โม่ถิงเซียวอุ้มมู่นวลนวลงไปชั้นล่าง และเจอกับซือเฉิงยวี่ที่เดินเข้ามา
ซือเฉิงยวี่เหลือบมองมู่นวลนวลที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้วยิ้ม：“ทำไม？จะรีบพานวลนวลไปไหน？ฉันจำได้ว่าตอนนี้นวลนวลเป็นผู้ต้องสงสัย”
โม่ถึงเซียวมองซือเฉิงยวี่ด้วยสีหน้าที่เยือกเย็น：“ดูแลตัวเองให้ดีเถอะ”
ซือเฉิงยวี่ถูกโม่ถิงเซียวมองด้วยสีหน้าท่าทางที่เย็นชาและไม่เป็นมิตร
ซือเฉิงยวี่ไม่ได้พูดอะไรอีก และโม่ถิงเซียวก็เดินผ่านเข้าไป
ซือเย่จอดรออยู่ที่หน้าประตู และเมื่อเห็นโม่ถิงเซียวอุ้มมู่นวลนวลเดินมาก็เปิดประตูให้เขา
โม่ถิงเซียวเข้าไปในรถและซือเย่ก็ขับรถออกไป
หลังจากกลับมาถึงที่คฤหาสน์ โม่ถิงเซียวก็อุ้มมู่นวลนวลขึ้นไปชั้นบน
ในขณะเดียวกันป้าหูก็เดินออกมาจากห้องครัว：“คุณชาย”
โม่ถิงเซียวรู้สึกแปลกใจ：“ป้าหู？”
ในวันส่งท้ายปีเก่าโม่ถิงเซียวและมู่นวลนวลกลับไปบ้านเก่า จึงให้ป้าหูและคนรับใช้คนอื่นๆพักร้อน
ป้าหูเดินเขามา และเห็นมู่นวลนวลที่อยู่ในอ้อมแขนของโม่ถิงเซียว จึงถามอย่างเป็นห่วง：“คุณชาย เกิดอะไรขึ้น？คุณหญิงไม่เป็นไรใช่ไหม？เมื่อเช้าฉันเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์เลยรีบกลับมา”
โม่ถิงเซียวพูดเบาๆ：“ไม่เป็นไร”
จากนั้นก็ค่อยๆเดินขึ้นไปชั้นบน
เดินไปได้สองก้าวเขาก็หยุด แล้วหันไปมองป้าหู：“สองสามวันนี้คงต้องรบกวนป้าหูแล้ว”
ป้าหูพูดอย่างไม่เห็นด้วยว่า：“คุณชายอย่าพูดอย่างนั้น การดูแลคุณหญิงเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ”
โม่ถิงเซียววางมู่นวลนวลลงบนเตียงในห้องนอน เปิดเครื่องทำความร้อน และห่มผ้าให้เธอ เขายืนมองเธออยู่ที่ข้างเตียงสักพักก่อนที่จะจากไป
……
เมื่อมู่นวลนวลตื่นขึ้นมา เธอก็รู้สึกปอดที่หลังคอนิดหน่อย
“คุณหญิง คุณตื่นแล้ว？”
เสียงของป้าหู？
มู่นวลนวลหันไปมองคนที่ยืนอยู่ที่ข้างเตียง เป็นป้าหูนี่เอง？
“ป้าหู？ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่？” ขณะที่มู่นวลนวลพูดก็ดันตัวเองให้ลุกขึ้น
ป้าหูรีบยื่นมือเข้ามาช่วยเธอ：“คุณชายมาส่งคุณ ตอนนี้อยู่ที่คฤหาสน์แล้ว”
หลังจากได้ยินอย่างนั้น มู่นวลนวลก็มองไปรอบๆ และพบว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนที่บ้านเก่า
“โม่ถิงเซียวมาส่งฉัน？แล้วเขาล่ะ？” มู่นวลนวลจับมือป้าหูแล้วถาม
ป้าหูพูดว่า：“หลังจากที่คุณชายมาส่งคุณแล้วก็ออกไป หายไปไหนฉันก็ไม่รู้”
