มีนายิ้มเยาะแล้วพูดว่า“เธออย่าลืม ว่าฉันเป็นหมอ และยังเคยเป็นหมอฝึกหัดในแผนกนารีเวชมาครึ่งปี แค่หลักพื้นฐานทางการแพทย์จะดูไม่ออกเชียวเหรอ ？”
จู่ๆเขมิกาก็คิดขึ้นมาได้ว่าในตอนที่เธอล้มลงไปนั้น มีนาได้คลำไปที่ท้องของเธอแล้ว เธอพูดอย่างโกรธเคือง“สารเลว เธอนี่มันเลวจริงๆ ณภัทรชอบเธอเข้าไปได้ยังไง ? หรือเพราะลีลาบนเตียงของเธอ ? เธอกับแม่เธอนี่มันเลวพอกันจริงๆ หากตอนนั้นไม่ใช่เพราะ……อ๊ากกก ！”
มีนาใช้มีดผ่าตัดแทงเข้าไปที่แขนของเธออย่างแรง ทันใดนั้นเลือดของเธอก็ไหลทะลักออกมา เจ็บปวดแสนสาหัส
เธอสลัดคราบเลือดที่ติดบนมือออก แล้วมองไปอย่างนึกรังเกียจ “ครั้งหน้าหากยังได้ยินเธอพูดเรื่องแม่ของฉันอีก ฉันจะส่งเธอให้ไปเจอท่านแน่”
จากนั้นเธอก็เดินออกไปทันที และทางด้านนอกของประตูก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น
ทันทีที่เธอเดินออกมาจากประตู ก็ถูกแขนอันทรงพลังดึงเข้าสู่อ้อมแขน จมูกของเธอรับรู้ได้ถึงกลิ่นที่คุ้นเคย เอาแต่ใจและอวดดี นี่มันเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของณภัทร
เขาก้มหน้ามองเห็นเลือดที่นิ้วของเธอทันใดนั้นก็มีอารมณ์โมโห“ใครทำคุณ ? ผมจะยิงมันทิ้งซะ！”
เสียงคำรามและพลังเสียงนั้นราวกับจะทำลายทั้งโรงพยาบาลเสียให้ได้ ทำให้คนที่โรงพยาบาลถึงกับสั่นสะท้าน
เธอหยักคิ้วให้“นี่ไม่ใช่เลือดของฉัน”
ตอนนี้เขาเองก็ถึงได้โล่งใจ หันมองไปยังหมอทัพทองที่ยืนหลบอยู่ตรงมุมแล้วตวาดว่า “นี่มันอะไรกัน ？”
ในตอนนี้คนของอัครโภคินและทางตำรวจก็ได้ล้อมโรงพยาบาลเอาไว้หมดแล้ว มีณภทัรอยู่ด้วย ก็จึงไม่มีใครกล้าที่จะเดินเข้าไปหา
หมอทัพทองก็ดูมีอาการประหม่ามาก“นี่……นี่มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด”
ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขัดดังขึ้นมา“ได้ยินว่าหลานของฉันถูกคุณหนูใหญ่ชนจนแท้งไปแล้ว ท่านนายพลณภัทรมีคำอธิบายที่พอจะมีเหตุผลให้อัครโภคินไหม ? ”
เห็นเพียงแพรพรรณที่เดินเข้ามาอย่างช้าๆภายใต้การประคองของการันต์ ท่าทีราวกับนางพญา ผู้หญิงคนนี้ดูลึกลับ ฝีมือร้ายกาจ แม้แต่สามีของเธอเองก็ยังต้องหลีกทางให้
ในตอนที่เธอเห็นใบหน้าที่ชัดเจนของณภัทร รูม่านตาก็ถึงกับต้องหดตัวลงอย่างเร็ว และพวกเขาต่างก็จ้องมองสบตากันอย่างนิ่งเฉย ในอากาศก็ราวกับมีประกายไฟกระเซ็นไปทุกทิศทาง
ณภัทรคว้าตัวมีนาเข้าในอ้อมแขน เหยียดยิ้มแล้วพูดว่า “ขอแค่ผู้หญิงของผมมีความสุข มีอะไรที่ทำไม่ได้ ? และยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงของผมไม่มีทางทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้แน่ ！”
