แพรพรรณโกรธจนตัวสั่น เธอจ้องเขม็งไปที่ณภัทร รู้เพียงว่าดวงตาของเขามันช่างคุ้นเคยนัก ทันใดนั้นก็ตื่นตกใจ ผู้หญิงอ่อนแอคนนั้นจะเลี้ยงลูกให้องอาจขนาดนี้ได้ยังไง ? ยิ่งไปกว่านั้นเด็กคนนั้นก็ได้เสียชีวิตจากการทะเลาะวิวาทเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนแล้ว ศพของเขาเธอยังเห็นกับตามาแล้วเลย
“นี่……คุณเป็นใครกันแน่？”
ณภัทรยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์“นี่คุณแพรพรรณเลอะเลือนไปแล้วเหรอครับ ? ผมเป็นผู้ชายของมีนา และเป็นคนที่สามารถชี้ขาดชะตาชีวิตของอัครโภคินได้ทุกเมื่อ ”
เขาหันไปมองที่การันต์ น้ำเสียงเรียบนิ่ง“ ได้ยินมาว่าอัครโภคินได้แหกกฎคำสั่งสอนของบรรพบุรุษ ไม่สนใจโลกของการเมืองหันมายึดอาชีพค้าขายแล้ว ？”
การันต์สีหน้าตึงเครียด แพรพรรณเองก็ถึงกับเกือบจะล้มลงไปกับพื้น อัครโภคินทำอาชีพค้าขายจริง หากเรื่องนี้ถูกแพร่กระจายในแวดวงการเมือง อาชีพทางการเมืองของลูกหลานอัครโภคินก็คงจบเห่
ณภัทรเป็นใคร หากเขาป่าวประกาศเรื่องนี้ออกไป ไม่นานเรื่องนี้ก็จะแพร่สะพัดไปทั่วประเทศซีดาน ถึงตอนนั้นอัครโภคินต้องจบเห่แน่ สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องปิดปากเขา เพื่อรักษาอัครโภคินเอาไว้
แพรพรรณเข่าอ่อน กำลังจะคุกเข่าลง แต่ถูกการันต์ห้ามเอาไว้
“เขมิกาเป็นภรรยาของผม ความผิดของเธอคนเป็นสามีอย่างผมก็ต้องรับผิดเอง ”
เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะคุกเข่าลง มือของมีนาก็หดเกร็งขึ้นมาเล็กน้อย เขาเป็นคนที่เย่อหยิ่งขนาดนั้น และเป็นคนที่เคยให้ความอบอุ่นและมีพระคุณกับเธอ หากเขาต้องคุกเข่าลง เธอก็คงจะทนดูมันไม่ได้
“ณภัทร ช่างมันเถอะนะคะ ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไร”
ตรงกันข้ามคนที่ได้รับบาดเจ็บก็นอนอยู่บนเตียงคนป่วย
ดวงตาของณภัทรราวกับมีน้ำแข็งเกาะกุมอยู่ “ผู้ช่วยธนา พาตัวคุณผู้หญิงกลับไป ”
เธอรู้ว่าเขาโกรธ แต่เธอเองก็รู้ด้วยว่า ยิ่งเขาโกรธมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งไปยั่วโมโหเขาไม่ได้ จึงทำได้เพียงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินลงไปยังชั้นล่างกับผู้ช่วยธนาอย่างเชื่อฟัง
ปัง！ณภัทรกำมือแน่นแล้วชกเข้าไปที่ใบหน้าของการันต์อย่างแรง
“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเห็นแก่เธอและปล่อยนายไป！”
การันต์หอบหายใจแล้วพิงไปที่กำแพง“ณภัทร ผมหวังว่าคุณจะจริงใจกับเธอ ไม่ใช่เพราะบุญคุณความแค้นของเราแล้วผลักเธอลงไปในวังน้ำวน เธอเป็นผู้หญิงที่ดี”
ณภัทรคว้าไปที่คอเสื้อของเขา ยิ้มเยาะแล้วพูดว่า“เรื่องนี้นายไม่ต้องมาเป็นห่วง ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว ”
