ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – บทที่ 426 รักฉันขนาดนั้นเลย？

เมื่อเซินเหลียงได้ยินอย่างนั้นก็ถามด้วยความประหลาดใจ：“ตีหนูหรอ？พ่อหนูจะตีหนูได้หรอ？”

สิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้ อันที่จริงก็เป็นเพียงแค่คำพูดเท่านั้น

แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าโม่ถิงเซียวน่ากลัว แต่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่คิดว่าโม่ถิงเซียวจะตีลูกสาววัยสามขวบของเขาได้

เด็กตัวเล็กขนาดนี้ ต้องเอานิ้วแตะเบาๆ เขายังจะกล้าตีหรอ？

โม่มู่ก้มหน้าลงหยิบกระดูกซี่โครงขึ้นมาด้วยมืออีกข้าง แล้วตอบอย่างคลุมเครือ：“อึ้ม”

“พ่อถึงตีหนูยังไง？” แน่นอนว่ามู่นวลนวลไม่เชื่อว่าโม่ถิงเซียวจะลงมือกับโม่มู่

ในช่วงเวลาที่อยู่กับด้วยกันกับโม่ถิงเซียว เมื่อโม่มู่ทำให้เขาโกรธ เขาก็แสดงออกทางสีหน้า

“พ่อทำแบบนี้……”

โม่มู่ยกมือขึ้นจะไปจับใบหน้าของเธอ และเห็นว่าในมือของตัวเองเธอถือกระดูกซี่โครงอยู่ เธอจึงวางตะเกียบในมืออีกข้างหนึ่งลง แล้วยื่นมือไปหยิกแก้มของตัวเอง

“พ่อตีหนู……แบบนี้” เธอเน้นน้ำเสียงสองคำหลังของเธอเหมือนผู้ใหญ่

หลังจากนั้นก็ไม่ลืมที่จะแทะกระดูกซี่โครงของเธอต่อไป

เด็กหญิงตัวเล็กๆ มีฟันที่แข็งแรงและชอบแทะกระดูก

ในตอนนี้แม้แต่มู่นวลนวลก็อดไปได้ที่จะยิ้มไปด้วยกัน

“งั้นถ้าคราวหน้าแม่เจอพ่อ แม่จะช่วยตีพ่อให้หนูนะ！” ในขณะที่พูดมู่นวลนวลก็ยิ้มให้เธอ

โม่มู่พยักหน้า：“กลับบ้าน”

สีหน้าของมู่นวลนวลจางลงเล็กน้อย

เธอเพิ่งเข้าใจในภายหลังว่าโม่มู่คิดถึงโม่ถิงเซียว

แม้ว่าเมื่อตอนกลางวันจะอยู่ที่บ้านโม่ถิงเซียวโกรธมาก โม่มู่เป็นเด็กและมักจะลืมมันไปในพริบตา

มู่นวลนวลไม่ได้ตอบกลับโม่มู่

โม่มู่พูดไปเรื่องเปื่อย จากนั้นก็กินต่ออย่างเชื่อฟัง

“เรื่องเมื่อกี้ฉันยังพูดไม่จบเลย”

เซินเหลียงพูดเรื่องเมื่อกี้ต่อ：“ครั้งนั้นที่จินติ่ง ฉันให้บอสใหญ่คลุกเคล้าอาหารให้โม่มู่ และเทซุปลงในชามสองใบเพื่อทำให้มันเย็นแล้วให้เธอ ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าบอสใหญ่ดูอ่อนโยนสุดๆ”

แต่ต่อมาพอโม่ถิงเซียวเริ่มพูด เขาก็กลับเข้าสู่ร่างเดิม

คุณชายใหญ่ตระกูลโม่อาจจะเป็นผู้ชายที่ดี แต่บ่อยครั้งเขาก็ยังคงเป็นโม่ถิงเซียวที่น่าเกรงขาม

มู่นวลนวลนึกภาพเหตุการณ์นั้นอยู่ในหัว

ตอนที่เธอกับโม่ถิงเซียวพักอยู่ด้วยกัน ล้วนแต่เป็นเธอที่ดูแลโม่มู่ และเธอไม่เคยเห็นว่าโม่ถิงเซียวดูแลโม่มู่ตอนทานอาหารเลย

