเด็กคนนั้นเป็นเด็กผู้หญิงที่มีร่างกายแข็งแรงนี่”
“ก็ใช่น่ะสิ” ซูซี่คิด：”งั้นก็ได้ ฉันจะช่วยเธอหาต่อไปแล้วกัน ตอนนี้เธอสะดวกไหม พวกเราออกมาคุยกันต่อหน้า”
ไป๋มู่ชิงมองไปด้านนอก พบว่าที่ที่ตัวเองอยู่ตอนนี้ไม่รู้ว่าที่ไหน
เธอเดินออกมาตรงดาดฟ้า ถึงจะพบว่าที่นี่คุ้นตามาก ตรงหน้าเป็นวิวแม่น้ำที่สวยมาก ด้านล่างก็เป็นสวนที่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน
ที่นี่เป็นหมู่บ้านคอนโดของหนานกงเฉิน ขนาดตึกแต่ละชั้นยังเหมือนกันอย่างกับแกะ ห้องของหนานกงเฉินก็คงอยู่ฝั่งขวามือของเธอ
บังเอิญจริงๆ……
หลังจากที่ส่งที่อยู่ไปให้ซูซี่ ไป๋มู่ชิงก็วางโทรศัพท์ ยืนมองห้องข้างๆของหนานกงเฉินบนดาดฟ้าอยู่นาน จนกระทั่งพี่สะใภ้เยว่เตือนให้เธอกลับห้องเพื่อหลบลม เธอถึงจะกลับห้อง
ไป๋ยิ่งอันได้ยินเสียงรถดังมาจากหน้าต่างด้านนอก หลังจากเปิดผ้าม่านดูแล้วเห็นว่าเป็นรถของหนานกงเฉิน ก็รีบไปที่ด้านข้างเตียงเล็กแล้วอุ้มลูกขึ้นมาจากเตียง
หนานกงเฉินเลิกงานเพิ่งกลับถึงบ้าน ก็ตรงไปหาไป๋ยิ่งอันที่อยู่ในห้องเหมือนอย่างปกติ
“คุณชายใหญ่ คุณกลับมาแล้ว” ไป๋ยิ่งอันต้อนรับอย่างอบอุ่น
หนานกงเฉินยิ้มแล้วก้มหน้าลงไปจูบบนริมฝีปากเธอ ยื่นมือมาจับมือเล็กๆของลูก：”ลูกรักวันนี้เป็นเด็กดีไหม?”
“เป็นเด็กดีมากค่ะ คุณจะอุ้มเขาหน่อยไหม” ไป๋ยิ่งอันส่งลูกให้เขา หนานกงเฉินรับเข้ามาอุ้มในอ้อมกอด หลังจากที่ผ่านการฝึกมาหลายวัน เขาอุ้มได้ชำนาญแล้ว
หนานกงเฉินสังเกตลูกอย่างละเอียด ก็พบว่าสีหน้าของเขายังไม่ค่อยดีเหมือนเดิม หายใจถี่อย่างมาก ลูบหน้าผากของลูก แล้ววางเขากลับลงบนเตียงเล็กด้วยท่าทีเงียบสงบ
บางทีให้เด็กนอนบนเตียงคงจะสบายกว่า เขาคิด
ผ่านไปไม่นาน เสี่ยวลวี่ก็เดินขึ้นมาเรียกหนานกงเฉินให้ไปทานอาหารค่ำ
หลังจากที่หนานกงเฉินลงไปไม่นาน ผู่เลี่ยนเหยาก็ยกอาหารบำรุงมื้อค่ำขึ้นมาให้ไป๋ยิ่งอัน เดินเข้าไปด้วยยิ้มสดใสไปด้วย：”พี่สะใภ้ต้องหิวแล้วแน่เลยใช่ไหม? อาหารมื้อค่ำมาแล้ว”
