มีนาหันกลับไปและพบกับใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาของณภัทร เธอตะลึงงันเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเขาจะตามมาได้เร็วขนาดนี้ แถมยังหาตัวเธอได้อย่างแม่นยำ
เธอคว้าหมับเข้าไปที่แขนของผู้ชายที่อยู่ด้านข้าง แล้วกล่าวอย่างน่าสงสาร: “ช่วยฉันด้วยค่ะ พวกเขาจะจับฉันไปเป็นโสเภณี”
ชายคนนั้นพลันรู้สึกว่าภาพลักษณ์ของตัวเองสูงส่งขึ้นมาทันที ดึงเธอไปไว้ที่ด้านหลัง แล้วกล่าวผดุงคุณธรรม: “ตอนนี้เป็นสังคมที่อยู่ภายใต้กฎหมาย จะปล่อยให้หนูอย่างพวกแกมาอวดดีได้ยังไง?”
ณภัทรคร้านที่จะพูดมากกับเขา คว้าหมับเข้าที่ผมของเขาแล้วโยนเขาลงไปบนพื้นอย่างแรง
มีนาหมุนตัวคิดจะหนีไป แต่ว่าตอนนี้เธอได้ถูกคนของณภัทรล้อมเอาไว้แล้ว หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถูกณภัทรพาขึ้นเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวไป
ณภัทรสองแขนกอดอก จ้องมองเธออย่างเย็นชา: “ความสนใจของคุณภรรยานี่พิเศษจังเลยนะ ชอบใส่เสื้อผ้าสไตล์นี้ด้วยเหรอเนี่ย?
เธอถลึงตาใส่เขาด้วยความโมโห ดึงคอเสื้อขึ้นมาข้างบนเล็กน้อย เสียงแควกดังนั้นมา กระโปรงราคาถูกตัวนั้นพลันขาดออก
เขาโน้มตัวลงไปจับคางของเธอเอาไว้สี่ตาประสานกัน น้ำเสียงแห้งแหบ: “เหมือนว่าคุณจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
เธอยกเท้าเตะเข้าไปตรงเป้าของเขา แต่กลับถูกเขาจับเท้าเอาไว้แน่น เธอดิ้นรนด้วยความโมโห: “ปล่อยฉันนะ!”
เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว ทั้งอับอายทั้งโมโห: “ณภัทร นอกจากรังแกผู้หญิงแล้วคุณยังมีความสามารถอะไรอีก?”
“มีสิ ให้คุณยอมจำนนทั้งกายทั้งใจยังไงล่ะ”
“ไปไกล ๆ เลย!”
ร่างกายของเธอสั่นสะท้านจนน่ากลัว แม้แต่ฟันก็ยังสั่น
เขาพูดหยอกล้อ: “คุณคบกับไอ้การันต์ คงไม่ใช่ไม่เคยเลยสักครั้งหรอกนะ?”
ดูจากปฏิกิริยาของเธอก็รู้แล้วว่า เขาเดาไม่ผิด ทันใดนั้นความดีอกดีใจที่ไม่รู้จบก็ได้ปรากฏขึ้นมาในใจของเขา ในอนาคตผู้หญิงคนนี้จะเป็นของเขาเพียงคนเดียวอย่างสมบูรณ์แบบ
เธอกำหมัดด้วยความอับอาย น้ำตาสองสายไหลออกมาอย่างไม่ได้เรื่อง
เขาหยุดการเคลื่อนไหวของตัวเองลง พลางขมวดคิ้ว: “ตอนที่อยู่สนามบินคุณยังไปอ่อยผู้ชายอย่างซุกซนอยู่ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้จะแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาทำไมล่ะ?
ใครจะไปรู้ล่ะว่าเธอจะร้องไห้ไม่หยุด น้ำตาไหลออกมาเยอะขึ้นเรื่อย ๆ
เขาทำอะไรไม่ถูก ใช้มือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอออกอย่างหยาบคาย: “หยุดร้องได้แล้ว มันทำให้ผมหมดอารมณ์”
เธอสะอื้นกล่าว: “ฉันไปทำอะไรให้ใครกันแน่ ทำไมถึงได้ถูกพวกคุณรังแกแบบนี้ เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลพรหมพิริยะแท้ ๆ แต่กลับมีชีวิตที่สู้หมูสู้หมาไม่ได้ ถูกแม่เลี้ยงรังแก แล้วยังต้องดูแลของสาวสติไม่ดีอีก แม้แต่เงินที่ใช้เรียนมหาลัยยังเป็นเงินที่ตัวเองทำงานเก็บหอมรอมริบมาอย่างยากลำบาก ชีวิตที่ลำบากแบบนี้ทนมาจนจะจบลงในไม่ช้า แต่กลับถูกคุณทำลายลง ฮือ ๆ ๆ ……”
เธอไม่เก็บกดเอาไว้อีกต่อไป และร้องไห้ออกมาอย่างเต็มที่
เห็นเธอร้องไห้ หัวใจของเขารู้สึกติดขัดอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อนอกออกแล้วเอามาห่อตัวเธอไว้: “ถ้ายังไม่หยุดผมจะจัดการคุณซะ”
เธอหยุดร้องไปจริง ๆ เบิกตาเปื้อนน้ำตาของเธออย่างน่าสงสาร
