เช้าวันรุ่งขึ้น
มู่นวลนวลที่นอนอยู่บนเตียงตกใจตื่นทันที เมื่อพบว่าฟ้าสว่างแล้ว
เมื่อคืนโม่ถิงเซียวไม่ได้กลับมา
ในใจของเธอรู้สึกผ่อนคลาย และหนักหน่วงนิดหน่อย
ความรู้สึกนี้เหมือนกับมีมีดห้อยอยู่บนหัวของเธอและไม่สามารถตัดมันออกได้ซึ่งทำให้เธอหวาดกลัวอยู่เสมอ
……
มู่นวลนวลล้างหน้าล้างตาเสร็จลงมาข้างล่าง ก็มีบอดี้การ์ดเดินมาพาเธอไปที่ห้องอาหาร
ห้องอาหารและห้องครัวอยู่ใกล้กันมาก เมื่อเธอเข้าไป ก็เห็นคนร่างสูงถืออาหารเช้าเดินออกมาจากครัว
หลักจากมองดูดีๆผู้ชายคนนั้นคือ “โม่เจียเฉิน” เธออยากเดินหันกลับไป แต่ชายคนนั้นได้พูดออกมาว่า “พี่สะใภ้ อรุณสวัสดิ์”
เสียงของเขาเพราะเหมือนแม่เหล็ก แต่ก็เบามาก
บอดี้การ์ดด้านข้างแตะที่ไหล่ คุณชายนี่แสดงสวมบทบาทกับนายหญิงหรือเปล่า?
มู่นวลนวล เห็นเขาแล้วเกิดความรู้สึกไม่พอใจ ไม่รู้จริงๆว่าเขาคือน้องชาย วันๆอยู่บ้านพี่ชายทำอะไร
“อรุณสวัสดิ์” เธอดันแว่นตาลง พูดจบก็หันไปมองข้างหลังของบอดี้การ์ด “คุณชายของพวกคุณไม่ได้อยู่ที่นี่หรอ?”
บอดี้การ์ดมองโม่ถิงเซียวผู้ไร้ความรู้สึกอย่างระมัดระวัง เงยหน้าและตอบอย่างกระวนกระวาย “ช่วงนี้คุณชายสุขภาพไม่ค่อยดี จึงอยู่ที่โรงพยาบาล”
มู่นวลนวลภายนอกดูเหมือนจะโง่ แค่เพราะตั้งแต่เด็กถูกเสี่ยวชูเหอข่มเหงไม่ให้แย่งซีนพี่น้อง ดังนั้นจึงได้แต่เก็บซ่อนเอาไว้
บอดี้การ์ดโกหกอย่างเงอะงะ โกหกเธออย่างไม่เป็นธรรมชาติ
แต่เธอกลับพยักหน้าแสดงถึงความเข้าใจ “อ่อ งั้นฉันไปดูเขาได้ไหม?”
“ตอนนี้ไม่ค่อยสะดวก” บอดี้การ์ดโกหกต่อ
ดูแล้วโม่ถิงเซียวคงไม่ชอบเธออย่างมาก แค่เจอยังไม่อยากเจอเธอ
โม่ถิงเซียววางอาหารเช้าไว้ที่โต๊ะอาหาร น้ำเสียงเย็นชา “กินข้าวเช้าเถอะ”
ตอนที่มู่นวลนวลลงมา ก็พบว่าคฤหาสน์ไม่มีคนรับใช้ ดังนั้นอาหารเช้าจึงเป็นเขาที่ทำ
“ทำไม กลัวฉันใส่ยาลงไปหรอ?” โม่ถิงเซียวเอนตัวเข้าไปใกล้เธอ ในดวงตามีความเศร้าหมองไม่รู้จบ มองแล้วรู้สึกกลัว
มู่นวลนวลก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าวอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ขอบคุณสำหรับอาหารเช้าของคุณ แต่ฉันไม่หิว”
เธอพูดจบ ก็ออกไปอย่างรีบร้อน
เธอได้พบกับบอดี้การ์ดที่ล็อบบี้ซึ่งมารับเธอเมื่อวานนี้ “คุณช่วยส่งฉันลงจากภูเขาได้ไหม ฉันอยากกลับไปที่บ้านตระกูลมู่เพื่อเอาของ”
เมื่อวานตอนมา เธอไม่ได้เอาอะไรมาเลย จะกลับไปเอาเสื้อผ้าต่างๆ ตอนมาเธอเพิ่งจะนึกได้ว่าคฤหาสน์แห่งนี้สร้างขึ้นบนเขา จะเดินไป ก็ไกลมาก
บอดี้การ์ดไม่ได้ตอบเธอในทันที ได้แต่มองไปข้างหลังเธอ
เธอหันกลับไป ก็มองเห็น “โม่เจียเฉิน” ไม่รู้ตามออกมาตอนไหน
เขาเอามือสองข้างสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินมาอย่างไม่รีบร้อน “พี่สะใภ้จะกลับบ้านไปเอาของเหรอ? ให้ฉันไปส่งก็ได้ ทำไมต้องรบกวนคนอื่น?”
เสียงนั้นลดลง แขนของเขาโอบที่รอบไหล่ของเธอ
มู่นวลนวลปัดมือของเขาออกด้วยความรังเกียจ “ไม่ต้อง”
เธอไม่เข้าใจ เมื่อวานผู้ชายคนนี้ยังพูดว่าเธอขี้เหร่ ทำไมวันนี้ถึงเอาอกเอาใจเธอ
“นายหญิง ก็ให้คุณ……คุณชายไปส่งเถอะ” บอดี้การ์ดข้างๆเอ่ยขึ้น
……
สุดท้าย “โม่เจียเฉิน” ก็ไปส่งมู่นวลนวลที่บ้านมู่
เพราะว่าเขาพูดข้างๆหูเธอหนึ่งประโยค “ความรู้สึกที่ได้สัมผัสตัวพี่สะใภ้ไม่เลวเลย……”
เธอกลัวว่าเขาจะทำอะไรออกนอกกรอบ จึงได้แค่ตามเขาไปขึ้นรถ
ความเงียบภายในรถ มู่นวลนวลคาดเข็มขัดนิรภัยอย่างแน่น และมองไปข้างหน้า โดยไม่มองที่ “โม่เจียเฉิน” เลย
โม่ถิงเซียวเห็นเธอแบบนี้ ในตาสีดำก็รู้สึกสนใจ
ภรรยาคนนี้ถึงจะค่อนข้างขี้เหร่ แต่ก็ค่อนข้างดี
เดิมทีเมื่อวานเขาแค่จะแกล้งๆเธอเล่น แต่ปฏิกิริยาของเธอน่าสนใจมากจนเขาอยากเล่นเกมต่อไป