ไป๋ยิ่งอันเห็นว่าเป็นเขา ย่นคิ้วอย่างไม่รู้ตัว แต่ภายนอกยังคงยิ้มออกมาด้วยความอ่อนโยน：”เลี่ยนเหยา ทำไมเป็นเธอที่ส่งขึ้นมาให้ฉันล่ะ? เกรงใจแย่เลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทานจากข้างนอกมาแล้ว แล้วก็ไม่มีอะไรทำพอดีก็เลยขึ้นมาดูเด็กน้อยสักหน่อย” ผู่เลี่ยนเหยาเห็นเธอลงจากเตียง ก็รีบห้ามไว้：”พี่สะใภ้พี่นั่งบนเตียงเถอะ ไม่ต้องลงมาหรอก”
เขาเอาถาดรองมาวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง แล้วเอาซุปส่งมาด้านหน้าเธอ：”นี่เป็นซุปไก่ตุ๋นที่พี่เหอส่งมาให้พี่เป็นพิเศษ ลองดื่มก่อนค่ะ”
“ขอบคุณนะ” ไป๋ยิ่งอันเชื่อฟังที่สวีหย่าหรงสั่งสอนว่าให้ห่างจากผู้หญิงคนนี้ไว้ เธอดื่มซุปไก่ไปเล็กน้อยแล้ววางกลับไปบนโต๊ะ
ผู่เลี่ยนเหยาพิงข้างเตียงแล้วมองดูเด็กน้อย หันมามองเธอแล้วยิ้ม：”พี่สะใภ้ ทำไมหนูรู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่เหมือนพี่กับพี่ชายเลยสักนิด? หรือว่าโรงพยาบาลอุ้มมาให้พี่ผิดคน? เอางี้ไหมพวกพี่ตัดเส้นผมมาให้หนู หนูช่วยพวกพี่เอาไปวินิจฉัยที่โรงพยาบาลเอง?”
ไป๋ยิ่งอันสมองตื้อ มองเขาอย่างอึ้ง
วินิจฉัยเธอกับเด็ก? งั้นก็ต้องรู้สิว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเธอ?
ผู่เลี่ยนเหยาเห็นว่าเธอทำหน้าตกตะลึงก็หัวเราะออกมา：”พี่สะใภ้ ฉันล้อพี่เล่น นี่พี่คิดว่าเรื่องจริงเหรอ?”
“ฉัน……ฉันเกือบจะคิดว่าเป็นเรื่องจริงแล้ว เรื่องล้อเล่นแบบนี้ไม่สนุกหรอก” ไป๋ยิ่งอันยิ้ม：”ถ้าให้คุณชายใหญ่ได้ยินคงไม่ดีใจอย่างแน่นอน คุณชายใหญ่คนนี้เดิมทีก็ใจแคบ”
“พี่ชายใจแคบ? ไม่เห็นจะรู้สึกเลย” ผู่เลี่ยนเหยาเดินกลับไปนั่งข้างเตียง：”หนูรู้สึกว่าพี่ชายเขาดีมากเลยนะ นอกจากตอนกลางคืนเวลาพี่เขาอาการกำเริบน่ากลัวอยู่นิดหน่อย เวลาอื่นพี่เขาก็ดีมาก”
“ตอนกลางคืน……น่ากลัวนิดหน่อยจริงๆ แต่ฉันไม่กลัวหรอก ก็ชินแล้วนี่นา” ไป๋ยิ่งอันรู้สึกว่ารอบศีรษะของตัวเองเริ่มชาแล้ว ความจริงแล้วเธอกลัวมาก!
โชคดีที่พี่ไม่กลัว ไม่งั้นพี่ชายคงเสียใจตายแน่ๆ พี่สะใภ้รีบดื่มซุปนี้ตอนยังร้อนเถอะ ผู่เลี่ยนเหยาส่งถ้วยซุปบนโต๊ะให้เธออีกครั้ง
ไป๋ยิ่งอันยื่นมือออกไปพอโดนกับถ้วยซุปแล้ว ถ้วยซุปกลับหล่นลงมาจากนิ้วมือของเธออย่างกะทันหัน ซุปไก่ทั้งถ้วยกระจัดกระจายอยู่บนเตียง
“ไอหยา! ขอโทษค่ะ โทษหนูที่ไม่ดี” ผู่เลี่ยนเหยาวิ่งไปหยิบทิชชู่บนโต๊ะชาอย่างลุกลี้ลุกลน หลังจากนั้นใช้ทิชชู่เช็ดคราบซุปบนเตียง
