มีนารู้สึกระแวดระวังขึ้นมาทันที ความคิดพลิกผันอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าคนๆนั้นจะพุ่งเป้ามาที่เธอ และคนๆนี้ก็สามารถเข้ามาปะปนอยู่ในตำแหน่งผู้นำทางทหารจะต้องมีตำแหน่งอย่างแน่นอน
ไอรินไม่ใช่คนโง่ ก่อนที่จะได้รับการควบคุมเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่ส่งสัญญาใดๆมาให้ นี่พูดได้เพียงแค่ว่าคนที่ควบคุมเธอต้องคุ้นเคยกับเธอมาก
คิดเรื่องเหล่านี้อย่างชัดเจนแล้วนั้น ในหัวของเธอก็มีร่างของคนๆหนึ่งลอยขึ้นมา ในใจนั้นหัวเราะเยาะขึ้นมาในทันที ในเมื่อหล่อนมีน้ำใจเชิญชวนตัวเองขนาดนี้แล้ว ถ้าหากตัวเธอเองไม่ไป ก็คงจะทำให้หล่อนผิดหวังแล้วสิ?
จากนั้นมีนาก็ลุกขึ้น แล้วเอามีดผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะใส่กระเป๋าเอาไว้ แล้วเดินออกไปทางด้านนอกอย่างสง่างาม
ห้องวีไอพีชั้นสอง
ยิหวาเห็นร่างสวยนั้นค่อยๆเดินขึ้นมา เลิกคิ้วขึ้นด้วยความดีใจในทันที อดที่จะส่งเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้ : “สวยมีเสน่ห์อย่างนั้นหรือนังสารเลว คืนนี้ฉันจะทำให้แกไปสู่สุขคติซะ หลังจากนั้นพี่ณภัทรก็จะเป็นของฉันคนเดียว ฮ่าๆๆ…….”
เธอก้มตัวลงแล้วลากไอรินที่สลบอยู่ลงมาใต้เตียง หลังจากนั้นก็เดินไปตรงด้านหน้าของหน้าต่างดึงเปิดผ้าม่านออก เวลานี้มือปืนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามนั้นกำลังรอรับคำสั่งอยู่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
มีนาเคาะประตูห้องวีไอพีเบอร์306 ตอนที่เธอเห็นว่าคนที่เปิดประตูมาคือยิหวา ดวงตาของเธอนั้นก็ไม่ได้มีความแปลกใจใดๆ
“ไอรินล่ะ?”
“อ๋อ เธอไปห้องน้ำน่ะ”
มีนายิ้ม : “คุณยิหวานี่โกหกไม่เก่งจริงๆเลยนะคะ”
เธอเห็นชายกระโปรงของไอรินแล้ว และทันใดนั้นเองก็รับรู้ถึงอะไรเข้า จึงหันหลังเดินกลับไป
ยิหวาดึงข้อมือของเธอเอาไว้อย่างลนลาน : “พี่สะใภ้ ฉันอยากจะคุยด้วยหน่อย”
น้ำเสียงของมีนาเย็นชา : “ระหว่างฉันกับคุณมีอะไรให้ต้องคุยกันอย่างนั้นหรือ?”
“พี่สะใภ้ไม่อยากรู้เรื่องราวเมื่อก่อนของพี่ณภัทรหรือ?”
“ฉันหวังที่จะให้เขาเป็นบอกฉันเองมากกว่า ไม่ใช่รู้มาจากปากของคุณ”
มีนาใช้แรงสะบัดมือของเธอออก แต่กลับไม่คาดคิดว่าเธอจะรัดตัวขึ้นมาอีก แล้วใช้แรงฉุดลากเข้าไปในห้อง : “พี่สะใภ้ ฉันไม่ใช่สัตว์ร้ายซะหน่อย คุณกลัวอะไร?”
