มู่นวลนวลกำลังจะพูด แต่ก็ถูกลี่จิ่วเหิงทำให้หยุด
“ฉันรู้ว่าเธออยากถามอะไร แต่หัวข้อของวันนี้ คือเธอเลี้ยงข้าวฉัน”ลี่จิ่วเหิงจ้องมองไปที่มู่นวลนวล“หากเธอต้องการถามคำถามเหล่านั้นจริงๆ ก็สามารถถามก่อนได้”
มู่นวลนวลรู้สึกว่า เธอต้องเก็บคำพูดก่อนหน้านี้ของตัวเองไว้
เธอไม่ชอบพูดคุยกับคนฉลาด
เพราะคนฉลาดสามารถมองออกได้อย่างรวดเร็วว่า เธอกำลังคิดอะไร เธอกำลังอยากถามอะไร เธออยากทำอะไร
ในเมื่อเธอแบไพ่ที่อยู่ในมือให้ลี่จิ่วเหิงดูแล้ว ก็ยอมรับแล้วว่าเธอฟื้นคืนความทรงจำแล้ว เป็นธรรมชาติที่จะอยากถามเรื่องสามปีก่อน อยากถามว่าลี่จิ่วเหิงรู้จักเธอได้ยังไง
แต่ว่า คำพูดของลี่จิ่วเหิงมาถึงส่วนนี้แล้ว เป็นธรรมชาติที่เธอจะไม่ถามอีก
อาหารมื้อนี้กลายเป็นมื้อง่ายๆระหว่างเพื่อน
ไม่ต้องพูดถึงความสงสัยในใจของมู่นวลนวล ทั้งสองคนกินอย่างมีความสุข
แต่ว่า เรื่องต่างๆมักไม่ราบรื่นอย่างที่คนทั่วไปคิด
เวลาที่พวกเขาใกล้จะกินข้าวเสร็จ คนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาจากข้างนอก
มู่นวลนวลเพียงกวาดสายตามอง ก็ไม่ได้มองอย่างละเอียด
และเธอนั่งด้านข้างของโม่มู่ เธอเห็นโม่ถิงเซียวยืนอยู่ด้านหลังฝูงชนอย่างรวดเร็ว
โม่มู่ตะโกนเรียกอย่างตื่นเต้น“โม่ชิงเจียว”
แต่เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้กินอาหารของเด็ก ไม่มีวิธีจะออกมา ทำได้เพียงแค่แกว่งตัวไปมาอย่างเร่งรีบ
โม่ถิงเซียวเพิ่งก้าวเข้ามาในร้านอาหาร เลิกคิ้วขึ้นและหยุดเดิน“มีคนเรียกฉัน”
ซือเย่ที่เดินตามด้านหลังของเขา ก็จำเป็นต้องหยุดเดินไปด้วย
เขาเงี่ยหูฟังนิดหน่อย ก็พบว่าไม่มีใครเรียกโม่ถิงเซียว
คนที่เดินอยู่ข้างหน้ามักจะระมัดระวังเกินไป สังเกตเห็นว่าโม่ถิงเซียวหยุดลง เป็นธรรมชาติที่ไม่กล้าเดินไปข้างหน้าต่อ ทำได้เพียงหยุดรอโม่ถิงเซียว
ซือเย่กำลังจะพูดเตือนสติโม่ถิงเซียว ก็มองเห็นโม่ถิงเซียวมองไปที่แห่งหนึ่ง
ซือเย่มองตามสายตาของโม่ถิงเซียว ก็มองเห็นโม่มู่ที่กำลังตื่นเต้นนั่งอยู่ที่เก้าอี้กินอาหารของเด็ก และมู่นวลนวลนั่งอยู่ข้างเธอ
ถ้าเป็นแบบนี้ก็ช่างมันเถอะ
แต่บังเอิญคนตรงข้ามมู่นวลนวล ที่นั่งอยู่เป็นผู้ชาย
ซือเย่หันไปมองสีหน้าของโม่ถิงเซียวอย่างระมัดระวัง ก็ไม่ได้พบอะไรที่ผิดปกติ เขาจึงถอนสายตากลับ ยืนอยู่ข้างหลังโม่ถิงเซียวอย่างเคารพ และพูด“คือคุณหญิงกับคุณหนูน้อย คุณชายจะเข้าไปไหม?”