แต่เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของโม่ถิงเซียวในตอนนี้ ใจของมู่นวลนวลก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้นมาอีกครั้ง

หลังทานอาหารเสร็จ เธอโทรหาซือเย่เพื่อถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของโม่ถิงเซียว

ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าโม่ถิงเซียวจะส่งผลกระทบต่อโม่มู่ มู่นวลนวลก็อยากจะไปหาโม่ถิงเซียวตอนนี้เลย

มู่นวลนวลยังไม่ทันได้โทรหาซือเย่ ซือเย่ก็โทรมาหาเธอ

เมื่อเห็นว่าซือเย่โทรมา ใจของมู่นวลนวลก็อดไม่ได้ที่จะเต้นแรง

มู่นวลนวลวางตะเกียบลง แล้วเดินไปรับโทรศัพท์ที่ด้านข้าง

“ผู้ช่วยซือ มีอะไรหรอ？”

น้ำเสียงของซือเย่ดูไม่ค่อยสบายใจ：“คุณชายกำลังโกรธมาก เมื่อกี้ตอนที่ทานอาหาร เขาบอกว่าอาหารรสชาติไม่อร่อย……”

แค่รสชาติอาหารไม่อร่อยก็โกรธมาก？

ความทรงจำของโม่ถิงเซียวตอนนี้ หยุดอยู่ที่อายุประมาณยี่สิบใช่ไหม？

ไม่คิดว่าเขาในตอนนั้นจะเป็นคุณชายอารมณ์ร้ายขนาดนี้

“แล้วโยนข้าวของอีกไหม？” มู่นวลนวลถาม

“ไม่ได้โยนข้าวของครับ……” ซือเย่เหลือบมองคนรับใช้ที่ยืนอยู่ในห้องโถงและพูดว่า：“แต่อีกเดี๋ยวอาจจะทำให้คนล้มลง”

มู่นวลนวลเงียบไปครู่หนึ่งและพูดว่า：“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย”

เธอวางสายแล้วเดินกลับไป เซินเหลียงถามเธอเบาๆว่า：“ซือเย่โทรมาหรอ？”

“อึ้ม ฉันอาจต้องออกไปข้างนอก” หลังจากที่มู่นวลนวลพูดแล้ว สายตาของเธอก็มองไปที่โม่มู่

ทุกครั้งโม่มู่จะทานอาหารเสร็จก่อนแล้วก็วิ่งไปเล่น

เซินเหลียงสะบัดแก้วน้ำในมือ：“ไปเถอะ ฉันจะช่วยเธอดูมู่มู่เอง ตอนนี้เธอชอบเล่นกับฉัน”

“เธอนอนกลางวันนานมาก พอกลางคืนก็อาจจะเล่นนาน พรุ่งนี้เธอมีงานไหม？” มู่นวลนวลไม่ได้กลัวว่าจะรบกวนเซินเหลียง แต่กลัวว่าจะทำให้เสียเวลาทำงานของเซินเหลียง

“ไม่มี งานอะไร ตอนนี้ฉันแค่อยากกินดื่มสนุกๆ” เซินเหลียงพิงพนักเก้าอี้และดูเหมือนขี้เกียจมาก

มู่นวลนวลจำใจ：“ฉันพูดจริงจังนะ”

เซินเหลียงยิ้มแล้วนั่งตัวตรง จากนั้นก็ถามเธอว่า：“ฉันไม่มีงานจริงๆ เธอไปเถอะ จะขับรถฉันไปไหม？”

“อึ้ม” ต้องกลับดึกมากแน่ๆ ขับรถไปจะสะดวกกว่า

……

มู่นวลนวลขับรถไปที่คฤหาสน์ของโม่ถิงเซียว เขากำลังไล่คนรับใช้อยู่ในบ้าน

เขาให้คนรับใช้เข้าไปทำอาหารในครัวทีละคน

และไม่ใช่คนรับใช้ทุกคนมีหน้าที่ทำอาหาร ดังนั้นทักษะการทำอาหารจึงไม่เท่ากัน

เมื่อมู่นวลนวลเข้าไป โม่ถิงเซียวก็กำลังวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับอาหารของคนรับใช้ และไม่มีไมตรีใดๆ