มีนาหยิบมีดปอกผลไม้ออกมาจากกระเป๋า : “ถ้าหากคุณไม่ปล่อยมือ ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ”
จู่ๆใบหน้าของยิหวาก็มีรอยยิ้มแปลกๆปรากฏขึ้น : “พี่สะใภ้ ถึงแม้ตอนนี้คุณจะได้ตัวเขาไป แต่อนาคตก็อาจจะไม่ได้อยู่กับเขา”
จู่ๆเธอก็รู้สึกเห็นท่าไม่ดี จึงรีบออกไป และได้ยินเพียงเสียง ‘ปัง’ ดังขึ้นมา เลือดอุ่นๆกระเด็นมาโดนใบหน้าของเธอ ลำคอ และชุดกระโปรงยาวสีเขียวน้ำทะเล……
ท่ามกลางความแตกต่างนี้ ยิหวาล้มลงบนร่างของเธอ แต่กลับได้ยินเสียงเธอเบาๆ : “พี่สะใภ้ นี่ถือว่าเป็นของขวัญแต่งงานที่ฉันให้พวกคุณ”
และในเวลานี้กลุ่มคนก็กรูเข้ามากันเป็นจำนวนมากราวกับกระแสน้ำไหล นำโดยณภัทรและท่านประธานาธิบดี
ณภัทรราวกับเหาะมาอย่างไรอย่างนั้น เขาดึงร่างของมีนาเข้าสู่อ้อมกอด จนกระทั่งมั่นใจแล้วว่าปลอดภัยแล้ว เขาถึงได้วางใจ
ยิหวาที่สูญเสียการประคับประคองไปนั้นกลับล้มลงไปที่พื้น เธอกอดขาของณภัทรเอาไว้ เอ่ยขึ้นด้วยลมหายใจที่ติดขัดแล้วยิ้ม : “พี่ณภัทร…….พี่วางใจได้……เพียงแค่มีฉันอยู่ พี่สะใภ้……จะไม่เป็นอะไร”
และท่ามกลางฝูงคนนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา อายุประมาณหกสิบ ดูดี ดวงตาคู่ไม่ธรรมดา จมูกโด่ง
เขากอดยิหวาขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด : “ลูก ทำไมโง่แบบนี้?”
แท้ที่จริงแล้วเขาคือกำพลบิดาของยิหวา แล้วก็เป็นผู้นำสูงสุดของวุฒิสภาประเทศซีดานอีกด้วย
เขามองมายังณภัทรทันที พลางเอ่ยเสียงแข็ง : “ณภัทร คุณไม่คิดจะอธิบายกับผมบ้างหรือ?”
มีนาอธิบายขึ้นมาอย่างนิ่งๆ : “เรื่องไม่ได้เป็นแบบนี้นะคะ ฉันคิดว่าทางฝ่ายนั้นต้องการจะฆ่าฉัน และคุณยิหวาก็เป็นบุคคลที่สมรู้ร่วมคิดด้วย ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ดึงดูดเพื่อให้ฉันมาที่นี่”
กำพลลุกขึ้นแล้วตบหน้าณภัทรอย่างแรง : “นายหาผู้หญิงได้ดีนี่!”
เสียงตบนั้นแรงมาก มุมปากของณภัทรมีรอยเลือดไหลออกมา และนี่ทำให้มีนารู้สึกเจ็บปวด เมื่อครู่นี้ทั้งๆที่เขาก็สามารถหลบได้แท้ๆ…..
“อาจารย์อย่าเพิ่งโมโหไปครับ ผมจะหาคำอธิบายที่น่าพอใจให้กับคุณ”
เขาก้มลงแล้วอุ้มยิหวาขึ้นมา กลุ่มคนนั้นรีบหลีกทางให้เขา
มีนาคิดจะตามไป แต่กลับถูกกำพลขวางเอาไว้ : “ฉันคิดว่ายิหวาไม่อยากเห็นเธอ”
“ฉันเป็นหมอ ถ้าหากระหว่างทางเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น ฉันยังพอสามารถรับมือสถานการณ์ได้”
กำพลปล่อยเธอทันที แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะเอ่ยเตือน : “ความเจ็บปวดที่ลูกสาวฉันได้รับทั้งหมด ฉันจะต้องเอาคืนเป็นเท่าตัวแน่”
มีนามองสบตาเขาอย่างไม่เกรงกลัว : “ได้ค่ะ แล้วฉันจะรอ”
ณภัทรอุ้มยิหวาขึ้นมาบนรถ และมีนาเองก็ตามมาด้วยเช่นกัน
ยิหวาเป็นเหมือนเถาวัลย์ที่พันรอบบนร่างของณภัทร : “พี่ณภัทร ฉันหนาว หนาวมาก…..กอดฉันแน่นๆ”
มีนาเอ่ยพูดขึ้นอย่างเย็นชา : “คุณยิหวาอย่าขยับจะดีที่สุดนะคะ มิฉะนั้นเลือดจะออกง่ายแล้วจะทำให้เสียชีวิตได้”
ยิหวาแทบอยากจะใช้เข็มเย็บปากเธอเอาไว้ ไม่ใช่ง่ายๆที่เธอจะหาโอกาสได้เข้าใกล้ณภัทรได้ จะปล่อยไปง่ายๆได้อย่างไรกัน?
