ตอนนี้ณภัทรหันกลับมา ความเย็นชาบนใบหน้าได้หายไปหมดสิ้น เขาเดินเข้ามา แล้วโอบกอดร่างกายที่ทั้งหอมและอ่อนนุ่มจากทางด้านหลัง : “อยากกอดคุณเอาไว้แบบนี้ตลอดเลย”
เธอรู้สึกถึงความผิดปกติของเขาในทันที : “มีภารกิจด่วนอีกแล้วใช่ไหม ?”
เขาก้มหน้าจูบเธอ : “รอผมกลับมา เราจะไปถ่ายรูปแต่งงานกัน คุณอยากไปที่ไหน ผมก็จะพาไปที่นั่น”
ถึงแม้เธอมีความรู้สึกเสียดายในใจ แต่เธอเองก็รู้ดีว่าเขาเป็นทหาร จะต้องพร้อมรับคำสั่งตลอดเวลา รวมถึงต้องพร้อมอุทิศตนตลอดเวลาด้วยเช่นกัน
เธอโอบเอวของเขาเอาไว้ จากนั้นจึงแนบใบหน้าลงบนหน้าอกของเขา : “ณภัทร ฉันไม่ต้องการแหวนเพชร ไม่ต้องการชุดแต่งงาน ไม่ต้องการงานแต่งงาน ขอเพียงแค่คุณกลับมาอย่างปลอดภัยก็พอ ฉัน……ต้องการเพียงแค่คุณ”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ แผ่นหลังของเขาแข็งทื่อเล็กน้อย ผ่านไปพักใหญ่ เขาจึงก้มศีรษะ แล้วจับใบหน้าของเธอมาจูบอย่างดูดดื่ม ทั้งดุดันและลึกซึ้ง เขาพลิกตัวตัวเธอกลับ แล้วใช้มือดึงกางเกงชั้นในของเธอลง จากนั้นจึงจับตัวของเธอมาวางไว้บนเอวของตนเอง รอยจูบของเขาค่อย ๆ ประทับลงมาราวกับสายฝน ไหลผ่านลงมาจนถึงต้นคอของเธอ และค่อย ๆ เลื่อนต่ำลงไปเรื่อย ๆ……จนในที่สุด ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเริ่มก่อน รู้ตัวอีกทีร่างกายของทั้งสองก็แนบชิดสนิทกันเสยแล้ว จนในที่สุด ก็บรรลุถึงความสุขสุดยอด
มีนาเชื่อคำพูดประโยคหนึ่งแล้วว่า เมื่อหัวใจผูกติดเข้าด้วยกัน ร่างกายจึงจะสามารถปลดปล่อยความปรารถนาออกมาได้อย่างเต็มที่ และจึงจะรู้สึกมีความสุขที่สุด ในขณะที่ถึงจุดสุดยอดได้
เธอหันหลังกลับไป แล้วกัดลงบนคอของเขาอย่างแรง เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก : “ปีศาจน้อย คุณเป็นหมาป่าหรืออย่างไร ?”
“ภารกิจในครั้งนี้จะต้องมีผู้หญิงร่วมอยู่ด้วยอย่างแน่นอน ฉันจะบอกกับพวกเธอว่า ผู้ชายคนนี้มีเจ้าของแล้ว ห้ามใครยุ่งเกี่ยวทั้งนั้น !”
เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ จากนั้นจึงล้มตัวลงนอนทับเธอเอาไว้ แล้วค่อย ๆ บรรจงจูบอย่างแผ่วเบาลงบนใบหูและต้นคอของเธอ ร่องรอยบาดแผลที่ทั้งลึกและตื้นดูราวกับดอกไม้ที่ผลิบานอยู่บนพื้นหิมะ ช่างดูมีเสน่ห์จริง ๆ”
“ผมเองก็จะบอกทุกคนเหมือนกันว่า ผู้หญิงคนนี้มีเจ้าของแล้ว ห้ามใครแตะต้องทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นผมจะฆ่าเขาทิ้งซะ !”
เขาขยับท่อนเหล็กแข็งบนร่างกาย แล้วยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ : “หนอนตัวนี้ก็เป็นของคุณ คุณอยากจะใช้สิทธิ์ของคุณหน่อยไหม ?”
“ออกไป !”
เธอยกขาคิดที่จะเตะเขาออกไป แต่กลับถูกเขาจับขาทั้งสองข้างยกขึ้นมาพาดไว้บนไหล่ : “คุณชอบท่านี้นี่เอง ? จะรีบร้อนอะไร ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ ผมต้องการจะทำกับคุณให้ครบทุกท่าเลยนะ ในภูเขา ในป่า ในน้ำ……รวมไปถึงในฝันก็ต้องเป็นผม !”