เดิมทีเขาชินกับการเรียกมู่นวลนวลว่า“คุณหญิง”โม่ถิงเซียวก็ไม่ได้บอกให้เขาพูดใหม่ เขาก็ขี้เกียจจะพูดใหม่
“มองไม่เห็นว่าเธอกำลังกินข้าวกับผู้ชายคนอื่นอย่างมีความสุขเหรอ?”โม่ถิงเซียวยิ้มเย็น“อย่าเข้าไปรบกวนเธอ”
“ผู้ชายคนอื่น”สี่คำนี้ พูดน้ำเสียงชัดเจน
นี้กำลังหึงเหรอ?โกรธเหรอ?
ซือเย่ไม่แน่ใจ
ถ้าหากเป็นโม่ถิงเซียวก่อนหน้าโน้น เขาก็สามารถแน่ใจได้ว่าโม่ถิงเซียวโกรธ
แต่โม่ถิงเซียวตอนนี้ เขาก็ไม่แน่ใจ
โม่ถิงเซียวพูดจบ ก็ก้าวเท้ายาวๆเดินตรงไปที่ห้องรับรองพิเศษ ไม่ได้หันหน้ากลับไปอีก
เวลาที่มู่นวลนวลเพิ่งจะมองเห็นโม่ถิงเซียว ก็รู้สึกไม่ดีแล้ว
แม้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับลี่จิ่วเหิงจะบริสุทธิ์ แต่โม่ถิงเซียวไม่คิดเช่นนั้น
เรื่องนี้ ก่อนหน้านี้โม่ถิงเซียวแสดงออกชัดเจนมาก
ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าโม่ถิงเซียวคิดอะไร แต่มู่นวลนวลรู้ว่าเขาโกรธ
“เป็นอะไรไป?”
ลี่จิ่วเหิงหันมองตามไป พอดีที่เห็นร่างของโม่ถิงเซียวก้าวเท้ายาวๆตรงไปที่ห้องรับรองพิเศษแล้ว
เมื่อกี้โม่มู่เรียก“โม่ชิงเจียว”เขาฟังไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าเธอกำลังเรียกโม่ถิงเซียว
ตอนนี้มองเห็นโม่ถิงเซียวแล้ว เขาเพิ่งจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ลี่จิ่วเหิงเย้ยหยันมู่นวลนวล“พวกเธอมีบุพเพสันนิวาสจริงๆ กินข้าวก็สามารถเจอกันได้”
“ใช่”มู่นวลนวลยิ้มอย่างไม่เต็มใจ เธอมักจะรู้สึกว่าลี่จิ่วเหิงมีความสุขที่เห็นความเดือดร้อนของคนอื่น
……
เมื่อมู่นวลนวลและลี่จิ่วเหิงกินข้าวเสร็จ โม่ถิงเซียวยังไม่ออกมา
และก่อนหน้านี้โม่มู่มองเห็นโม่ถิงเซียวแล้ว โม่ถิงเซียวก็ไม่สนใจเธอ ก็จิตใจไม่เป็นสุข แม้ว่าจะเกลี้ยกล่อมเธอด้วยไอศกรีม ก็ไม่เห็นว่าเธอจะดีใจ
มู่นวลนวลถอนหายใจเล็กน้อย
“พวกเธออยากจะรอโม่ถิงเซียวที่นี่”ลี่จิ่วเหิงถาม
มู่นวลนวลมองดูโม่มู่ พยักหน้า“อืม”
“ฉันยังมีคนไข้อีกหลายคนในช่วงบ่าย ฉันกลับก่อน”ลี่จิ่วเหิงพูดจบ ก็หมุนตัวกลับออกไป
มู่นวลนวลสั่งชามาหนึ่งแก้ว อยู่เป็นเพื่อนโม่มู่รอโม่ถิงเซียวออกมา
โม่ถิงเซียวไม่ออกมาสักที ทำให้มู่นวลนวลสงสัย โม่ถิงเซียวอาจจะไปแล้ว
เธอหยิบโทรศัพท์ต่อสายโทรหาโม่ถิงเซียว โม่ถิงเซียวก็ไม่รับสาย
มู่นวลนวลจำเป็นต้องส่งข้อความให้เขา“มู่มู่กำลังรอคุณอยู่”
ความจริงก็คือมู่มู่อยากเจอเขา
โม่ถิงเซียวยังคงไม่ตอบกลับข้อความเธอ
มู่นวลนวลก็รออีกสักพัก ก็ไม่เห็นโม่ถิงเซียวออกมา
มู่นวลนวลในใจยิ่งสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ
เธอจูงมือโม่มู่ตรงไปที่ประตูห้องรับรองพิเศษ ก็เคาะประตูห้องรับรองพิเศษสองครั้งตามมารยาท ก็ผลักประตูห้องรับรองพิเศษ
คนที่อยู่ในห้องรับรองพิเพิเศษ ไม่มีแม้แต่เงาโม่ถิงเซียวกับซือเย่?
