มาถึงตอนนี้ณภัทรถึงเข้าใจ มิน่าวันนี้แม่สาวน้อยคนนี้ถึงได้อ่อยเขา ที่แท้ก็ประจำเดือนมานี่เอง และที่เธอทำลีลายั่วยวนแบบนี้ ก็เพราะต้องการแกล้งเขานี่เอง
เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโมโห เต็มไปด้วยความต้องการ และยังมีท่าทางถูกหักหน้าเล็กน้อยนั่น มีนาก็ยิ้มระรื่นอย่างพออกพอใจ เธอพลันคิดว่าให้ณภัทรได้สัมผัสกับความทุกข์ทรมานบ้าง ก็เป็นเรื่องที่สนุกดีเหมือนกัน
“แม่สาวน้อย คุณยังจำได้ไหมว่าตอนที่ผมถูกคุณแกล้งคราวที่แล้ว ผมลงโทษคุณยังไง?”
เธอสูดลมหายใจเฮือกหนึ่งครั้ง ครั้งที่แล้วเขามัดเธอไว้บนเตียง จากนั้น……จากนั้นก็ห้องน้ำ ระเบียง โซฟา บนเตียงสารพัดท่า ทำให้เธอเกือบลงจากเตียงไม่ได้ แต่พอเธอลองคิดดู ตัวเองมีประจำเดือน เขายังจะทำอะไรเธอได้อีก?
“อุ๊ย คุณอาจจะไม่รู้ ทุกครั้งที่ผู้หญิงมีประจำเดือนนะความจำจะไม่ดีมากเลยล่ะ เดิมทีวันนี้ฉันอยากจะเซอร์ไพรส์คุณ เลยลืมเรื่องนี้ไปเลย”
มองดูเธอพูดจาเหลวไหลด้วยท่าทางจริงจัง เขาก็เกิดความคิดอยากจะแกล้งเธอขึ้นมา จึงเปิดชายกระโปรงของเธอขึ้น ท่าทางเหมือนกับจะ ‘บุกถ้ำ’ จะกล่าวอย่างช้า ๆ : “ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็แค่ผ่าไฟแดง”
เธอลนลานขึ้นมาทันที จึงรีบทำท่าทางน่าสงสารขึ้นมา: “ที่รักขาปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันผิดไปแล้วได้ไหม?”
‘ที่รัก’ คำนี้เรียกจนเขารู้สึกดีเป็นอย่างมาก ไม่ง่ายเลยที่แม่สาวน้อยจะยอมรับผิด ถ้าไม่ถือโอกาสนี้หาผลประโยชน์สักหน่อย ก็คงไม่ใช่ณภัทรแล้ว
“วันนี้คุณสนุกแล้ว งั้นก็ถึงทีผมสนุกบ้าง”
“คุณ……คุณจะทำอะไรน่ะ?”
เขาดึงมือของเธอมาวางไว้ที่จุดสวาทของเขา จากนั้นก็เป่าลมหายใจที่ร้อนระอุไปที่ติ่งหูของเธอ: “แน่นอนว่าจะต้องรับผิดชอบดับไฟ”
เธอพลันรู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมา เธอเป็นคนจุดไฟขึ้นมาเอง ต่อให้ต้องดับไฟด้วยน้ำตาเธอก็ต้องดับมัน
มือเล็ก ๆ ที่อ่อนนุ่มนั้นกุมส่วนล่างของเขาเอาไว้ ความรู้สึกลื่นราวกับผ้าไหม ทำให้ร่างกายที่ร้อนระอุของเขาอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน……
สุดท้ายเขาก็ใช้กระดาษชำระเช็ดนิ้วมือให้เธอทุกนิ้วอย่างต้องอกตั้ง: “โถ ๆ ๆ ……มือของแม่สาวน้อยนี่เยี่ยมไปเลยจริง ๆ ผ่าตัดได้ ตบหน้าประธานาธิบดีได้ แล้วยังช่วยผมบรรลุความต้องการส่วนตัวได้อีก”
เธอดึงมือกลับมา แล้วกล่าวอย่างค้อนเคือง: “ต่อไปจัดการเองนะ”
“งั้นผมจะมีภรรยาไปทำไม??”
เธอทำตามองบนให้กับเขา: “ฉันดูออกแล้ว คุณมีภรรยาก็เพื่อให้น้องชายของคุณได้แสดงความสามารถอยู่บนเตียงสินะ!”