เดิมทีผ้าคลุมเตียงก็ดูดซับน้ำง่ายอยู่แล้ว พอซุปหกใส่ผ้าคลุมเตียงก็เปียกชื้นเป็นวงกว้าง คาดว่าฟูกที่นอนก็คงเปียกไปด้วย
ถึงแม้ว่าไป๋ยิ่งอันจะโกรธ แต่เพราะอยู่ต่อหน้าผู่เลี่ยนเหยาเธอก็เลยต้องรักษาภาพลักษณ์ที่ดีงามเอาไว้ กลับต้องเสแสร้งแกล้งยิ้มปลอบโยน：”ไม่เป็นไร ไม่ต้องสนใจ พรุ่งนี้ค่อยให้คนเข้ามาทำความสะอาด”
“แต่คืนนี้พี่จะไม่มีที่นอนนะ” ผู่เลี่ยนเหยายังคงรู้สึกผิด
“เกิดอะไรขึ้น?” หนานกงเฉินเดินเข้ามาจนถึงบนเตียงที่ทั้งสองเพิ่งจะสร้างความยุ่งเหยิงไป ก็เลยเดินเข้ามาถามพวกเขา
ผู่เลี่ยนเหยาลงมาจากบนเตียง มองสายตาของหนานกงเฉินแล้วยังคงรู้สึกผิด：”พี่ชาย หนูไม่ระวังทำเตียงของพี่สะใภ้สกปรกซะแล้ว”
หนานกงเฉินมองบนเตียงที่เปียกชื้นเป็นวงกว้าง：”ไม่เป็นไร คืนนี้ก็มาพักที่ห้องของฉันก่อนสิ”
เขาพูดตามสิ่งที่เหมาะสม แต่ไป๋ยิ่งอันหลังจากที่ได้ยินว่าให้พักห้องของเขา ในใจจู่ๆก็หวาดกลัวขึ้นมา รีบตอบเลี่ยง：”ไม่ต้องหรอกค่ะ เปียกแค่นิดเดียวเอง แค่เปลี่ยนผ้าคลุมเตียงก็เสร็จแล้ว”
ถึงแม้ว่าหนานกงเฉินหล่อมากและมีเสน่ห์มาก เธอก็มักจะทนไม่ไหวอยากจะใกล้ชิดเขาเหมือนกัน แต่พอคิดถึงดึกๆดื่นๆเขาอาการกำเริบกัดไป๋มู่ชิงจนเป็นแผลแบบนั้น ในใจเธอก็กลัวขึ้นมา
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้อาการกำเริบทุกคืน แต่ถ้าคืนนี้ดันมากำเริบล่ะจะทำยังไง? เธอต้องแกล้งทำท่าทางไม่กลัวแล้วไปดูแลเขา? หรือว่าต้องเอามือของตัวเองส่งไปให้เขากัด? ไม่เอาด้วยหรอก!
ส่วนหนานกงเฉินแต่ไหนแต่ไรมาสิ่งที่ไม่ชอบที่สุดก็คือเห็นว่าไป๋มู่ชิงตั้งใจหลบเลี่ยงตัวเอง หลังจากที่ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็เริ่มเผยความรุนแรงที่ติดเป็นนิสัยออกมา
เขาเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว เอนร่างใช้มือเชยกรามของเธอขึ้นแล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย：”นี่เป็นซุปไก่ไม่ใช่น้ำเปล่า เธอไม่กลัวว่าดึกๆดื่นๆจะมีหนอนปีนขึ้นมาเหรอ?”
พอไป๋ยิ่งอันได้ยินหนอน ก็ขดตัวกลัวตามสัญชาตญาณ อ้าปาก：”หรือไม่ก็……ฉันไปนอนห้องลูก?”
