จอมพลที่รัก – บทที่ 8 ความกล้าหาญในสนามรบ

เมื่อเธอหันกลับไปก็ได้พบกับใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ของณภัทร

ตอนนี้เธออยากจะใช้มีดคม ๆ นี่กรีดหน้าด้าน ๆ ที่ไร้ยางอายนั่นให้เลือดไหลอาบจริง ๆ เลย และควักลูกตาทั้งสองข้างของเอาออกมาซะ!

เธอโตขนาดนี้ยังไม่เคยถูกทำให้อับอายขายหน้าเลยสักครั้ง แต่ผู้ชายคนนี้กลับเปลี่ยนวิธีแกล้งให้เธอต้องอับอายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

มือข้างหนึ่งของเขาจับข้อมือของเธอ ส่วนอีกข้างโอบเอวของเธอเอาไว้ แนบชิดติดกายของเธอ น้ำเสียงคลุมเครือ: “อย่าดื้อสิ ระวังทำให้ตัวเองบาดเจ็บนะ”

เธอคิดจะใช้หัวเข้าโจมตีจุดสำคัญของเขา แต่กลับถูกขาทั้งสองข้างของเขาหนีบเอาไว้แน่น

“ถ้าคุณทำลายมัน งั้นความสุขในชีวิตนี้ของคุณก็คงไม่เหลือแล้ว”

ในตอนที่เขาพูดประโยคนี้ ยังใช้ส่วนล่างของร่างกายถูไถบริเวณหน้าท้องของเธออย่างประสงค์ร้าย

นายณภัทรคนนี้ ทั้งลามกทั้งชอบใช้ความรุนแรง!

ในอ้อมแขนของเขาอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของหญิงสาว ก้มหน้าอยากจะจบเธอ กลับถูกเธอเบือนหน้าหนีไป

“ฉันหิวแล้ว”

“ผมก็……หิวเหมือนกัน”

เธอถลึงตาใส่เขา ร่างกายแข็งทื่อ

ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว จึงอุ้มเธอขึ้นมาและพาลงไปด้านล่าง: “ป้อนคุณให้อิ่มก่อน เลี้ยงคุณให้อวบ ๆ แบบนี้เวลาทานจะได้อร่อยกว่าเดิม”

“……”

ตอนนี้เธอหิวมาก แต่กลับทานไม่ลง เพราะถูกเขากอดเอาไว้ในอ้อมแขนมาโดยตลอด และตรงนั้นของเขาทิ่มแทงก้นเธออยู่ตลอดเวลา

เขาตักไข่ปลาคาเวียร์ขึ้นมาและถือไปที่ข้างปากของเธอ: “อ้าปาก กลืนลงไป”

เธออ้าปากอย่างว่าง่าย แต่ไม่ว่าจะเป็นของอร่อยแค่ไหนก็กลับกลายเป็นไม่มีรสชาติ

“ณภัทร ฉันอยากคุยกับคุณหน่อย”

“เวลานอนห้ามพูดเวลาทานห้ามคุย มีเรื่องอะไรกินเสร็จค่อยคุย”

เธอถูกเขาบังคับให้กินไข่ปลาคาเวียร์จนหมดไปครึ่งกระปุกเล็ก แล้วยังมีนมหนึ่งแก้วและแซนด์วิชเนื้อหนึ่งชิ้น อาหารมื้อนี้ทานอย่างอยากลำบากจริง ๆ

เมื่อป้อนเธอจนอิ่ม เขาถึงเริ่มทานอาหาร ถึงแม้จะทานอย่างรวดเร็วแต่ก็สง่างามราวกับอภิชน

“คุณอยากจะพูดอะไรกับผมอีก?”

“ฉันไม่ชอบให้คุณทำแบบนี้กับฉัน ฉันก็เป็นคนเหมือนกัน ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคุณ!”

ฝ่ามือของเขาเลื่อนไปบนร่างกายของเธอ: “งั้นคุณชอบแบบนี้? หรือว่าแบบนี้?”

เธอปลงแล้ว คนแบบนี้พูดด้วยเหตุผลกับเขาไม่ได้หรอก คงต้องคิดหาวิธีอื่นดู

เขารับโทรศัพท์ และได้สวมชุดทหารเตรียมที่จะออกไป เพียงแต่ว่าในตอนที่เขาเดินไปถึงประตู จู่ ๆ เขาก็หันกลับมา: “อีกสองสามวันผมมีของขวัญชิ้นหนึ่งจะให้คุณ ผมเชื่อว่าคุณจะต้องชอบมันแน่”

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาคงไม่ได้คิดจะให้ชุดชั้นในเซ็กซี่ที่น่ารังเกียจเป็นของขวัญให้เธอหรอกนะ?