“พี่ณภัทร ฉันจะตายไหมคะ ฉันกลัว ฮือๆๆ…..”
มีนาเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา : “ตอนนี้คุณยิหวาควรจะหยุดพูดจะดีที่สุดนะคะ”
ยิหวาแทบจะกระอักเลือด เธอรู้สึกโกรธพ่อที่ไม่ขวางมีนาเอาไว้ ให้เธอมานั่งอยู่ตรงนี้ทำลายโทสะเสียเปล่า
มีนาเปิดกล่องปฐมพยาบาลภายในรถ หยิบผ้าพันแผลมากดแผลของเธอเอาไว้
“ซี๊ด…..พี่ณภัทร…..เจ็บจัง…….”
ณภัทรเพิกเฉิยกับความเอะอะโวยวายของเธอ แล้วมองเพียงแค่มีนา : “ดีจริงๆที่คุณไม่เป็นอะไร”
มีนาก้มหน้าจัดการแผลให้กับยิหวา ไม่ได้สนใจเขา
เวลานี้ไอรินโทรมาหาเธอ : “มีนา บนพื้นมีเลือดเต็มไปหมดเลย เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”
“ฉันไม่เป็นไร เธอยังปวดหัวอยู่ไหม?”
“ปวดอยู่นิดหน่อย ไม่รู้เลยว่าไอ้บ้าที่ไหนมาโจมตีทางด้านหลังฉัน”
มีนาก้มลงมองยิหวาแวบหนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มพลางเอ่ยขึ้น : “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันกำลังไปโรงพยาบาล เดี๋ยวเอาไว้ฉันติดต่อเธอไปอีกทีนะ”
“ไปโรงพยาบาล? เธอได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”
“ไม่ใช่ ไอ้บ้าที่เธอบอกนั่นแหล่ะที่ได้รับบาดเจ็บ”
ยิหวาหน้าซีด เธอแทบอยากจะลุกขึ้นมาแล้วตบหน้ามีนาซักสองสามที เพียงแต่ตอนนี้ร่างของเธอได้รับบาดแผลอยู่ เลยทำได้เพียงต้องอดทนเอาไว้
แววตาของเธอนั้นมีน้ำตาคลอ มองณภัทรอย่างน้อยใจ : “พี่ณภัทร ดูเหมือนว่าพี่สะใภ้จะเข้าใจฉันผิด ถึงแม้ว่าฉันจะบังกระสุนให้เธอ แต่ก็แลกความรู้สึกดีๆกลับมาไม่ได้”
“หุบปาก!”
“หุบปาก!”
ณภัทรและมีนาแทบจะพูดสองคำนี้ออกมาพร้อมกัน จากนั้นภายในรถก็ตกเข้าสู่ความเงียบแปลกๆ
เรื่องบางเรื่อง ในใจของทุกคนก็รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว
รถจอดที่โรงพยาบาล แพทย์รักษาหลักรีบจัดการผ่าเอากระสุนออกให้ยิหวา
ยิหวาที่สลบไม่ได้สติอยู่นั้นขอให้ณภัทรไปผ่าตัดกับเธอด้วย
มีนาดึงมือเขาเอาไว้ : “ไม่ต้องไปค่ะ ฉันไม่อนุญาต”
ณภัทรก้มลงจูบบนหน้าผากของเธอ : “อย่าดื้อสิ เดี๋ยวผมก็ออกมาแล้ว”
เธอรู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันที น้ำเสียงสะอึกสะอื้น : “คุณไม่เชื่อฉันใช่ไหม?”
เขาลูบผมเธออย่างอ่อนโยน : “คุณเป็นภรรยาของผมนะ ผมไม่เชื่อคุณแล้วจะให้ไปเชื่อใครล่ะ?”
เขากอดเธอเอาไว้แน่น แล้วเอ่ยพูดกับเธอเบาๆที่ข้างหู : “ผมเข้าผ่าตัดเป็นเพื่อนเธอก็เพื่อจะลบล้างบุญคุณที่เธอบังกระสุนแทนคุณ ไม่ได้หมายความว่าจะไม่สืบหาต่อไปนี่”