หนานกงเฉินส่ายหน้า：”ไม่ได้ กลางคืนลูกจะร้องรบกวนการพักผ่อนของคุณนะ”
“ฉัน……ความจริงแล้วฉันก็แค่กลัวว่ากลางดึกตัวเองจะรบกวนการนอนของคุณ” ไป๋ยิ่งอันเห็นว่าหนีไม่ได้แล้ว ทำได้แค่ยิ้มแล้วพูดจาให้น่าฟัง
“ไม่เป็นไร คุณรบกวนผมไม่ได้หรอก” หนานกงเฉินส่ายหน้า
กลางคืน ไป๋ยิ่งอันนั่งอยู่บนเตียงมองเงาสะท้อนกลับหัวอันยั่วยวนที่ส่องสะท้อนทางกระจกออกมาจากห้องน้ำ ฟังเสียงน้ำซ่าๆที่ดังออกมาจากด้านใน ความหวาดกลัวภายในใจก็เริ่มหายไปทีละนิด
ขณะที่หนานกงเฉินนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ ถึงขนาดทำให้เธอลืมเรื่องที่อาการกำเริบในตอนกลางคืนอย่างหมดสิ้น สายตาพุ่งตรงไปที่ร่างกายอันแข็งแรงของเขา
เดิมทีนึกว่าหนานกงเฉินที่ป่วยตั้งแต่เล็กๆจะอ่อนแออย่างมาก ไม่ได้คาดคิดว่าไม่แย่ไปกว่าผู้ชายคนอื่นเลยสักนิด โดยเฉพาะกล้ามเนื้อที่โผล่ออกมาให้เห็นร่างเปลือย มองแล้วทำให้คนทนไม่ไหวอยากจะเข้าไปใกล้
หนานกงเฉินรู้สึกได้ถึงสายตาที่โจ่งแจ้งของเธอ ยิ้มเบาๆแล้วเลิกคิ้วถามเธอ：”ทำไม? ใบหน้าที่เหมือนเสือจะเข้าขย้ำเหยื่ออยากให้ฉันโผตัวเข้าไปหา?”
ไป๋ยิ่งอันได้สติคืน ถึงแม้ว่าอยากจะให้เขาโผตัวเข้ามาหาจริงๆ แต่เธอก็ไม่ได้ลืมสถานะของตัวเองตอนนี้ นิสัยของไป๋มู่ชิงที่ไม่มีรสนิยมนั่น เวลานี้ควรจะอายแล้วมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มใช่ไหม?
“ไม่ได้เห็นร่างกายคุณนานมากแล้ว ก็เลยทนไม่ได้ชั่วขณะ” เธอยิ้มออกมาอย่างเคอะเขิน
“งั้นเมื่อกี้ใครแกล้งทำว่าไม่อยากนอนร่วมเตียงเดียวกับผม?” หนานกงเฉินเดินเข้ามา โผเข้าไปหาเธอบนเตียง
ไป๋ยิ่งอันหัวเราะแล้วใช้มือทั้งสองข้างจับหน้าหล่อๆของเขาเอาไว้ มองเขาอย่างไม่ละสายตา：”แม่บอกไว้ เป็นผู้หญิงรุกเกินไปไม่ได้ค่ะ”
“แต่ตอนนี้พวกเราเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย”
“ก็จริง งั้นหลังจากนี้ฉันจะไม่เสแสร้งแกล้งทำแล้ว”
“ไม่เสแสร้งแกล้งทำหมายความว่ายังไง?” หนานกงเฉินตั้งใจแกล้งเธอ
“ไม่เสแสร้งแกล้งทำก็คือ……อยากกอดคุณก็กอด อยากจูบคุณก็จูบ” ไป๋มู่ชิงยิ้มแล้วพลิกตัวกดเขาให้อยู่ด้านล่างร่างกาย หลังจากนั้นก็ก้มหน้าจูบลงไปบนริมฝีปาก
ไป๋ยิ่งอันตอบความต้องการไม่ชัด：”หลังจากที่ผู้หญิงคลอดลูกแล้วต่างก็อวบอิ่มขึ้นกันทั้งนั้น”
“งั้นเหรอ? งั้นต่อไปคุณก็สามารถคลอดได้หลายคนหน่อย”
“เกลียดอะ……ฉันไม่คลอดเยอะขนาดนั้นหรอก”
“อันนี้เกรงว่าไม่อาจทำตามคุณได้” หนานกงเฉินพลิกตัวให้เธอไปอยู่ด้านล่างอีกครั้ง
ความเร่าร้อนของเธอทำให้หนานกงเฉินรู้สึกประหลาดใจอยู่นิดหน่อย กลิ่นอายของเธอก็ทำให้หนานกงเฉินรู้สึกว่าไม่คุ้นเคย กลิ่นอายของแต่ละคนเดิมทีก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้จูบกับไป๋มู่ชิงมาเกือบห้าเดือน แต่สำหรับกลิ่นอายของเธอนั้นเขายังคงสามารถแยกแยะออกได้
หรือเพราะกาลเวลาเปลี่ยนแปลงไป กลิ่นอายของคนหนึ่งก็จะเปลี่ยนไปตามกาลเวลางั้นเหรอ?
หนานกงเฉินค่อยๆปล่อยเธอ มองเธอแล้วถามว่า：”ทำไมผมถึงมีความรู้สึกว่า คุณไม่ค่อยเหมือนกับเมื่อก่อน?”