“ใครบอกล่ะ? ระเบียง ห้องน้ำ โซฟา……ต่างก็ได้ทั้งนั้น”
“……”
ทุกครั้งที่มีนามีประจำเดือนร่างกายจะเย็นเฉียบ และปวดท้อง ครั้งนี้เองก็ไม่ต่างกัน ณภัทรกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอยู่ตลอดเวลา มือใหญ่ ๆ ลูบไล้ไปบนหน้าท้องของเธอ: “แม่สาวน้อย เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปตรวจดูที่โรงพยาบาล เป็นแบบนี้ต่อไปมันไม่ใช่เรื่อง ผมเห็นแล้วหัวใจมันรู้สึกเจ็บ”
“ระยะนี้คุณยุ่งอยู่กับการเลือกตั้งไม่ใช่เหรอ มีเวลาที่ไหนกัน?”
“แน่นอนว่าเพราะภรรยาสำคัญที่สุดยังไงล่ะ”
คำพูดประโยคนี้มันทำให้รู้สึกอบอุ่นทั้งกายทั้งใจกว่าการดื่มน้ำขิงร้อน ๆ เสียอีก เธอทำท่าทางแลบลิ้นใส่เขา: “ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นเรื่องปกติน่ะ ผู้หญิงส่วนมากเวลามีประจำเดือนต่างก็มีอาการแบบนี้กันทั้งนั้น”
เขากอดเธอแน่นกว่าเดิม: “ก็ผมเป็นห่วงคุณนี่นา”
วันถัดมาเขาลางานให้กับมีนาเจ็ดวัน ผู้อำนวยการเป็นคนฉลาด เขารีบบันทึกวันเวลาทันที จากนั้นก็โทรหามีนาและสอบถามสารทุกข์สุกดิบอย่างใกล้ชิดสนิทสนม และบอกกับเธอว่า ต่อไปถ้าหากรู้สึกไม่สบายก็ไม่ต้องมาทำงาน มีนารู้สึกเขินอาย เธอคงเป็นคนแรกของโรงพยาบาลที่มีวันหยุดในวันที่มีประจำเดือน ทั้งหมดนี้เป็นผลมาจากซาตานที่รักทะนุถนอมภรรยาคนนั้น
นอกจากนี้ณภัทรยังได้เชิญผู้เชี่ยวชาญนรีแพทย์ที่มีชื่อเสียงทั้งในและนอกประเทศมาเป็นพิเศษอีกด้วย จากนั้นก็ได้จ่ายยาสมุนไพรจีนมาสองสามชุด และถามคำถามไปมาอยู่หลายคำถาม จนแน่ใจแล้วว่าร่างกายเธอไม่มีปัญหาอะไร เขาถึงวางใจลง
มีนานั่งทานผลไม้อยู่บนโซฟาอย่างเกียจคร้าน เธอเพียงรู้สึกขำเมื่อมองดูสถานการณ์ตรงหน้า เหมือนกับว่าคนที่ป่วยคือเขา ยังถามซะละเอียดขนาดนั้น แต่ว่านี่ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าเขาให้ความสำคัญกับเธอมากแค่ไหน ภายในใจพลันรู้สึกหวานชื่นขึ้นมา
การเลือกตั้งในหลายวันมานี้ในที่สุดก็สิ้นสุดลง เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ดรณ์เป็นประธานาธิบดีเหมือนเดิม เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั่นอยู่ในโทรทัศน์ ความรู้สึกสลับซับซ้อนอย่างบอกไม่ถูกเกิดขึ้นมาในใจของเธอ เมื่อเธอได้ยินสมาชิกรัฐสภาสิทธิสตรีเอ่ยขึ้นว่าจะเรียกร้องสิทธิ์วันหยุดประจำเดือนให้กับสตรีของประเทศซีดาน เธอกล้าพูดได้ว่าจะต้องเป็นคำแนะนำจากณถัทรอย่างแน่นอน
เมื่อหยุดพักในวันที่มีประจำเดือนเสร็จ มีนาก็ไปที่โรงพยาบาลอย่างกระปรี้กระเปร่า หลายวันนี้ณภัทรได้ไปเยี่ยมเยือนประเทศเพื่อนบ้านพร้อมกับดรณ์ ในที่สุดก็ไม่มีคนคอยรบกวนเธอ แต่ว่าภายในใจกลับรู้สึกเคว้งคว้างอยู่บ่อยครั้ง
เธอพึ่งจะทำการผ่าตัดเสร็จไปหนึ่งเคส ในตอนที่เธอกำลังพักดื่มกาแฟในห้องทำงานอยู่นั่นเอง ณภัทรก็ได้วิดีโอคอหาเธอ เธอรีบหวีผมอย่างร้อนรน และส่องกระจกดู มั่นใจว่าหน้าตาผ่านแล้ว ถึงกดรับสาย เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั่น ความรู้สึกคิดถึงที่เก็บกดอยู่ภายในใจก็ระเบิดออกมาทันที ถึงขั้นที่เธออยากจะร้องไห้ขึ้นมา
ยังคงเป็นไปหน้าคมคาย ที่รวบรวมความหล่อและความหัวแข็งเอาไว้ และยังมีน้ำเสียงหยอกล้อเหมือนนักเลงหัวไม้ที่คุ้นเคย: “แม่สาวน้อย คิดถึงผมไหม?”