มู่นวลนวลกัดฟันและพูดพึมพำ：“โม่ถิงเซียว ไอบ้า！”
ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่บ้านเก่า เธอรู้สึกว่าตัวเองบังคับให้โม่ถิงเซียวพูดความจริงได้แล้ว
โม่ถิงเซียวไอผู้ชายบ้าคนนั่นก็เลยตีให้เธอสลบ
เหมาะกับสไตล์ของโม่ถิงเซียวเป็นอย่างมาก
ในขณะเดียวกันสิ่งนี้ก็ทำให้มู่นวลนวลแน่ใจมากขึ้นว่าโม่ถิงเซียวมีเรื่องปิดบังเธอ และไม่ให้เธอสงสัยเขา
เสียงพึมพำๆที่มู่นวลนวลด่าโม่ถิงเซียวเมื่อกี้ ป้าหูได้ยินไม่ค่อยชัด จึงอดไม่ได้ที่จะถาม：“คุณหญิง คุณพูดว่าอะไรนะ？”
มู่นวลนวลรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ยิ้มและพูดว่า：“ไม่มีอะไรฉันก็แค่หิวนิดหน่อย ป้าหูมีอะไรกินบ้าง？”
“มีค่ะ คุณหญิงอยากกินอะไร ฉันทำได้หมด……”
ป้าหูรักและเอ็นดูโม่ถิงเซียว แต่หลังจากที่มู่นวลนวลตั้งครรภ์ เธอก็พยายามเปลี่ยนรูปแบบการทำอาหารให้มู่นวลนวลได้กินของอร่อย เมื่อได้ยินมู่นวลนวลบอกว่าหิว เธอก็หันเหความสนใจไปทันที
ป้าหูลงไปทำอาหารที่ชั้นล่าง มู่นวลนวลก็ลุกขึ้นมาใส่เสื้อคลุม
เธอเหลือบไปเห็นโทรศัพท์วางอยู่ที่หัวเตียง
เธอเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มันเป็นโทรศัพท์ที่เธอใช้ก่อนหน้านี้
มู่นวลนวลแบะปาก เธอรู้ว่าโม่ถิงเซียวเอามันมาให้เธอ
แต่ทำไมถึงเอามันมาให้ เธอก็ไม่รู้
หลังจากเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำแล้ว เธอก็ออกจากห้องนอนและเดินลงไปที่ชั้นล่าง เห็นการตกแต่งห้องที่คุ้นเคย มู่นวลนวลก็ใจลอย
เธอกับโม่ถิงเซียวไปที่บ้านเก่าสามสี่วัน เมื่อกลับมาอีกครั้งเธอรู้สึกราวกับว่าผ่านไปหลายศตวรรษ
ป้าหูทำอาหารหลากหลาย มีทั้งเมนูผัดตุ๋นต้มและของหวาน ล้วนแต่ทำมาให้มู่นวลนวล
หลังจากที่มู่นวลนวลกินอิ่มแล้ว เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะโทรหาโม่ถิงเซียว
เธออยากไปเยี่ยมคุณปู่
เธอเป็นกังวลเรื่องอาการของคุณปู่มาก
คิดๆแล้วเธอก็ลังเลอีกครั้ง
ตอนนี้โม่ถิงเซียวมีท่าทีแปลกๆกับเธอ ถ้าเธอโทรไปบอกเขาว่าอยากจะไปเยี่ยมคุณปู่ เขาคงไม่ให้เธอไปอย่างแน่นอน
มู่นวลนวลถือโทรศัพท์ แล้วคิดไปพลางเดินไปพลาง จนไปถึงห้องรับแขก
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากข้างนอก
ไม่นานก็มีคนเรียกชื่อเธอ
“มู่นวลนวล ฉันรู้ว่าเธออยู่ข้างใน！”
เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของคนแปลกหน้า แต่เป็นเสียงของมู่หวันฉี