เขาต้องไปเป็นเวลาสามวัน และนั่นมันทำให้เธอดีอกดีใจจริง ๆ แต่ว่าพอลองนับ ๆ ดูอีกสิบวันก็จะถึงวันแต่งงานของเธอและการันต์แล้ว เธอจะต้องรีบกลับไปโดยเร็ว

เธอจะต้องรีบหนีออกไปจากรังหมาป่าแห่งนี้ให้ได้โดยเร็ว เธอเชื่อว่าอาศัยอิทธิพลของตระกูลอัครโภคิน จะต้องสามารถช่วยให้เธอหลุดพ้นจากเงื้อมมือปีศาจบ้ากามต่ำช้านี่ได้แน่

ที่นี่ถึงแม้จะเป็นคฤหาสน์ใต้ดิน แต่กลับดูเหมือนโลกภายนอก สายลมและแสงแดดสาดส่องลงมาบนสวนดอกไม้เล็ก ๆ ดูหรูหรางดงาม

เธอกำลังนั่งเล่นอยู่บนชิงช้า จู่ ๆ ก็มีตัวอะไรกลม ๆ ขนสีขาววิ่งเข้ามา เจ้าตัวเล็กนั่นเหมือนจะเป็นสุนัข กำลังเลียนิ้วเท้าของเธออย่างเสน่หา

เธอนั่งลงอย่างดีอกดีใจ และลูบขนของมันเบา ๆ : “หนูเป็นเจ้าตัวเล็กของใครกันนะ หลงทางมาหรือเปล่า?”

“ชอบไหม? มันเป็นลูกหมาป่าหิมะ”

เห็นเพียงณภัทรเดินสู้แสงมา สวมชุดทหารดูหล่อเหลาสง่าผ่าเผย โลหะที่อยู่บนอินทรธนูเปล่งประกายวิบวับ ราวกับดวงตาของเขาในตอนนี้

เธอตอบรับอย่างเรียบ ๆ และก้มหน้าลงไปหยอกเล่นกับลูกสุนัขต่อ: “หนูว่าจะต้องชื่อให้หนูว่ายังไงดีนะ? ต่างก็บอกว่าสัตว์เลี้ยงมีนิสัยเหมือนกับเจ้าของ เจ้าของของหนูทั้งโรคจิตทั้งชอบใช้ความรุนแรง แถมยังมีรสนิยมต่ำ ๆ อีก งั้นฉันเรียกหนูเจ้าสิงโตแล้วกัน เจ้าสิงโตตัวน้อย ชอบชื่อนี้หรือเปล่า?”

เจ้าสิงโต? ณภัทรริมฝีปากกระตุกเล็กน้อย ตามใจเธอแล้วกัน แค่เธอพอใจก็พอแล้ว

เขาเห็นเธออารมณ์ดีไม่เบา เลยเดินเข้ามาลูบหัวของเธอเบา ๆ : “หลังจากนี้มีมันเป็นเพื่อนคุณ คุณก็ได้ไม่เหงา”

เธอเหลือกตามองบน: “คนกับเดรัจฉานคุยกันรู้เรื่องซะที่ไหนกัน”

เหมือนเธอจะพูดกำกวมนะ? เขาขมวดคิ้ว ความดุร้ายแผ่ซ่านออกมาจากดวงตาของเขา: “มีนา อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ คุณแค่อยากจะหนีออกไปพบกับคนรักของคุณไม่ใช่หรือไง? ผมจะบอกคุณให้นะ ชาตินี้อย่าหวังเลย! คุณแต่งงานกับผมแล้ว ตอนมีชีวิตอยู่เป็นคนของผม ตายไปก็เป็นผีของผม!”

เธอถูกเขากดไว้บนผนังที่เหน็บหนาว ดวงตาคู่นั้นราวกับหมาป่าที่หิวโหย แสงแดดร้อนแผดเผา แต่แผ่นหลังของเธอกลับเย็นยะเยือก

เขาบีบคางของเธอเอาไว้แน่น อยากจะจูบลงไป เธอได้กลิ่นคาวเลือดบนตัวของเขา จึงแกล้งทำเป็นจะอ้วก

เขาไม่ได้ปล่อยมือ ในดวงเต็มไปด้วยความยั่วยวน: “คนที่ในมือถือมีดผ่าตัด ชินกับเลือดเนื้อ ทนกลิ่นคาวเลือดไม่ได้งั้นเหรอ?”

เขาก้มหน้าจูบลงไปบนริมฝีปากของเธอ จูบขยี้ไปมา รุนแรงมีพลัง

เธออ้าปากกัดเขา แต่กลับถูกเขาบีบกรามเอาไว้

“หึ คุณเกิดปีหมาหรือไง? ถึงได้กัดคนแบบนี้?”

“คุณสิถึงเป็นหมา!”