ไป๋ยิ่งอันนิ่งอึ้งไป ในใจลุกลี้ลุกลน ความต้องการที่ถูกเขาขัดจู่ๆก็เงียบลงไม่น้อย ผ่านไปครู่ใหญ่ เธอถึงแสร้งพูดน้ำเสียงเศร้าสลด：”คงเป็นเพราะช่วงนี้คุณผ่านผู้หญิงมาหลายคน ลืมฉันเกือบหมดแล้วใช่ไหม?”
เป็นแบบนี้จริงๆเหรอ? หนานกงเฉินถามตัวเองในใจ
ท่าทางอยากสืบหาความจริงนั้น เขาก้มหน้าจูบบนริมฝีปากเธออีกครั้ง
เวลานี้ไป๋ยิ่งอันกลับห้ามการกระทำของเขาไว้ ใบหน้าอายจนหน้าแดง：”ตอนนี้ฉันไม่ค่อยสะดวก รอฉันคลอดพ้นหนึ่งเดือนก่อน”
“ขอโทษ ผมลืมไป” หนานกงเฉินเปลี่ยนไปจูบบนหน้าผากของเธอ หลังจากนั้นก็พลิกตัวไปนอนอีกฝั่งนึงของเตียง
ไป๋ยิ่งอันถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่อยากจากและเสียดาย แต่เพื่อไม่ให้ถูกเขาพบความแตกต่างของตัวเอง เธอทำได้แค่ปล่อยมันไป
หลังจากที่ซูซี่ถูกไป๋มู่ชิงตามถามอยู่หลายครั้ง ก็เริ่มสงสัยตัวเองว่าในตอนนั้นดูผลการตรวจสอบผิดหรือเปล่า หรือว่าเป็นพนักงานที่ทำผลการตรวจสอบผิด
“ฉัน……ฉันมั่นใจว่าตัวเองดูไม่ผิดแน่ แต่ว่า……” ซูซี่ตกใจอ้าปาก：”แต่ว่าถ้าเกิดหาไม่เจอจริงๆว่าสรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จะทำยังไง? ฉันไม่มีประโยชน์เลยใช่ไหม?”
ไป๋มู่ชิงถอนหายใจ：”ในเมื่อเธอบอกว่าตัวเองไม่ได้ดูผิดไปแน่ๆ งั้นฉันก็เหลือแค่ความหวังเดียว ขอแค่มีความหวังฉันไม่มีทางยอมแพ้หรอก”
“หรือไม่ก็……รอตอนที่จัดงานครบเดือนของเด็ก ฉันจะหาทางไปเอาเส้นผมของเด็กมาแทนเธอเอง แป๊บเดียวก็รู้ผลกันแล้ว”
ไป๋มู่ชิงส่ายหน้า：”หนานกงเฉินคงไม่จัดงานครบเดือนให้กับเด็กที่ป่วยหรอก”
“ถึงแม้ว่าจะไม่จัดงานครบเดือน แต่เฉียวซือเหิงเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเขา ต้องมีของขวัญให้อย่างแน่นอน มีโอกาสอยู่นะ”
“ขอบคุณเธอนะ” ไป๋มู่ชิงซาบซึ้งใจ
ซูซี่มองเธอ ใบหน้าแต่มีความสงสาร
สองวันก่อนตอนที่ไป๋มู่ชิงบอกความจริงเธอเรื่องทั้งหมด เธอเกือบจะไม่เชื่อ ละครที่เล่นนอกบทแบบนี้กลับเกิดขึ้นกับไป๋มู่ชิง
หลังจากที่ซูซี่กลับไป ไป๋มู่ชิงพิงโซฟานั่งคิดเรื่องวันนั้นที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลอยู่คนเดียว เธอจำหน้าตาของหมอคนนั้นไม่ได้ แต่เธอจำได้ว่าเขามีรูปร่างสูงใหญ่ และนิสัยก็ไม่เลวเลยทีเดียว
เธอลุกขึ้นยืนจากโซฟาอย่างรวดเร็ว กลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปโรงพยาบาลเหิงซิง
เธอไม่รู้ว่าที่เธอทำอยู่นี้มีประโยชน์หรือเปล่า แต่ก็คงเสี่ยงที่จะถูกโรงพยาบาลขับไสไล่ส่ง เธอหารูปร่างคนในความทรงจำที่แผนกสูตินรีเวชทีละห้องๆ
