บทที่ 137 – โชคหล่นทับ
และก็ตามที่ฉันคาดเสียงปืนดังขึ้น ไม่คิดว่าโลกนี้จะมีของแบบนี้อยู่ด้วย ไม่สิ.. มันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกมากหรอกมั้ง
เพราะว่าโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าการเล่นแร่แปรธาตุอยู่ ขอแค่มีสิ่งนั้นกับความรู้ที่เกี่ยวกับปืนก็คงสร้างได้แล้ว
แถมโลกนี้เวทมนตร์ยังถือกำเนิดขึ้นมาจากหลักการด้วย ประมาณว่าต้องมีความรู้วิทยาศาสตร์ก่อนถึงจะแหกหลักการได้นั่นแหละ
ดังนั้นจะบอกไม่ได้เต็มปากว่าโลกใบนี้มันล้าหลังละนะ ถึงจะไม่ได้พัฒนาวิทยาการจนถึงระดับเดียวกับโลกที่ฉันเคยอยู่
แต่ก็เป็นโลกที่ประมาทไม่ได้จริงๆ ที่น่าตกใจคือความรุนแรงของปืนคาบศิลาที่ยิงออกไป ชายผู้โชคร้ายคนที่อยู่ตรงข้ามกับปลายปืน
หัวแตกเป็นแตงโมไปเลย.. ว่าแต่ปืนคาบศิลามันแรงขนาดนี้เลยเหรอ ส่วนคนอื่นๆ ที่เหมือนจะตามมาด้วยก็ตกใจเพราะเสียงปืน
แต่ก็ยังมีคนตอบสนองทันเหมือนกันนะ ไม่สิ.. ตัวฉันเองก็ไม่มีเวลามาดูอะไรด้วยสิ ฉันต้องหลบหนีออกไปก่อน
เหตุการณ์แบบนี้จะนำพาฉันไปสู่ความอันตรายสุดโต่ง อย่างแบบว่า เธอน่ะรู้ความลับของฉัน ตายซะเถอะ อะไรทำนองนั้นแน่ๆ
ดังนั้นสิ่งที่ต้องทำคือ.. หนีจากที่นี่
แต่ว่าจะหนีไปไหนละ ถ้าหากเข้าใจไม่ผิดทางที่พวกโจรสลัดนี่มาน่าจะเป็นชายทะเล หมายความว่าทางนั้นไม่ใช่ทางกลับโรงเรียนแล้ว
และจากสภาพอากาศหรือการเปลี่ยนของอากาศ นี่น่าจะเป็นทางทิศตะวันตกของทวีป ถามว่าฉันรู้ได้ยังไง
ก็แน่นอนว่าเดาจากสภาพอากาศหรือสปีชีส์ของสิ่งมีชีวิต ก็พอเดาได้ว่านี่มันอยู่แถวๆ ไม่ตะวันตกก็ตะวันออก
แต่ก็ไม่มั่นใจเพราะว่า ถึงแม้จะแยกสัตว์จากภูมิภาคได้แค่มันก็แค่ด้านนอกเพราะมันไม่ได้ละเอียดมาก แต่ตอนนี้พอจะรู้แล้วว่าที่นี่คือทิศตะวันตก
ดังนั้นทางกลับคือต้องกลับไปทางเดิม ป่านี่คงจะเป็นป่าไหนสักแห่งละมั้ง.. ขอบอกไว้ก่อนฉันใช้เวลาคิดทุกอย่างได้ในทันทีเลย
และในขณะกำลังจะตัดสินใจนั้นเอง บนฟ้าก็มีเงาสีดำบดบังดวงอาทิตย์ไว้ จนฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง
ด้านบนมีเงาสีดำลอยอยู่ ถึงจะมองไม่เห็นหน้าหรือรูปร่างชัดเจนมาก แต่รู้สึกว่าจะเป็นคนละมั้ง เงานั้นชี้นิ้วมาทางนี้ก่อนจะมีรอยแยกกลางอากาศ
แล้วจู่ๆ ก็มีเงาสีดำขนาดใหญ่โผล่ออกมา และร่วงลงมา.. รูปร่างมันเหมือนกับหุ่นกระบอกอะไรสักอย่าง
แต่ที่ทำให้ฉันตกใจก็คือบนร่างของมันนั้นมีแต่… ของที่ใช้สร้างอุปกรณ์เวทมนตร์ชั้นยอดทั้งนั้น! แถมเจ้าหุ่นกระบอกนี้เหมือนจะเคยเคลื่อนไหวได้
ใช่เคยเท่านั้น แต่ตอนนี้เป็นแค่วัตถุที่ใช้สร้างอุปกรณ์เวทมนตร์เท่านั้นนะ!
อุปกรณ์เวทมนตร์ระดับสูงเลยนะ ต่อไปนี้จะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนมาลอบโจมตีตอนนอนหลับอีกต่อไปเลยนะ
ถึงของที่มีจะดีอยู่แล้ว แต่ว่าของพวกนี้กันพี่น้องฝาแฝดชาร์ล็อตไม่ได้เลยนะ?! มันร่วงลงมาจากฟ้าแบบนี้ควรเรียกว่าโชคหล่นทับเลยหรือเปล่า
ไม่สิ นี่อาจจะเป็นกับดักหรือเปล่า แบบว่าหลอกให้ตายใจแต่ข้างในมีระเบิดอะไรแบบนั้น คงไม่มีใครโง่คิดจะทิ้งสมบัติลงมาแบบนี้จริงๆ หรอกใช่ไหม?
