เวลาพูดแล้วไม่มีลูกเล่นดูเหมือนจะไม่ใช่นิสัยของณภัทร เธอไม่ถามมันแล้วก็ได้ เธอเชื่อว่าเวลาจะให้คำตอบกับเธอเอง
“ทำไมเวลามีเรื่องอะไรถึงไม่คิดที่จะบอกผม？”
“เหอะๆ……ฉันกับเขมิกาทะเลาะกันมานานหลายปีแล้ว หากเรื่องแค่นี้จัดการเองไม่ได้ ที่เธอเรียกฉันว่าพี่ก็เสียเปล่านะสิ？”
ต่อให้ณภัทรจะไม่ปรากฏตัว เธอก็สามารถจัดการทุกอย่างได้ เธอเป็นคนที่ไม่ชอบสร้างปัญหาให้ใคร
“แต่คุณเป็นผู้หญิงของผม ผมไม่ยอมให้คุณต้องถูกใครรังแกเป็นแน่ และคนที่จะรักแกคุณได้ก็มีผมเพียงคนเดียวเท่านั้น！”
ในใจของมีนารู้สึกอบอุ่น แม้ว่าเขาจะค่อนข้างเอาแต่ใจไปสักหน่อย แต่บางครั้งก็ทำตัวได้น่ารักมาก
“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป คุณไม่ต้องไปทำงานที่โรงพยาบาลแล้ว เป็นหมอประจำตัวของผมคนเดียวก็พอ ”
มีนาแย้งกลับทันที“ไม่ได้นะ ฉันจะเป็นไม้เลื้อยที่เอาแต่เกาะผู้ชายไม่ได้”
สิ่งที่เธอจะทำคือเป็นต้นไม้ใหญ่ที่ยืนเคียงข้างกับเขา และเผชิญลมฝนไปด้วยกัน
เมื่อเห็นใบหน้าอันดื้อรั้นที่น่ารักของเธอ เขาก็ต้องโอนอ่อน แล้วกดโทรไปที่โรงพยาบาลทันที“คุณสุพรรษา ผมรับข้อเสนอของคุณ แต่คุณต้องช่วยผมกำจัดเนื้อร้ายด้วย”
“คุณโทรหาภรรยาของหมอทัพทองเหรอ？”
ณภัทยกยิ้ม“ เธอเป็นคนมาขอร้องผม”
มีนาก็เพิ่งจะเข้าใจ มิน่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลทำไมถึงรู้ถึงหูของณภัทรได้เร็วอย่างนี้ ที่แท้ก็เป็นฝีมือของภรรยาหมอทัพทองนี่เอง
วันถัดไป มีนามาถึงที่โรงพยาบาลก็ได้รับแจ้งว่าได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการแผนกทรวงอก และคนที่แจ้งเรื่องนี้กับเธอก็คือภรรยาของหมอทัพทอง หมอทัพทองที่เป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาล
“คุณเป็นหมอแผนกทรวงอกที่ผ่านการผ่าตัดมามากที่สุด และประสบความสำเร็จมากที่สุด รับตำแหน่งนี้ไปก็ถือว่าสมควร”
มีนายกยิ้มจางๆ ไม่คิดว่าตำแหน่งที่เธอเฝ้าพยายามมานานหลายปี ในที่สุดก็ได้มันมา เธอรู้ดีอยู่แก่ใจ เหตุผลหลักก็คงเป็นเพราะตัวณภัทรเองด้วย
มีนาจับมือกับเธอในทันที
คุณสุพรรษายิ้มและพูดว่า“คุณวางใจได้ ฉันได้ไล่คนที่ใส่ร้ายคุณอย่างญาดาไปอยู่แผนกทำความสะอาดแล้ว คนอย่างเขาน่าจะเหมาะกับการล้างห้องน้ำมากกว่า ”
มีนารู้ว่าคุณสุพรรษากับหมอทัพทองนั้นดูภายนอกแล้วเหมือนจะรักกันดีแต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ เธอจัดการกับญาดาแบบนี้ ดูแล้วทางฝั่งของหมอทัพทองก็น่าจะไม่ต่างกันเท่าไร อันที่จริงแล้วเธอก็นับถือความชาญฉลาดของคุณสุพรรษาเช่นกัน รู้จังหวะประเมินสถานการณ์ได้ และยังสามารถเลือกเวลาที่เหมาะสมจัดการกับคู่ต่อสู้ด้วย
เธออดไม่ได้ที่โอดครวญ อย่ามีเรื่องกับผู้หญิงเป็นอันขาด โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่ฉลาด เพราะพวกเขาจะกัดคุณจนถลอกปอกเปิกไปทั้งตัว และจนกว่าจะตายแล้วถึงจะหยุด