ผู้ชายคนนั้นสวมเสื้อคลุมสีขาวอยู่ นั่นก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาทำงานอยู่ข้างในโรงพยาบาลนี้ และก็อยู่ในระหว่างไม่กี่ชั้นนี้
น่าเสียดายที่หาทั่วที่ทำงานไปแล้วหนึ่งรอบ เธอก็ยังคงหาคนที่รูปร่างใกล้เคียงไม่เจอ แล้วยังถูกยามที่เฝ้าแต่ละชั้นไล่ลงมาอีกด้วย
ไป๋มู่ชิงยังไม่ยอมแพ้แล้วออกไปแบบนี้ หวนกลับไปรอที่ประตูลิฟต์อย่างนาน เธอคิดว่าขอแค่ผู้ชายคนนั้นทำงานที่นี่ เวลาเข้างานเลิกงาน ก็ต้องเข้าออกลิฟต์อย่างนอน
ตั้งแต่ตอนเที่ยงจนถึงกลางคืน จนกระทั่งหลินอันหนานโทรมาหาเธอ เธอถึงนึกได้ว่าฟ้ามืดแล้ว ควรกลับไปได้แล้ว
หลินอันหนานถามเธอว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน เธอพูดเล่นไปเรื่อยว่าตัวเองนั้นมาตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล หลินอันหนานที่อยู่ปลายสายเงียบไปประมาณสองวินาที หลังจากกำชับให้เธอรออยู่ที่นี่ห้ามไปไหนก็วางสายลง
ไม่นาน หลินอันหนานก็มาอยู่ตรงหน้าเธอ หลังจากพาเธอกลับขึ้นไปบนรถก็อดไม่ได้ที่จะต่อว่า：”อย่าลืมสิว่าตอนนี้คุณยังคลอดไม่พ้นหนึ่งเดือนห้ามออกไปข้างนอก”
“ฉันรู้ ฉันก็แค่……” น้ำตาของไป๋มู่ชิงไหลลงมาจากเบ้าตา แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าบอกเขา ว่าตัวเองนั้นมาหาคน
“ต่อไปห้ามออกมาอีก” หลินอันหนานใช้น้ำเสียงสั่งคำสั่งพูด
กลับถึงบ้าน ไป๋มู่ชิงค่อยข้างเหนื่อย อยากจะกลับห้องไปพักผ่อน หลินอันหนานกลับดึงมือเธอให้มานั่งลงข้างโต๊ะอาหาร：”ทานข้าวก่อนค่อยกลับห้อง”
พี่สะใภ้เยว่เอาอาหารยกขึ้นมา ไป๋มู่ชิงทานไปนิดนึง แล้วก็กลับห้องไป
เธออาบน้ำในห้องน้ำแล้ว ความเหนื่อยล้าของร่างกายก็ลดลงไม่น้อย ก็เลยรินน้ำหนึ่งแก้วยืนหันหน้าเข้าที่มุมหน้าต่างมองเหม่อไปยังด้านนอก
หลินอันหนานเดินไปปิดหน้าต่างที่จรดพื้นให้สนิท หลังจากนั้นก็จับร่างกายเธอให้หันกลับมา สังเกตเธอ：”ผ่านไปหลายวันแล้ว อารมณ์คุณดีขึ้นบ้างไหม?”
ไป๋มู่ชิงเปิดหนังตาขึ้น แล้วมองไปยังเขา：”คุณเคยลิ้มรสความเจ็บปวดของการสูญเสียลูกหรือเปล่า?”
หลินอันหนานถูกเธอถามกลับก็เงียบลง
ไป๋มู่ชิงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองได้ถามคำถามโง่เขลาออกไป ส่ายหน้าด้วยความเจ็บปวด：”ขนาดลูกคุณยังไม่เคยมีเลย จะไปลิ้มรสถึงความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกจากไหนกัน?”