เขาจูบริมฝีปากของเธออย่างดุดัน แล้วออกแรงขยับเข้าไป
เธอรู้สึกจนใจ จึงทำได้เพียงใช้ท่าไม้ตาย จ้องมองเขาด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น : “ที่รัก ฉันรู้สึกเหนื่อยจริง ๆ พรุ่งนี้ยังต้องไปโรงพยาบาลอีก”
วิธีนี้ได้ผล เขาพลิกตัวลงมา แล้วกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน : “อืม นอนหลับเถอะ”
เธออดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้มออกมา มีเสียงพึมพำดังขึ้นที่ข้างหูของเธอในความมืด : “ปีศาจน้อย คุณถือว่าผมรักคุณใช่ไหม ?”
แต่ไหนแต่ไรมา เขาเป็นคนเผด็จการ บางครั้งถึงขั้นไม่ฟังเหตุผล แต่เพื่อเธอแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เต็มใจที่จะคล้อยตาม เต็มใจที่จะยอมแพ้ ถึงขั้นรู้สึกใจสั่นเพราะเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ เหมือนว่าเพียงแค่รอยยิ้มเพียงเล็กน้อยของเธอ ก็ทำให้เขาใจเต้นระส่ำได้แล้ว น้ำตาเพียงหยดเดียว ก็ทำให้หัวใจของเขาแตกสลายได้
“มีนา ชาตินี้ผมคงต้องผูกติดกับคุณตลอดชีวิตแล้ว ให้ตายเถอะ !”
คำพูดประโยคสุดท้ายเป็นเหมือนคำอุทาน ดูเหมือนจนใจ แต่อันที่จริงแล้วเป็นความเต็มใจ
เธอค่อย ๆ ปิดตาลง แล้วนอนหลับฝันหวาน ในฝันเธอสวมใส่ชุดแต่งงานที่เอออกแบบด้วยตัวเอง รวมถึงสวมใส่แหวนเพชรที่เธอออกแบบด้วยตนเองเช่นกัน และกำลังยืนกอดกับเขาซึ่งเป็นชายหนุ่มรูปงานหน้าตาหล่อเหลาอยู่ที่ริมทะเล มีฉากหลังเป็นท้องฟ้าสีครามและก้อนเมฆสีขาว หรือไม่ก็ถูกล้อมรอบด้วยทะเลดอกไม้ ภาพของความรักอันลึกซึ้งถูกตากล้องจับภาพเอาไว้ทันที เธอจัดวางรูปแต่งงานแต่ละรูปเอาไว้ในตำแหน่งที่มองเห็นได้ชัดเจนที่สุดในห้องนั่งเล่น จากนั้นจึงทำเป็นอัลบั้ม แล้วตีพิมพ์ลงในบัตรเชิญ จัดวางอยู่ตรงประตูทางเข้าโรงแรม……งานแต่งงานของพวกเขาโด่งดังไปทั่วประเทศ เหมือนกับในความฝัน
ตอนที่มีนาตื่นขึ้นมา เธอนอนอยู่บนเตียงใหญ่ภายในคฤหาสน์ เธอรู้ว่าณภัทรคงจะจากไปในช่วงกลางดึก จึงได้อุ้มเธอซึ่งกำลังนอนหลับสนิทกลับมาที่บ้าน
บนเตียงมีกระดาษโน้ตเขียนเอาไว้ ตัวอักษรบนแผ่นกระดาษนั้นทรงพลังเหมือนคนเขียน : “ปีศาจน้อย กินข้าวให้เยอะ ๆ นะ ต้องเลี้ยงตัวเองให้ขาว ๆ อ้วน ๆ กลับมาผมจะ……แรง ๆ ด้านหลังวาดรูปต้นหญ้าเอาไว้หนึ่งต้น
คนลามก มุมปากของเธอโค้งขึ้นเล็กน้อย จากนั้นจึงเก็บกระดาษโน้ตลงไปในกล่องอัญมณีอย่างหวงแหน
มีนามาที่โรงพยาบาลทหารตามปกติ สวมใส่เสื้อกาวน์สีขาวที่ไม่ได้สวมใส่มานาน ตั้งแต่ที่เธอขึ้นเป็นผู้อำนวยการ เวลาที่เธอจะได้เข้าห้องผ่าตัดก็น้อยลงไปมาก มีเพียงแค่การผ่าตัดครั้งสำคัญเท่านั้นเธอจึงจะเข้าร่วม บางครั้งเธอก็หัวเราะเยาะตัวเอง นี่คงเป็นสิทธิพิเศษของหัวหน้าสินะ ไม่แปลกใจเลยที่หลายคนต่างแย่งขึ้น ถึงขั้นยอมเหยียบหัวคนอื่นเพื่อจะได้ขึ้นเป็นหัวหน้า
ทันทีที่เธอเดินออกมาหลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้นมา ณภัทรส่งข้อความมาหาเธอ : “ปีศาจน้อย คิดถึงผมหรือยัง ?”
