เห็นเพียงเขมิกาที่อยู่ในคลิปกำลังจับของดำๆยัดเข้าปาก อีกทั้งยังกินอย่างสบายใจอีกด้วย ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มแห่งความสำเร็จและยังดูมีความสุขในการแก้แค้นอีกด้วย
พยาบาลห้ามเธอไปพลางตะโกนร้องเสียงดัง : “คุณเขมิกา นั่นมันอุจจาระ กินไม่ได้ค่ะ! บ้าไปแล้วจริงๆ!”
หึ! การแสดงของเธอนี่ช่างทุ่มเทอย่างสุดความสามารถดีจริงๆ มีนากระตุกยิ้มขึ้น น้องสาวของเธอคนนี้ไม่เพียงแค่โง่เท่านั้น ยังลงมือกับตัวเองอย่างโหดร้ายอีกด้วย แต่น่าเสียดายที่วิธีโหดๆนี้ใช้ผิดที่ ที่เธอขยะแขยงนั้นมีเพียงตัวเองเท่านั้น
ตอนที่เธอกลับมายังคฤหาสน์ เห็นว่าในห้องนั้นมีเสื้อเชิ้ตสีขาวของณภัทรวางเอาไว้ ก็คิดว่าเขากลับมาแล้ว หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
เพียงแต่ตอนที่เธอเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปนั้น ด้านในกลับไม่มีคนอยู่ เธอเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นมา ได้กลิ่นหอมของผู้หญิงจางๆ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่กลิ่นของเธอ เขามีผู้หญิงอื่นอยู่ข้างนอกอย่างนั้นหรือ และชุดนี้ก็เป็นหลักฐานที่ปรากฏขึ้นมาในห้องนอนของพวกเขาอีกด้วย
ตอนที่ทานมื้อค่ำ โต๊ะอาหารที่ใหญ่โตนั้นมีเพียงแค่เธอคนเดียวเท่านั้น ความรู้สึกที่ว่างเปล่า จู่ๆเธอก็นึกถึงประโยคหนึ่งขึ้นมา แต่งงานกับทหารก็เท่ากับแต่งงานกับความเหงา เนื่องจากเวลาส่วนใหญ่ของพวกเขานั้นหากไม่ได้อยู่ในค่ายทหาร ก็อยู่ระหว่างทางที่จะต้องรีบไปยังค่ายทหาร
ตอนที่กอหญ้ากำลังเก็บอุปกรณ์อยู่นั้น เธออดที่จะเอ่ยถามออกมาไม่ได้ : “พลเอกกลับมาหรือเปล่า? ฉันเห็นเขาเอาเสื้อเชิ้ตที่ทหารใช้วางเอาไว้บนเตียง”
“อันนั้นคุณยิหวาส่งมาให้ค่ะ”
“คุณยิหวา?”
“เป็นลูกสาวของอาจารย์ของท่านพลเอก ทั้งสองคนโตมาด้วยกันค่ะ”
เธอกลัวว่ามีนาจะเข้าใจผิดจึงเอ่ยเสริมขึ้นมา : “พลเอกเห็นเธอเป็นน้องสาวเท่านั้นค่ะ”
หึ เขาไปมีน้องสาวที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เมื่อไหร่ อีกทั้งน้องสาวคนนี้ยังมีความใส่ใจเอาเสื้อเชิ้ตวางเอาไว้ให้บนเตียงอีก กลิ่นหอมบนเสื้อเชิ้ตนั้นก็ยังแรงอีกด้วย เป็นการบอกเธอได้อย่างชัดเจนว่า เสื้อเชิ้ตตัวนี้หล่อนเคยใส่มาก่อนแล้ว
กลับมายังห้องนอน มีนารู้สึกเพียงแค่ว่าเสื้อตัวนั้นแสลงตา จึงหยิบขึ้นมาแล้วทิ้งลงไปในถังขยะ เธอนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง สำหรับสถานการณ์ของเธอ ณภัทรรู้ทุกอย่างชัดเจน ส่วนสำหรับเขาล่ะ? ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมพูดถึงเลย ในเมื่อไม่สามารถปฏิบัติกันอย่างตรงไปตรงมาได้ แล้วจะพูดถึงความเชื่อใจได้อย่างไร?
เธอยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห และเวลานี้ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น เธอรีบหลับตาลงแกล้งทำเป็นหลับสนิทอยู่
และเป็นอย่างที่คิด ลมหายใจที่คุ้นเคยเข้ามาใกล้เธอ เป็นณภัทรอย่างไม่ต้องสงสัย
เขายกมือขึ้นมาตีลงที่บั้นท้ายของเธอ : “นอนแล้วหรือ?”