“ของแบบนี้เธอทำออกมาได้ยังไง？”

“ฝีมือการทำอาหารของเธอ คิดจะวางยาพิษใคร？”

นอกจากเสียงของโม่ถิงเซียว ในห้องโถงก็ไม่มีเสียงอื่นใด เงียบจนแทบจะได้ยินเสียงเข็มหล่นลงบนพื้น

ดังนั้นเมื่อมู่นวลนวลเดินเข้ามา เสียงฝีเท้าของเธอจึงดังชัดเป็นพิเศษ

เมื่อคนรับใช้เห็นหมู่นวลนวลก็เหลือบไปมองเพื่อขอความช่วยเหลือ

มู่นวลนวลเม้มริมฝีปากอย่างจนปัญญา

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธออาจจะยังช่วยพวกเขาได้จริงๆ แต่ตอนนี้แม้ตัวเองยังจะไม่รอด

โม่ถิงเซียวนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาเอียงหัวเล็กน้อย เลิกคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า：“เป็นคุณ”

และไม่ได้แตะต้องอาหารบนโต๊ะ

มู่นวลนวลขมวดคิ้วเล็กน้อย：“คุณอยากทานอะไร ฉันจะทำให้คุณ？”

โม่ถิงเซียวมองเธอด้วยรอยยิ้มจางๆ：“มาเพื่อทำอาหารให้ฉัน？รักฉันขนาดนั้นเลย？”

มู่นวลนวลไม่อยากจะสนใจโม่ถิงเซียว：“ไม่บอกฉันก็จะทำแล้วนะ”

หลังจากที่พูดจบเธอก็ตรงไปที่ห้องครัว

ดึกมากแล้ว คงทำได้แค่ต้มบะหมี่

ซือเย่โทรหาเธอและประมาณการว่า “ม้าตายแล้วแต่หมอม้ายังมีชีวิต”

มู่นวลนวลเองก็ไม่แน่ใจว่าโม่ถิงเซียวยังจะชอบทานอาหารที่เธอทำอยู่ไหม แต่เธอทำได้เพียงลองดู

ไม่นานเธอก็ทำบะหมี่เนื้อหมาล่าเสร็จและนำออกมา

กลิ่นของน้ำมันพริกลอยออกมา จนทำให้โม่ถิงเซียวมองไปด้านข้าง

มู่นวลนวลวางบะหมี่ลงข้างหน้าโม่ถิงเซียว：“กินซะ”

“แค่บะหมี่ชามเดียว？” โม่ถิงเซียวยกเปลือกตาขึ้น เพื่อบอกใบ้ให้เธอมองอาหารจานอื่นๆบนโต๊ะ

อาหารจานอื่นดูมีฝีมือและสวยงาม และวัตถุดิบก็มีคุณภาพสูงมาก

“ชามเดียวไม่พอหรอ？” มู่นวลนวลแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรและพูดว่า：“กินให้หมดก่อนแล้วฉันจะไปต้มให้อีกชาม”

โม่ถิงเซียวหรี่ตาเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้จงใจบิดเบือนความหมายของคำพูดเขาอย่างไม่เกรงกลัวเขาเลย

เขาหัวเราะเยาะและชี้นิ้วไปที่คนรับใช้：“เธอ กินให้หมด”

คนรับใช้มองไปที่มู่นวลนวลอย่างขอโทษ แต่ก็ทำได้เพียงกินบะหมี่ชามนั้นอย่างเชื่อฟัง

อย่างไรก็ตามมู่นวลนวลก็ทำอาหารเก่ง และในที่สุดคนรับใช้คนนั้นก็ดื่มน้ำซุปจนหมด

โม่ถิงเซียวมองไปที่มู่นวลนวลอย่างยั่วยุ