“เป็นแบบนั้นก็ดี เพราะไม่อย่างนั้นผมจะทำทุกอย่างเพื่อแย่งตัวเธอกลับคืนมา”
ปัง！เขากระแทกร่างนั้นอัดเข้าไปกับกำแพงอย่างแรง ร่างกายมีไอสังหารรุนแรง
“แย่งเหรอ？นายมีสิทธิ์อะไร ?ไอการันต์ตอนนี้ที่นายมีก็แค่สถานะคุณชายของอัครโภคิน นอกจากสิ่งนี้แล้ว นายเอาอะไรมาสู้กับฉัน！”
“นายเกลียดอัครโภคินจนเข้ากระดูกขนาดนี้เลยเหรอ ? อย่าลืมว่านายเองก็เป็น……”
“ไสหัวไป！นี่เป็นความอัปยศเดียวในชีวิตของนายณภัทรคนนี้！สักวันหนึ่งฉันจะสาวความสกปรกของอัครโภคินออกมา ทำให้ตระกูลเก่าแก่อายุกว่าร้อยปีนี้หายสาบสูญไปจากประเทศซีดาน！”
ทันใดนั้นเขาก็ปล่อยตัวของการันต์ หันหลังแล้วเดินจากไป แต่คำพูดของเขาก็เหมือนกับเป็นคำสาปที่ยังดังกึกก้องว่ายวนอยู่ในใจของการันต์ไม่จางหาย
ณภัทรกลับมาเพื่อแก้แค้น เขาจะเป็นเหมือนปีศาจ ที่กัดกินทุกคนในอัครโภคินให้ชุ่มไปด้วยเลือด
ในตอนนี้มีนากับผู้ช่วยธนาก็นั่งรออยู่ในรถแล้ว
ผู้ช่วยธนาพูดเกลี้ยกล่อม “คุณผู้หญิง นิสัยของท่านนายพลอาจจะแข็งกระด้างไปบ้าง แต่ท่านก็รักคุณผู้หญิงมาก”
มีนาเป็นคนฉลาด เธอจะมองความผิดปรกตินี้ไม่ออกได้ยังไง คนแบบณภัทรเก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึกตัวเองเก่ง แต่ทุกครั้งที่เจอคนของอัครโภคิน เขาก็มักจะอารมณ์ฉุนเฉียว อดไม่ได้ที่อยากจะดึงฉีกทึ้งร่างของพวกเขาออกเป็นชิ้นๆ ความโกรธเกลียดนี้หลอกใครไม่ได้เลยจริงๆ
“เมื่อก่อนเขากับอัครโภคินเคยมีบุญคุณความแค้นต่อกันเหรอ ？”
ผู้ช่วยธนาไม่ได้ปฏิเสธ แค่ยกยิ้มแล้วพูดว่า “เลขาธิการยศพลกับท่านนายพลต่างก็เป็นคนสนิทของประธานาธิบดี แค่ความเห็นทางการเมืองไม่ค่อยลงรอยกัน ก็จึงขัดแย้งไปบ้างเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ครับ”
ดูๆแล้วเขาคงไม่คิดที่จะพูดความจริงกับเธอ งั้นเธอก็จะเปลี่ยนคำถาม
“แล้วทำไมเขาถึงไม่ชอบกินปลาแซลมอนล่ะ?”
ผู้ช่วยธนาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็จึงถอนหายใจแล้วตอบว่า“เมื่อก่อนท่านนายพลก็เคยชอบกินปลาแซลมอนมาก ทุกครั้งในวันเกิด แม่ของท่านก็จะทำปลาแซลมอนคลุกข้าวให้กิน คงเพราะด้วยความเป็นเด็ก คิดว่าสิ่งที่ตัวเองชอบแม่ก็คงจะชอบด้วย ดังนั้นในวันเกิดของท่าน ท่านก็ทำปลาแซลมอนคลุกข้าวให้แม่ด้วย ใครจะไปคิด……ในคืนนั้นแม่ของท่านก็เสียชีวิตเพราะพิษอาหาร และเพราะความไม่ตั้งใจนี้เพื่อนบ้านต่างก็กล่าวโทษท่าน ตอนนั้นท่านอายุแค่แปดขวบเท่านั้น ”
หัวใจของมีนาราวกับถูกตรึงไว้ด้วยลวดหนาม รัดมันไว้อย่างแน่นหนา เด็กอายุแปดขวบต้องมาสูญเสียแม่ และสิ่งที่ฆ่าแม่ของตัวเองก็คือปลาแซลมอนคลุกข้าวฝีมือตัวเอง นี่มันเป็นเรื่องที่โหดร้ายมาก เธอราวกับมองเห็นความกลัวและความสิ้นหวังของณภัทรในตอนนั้น มิน่านิสัยของเขาถึงได้เย็นชา เพราะเขาต้องเจอความโหดร้ายที่คนทั่วไปไม่เคยเจอนี่เอง