มุมปากของเธอโค้งขึ้นเล็กน้อย จากนั้นจึงตอบกลับข้อความของเขา : “หึ ! มีแต่ผีเท่านั้นแหละที่คิดถึงคุณ (ทำสีหน้าหยิ่งผยอง)”
ณภัทร : “อย่างนั้นก็แย่สิ มิน่าล่ะให้ผมไปทำกับผีหรือ？
เธอหลุดขำออกมา จากนั้นจึงพิมพ์ข้อความอย่างรวดเร็ว : “อยู่ในสถานที่น่าเบื่อของคุณไปเถอะ พี่สาวมีนัดกับเนื้อสดชิ้นใหม่”
ณภัทร : “คุณกล้าหรือ ! ผมจะเร่งขับเครื่องบินกลับไปทันที !”
เธอพอจะจินตนาได้ถึงหน้าตาของใครบางคนที่กำลังโมโห จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักออกมา : “โกหกคุณต่างหากล่ะ ฉันชอบแต่โคแก่อย่างคุณเท่านั้น”
ณภัทร : “แบบนี้สิถึงจะน่ารัก กลับไปแล้วจะให้คุณกินเนื้อท่อนล่าง รสชาติทั้งหอมหวานและเอร็ดอร่อย”
แก้มทั้งสองข้างของเธอร้อนผ่าว คนบ้านี่จะพูดคุยแบบปกติไม่ได้เลยหรืออย่างไร ขณะที่เธอเตรียมจะเอ่ยปากด่าเขานั้น เขาก็ส่งข้อความมาอีกหนึ่งฉบับ : “ผมรักคุณ คิดถึงคุณมาก ตลอดเวลา”
เมื่อเห็นข้อความบรรทัดนี้ เธอก็รู้สึกอยากร้องไห้ออกมาทันที จากนั้นจึงรีบพิมพ์ข้อความยาว : “ฉันเองก็คิดถึงคุณ คิดถึงมาก คิดถึงมาก……แต่น่าเสียดายที่ข้อความฉบับนี้ของเธอขึ้นสถานะว่าการส่งล้มเหลว ดูเหมือนว่าเขาจะออกปฏิบัติภารกิจแล้ว จึงถูกระงับสัญญาณโทรศัพท์
เธอค่อย ๆ พิงไปที่กำแพง จากนั้นจึงจับมือถือมาวางเอาไว้ตรงตำแหน่งของหัวใจ ณภัทร คุณจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ ผ่านมากว่าครึ่งเดือน เธอไม่ได้รับข้อความจากเขาสักฉบับ แต่ทุกวันที่ตื่นขึ้นมา เอก็มักจะเปิดโทรศัพท์ดูด้วยความเคยชินเพื่อดูข้อความ
ขณะที่กินอาหารเช้า กอหญ้าถือสเต็กออกมาให้เธอหนึ่งชิ้น นมหนึ่งแก้ว รวมไปถึงแซนวิชอีกหนึ่งชิ้น เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย : “ทำไมถึงเยอะขนาดนี้ ?”
กอหญ้าทำสีหน้าลำบากใจ : “ก่อนที่ท่านนายพลจะไปได้สั่งเอาไว้ว่า จะต้องเพิ่มอาหารให้คุณผู้หญิง ถ้าหากคุณผู้หญิงผอมลงแม้แต่ขีดเดียว ดิฉันกับใบบัวจะต้องเก็บกระเป๋าออกไปจากที่นี่ค่ะ”
ใบบัวจ้องมองเธอด้วยสายตาอ้อนวอน : “คุณผู้หญิง สงสารพวกเราเถอะนะคะ กินให้เยอะสักหน่อยเถอะค่ะ”
ริมฝีปากของมีนากระตุก เธอทำได้เพียงกินอาหารทุกอย่างลงไปจนหมด
เธอกินจนพุงกาง และขับรถไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง เพียงแต่ขับไปได้ครึ่งทางก็นึกออกว่า วันนี้เป็นวันหยุด ไม่ต้องทำงาน จากนั้นเธอจึงเลี้ยวหัวรถกลับไปยังสถานบำบัดที่ทิวาพักอาศัยอยู่
ทิวาพักอยู่ในห้องวีไอพี เธอต้องเดินผ่านสวนเล็ก ๆ ที่มีน้ำพุจึงจะไปถึงที่นั่นได้ ในขณะที่เธอเดินไปถึงน้ำพุ จู่ ๆ ก็เห็นเงาของร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นในน้ำ ตอนนี้ในมือของคนคนนั้นถือสิ่งของบางอย่างเอาไว้ และกำลังยื่นมาหาเธอ
จากนั้นเธอก็แสยะยิ้ม แล้วหันหลังกลับไปจับข้อมือของเธอเอาไว้ในทันที จากนั้นจึงใช้ของที่อยู่ในมือโจมตีเธอกลับ
“อา !”