มีนารู้สึกปลื้มใจมาก ไม่ว่าจะมีคนเข้าใจเธอผิดมากแค่ไหน แต่อย่างน้อยณภัทรก็เชื่อเธอ ความเชื่อใจนี้หยั่งรากลึกลงในใจของเธอ และค่อยๆทำลายกำแพงที่มีในใจของเธอ
แพรพรรณโกรธมากจนใช้ไม้เท้ากระแทกไปกับพื้น “ท่านนายพลณภัทร นี่คุณคิดว่าอัครโภคินจะให้คุณมารังแกได้ง่ายๆเหรอ ? เป็นหนี้ก็ต้องชดใช้ ชีวิตแลกด้วยชีวิต ！”
มีนาที่กำลังจะเอ่ยปากพูด ก็ถูกณภัทรดึงร่างไปไว้ด้านหลัง นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง มุมปากเขายกหยัก มีเสน่ห์ที่เย้ายวน คำพูดที่พูดออกมามีไอสังหารแผ่กระจาย “เธอเป็นผู้หญิงของผม ต้องการชีวิตของเธอ อย่างน้อยก็ต้องถามความเห็นผมก่อน”
พยาบาลที่อยู่ในที่เกิดเหตุหัวใจต่างพากันเต้นโครมคราม อดไม่ได้ที่อยากจะกรีดร้องออกมา ท่านนายพลณภัทรผู้ปกป้องภรรยาอย่างสุดชีวิตช่างเท่ระเบิดเลย
แพรพรรณพูดข่มขู่ว่า“ได้ยินมาว่าช่วงนี้ภายในกองทัพจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ท่านนายพลณภัทรไม่คิดจะใช้โอกาสนี้รับผลประโยชน์มาสักหน่อยเหรอ ? หากคุณต้องการ อัครโภคินของเราก็พร้อมจะอยู่ข้างเดียวกับคุณ”
อย่างแรกเลยคือปล่อยตัวมีนา
ณภัทรจะไม่รู้ความหมายของแพรพรรณได้ยังไง เขายกยิ้มแล้วพูดว่า“คุณแพรพรรณ อายุมากแล้วก็ควรที่จะอยู่บ้านปลูกต้นไม้หรือเล่นกับแมวที่บ้าน อย่าอยู่ข้างนอกวิ่งเต้นไปมาเหมือนตัวตลกเลย ประเทศซีดานนั้นเปลี่ยนไปนานแล้ว อัครโภคินไม่เหมือนในสมัยอดีตอีกแล้ว ”
แพรพรรณโกรธจนแทบจะกระอักเลือด ยังดีที่ได้การันต์ประคองอยู่ เขาพูดปลอบเสียงเบา “แม่ครับ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะมามีเรื่องกับเขา ใจเย็นๆอย่าวู่วามครับ”
ป้าบ！เธอยกมือขึ้นแล้วตบไปที่หน้าของเขา ตะโกนก่นด่าออกมาว่า “ไอคนไม่เอาไหน เมียตัวเองถูกคนอื่นรังแกขนาดนี้ ยังเป็นเต่าหดหัวอยู่ได้ ！”
การันต์ยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก เขาเป็นคนที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างเข้มงวดจากครอบครัว และการเข้มงวดของแม่แบบนี้ เขาก็จึงไม่มีทางเลือก
แพรพรรณจ้องเขม็งไปที่มีนา“ มีนา ปรกติฉันก็ดีกับเธอไม่น้อย ทำไมเธอต้องทำให้อัครโภคินของเราสูญสิ้นทายาทด้วย ? ”
มีนาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เธอจำไม่ได้จริงๆว่าหญิงชราคนนี้เคยทำดีอะไรกับเธอตอนไหน ทุกครั้งที่การันต์พาเธอไปที่บ้านอัครโภคิน หญิงชราคนนี้ก็มักจะทำตัวเย่อหยิ่งกับเธออยู่ตลอด และมักชอบใช้หลักคุณธรรมสารพัดกับเธอเหมือนเมื่อก่อนไม่เปลี่ยน
เธอสบตากับเขาอย่างไม่เกรงกลัว“คุณแพรพรรณ ที่ควรพูดหนูก็พูดไปชัดเจนหมดแล้ว หากคุณอยากรู้ความจริงของเรื่องนี้ ก็น่าจะไปลองถามลูกสะใภ้คนดีของคุณดู”