ทันทีที่เธอเดินออกมาจากห้องทำงานก็ได้ยินนางพยาบาลสองคนในแผนกสูตินรีเวชกระซิบกระซากกัน
“ผู้หญิงคนนั้นช่างน่าสงสารจัง เพิ่งจะทำแท้งไป คนที่บ้านสามีไม่เพียงไม่มีใครมาเยี่ยมเธอ แต่กลับโทรศัพท์มาต่อว่าด่าทอเธอจนเละเป็นโจ๊กอยู่ทั้งวัน ”
“ฮ่าฮ่า เห็นหรือยัง ? เป็นสะใภ้คนรวยก็ใช่ว่าจะเป็นกันได้ง่ายๆ ในเมื่อเลือกที่จะก้าวเข้าประตูนั้นแล้วก็ต้องยอมรับผลกรรมทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นให้ได้”
มีนารู้ว่าคนที่พวกเขากำลังพูดถึงอยู่คือเขมิกา แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจแทนน้องคนนี้ ทุกอย่างเธอเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง
ในตอนที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปในห้องผ่าตัดแขนของเธอก็ถูกใครบางคนคว้าเอาไว้ เธอหันกลับไปมองก็เห็นใบหน้าที่ประจบสอพลอของไกรเลิศ
“มีนา พรุ่งนี้เขมิกาก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว มากินข้าวด้วยกันที่บ้านสักมื้อนะ แล้วอย่าลืมพาท่านนายพลณภัทรมาด้วยละ”
มีนาแสยะยิ้ม “ดูท่าจุดประสงค์หลักของพ่อน่าจะเป็นตัวณภัทรนะคะ แต่ต้องขอโทษด้วย หนูไม่อยากที่เป็นสะพานให้พ่อปืนป่ายไปหาเขา”
เขาออกแรงที่กำแขนในมือให้แน่นขึ้น แต่ใบหน้าก็ยังยิ้มแย้ม “ทิวาคิดถึงลูกนะ หรือลูกไม่อยากเจอน้องเหรอ ？”
มีนาค่อยๆกำมือแน่น เขากำลังเอาทิวามาขู่เธอเหรอ
ไกรเลิศยังคงส่งยิ้มมาให้“มีนา นิสัยของแกพ่อรู้ดี แกไม่อยากให้ณภัทรรู้ถึงการมีอยู่ของทิวา ไม่งั้นวันแรกที่แกกลับมาก็คงจะมารับตัวทิวาไปแล้ว หรือไม่ใช่ ？”
ที่เมืองรามมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าพรหมพิริยะยังมีคุณหนูสามที่ชื่อทิวาอยู่ และยังเป็นคนสติไม่สมประกอบด้วย แต่เด็กคนนี้กลับเป็นจุดอ่อนของมีนา ในตอนที่เธอยังไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของณภัทร และยังไม่รู้จุดประสงค์ของณภัทร เธอไม่มีทางให้เขารู้ถึงการมีอยู่ของทิวาแน่ เธอไม่อยากจะต้องจมอยู่ในวังน้ำวน แล้วลากทิวาลงไปด้วย
เธอค่อยๆคลายมือออก แล้วยกมือขึ้นจัดหูกระต่ายให้เขา “คุณพ่อ หนูจะพาเขาไป และหนูก็ขอให้พ่อสมหวังในทุกอย่าง”
น้ำเสียงของเธอนุ่มนวล แม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยังทำให้ตราตรึงใจได้ แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกร้อนๆหนาวๆ สักพักกว่าที่เขาจะตอบกลับมา “แกหน้าตาเหมือนแม่แกมาก ”
“เงียบ！พ่อไม่คู่ควรที่จะเอ่ยพูดถึงแม่！”
ใบหน้าของไกรเลิศมีร่องรอยของความเจ็บปวดผาดผ่าน จากนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นใบหน้าที่ประจบสอพลอเหมือนเดิม“ได้ ถึงตอนนั้นพ่อกับน้าแกจะลงมือเข้าครัวทำอาหารให้เอง อย่าลืมให้ท่านนายพลณภัทรรับคำเชิญนี้ด้วยละ”
มองดูร่างของเขาที่กำลังจากไป มีนาก็กัดฟันแน่น เธอมีพ่อแบบไกรเลิศได้ยังไง ?