มู่นวลนวลกำโทรศัพท์แล้วเดินออกไป เธอเห็นบอดี้การ์ดกำลังขวางไม่ให้มู่หวันฉีกับเสี่ยวชูเหอเข้ามา และด้านหลังยังมีมู่ซือเหยี่ยนที่ตามา
ทันทีที่มู่หวันฉีเห็นมู่นวลนวล เธอก็เม้มริมฝีปากและยิ้มเยาะ：“ไม่เจอกันนาน ดูเหมือนเธอจะผอมลงมากเลยนะ”
มู่นวลนวลเลิกคิ้ว และพูดคล้อยตามว่า：“งั้นหรอ？เธอก็ดูเหมือนอ้วนขึ้นมากเลยนะ”
แล้วเสี่ยวชูเหอก็พูดว่า：“นวลนวล เราเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ”
ในคฤหาสน์มีบอดี้การ์ดและคนรับใช้มากมาย แม้ว่ามู่หวันฉีจะเกลียดเธอเข้ากระดูก ก็คงไม่สามารถทำอะไรได้
มู่นวลนวลยกมือขึ้นบอกใบ้ให้บอดี้การ์ดปล่อยพวกเขาทั้งสามคนเข้ามา
เมื่อเข้ามาในห้องโถง มู่นวลนวลนั่งลงบนโซฟา และทั้งสามคนนั่งอยู่ด้านข้าง
มู่นวลนวลกวาดสายตามองพวกเขาทีละคน แล้วหันไปมองป้าหู：“ป้าหู รินนำชา”
มู่หวันฉีมาหาเธอ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามาเพื่อหัวเราะเยาะเธอ มู่ซือเหยี่ยนน่าจะมาส่งพวกเธอ ส่วนเสี่ยวชูเหอ……เธอก็ไม่รู้
ไม่รอให้มู่หวันฉีพูด มู่นวลนวลก็พูดก่อนว่า：“ซือเฉิงยวี่บอกเธอหรอ？
เธอเพิ่งกลับมาที่คฤหาสน์ของโม่ถิงเซียว มู่หวันฉีก็ตามมาถึงหน้าประตู แน่นอนว่าต้องเป็นซือเฉิงยวี่ที่บอกเธอ
“เธอสนใจด้วยหรอว่าใครบอกฉัน？” มู่หวันฉีตะคอกอย่างเย็นชา：“เธอนี่ไม่กลัวตายจริง แม้แต่เจ้าสัวโม่ก็กล้าลงมือ”
มู่นวลนวลไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระกับเธอ และหันไปมองเสี่ยวชูเหอ：“มีเรื่องอะไรไหม？”
“ข่าวในหนังสือพิมพ์เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า？ทำไมเธอต้องลงมือกับเจ้าสัวโม่ ตระกูลโม่ไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่！” สีหน้าท่าทางของเสี่ยวชูเหอดูกังวล
มู่นวลนวลพูดอย่างไม่ใส่ใจ：“ถ้าเป็นเรื่องจริงล่ะ？”
ตอนนี้ไม่ว่าเสี่ยวชูเหอจะพูดอะไร ในใจของมู่นวลนวลก็สงบ และไม่รู้สึกใดๆ
ไม่แคร์ และแน่นอนว่าไม่เสียใจ
มู่ซือเหยี่ยนที่อยู่ข้างๆก็พูดว่า：“นวลนวล เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ เธอก็รู้ว่าตระกูลโม่เป็นตระกูลที่ใหญ่ พวกเราไม่สามารถทำอะไรได้
“พวกเรา？” มู่นวลนวลพูดถากถางว่า：“คำพูดนี้ฟังดูเหมือนพวกคุณจะช่วยฉัน？”
มู่ซือเหยี่ยนหยุดพูด
หลังจากนั้นไม่นานคนตระกูลมู่ก็จากไป
มู่นวลนวลเดาว่าจุดประสงค์ของพวกเขาคือมาเพื่อยืนยันว่าข่าวในหนังสือพิมพ์เป็นเรื่องจริง ดังนั้นจึงตัดความสัมพันธ์กับเธอตั้งแต่เนิ่นๆ