เขาปล่อยตัวเธอ และสวมเข็มขัดใส่เอว: “จำไว้! ตอนนี้คุณเป็นผู้หญิงของผม อย่าไปถอดเข็มขัดให้ผู้ชายคนอื่นตามอำเภอใจ และยิ่งห้ามไปเข้าหาผู้ชายคนอื่น”
เธอลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ติดกระดุมให้เรียบร้อย ลูบข้อมือที่แดงเล็กน้อยเบา ๆ รอยยิ้มได้ใจแวบขึ้นมาในดวงตาของเธอ
น้ำตาของผู้หญิงเป็นอาวุธที่ร้ายกาจที่สุด คำพูดนี้ไม่ผิดเลยจริง ๆ แม้แต่ยมราชหน้าตายก็ยังใจอ่อน
ตอนนี้เธอรู้สถานะของตัวเองดี ที่นี่เป็นอาณาเขตของณภัทร อาศัยแค่เธอไม่มีทางที่จะหนีออกไปจากที่นี่ได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือเอาใจเขาให้ดี แล้วค่อยคิดหาวิธีอื่น
เขายื่นกระดาษทิชชูให้เธอ เธอเช็ดน้ำตาออก และพูดอยู่ในใจว่าผู้ชายคนนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
“คุณณภัทร พวกเรามาคุยกันดี ๆ หน่อย”
เขาเปลี่ยนไปใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ติดกระดุมอย่างไม่รีบร้อนและยิ้มอย่างมีเลศนัย: “ขอเพียงคุณยอมเป็นผู้หญิงของผมดี ๆ คุยอะไร เล่นยังไง ก็แล้วแต่คุณ”
“นี่คุณ!”
เขานั่งลงบนเบาะ และดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน: “ไหนลองพูดมาซิ ถ้าถูกใจผม ผมก็จะอนุญาตทันที”
เธอพยายามลุกออกมา เขาสูดลมหายใจอันเย็นยะเยือกเข้าไปเฮือกหนึ่ง: “อย่าขยับ เดียวผมจัดการคุณนะ!”
ตอนนี้เธอถึงสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุที่ส่วนล่างของร่างกายของเขา ในใจแอบด่าเขาไปแปดร้อยครั้ง บ้าเอ๊ย แล้วแบบนี้จะให้เธอคุยยังไง?
เธอค่อย ๆ พ่นลมหายใจออกมา: “ฉันรู้ว่าฉันสู้คุณไม่ได้ ฉันยอมรับมัน”
เขาปัดจมูกของเธออย่างเสน่ห์หา: “ฉลาดนี่”
“แต่ฉันไม่มีการเตรียมใจใด ๆ เลยจริง ๆ คุณให้เวลาฉันหน่อยได้ไหม?”
“นานแค่ไหน?”
“สามเดือน”
“หือ?”
“หนึ่งเดือน”
“หือ?”
เธอกัดฟัน: “ครึ่งเดือน!”
เขาเป่าลมหายใจที่ข้างหูของเธออย่างเจ้าเล่ห์: “ได้ ผมรับปากคุณ ยังไงซะ……กาลเวลาพิสูจน์คน”
เฮลิคอปเตอร์ลงจอด เธอกำลังจะลงจากเฮลิคอปเตอร์ รู้สึกเพียงว่าบริเวณเอวถูกรัดแน่น ภาพตรงหน้าหมุนไป และถูกเขาอุ้มเอาไว้
เขายื่นมือออกมากดหัวของเธอลงแนบหน้าอก: “แต่งตัวแบบนี้จะพบผู้คนได้ยังไง?”
“……”
เสื้อเชิ้ตตัวนั้นของเขายาวมาก ยาวพอที่จะปิดก้นของเธอเอาไว้ได้
เขา……ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
เธออาศัยความมืดพิจารณาดูเขาอย่างไร้ยางอาย คิ้วยาวเกือบถึงจอนผม ดวงตาเยือกเย็นราวกับดวงดาวที่เหน็บหนาว สันจมูกเรียวยาว ริมฝีปากบอบบาง……นอกจากนี้เขาอาศัยอยู่ที่ค่ายทหารมาเป็นเวลานาน รูปร่างดีมาก ต่อให้มีเสื้อผ้าบังอยู่ เธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงหน้าอกที่แข็งแรงของเขา นี่คงจะเป็นรูปลักษณ์ของชายหนุ่มในนิยายที่หล่อเหลาจนท้องฟ้าแทบถล่มสินะ
แต่น่าเสียดาย เธอไม่เคยคิดจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายแบบนี้เลย เธอแค่อยากจะพาทิวามีชีวิตต่อไปอย่างสงบ ถ้าหากเข้าไปยุ่งกับผู้ชายแบบนี้ ชีวิตของเธอจะต้องถูกกำหนดให้ไม่สงบอย่างแน่นอน
ทันใดนั้น เขาก็ได้อุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำ และวางเธอลงไปในอ่างอาบน้ำทันที
เธอพลันรู้สึกตัวขึ้นมา และจ้องมองเขาด้วยความโมโห: “คุณทำอะไร?”
เขายิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์: “คุณจะอาบเองหรือให้ผมอาบให้?”