แม่ของเธอเพิ่งเสียไปได้ไม่นาน เขาก็พาปรางทองแม่ลูกเข้ามาที่พรหมพิริยะ และดูแลเอาใจใส่สองแม่ลูกคู่นั้นอย่างดี แต่กลับไม่เคยสนใจเธอกับทิวาเลย ราวกับพวกเธอเป็นบุคคลที่ถูกลืมในพรหมพิริยะ ต้องช่วยตัวเองทุกอย่าง บางครั้งเธอก็อดคิดไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะเธอกับการันต์มีการหมั้นหมายเอาไว้ตั้งแต่เด็ก เธอก็คงจะตายไปแล้วไม่รู้กี่ร้อยรอบ นี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เธอรู้สึกขอบคุณการันต์มาโดยตลอด
พอใกล้จะเลิกงานเธอก็โทรไปหาณภัทร ไม่นานปลายสายก็มีเสียงกวนๆของณภัทรดังขึ้น“คิดถึงผมเหรอ ？”
เสียงของเขาเซ็กซี่และมีเสน่ห์มาก เธอราวกับเห็นภาพของเขาที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่ แล้วหยักคิ้วหลิ่วตาให้ด้วยความหล่อเหลา นี่เธอหลงเสน่ห์เขาเข้าแล้วจริงๆงั้นเหรอ ? เธอรีบส่ายหัวเพื่อเรียกสติ บังคับเสียงตัวเองให้ดูเรียบนิ่งที่สุด“คืนนี้ไปบ้านพรหมพิริยะเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม ？”
เขาพูดติดตลกกลับว่า“ พูดมา คราวนี้คุณขายผมไปเท่าไร ？”
เขารู้ว่ามีนาเข้ากันไม่ได้กับคนที่บ้านของพรหมพิริยะ แต่ครั้งนี้เป็นคนพูดขึ้นมาเองว่าจะกลับบ้าน ย่อมต้องไปทำข้อตกลงอะไรกับไกรเลิศไว้อีกแน่ๆ
“ณภัทร บางครั้งการที่เราฉลาดเกินไปมันก็ไม่ใช่เรื่องดีหรอกนะ”
“แล้วผู้ชายโง่ๆจะกุมหัวใจของคุณหนูใหญ่อย่างคุณมีนาได้ยังไงล่ะครับ ? ”
“แล้วตกลงจะไปไหม ？”
“คำสั่งของคุณภรรยาจะไม่ทำตามได้ยังไงละครับ แต่อย่าลืมกลับมาแล้วต้องตอบแทนผมด้วยนะ ในเมื่อคิดจะขายผมแล้ว ก็ต้องตกรางวัลให้ผมด้วย ”
เขาเริ่มที่จะกวนประสาทอีกแล้ว เธอกดวางสาย มุมปากยกยิ้มขึ้น
ในตอนนี้เองณภัทรได้สั่งการกับผู้ช่วยธนา“ ยกเลิกงานเลี้ยงทุกอย่างของคืนนี้ แล้วให้ใบบัวไปที่ร้านเอาเสื้อผ้ามาด้วยชุดหนึ่ง”
สีหน้าของผู้ช่วยธนาลำบากใจ“แต่งานเลี้ยงคืนนี้ประธานาธิบดีจัดขึ้นมาเพื่อท่านโดยเฉพาะนะครับ และคนในงานก็ล้วนเป็นมันสมองของกองทัพทั้งนั้น”
ณภัทรจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา เขาก็ปิดปากเงียบลงทันที เขาเข้าใจแล้ว ขอแค่คำสั่งเดียวของคุณผู้หญิง ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ ท่านนายพลก็จะไม่ลังเล ชาติที่แล้วคุณผู้หญิงคงไปกู้ชาติมาแน่ๆชาตินี้ท่านนายพลถึงได้หลงหัวปักหัวปำขนาดนี้
ในห้องทำงานของณภัทรมีห้องนอนลับอยู่ในนั้นด้วย เขามองดูเวลา แล้วก็กดเปิดสวิตช์ เดินเข้าไปในห้องนอนเลือกเสื้อเชิ้ตสีขาวมาตัวหนึ่ง กับกางเกงขายาวที่ตัดเย็บอย่างพอดีตัว
เขาถอดเครื่องแบบทหารออก ไหล่อันกว้างใหญ่สวมใส่เสื้อเชิ้ต จากนั้นก็ใส่กางเกง และเข็มขัด มีเพียงกระดุมเสื้อที่ยังไม่ได้ติด เผยให้เห็นหน้าอกผิวสีแทน และกล้ามเนื้อหน้าท้องแน่นๆ
เสียงฝีเท้าเบาๆดังเข้ามาใกล้ เขานึกว่าเป็นผู้ช่วยธนาที่เข้ามารายงานเรื่องที่สั่งให้ไปทำจึงถามไปว่า“ ท่านประธานาธิบดีว่าอะไรไหม ？”
สิ่งที่ตอบกลับมาเป็นร่างกายที่อ่อนนุ่ม และมือเล็กๆที่โอบเข้ามาที่เอวของเขา