มู่นวลนวลเลิกคิ้วขึ้น“โม่ถิงเซียวล่ะ?”
เดิมทีมู่นวลนวลก็ไม่ใช่คนที่มีนิสัยคึกคักร่าเริง เวลาที่ไม่ยิ้มเห็นชัดเจนว่าเย็นชา
คนในห้องรับรองพิเศษเดาว่าเธออาจจะเป็นแฟนคลับของโม่ถิงเซียวเท่านั้นเอง ก็มีคนพูดขึ้นมา“คุณชายโม่ออกไปตั้งนานแล้ว”
มู่นวลนวลเม้มปาก กัดฟันพูด“ขอบคุณ”
หลังจากที่ออกมา ก็ปิดประตูให้พวกเขา
เธอก้มหน้า สบตากับดวงตาที่สงสัยของโม่มู่
“พ่อ”ไม่ใช่บอกว่าจะรอพ่อออกมาเหรอ?พ่อล่ะ?
มู่นวลนวลไม่รู้ว่าควรจะอธิบายกับเธอยังไง โม่ถิงเซียวไม่อยากเจอพวกเธอ…ไม่ใช่ โม่ถิงเซียวไม่อยากเจอเธอ
มู่นวลนวลนำโม่มู่อุ้มขึ้นมา“กลับบ้านก่อน”
ตอนนี้ก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว ระหว่างทางกลับบ้าน โม่มู่ก็เริ่มง่วง
เวลาที่ถึงบ้าน โม่มู่ก็นอนหลับไปแล้ว
มู่นวลนวลอุ้มเธอมานอนบนเตียง เพื่อจะไม่รบกวนเธอ ก็พยายามทำอย่างเสียงเบา
แต่ว่าโม่มู่เจ้าตัวน้อย ก็น้ำหนักสิบกว่าโลแล้ว มู่นวลนวลอุ้มมาตลอดทาง ก็มือไม้อ่อนเล็กน้อย นำโม่มู่วางเป็นเตียงอย่างราบรื่น ก็ไม่มีแรงแล้ว
หมู่นวลนวลจ้องมองใบหน้าของเธอที่ดูเหมือนโม่ถิงเซียวราวกับแกะ ยื่นมือไปจิ้มจมูกเล็กของเธอ พูดเสียงต่ำ“เด็กอ้วน”
ออกมาจากห้องนอนของโม่มู่ มู่นวลนวลจึงโทรศัพท์หาซือเย่
เสียงของซือเย่ยังคงเคารพ“คุณหญิง”
มู่นวลนวลไม่ได้อ้อมค้อม ก็ถามโดยตรง“เมื่อกี้ในร้านอาหาร โม่ถิงเซียวมองเห็นฉันกับลี่จิ่วเหิงกินข้าวด้วยกัน เขาโกรธใช่ไหม?”
ซือเย่มองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงาน ผู้ชายสีหน้าไร้อารมณ์มองดูเอกสารข้อมูล หมุนตัวกลับไปอีกด้าน แล้วพูดเสียงเบา“น่าจะใช่…”
มู่นวลนวลหยุดและพูด“ถ้าหากวันนี้ตอนเย็นเขาเลิกงานแล้วตรงกลับบ้าน รบกวนนายเข้ามารับมู่มู่หน่อย”
ถ้าหากว่าโม่ถิงเซียวโกรธจริงๆ คืนนี้เขาคงจะไม่มาที่นี่แน่นอน
แต่โม่มู่คิดถึงเขา ดูเหมือนเขาคงจะไม่ปฏิเสธโม่มู่ มู่นวลนวลคิดว่า พาโม่มู่ไปที่บ้านของมู่ถิงเซียวและปล่อยให้เธอนอนที่นั้นหนึ่งคืน ก็น่าจะไม่เป็นไร