“อืม งั้นคุณก็ถูกหมา……เย็x”

เขาจูบเธอต่อไปโดยไม่สนใจอะไร การจูบกลายเป็นการแข่งขัน เธอเองก็ถลึงตาจูบกลับไป ดื้อรั้นไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ไม่นานร่างกายก็อ่อนฮวบลง ทิ้งตัวลงไปบนอ้อมอกของเขา

เธอหอบหายใจอยู่บนหน้าอกของเขา: “ณภัทร ในเมื่อคุณจะให้ฉันเป็นภรรยาของคุณ ก็ควรให้อิสระกับฉันบ้าง”

“หึ ๆ จิ้งจอกน้อยเจ้าเล่ห์อย่างคุณ พึ่งจะให้ผมได้ลิ้มลองความหวานก็เรียกเก็บผลประโยชน์แล้วเหรอ? หือ?”

“ฉันแค่ไม่อยากเป็นคนไร้ประโยชน์ มือทั้งสองข้างของฉันมันชินกับการถือมีดผ่าตัดไปแล้ว”

เขาจับมือเธอวางลงไปบนจุดที่ร้อนระอุของเขา น้ำเสียงแห้งต่ำ: “ต่อไปก็ต้องทำความคุ้นเคยกับมันด้วย”

ท่านนายพลณภัทรที่ทั้งบ้ากามทั้งชอบใช้ความรุนแรงเริ่มลามกอีกแล้ว

ดวงตาของเธอเปล่งประกายขึ้นมา: “หือ? หมายความว่าคุณเห็นด้วยแล้วใช่ไหม?”

เขายิ้มพลางถูไถมือที่เรียวยาวอ่อนนุ่มคู่นั้นของเธอ: “ต่อไปสองมือของคุณปรนนิบัติผมได้แค่คนเดียว”

“……”

เช้าตรู่วันถัดมาณภัทรก็ได้ดึงเธอให้ลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วโยนชุดทหารให้เธอ: “ใส่ให้เสร็จภายในสิบนาที ผมรอคุณที่หน้าประตู”

เธอสวมใส่ชุดทหารอย่างรวดเร็ว มัดผมทรงเปียหางม้า ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขาอย่างตรงเวลา

เขามองต่ำลงพิจารณาดูเธอ แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ชุดทหารหลวม ๆ นั้นถูกเธอใส่แล้วให้ความรู้สึกอ่อนช้อยงดงาม โดยเฉพาะเข็มขัดที่รัดเอวบอบบางของเธอ ทำให้ดูนมใหญ่เอวคอดขึ้นมาทันที เหมือนนางมารตัวน้อย ๆ

“คุณอยู่ที่ค่าย ดูแลทหารที่ได้รับบาดเจ็บ”

แล้วมันต่างอะไรกับที่เธออยู่ที่คฤหาสน์ใต้ดินถูกคนคอยจับตามอง? ยังจะหนีได้อีกไหม?

เธอเป็นฝ่ายเข้าไปกอดแขนของเขาเอาไว้: “ฉันไม่เคยเห็นท่าทางองอาจของผู้ชายของตัวเองตอนอยู่ในสนามรบ”

ทำไมเขารู้สึกว่าคำพูดประโยคนี้มันใช้ได้ผลจังเลยนะ? โดยเฉพาะคำว่า ‘ผู้ชายของตัวเอง’ ราวกับถูกตะขอเล็ก ๆ สะกิดหัวใจครั้งแล้วครั้งเล่า

เขากุมมือของเธอไว้ในฝ่ามือ แม้แต่น้ำเสียงก็อ่อนโยนขึ้นมา: “โอเค ต่อไปคุณจะต้องได้รู้แน่ว่าผู้ชายของคุณไม่ว่าจะเป็นในสนามรบหรือบนเตียงต่างก็ห้าวหาญและทรงพลัง”

เธอแอบดีใจอย่างลับ ๆ จะหนีไปได้ไหมนั้นต้องดูวันนี้แล้ว เพียงแต่เธอพบว่าตัวเองดีใจเร็วเกินไป เธอได้กลายเป็นหนึ่งในทีมแพทย์ทหารจริง ๆ เพียงแต่ว่าเป็นแพทย์ทหารส่วนตัวของณภัทร

ณภัทรเหมือนกับเป็นราชาในห้องบัญชาการ เด็ดเดี่ยว และทรงพลัง

“ระเบิดมุมตะวันตกเฉียงเหนือของกองทัพประเทศเดมอน ทำลายห้องบัญชาการของพวกมันซะ”

“รีบสั่งให้คิมพาทหารชั้นยอดสองกรมไปที่ท่าข้ามฟากขวางกองกำลังจู่โจมเอาไว้ ให้พวกมันขาดการเชื่อมต่อกัน จนเกิดความวุ่นวายภายใน!”

ในเวลานี้ได้มีเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากด้านนอก ณภัทรขมวดคิ้วเดินออกไป มีนาเองก็ตามไป