เมื่อนึกถึงเสื้อเชิ้ตที่ผู้หญิงคนนั้นเคยใส่แล้ว ก็รู้สึกโมโหขึ้นมา จึงหลับตาให้สนิทเสียเลย ไม่คิดที่จะสนใจเขา
เขาเห็นขนตาที่สั่นไหวของเธอ ดวงตาก็ปรากฏรอยยิ้มร้ายออกมา : “แบบนี้จะทำอะไรก็ยิ่งสบายเลย อยากจะทำนานเท่าไหร่ก็ได้ อยากจะทำยังไงก็ทำได้”
เดิมทีเธอนอนตะแคงอยู่แล้ว ชุดนอนไหมแท้เลื่อนลงมาตรงหัวไหล่ ปรากฏให้เห็นลำคอที่ขาวเนียน กระดูกไหปลาร้าที่เซ็กซี่ ยังมีช่องว่างตรงด้านหน้าอีก ทำให้เขาอดที่จะรู้สึกอดอยากปากแห้งไม่ได้ ต้องรู้ว่าเขาไม่ได้กินเนื้อมาตั้งหนึ่งสัปดาห์เชียวนะ
เขาเอามือวางไว้บนสองลูกนั้นของเธอด้วยความโลภ แล้วใช้ฝ่ามือใหญ่ใช้แรงบีบนวด ความรู้สึกชาแพร่กระจายเข้ามา เธอแกล้งต่อไปไม่ได้แล้ว แต่ในใจก็ยังโมโหอยู่ จึงยกเท้าขึ้นมาจะถีบเขาออกไป แต่กลับถูกเขาคว้าข้อเท้าเอาไว้ แล้วใช้แรงลากเธอมา
ชุดนอนลื่นลงมาอยู่ตรงข้อเท้า เผยให้เห็นขาขาวทั้งสองข้าง และเวลานี้ตรงส่วนหนึ่งของเขาก็กำลังดันอยู่ตรงช่วงหว่างขาของเธอ
“ที่รัก คุณอยากเสียจนแทบจะรอไม่ได้เลยหรือ?”
“อยากหัวคุณน่ะสิ! ออกไป!”
เขายิ้มพลางปลดเข็มขัดลง : “นี่ผมก็จะเอาให้คุณแล้วนี่ไง”
เขาพุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว เธอดิ้น : “ณภัทร อย่ามาโดนตัวฉัน!”
เดิมทีเขาก็แข็งอยู่แล้ว ตอนนี้ร่างหอมอ่อนๆนี้คอยเสียดสีไม่หยุด เป็นการจุดไฟในตัวเขาไปแล้ว เมื่อติดแล้วก็ไม่สามารถจัดการได้เลย
เขาดึงมือเธอยึดเอาไว้ตรงหัวเตียงอย่างทนไม่ไหว ฉีกชุดนอนของเธอขาดแล้วโยนทิ้งลงไปบนพื้น น้ำเสียงแหบพร่า : “อย่าดื้อนะครับ คุณเองก็ดูแลความรู้สึกผมหน่อยสิ ไม่มีอะไรจะกินมาทั้งอาทิตย์แล้ว”
เขาแทรกเข้าไป ปล่อยตัวไปด้วยความคึกคักและอารมณ์ความคิดถึงที่พลุ่งพล่าน
จู่ๆเธอก็หยุดดิ้น น้ำตาไหลลงมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ตอนที่ริมฝีปากของเขาสัมผัสโดนความชื้นตรงแก้มนั้น เขาก็อดที่จะหยุดการเคลื่อนไหวลงไม่ได้
“ทำไมครับ? คุณเจ็บหรือ?”
เขารู้สึกว่าตัวเองรีบร้อนไปบ้างจริงๆ ไม่ได้มีการเล่นหน้าเพื่อสร้างอารมณ์ก่อนก็ยัดเข้าไปอย่างรอไม่ได้แล้ว ดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่ตัวเองพบกับผู้หญิงคนนี้ เขาก็กลายเป็นคนที่ไม่รู้จักพอ หรือพูดไม่ดีก็คือ ทุกครั้งที่เห็นเธอมีบุคลิกที่หลากหลาย เวลาที่เขาค่อยๆเข้าไปใกล้เธอ ตรงนั้นก็จะเริ่มแข็งตัวขึ้นมา ราวกับว่าเธอเป็นเหมือนยากระตุ้นของเขา ทำให้เขาไม่สามารถรักษาหายได้เลย
แต่เมื่อเธอร้องไห้ ในใจของเขาแหลกสลาย เขายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธอ : “โอเคๆๆ ผมไม่ทำแล้ว”
เขาหักห้ามใจถอยออกมา หัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม รู้สึกไม่พอใจมากจริงๆ แต่เขาก็ยังคงทนปลอบเธอ : “คุณเป็นอะไรกันแน่?”