“ผมว่า……น่าจะเป็นความเจ็บปวดเดียวกับสูญเสียคนรักใช่ไหม? แน่นอนว่าความเจ็บปวดนี้ผมเคยลิ้มรสมาแล้ว” หลินอันหนานพูด：”ทุกครั้งที่เห็นว่าคุณกับหนานกงเฉินอยู่ด้วยกัน ในใจผมทั้งหดหู่ทั้งเสียใจ”
“ของคุณคือความอิจฉาไม่ยอมแพ้ ไม่ใช่ความรัก”
“ถ้าแค่ความอิจฉาไม่ยอมแพ้ งั้นในตอนนี้ผมมีคุณแล้ว ทำไมถึงทำใจทิ้งคุณไม่ลงล่ะ?” หลินอันหนานจ้องเธออย่างไม่ละสายตา ด้วยสายตาที่อ่อนโยน หลังจากนั้นก็ก้มหน้าจูบลงบนริมฝีปากของเธอ
ริมฝีปากของเขาในความนุ่มยังรู้สึกเย็น สัมผัสบนริมฝีปากเธออย่างกับไฟช็อต ไป๋มู่ชิงถอยไปด้านข้างตามสัญชาตญาณ ทำให้ริมฝีปากของเขาค้างอยู่กลางอากาศ
บนหน้าของหลินอันหนานเผยความผิดหวัง มองใบหน้าของเธอที่รู้สึกอึดอัด
“ขอโทษนะ ฉัน……ฉันยังไม่พร้อม” ไป๋มู่ชิงพูดอย่างรู้สึกผิด
เธอรู้ว่าตนเองไม่ควรที่จะปฏิเสธเขา ยังไงซะในตอนแรกเป็นเธอเองที่เลือกออกมากับเขาจากห้องเล็กๆนั่น แต่ว่า……เธอในตอนนี้ยังไม่สามารถตอบรับผู้ชายคนอื่นได้จริงๆ ช่วยไม่ได้จริงๆ！
หลินอันหนานถอยกลับมา ยิ้มอย่างสบายๆ：”ไม่เป็นไร ผมจะรอให้คุณปรับตัว”
“ขอบคุณนะ” ไป๋มู่ชิงมองเขาด้วยสายตารู้สึกผิด
“จริงสิ บอกข่าวดีคุณหนึ่งเรื่อง ป้าสะใภ้กับเสี่ยวอี้จะบินมาจากฝูซางมาถึงพรุ่งนี้” หลินอันหนานเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา
“จริงเหรอ?” ไป๋มู่ชิงร้องออกมาอย่างดีใจ
“จริงแน่นอน”
“ดีจังเลย！” ไป๋มู่ชิงร้องออกมาอีกครั้งอย่างดีใจ บนหน้าเผยรอยยิ้มครั้งแรกในไม่กี่วันมานี้
ในที่สุดเวลาที่เธอรอก็มาถึง ในที่สุดก็ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับแม่และเสี่ยวอี้แล้ว ช่วงไม่กี่วันมานี้นี่คงเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้เธอมีความสุขที่สุดแล้ว เธอจะไม่ดีใจได้ยังไง?
หลินอันหนานมองใบหน้าเธอที่กำลังตื่นเต้น ก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุขไปพร้อมกับเธอ
แต่รอยยิ้มบนใบหน้าเขาไม่นานก็หายไป ใช้มือจับไปที่ไหล่ของเธอทั้งสองข้างอีกครั้ง สายตาจับจ้องไปที่เธอ：”มู่ชิง ตอนนี้ในมือของคุณผู้หญิงไป๋แม่ลูกนั้นไม่มีอะไรกุมอำนาจคุณได้แล้ว คุณคงไม่……ลืมสัญญาระหว่างพวกเรา แล้วกลับไปหาหนานกงเฉินใช่ไหม?”
เขาพูดอย่างกังวลมาก และระวังมากเช่นกัน
รอยยิ้มบนในหน้าของไป๋มู่ชิงก็เริ่มจางหายไป จริงสิ ถ้าแม่กับเสี่ยวอี้กลับมาแล้ว เธอก็ไม่มีอะไรให้สองแม่ลูกดุร้ายคู่นั้นกุมอำนาจไว้ในมือได้อีก
แค้นนี้ต้องชำระ！นี่เป็นโอกาสดีที่จะแก้แค้น เธอสามารถทวงคืนความเจ็บปวดและเก็บเพิ่มจากแม่ลูกคู่นั้นที่ทำไว้บนร่างกายเธอ
แต่ว่า……
ถ้าตอนนี้เธอไปหาคุณผู้หญิง แล้วเปิดโปงแผนการของแม่ลูกสองคนนั้น หนานกงเฉินคงไม่ปล่อยเธอไปแน่ เธอไม่กลัวว่าต้องแลกกับอะไร ที่เธอกลัวคือถ้าตัวเองล้มลง ใครจะช่วยเธอตามหาลูก? ใครจะมาดูแลเสี่ยวอี้กับแม่?