“หึ เวลาที่คุณไม่อยู่บ้านนะ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าฉันมีชีวิตที่สุขสบายแค่ไหน”
เขาไม่อยากแม้แต่จะกะพริบตา จ้องมองเธอเขม็ง: “แม่สาวน้อย ผมผอมลงแล้ว”
เธอมองดูเขา ผมลงไปมากจริง ๆ ด้วย เธอพลันรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที: “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ? คุณไปเยี่ยมเยือนประเทศเพื่อนบ้านกับประธานาธิบดีเชียวนะ พูดตรง ๆ ก็คือไปกินไปดื่ม ไม่ได้ไปสู้รบสักหน่อย ทำไมถึงผอมลงได้ล่ะ? ณภัทรคุณนี่ไม่รู้รักดูแลตัวเองเลยนะ”
“เด็กโง่ ผมคิดถึงคุณจนนอนไม่หลับ จะไม่ให้ผอมได้ไง?”
เธอหัวเราะออกมาทันที: “นี่คุณกำลังล้อให้ฉันดีใจอยู่เหรอ?”
“ไม่เห็นคุณ คิดถึงใจจะขาด พอเห็นคุณ คิดถึงจนแทบขาดใจ”
เธอน้ำตาคลอเบ้า: “ฉันเองก็เหมือนกัน คิดถึงคุณ……คิดถึงจนกระสับกระส่าย”
พูดประโยคนี้จบน้ำตาของเธอก็ไหลลงมา เขาทำอะไรไม่ถูก จึงกล่าวข่มขู่อย่างดุร้าย: “ถ้าคุณยังร้องอีก ผมจะรีบบินกลับไป เอาคุณให้ตายทันทีเลย!”
“ณภัทร มันธรรมดาไปไหม? คุณข่มขู่ฉันแบบนี้ทุกครั้ง ถ้าแน่จริงก็มาสิ”
“ท้าผมเหรอ?”
“อาฮะ?”
“คืนนี้อาบให้สะอาดรอผม”
“ได้ ฉันไม่เพียงจะอาบให้สะอาด และยังจะใช่ชุดชั้นในเซ็กซี่ที่คุณชอบที่สุด แล้วเต้นรูดเสาให้คุณดู เป็นไงล่ะ?”
เธอมั่นใจได้ว่า เขากลับมาไม่ได้แน่นอน จากประเทศซีดานถึงประเทศเฮฟเวน ต่อให้นั่งเครื่องบินก็ต้องใช้เวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม ๆ เขาจะมาทันได้ยังไง?
หลังจากที่ปิดวิดีโอคอไป ณภัทรก็ก้มลงมองบางตำแหน่งที่อยู่ไม่เป็นสุข เขาพลันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา เพียงแค่ฟังแม่สาวน้อยพูดนิด ๆ หน่อย ๆ ภาพที่หวานชื่นนั่นก็ผุดขึ้นมาในสมองของเขาทันที
ร่างกายของเขาพลันตอบสนองขึ้นมา ไม่มียาอะไรสามารถช่วยเขาได้แล้วจริง ๆ
“ผู้ช่วยธนา เตรียมเครื่องบินทหารกลับประเทศซีดาน”
“ท่านนายพลครับ แต่ท่านประธานาธิบดียังไม่มีคำสั่งเลยนะครับ แบบนี้มัน……”
“ผมมีเรื่องที่สำคัญกว่าจะต้องไปจัดการ พวกเลขาที่อยู่กับเขากินข้าวเปล่าหรือยังไง?”
“ครับ ผมจะไปจัดการตอนนี้เลย”
ผู้ช่วยธนาเดินออกไป พลันนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ทำไมวันนี้ท่านนายพลดูแปลก ๆ ไป ฉันหลังพูดกับเขาอยู่ตลอดเวลา ไม่สบายหรือเปล่า?
ในตอนนี้มีนาได้เลิกงานแล้ว ค่ำคืนของต้นฤดูใบไม้ร่วงมีหมอกบาง ๆ ปกคลุมอยู่ ต้นไม้ที่อยู่ข้างทางเหลือเพียงกิ่งก้าน ให้ความรู้สึกเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวเล็กน้อย เธอนั่งเหงานอนอยู่บนรถ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่ามีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองเธออยู่ไกล ๆ