เขาปลดเข็มขัดที่มือเธอออก แต่กลับไม่คาดคิดว่าเธอจะชักเข็มขัดกลับมา
เขาไม่ได้หลบ เข็มขัดนั้นตีเข้าที่หน้าของเขา ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นเป็นรอยแดงของเข็มขัดอย่างเห็นได้ชัด
เขาโมโห แล้วแบบนี้จะให้เขาไปฝึกทหารใหม่ได้อย่างไร?
“มีนา คุณบ้าไปแล้ว!”
เขาง้างมือขึ้น แต่กลับทำไม่ได้ เพียงแค่มองจ้องเธอกลับไปเท่านั้น : “ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะผมคิดถึงคุณ ผมตีคุณตายไปนานแล้ว!”
ตั้งแต่ที่เขาเป็นราชาทหารของค่ายทหาร ก็ไม่มีใครกล้ารังแกเขาแบบนี้ และยิ่งไปกว่านั้นคือตอนนี้เขาเป็นถึงพลเอก เป็นหน้าเป็นตาให้กับประเทศชาติ แล้วพรุ่งนี้จะออกไปพบปะผู้คนได้อย่างไรกัน?
“คุณก็ตีฉันสิ ตีเลย!”
“หึ! คุณคิดว่าผมไม่กล้าแตะต้องคุณรึไง?”
เขาจับตัวเธอพลิกมา แล้วยกมือขึ้นมาตีที่ก้นขาวๆนุ่มๆของเธอสองสามที จุ๊ๆๆ…..เป็นสัมผัสที่ไม่เลวเลยจริงๆ มีความยืดหยุ่นดีมาก ใครจะรู้ว่ากำลังตีอยู่นั้นคนที่จะทนไม่ไหวต่อไปอีกนั้นจะกลายเป็นเขา ราวกับว่ามีไฟลุกลามไปทั่วทั้งร่างกาย
มีนารู้ดีว่าเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา เล่นลูกไม้หน้าด้านๆ เธอเล่นสู้เขาไม่ได้ มีเพียงแค่……
เธอกัดลิ้น แล้วร้องไห้ขึ้นมาอีก
เขาหยุดการเคลื่อนไหวที่มือลง รู้สึกสับสนจนทำอะไรไม่ถูกบ้างแล้ว น้ำเสียงแฝงความเย่อหยิ่ง น้อยใจ เป็นกังวล : “นี่ ผมเพิ่งจะกลับมาจากบ่อโคลน นี่เป็นการมาหาเรื่องคุณอย่างนั้นหรือ?”
แต่เธอกลับยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม เขารู้สึกว่าเธอพาลหาเรื่อง ทั้งรู้สึกเกลียด แล้วก็รู้สึกสงสารอีกด้วย เขายื่นเอาเข็มขัดส่งให้เธอ : “คุณจะเอายังไงก็เอา”
แล้วจู่ๆเธอก็หยุดร้องไห้ กระพริบตาดวงโตๆที่เปียกชุ่มนั้น : “คุณพูดแล้วนะ”
ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกพูดไม่ออก แต่ก็หลงกับท่าทางที่น่ารักของเธอขึ้นมาอีก แล้วพยักหน้าลงอย่างไม่รู้ตัว : “คำพูดของผมก็คือคำสั่งของทหาร!”
มีนาลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วผลักเขาลงบนเตียง หลังจากนั้นก็ใช้เข็มขัดผูกมือทั้งสองข้างของเขาไว้กับหัวเตียง ใบหน้าที่ยังมีคราบน้ำตานั้นแฝงการวางแผนร้ายเอาไว้ และแฝงไปด้วยความพอใจ เขามองดูอย่างคลั่งไคล้ แววตานั้นคล้ายๆกับรักและหลงใหลมาก
“คุณคิดจะทำยังไง?”
“คุณว่าไงล่ะ?”
“เล่นซาดิสม์ หวนคิดถึงอดีตที่หวานชื่น?”