ที่สำคัญก็คือ เพื่อคนที่ไม่รักตนเองอย่างหนานกงเฉิน สูญเสียเยอะขนาดนี้มันคุ้มจริงๆเหรอ?
ช่างเถอะ ในเมื่อตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอกับตระกูลหนานกงและตระกูลไป๋ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกันอีก งั้นก็ปล่อยพวกเขาไปตามทางเถอะ
แม่ลูกตระกูลไป๋ ก็ให้พวกเขาโอหังไปเถอะ
หนานกงเฉิน……ก็ปล่อยเขาไปตามทางเถอะ
และตัวเธอเองก็ต้องมีชีวิตใหม่และจุดมุ่งหมายใหม่ ตามหาลูกกลับมา ดูแลครอบครัวให้ดี
ส่วนหลินอันหนานนั้น ยังไงซะเขาก็เป็นดึงเธอให้ขึ้นมาจากความตาย และยังมีสัญญาก่อนหน้านั้นอีก เธอไม่สามารถใช้ประโยชน์จากเขาเพื่อบรรลุเป้าหมายแล้วมาผิดสัญญาทีหลัง ถ้าทำแบบนั้น เธอก็คงเหมือนสวีหย่าหรงที่ไร้ยางอายอะไรแบบนั้นน่ะสิ?
เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มไปทางเขา：”คุณวางใจเถอะ ฉันไม่ใช่คนที่ไม่รักษาคำพูดอะไรแบบนั้น”
งั้นก็ดี หลินอันหนานวางใจ ยื่นมือดึงเธอเข้ามากอด：”ผมรู้จักการวางตัวของคุณ และก็เชื่อใจในการวางตัวของคุณ ก็เลยไม่ได้เลือกใช้วิธีเหมือนคุณผู้หญิงไป๋ที่ใช้เสี่ยวอี้มาควบคุมคุณ”
ไป๋มู่ชิงให้เขากอดอย่างตามใจจะขยับก็ไม่กล้า หลับตาลง เวลานี้กลับเห็นภาพที่เธอกับหนานกงเฉินอยู่ด้วยกัน ทั้งๆที่ไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรกับเขาขนาดนั้น กลับยังคงลืมเขาไม่ได้ ลืมภาพเหตุการณ์ที่อยู่ด้วยกันกับเขาไม่ได้
ทำไมล่ะ? เพราะลูกของเธอเป็นลูกของเขาเหรอ? เห็นพูดกันว่าลูกจะเป็นตัวเชื่อมโยงสายสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับแม่ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เหรอ?
หลังจากที่ค้างคืนกับหนานกงเฉินโดยไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ไป๋ยิ่งอันกลับมีความรู้สึกอยากจะสัมผัสใกล้ชิดกับเขา ลุ่มหลงเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
กลางคืน เธอยืนอยู่หน้าประตูคิดว่าจะหาข้ออ้างอะไรเพื่อจะได้นอนห้องเขาอีก เมื่อคืนเธอใช้กลิ่นฟูกที่นอนใหม่เป็นเหตุผลในการไปค้างที่ห้องเขา หรือคืนนี้ยังต้องใช้เหตุผลเดิม?
ขณะที่ความคิดกำลังพันกันนั้น จู่ๆเธอก็เห็นเสี่ยวลวี่กำลังถือถ้วยยาขึ้นบันไดมา
ในใจเธอก็ดีใจ พุ่งไปทางเสี่ยวลวี่：”เอายามาให้ฉัน ฉันจะถือเข้าไปให้คุณชายใหญ่เอง”
เสี่ยวลวี่ส่งถ้วยยาให้เธอ เตือนว่า：”นายหญิงน้อยต้องให้คุณชายใหญ่ดื่มให้หมดนะคะ”
“วางใจเถอะ ฉันทำได้น่า” ไป๋ยิ่งอันโยนใส่เธอหนึ่งประโยคอย่างหงุดหงิด หลังจากที่ยื่นมือไปเคาะประตูของหนานกงเฉิน ก็ผลักประตูแล้วเดินเข้าไป