ทันทีที่ณภัทรขึ้นมาบนรถ มีนาก็กอดเขาแน่น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเป็นฝ่ายกอดเขาก่อน ร่างของเขาแข็งค้างไปเล็กน้อย แต่ปากกลับพูดหยอกว่า “นี่เป็นฝ่ายกอดผมก่อนเลยเหรอ ? ไม่สู้คืนนี้คอยปรนนิบัติผมจะดีกว่า”
เธอไม่ได้สวนกลับเขาเหมือนทุกครั้ง แต่กลับกอดเขาแน่น“ณภัทร ดูเหมือนฉันจะเริ่มชอบคุณเข้าแล้ว ”
เขาขมวดคิ้วอย่างหล่อ“แค่เริ่มชอบเองเหรอ？คุณรู้เอาไว้เลยนะว่าผู้ชายคนนี้เพียงเพราะจะเอาคืนให้คุณถึงกับต้องเบี้ยวนัดประธานาธิบดีเชียวนะ”
“คุณอย่าโลภมาก ค่อยๆเก็บเล็กผสมน้อย สะสมไปเรื่อยๆ ไม่แน่อาจมีสักวันที่ฉันจะรักคุณมากจนถอนตัวไม่ขึ้น ไม่แน่ถึงตอนนั้น คุณก็คงจะรังเกียจฉันไปแล้ว”
เขายิ้มแล้วบีบไปที่คางเล็กๆของเธอ “แล้วถ้าหากผมรังเกียจคุณแล้วจะทำยังไง ”
“ฉันไม่ใช่หมากฝรั่งสักหน่อย ก็ย่อมต้องแยกทางกัน แล้วจากลากันด้วยดีนะสิ”
จู่ๆเขาก็กำมือแน่น แล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ คุณก็ลองดู ใครที่ไหนมันกล้ามาแตะต้องคุณ ผมจะสับมันเป็นชิ้นๆแล้วโยนให้สุนัขกิน จากนั้นก็มาจัดการกับคุณบนเตียงให้คุณไม่ต้องเห็นเดือนเห็นตะวัน ดูสิว่าคุณจะไปมีความสุขกับใครที่ไหนได้อีก”
มีนากระแอมไอออกมา ท่านนายพลณภัทรที่เอาแต่ใจก็ช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย คนที่พูดเล่นขึ้นมาก่อนเป็นตัวเขา ตอนนี้ก็กลับมาโมโหใส่ นี่มันห้ามคนอื่นพูดแต่ตัวเองพูดได้คนเดียวเท่านั้นหรือไงกัน
ทันใดนั้นณภัทรก็จับเธอกดลงไปที่เบาะรถ แล้วจูบเธออย่างดูดดื่ม ทั้งรุนแรงและเอาแต่ใจ จูบเธอจนร่างกายเธออ่อนแรงและหายใจหอบ
ในตอนที่เธอเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้วนั้น จู่ๆเขาก็ปล่อยเธอ แล้วจ้องไปที่ดวงตาของเธอ“พูด ว่าชีวิตนี้ของคุณจะมีผมเพียงคนเดียวเท่านั้น ！”
เธอไม่พูด เขาก็จะจูบเธอ จูบจนกว่าเธอจะร้องขอความเมตตา
“ฉันพูดแล้ว……พูดแล้ว ชีวิตนี้ของฉันจะมีคุณเพียงคนเดียว”
เมื่อพอใจแล้วเขาก็ดึงตัวเธอเขามาในอ้อมแขนของเขา
ตอนนี้เธอมั่นใจได้แล้วว่า ณภัทรเป็นโรคจิตขี้หวาดระแวงมาก ถ้าไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการก็จะไม่ยอมหยุด แต่จนตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจ ว่าทำไมณภัทรถึงได้ระแวงเธออย่างนี้ หรืออะไรในตัวของเธอทำให้เขาหลงใหลได้ขนาดนี้
หน้าตา? รูปร่าง? ฐานะทางครอบครัว? สิ่งเหล่านี้ ณภัทรไม่เคยสนใจเลยสักนิด สถานะอย่างเขา บวกกับหน้าตาที่มีนี้ แค่กระดิกนิ้วก็มีผู้หญิงสวยๆจำนวนมากวิ่งเข้าหาแล้ว
“ณภัทร คุณชอบอะไรในตัวฉันเหรอ？”
เขาก้มหน้าลงแล้วกวาดตามองเธอ ยิ้มอย่างมีเลศนัย “สามอย่างนี้ผมชอบมาก ”