เห็นมีนางพยาบาลประคองตัวเขมิกาเดินมาอย่างช้าๆ เธอก้มหน้าลงแล้วพูดเสียงเบา“ คุณแม่ ทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิดค่ะ เป็นหนูเองที่ไม่ระวังจนล้มลงไปที่พื้น ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่มีนาค่ะ ”
เพื่อจะเก็บความลับเรื่องที่ท้อง เธอจำต้องกัดฟันพูดแล้วกลืนทุกอย่างลงคอ
ความอวดดีของแพรพรรณเมื่อครู่ก็มลายหายไป ทุกอย่างก่อตัวเป็นความโกรธ คำพูดนี้ของเขมิกาทำให้เธอเหมือนเป็นตัวตลก
เธอหยิบไม้เท้าขึ้นมาแล้วฟาดลงไปบนร่างของเขมิกา ตีไปก็ก่นด่าไป “พวกไร้ประโยชน์ แค่เด็กคนเดียวก็ยังดูแลรักษาเอาไว้ไม่ได้ แล้วเธอจะยังทำอะไรได้อีก ？”
ร่างกายท่อนบนของเขมิกาปวดแสบปวดร้อน ท่อนล่างมีน้ำอุ่นๆไหลออกมา เลือดสีแดงสดไหลลงตรงหว่างขา เธอล้มลงไปที่พื้นอันเย็นเฉียบอย่างอ่อนแรง
แพรพรรณราวกับยังระบายอารมณ์ออกมาได้ไม่หมด ยังเดินไปหาแล้วเตะเธออย่างแรงอีกทีหนึ่ง จากนั้นก็หันหลังแล้วดึงลากตัวการันต์เดินออกไป“แกก็ห้ามอยู่ดูนังแพศยานี้ด้วย ！”
การันต์หยุดเดิน “แม่ครับ เธอเป็นภรรยาของผม เป็นลูกสะใภ้ของอัครโภคิน หน้าตาตรงนี้เราก็ยังต้องรักษาเอาไว้นะครับ ”
ประโยคนี้เขมิกาได้ยินก่อนจะสลบไป ที่เขาไม่เดินออกไป ก็เพื่อต้องการรักษาหน้าของอัครโภคิน มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลยสักนิด
แพรพรรณโกรธจนตบหน้าเขาไปอีกที อยากจะเดินออกไป แต่ก็ถูกคนของณภัทรขวางเอาไว้
“ท่านนายพลณภัทร นี่คุณจะทำอะไร ？”
ณภัทรหัวเราะเยาะออกมา“ใส่ร้ายผู้หญิงของผมแล้วจะเดินจากไปอย่างนี้เหรอ เห็นผมเป็นพวกถือศีลกินเจรึไง ？”
“แล้วคุณต้องการอะไร？”
ดวงตาของณภัทรเย็นเยือก “คุกเข่าขอโทษ จนผู้หญิงของผมจะพอใจ คุณถึงจะไปได้”
แพรพรรณโกรธจนตัวสั่น เธออายุจนป่านนี้ไม่เคยต้องเจอกับความอัปยศอดสูเท่านี้มาก่อน
“ณภัทร อย่าให้มันมากเกินไปนัก ！”
ณภัทรจ้องมองเธออย่างเย็นชา เขาจำได้ดีเมื่อหลายปีก่อน แม่ของเขามักจะพาเขาไปขอความช่วยเหลือจากผู้หญิงคนนี้ แต่ผู้หญิงคนนี้กลับส่งยิ้มให้แล้วจูงสุนัขตัวหนึ่งมา ยิ้มแย้มแล้วให้พวกเขาคุกเข่าคำนับให้กับสุนัข แม่ที่อ่อนแอของเขาคำนับให้จนหัวถลอกปอกเปิกไปหมดก็ยังไม่เจอแม้แต่หน้าของคนรัก และก็ไม่ได้เงินที่จะไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขา แต่ที่ได้กลับเป็นเพียงอาหารสุนัขชามหนึ่งเท่านั้น
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เขาก็กำมือแน่นจนเกิดเสียงดัง ในตอนนี้เองก็มีมือที่อบอุ่นคู่หนึ่งกุมมาที่มือของเขาเอาไว้ ทำให้ความโกรธที่มีของเขามลายหายไป เขากุมมือเธอแน่นอย่างไม่รู้ตัว แล้วเฝ้าอดทนรอ