ขนาดมันใหญ่กว่าบ้านทั้งหลังอีกนะ … แต่ในตอนนั้นเองอุปกรณ์เวทมนตร์ก็หยุดอยู่กลางอากาศฉับพลัน
โจรสลัดสาวเองก็เงยหน้ามองทุกคนมองขึ้นฟ้าเหมือนกับฉัน แล้วเสียงเหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนไม่รู้ แต่ลืมไปแล้ว แสดงว่าคงไม่น่าต้องกังวล
“กัปตันรุ่นที่สามแห่งกองเรือวิลส์ มีอะไรจะสั่งเสียให้ลูกเรือหรือเปล่าละ”
“นี่แกคิดจะทำอะไร?! ไม่ใช่ว่าต้องการ—”
เสียงนั้นเหมือนจะติดตลกนิดหน่อย เหมือนเสียงนั้นจะดังมาจากที่ไกลๆ แต่เหมือนจะได้ยินเสียงของโจรสลัดสาวนี่ด้วย
เหมือนเขาจะไม่เห็นพวกเราสินะ.. ก็ถือว่ายังไม่ต้องโดนฆ่าปิดปากสินะ ในขณะที่สองคนนั้นเถียงกันฉันก็คิดหาทางหนีและเตรียมหนีจากที่นี่
“ร่วมมือ? สิ่งที่พวกเราต้องการแค่ผู้คนเท่านั้น อีกอย่างเธอก็ไม่อยากร่วมมือกับพวกเราตั้งแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
“แก!!”
“เพื่อแผนการที่ยิ่งใหญ่ของท่านพ่อ จงตายไปพร้อมกันทั้งหมดซะเถอะ”
ว่าแล้วอุปกรณ์เวทมนตร์ชิ้นใหญ่ก็ร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว มันเร็วจริงนะ ถ้าฉันไม่เสริมพลังเวทไว้ก่อนคงตอบสนองไม่ทันเหมือนกัน
แต่เหมือนผู้หญิงที่เป็นโจรสลัดนั้นจะหันปลายกระบอกปืนขึ้นไปใส่ อย่ายิงนะเออ ขืนข้างในมีดินปืนอยู่มันจะระเบิดใส่หน้าเอานะ
ก่อนอื่นเลยแต่แรกเดิมทีไอ้ปืนนี่มันจะหยุดของแบบนี้ได้เหรอ ไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว
ไม่สิ มันต้องมีดินปืนอยู่แน่ๆ เพราะคงไม่มีใครทิ้งสมบัติลงมาแน่ๆ ต้องใช้สมบัติพวกนี้เป็นตัวล่อแน่ๆ
“อย่ามาล้อกันเล่นนะ ไอ้เจ้าชายเฮงซวย ข้าจะแสดงให้เห็นถึงพลังของสิ่งนี้เอง”
ว่าแล้วปลายกระบอกปืนเจ้าตัวก็มีไฟลุกขึ้น… เฮ้ย แค่ยิงกระสุนธรรมดามันก็มีโอกาสระเบิดใส่หน้าเธอแล้วนะเว้ย
เหมือนเจ้าตัวจะไม่สนใจ กะจะเอาปืนนี่เป่าของใหญ่เท่าบ้านี่จริงๆ เรอะ! ตอนนี้ฉันไม่รู้ด้วยว่าระยะระเบิดมันจะแรงขนาดไหนดังนั้นต้องมีเวลาหนีให้มากที่สุด
แต่ถ้าหากผู้หญิงคนนี้ยิงตรงนี้มันระเบิดใส่หน้าแน่นอน! ทางเดียวที่ทำได้ในเวลานี้คือหนีไม่ใช่ปะทะนะ!
แต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่สนอะไรแล้ว บ้าเอ๊ย ฉันกับทสึรุจะมาตายเพราะมีคนยิงระเบิดอัดหน้าตัวเองได้ไง
ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากดีดตัวไปด้านหน้ากวาดเอาร่างของทสึรุ และผู้หญิงจากโรงเรียนเดียวกันก็ถูกกวาดมาด้วยเพราะอยู่ตรงหน้าเหมือนกัน
แล้วฉันก็พุ่งไปกระแทกโจรสลัดผู้หญิงคนนั้นจนเธอเล็งปืนไม่ได้แต่เหมือนนิ้วจะติดในโกร่งไกปืน พอฉันพุ่งกระแทกปืนเจ้าตัวจึงลั่น
“ปัง!”
“แย่แล้ว!”
ฉันตกใจกลัวว่ามันจะระเบิดใส่หน้า ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจาก.. ฉันที่กำลังจะใช้ไพ่ตายนั้นเอง กระสุนไฟขนาดใหญ่ที่ไม่รู้ยิงออกมาได้ไง
ก็ปะทะใส่กับอุปกรณ์เวทมนตร์ซะแล้ว แต่มันกลับไม่ระเบิด แต่ว่าอุปกรณ์เวทมนตร์นั้นก็ยังร่วงลงมา แต่เพราะฉันกวาดเอาคนทั้งสามหลบออกมาทัน
ทำให้มันไม่ทับหัวพวกเรา แต่ว่าก็ไม่มีการระเบิดใดๆ ..
“ห๊ะ? ไม่ระเบิดเหรอ?”
“นี่เธอทำอะไรของเธอเนี่ย ถ้าไม่ทำให้ฉันเสียสมดุลฉันยิงมันปลิวกระเด็นไปแล้วนะ!”
โจรสลัดคนนั้นดุฉัน.. แต่ฉันเองยังแปลกใจหันกลับมามองทสึรุด้วยสายตาแปลกใจ แล้วถามขึ้น
“ทสึรุเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
“อะ.. อืม ไม่เป็นไรขอบคุณนะเลทิเซีย”
ฉันมองไปที่ทสึรุด้วยความงงงวย สรุปไม่ระเบิดเหรอ? เอ๊ะ? มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ ไม่ใช่ว่าโลกนี้มันโหดร้ายสุดๆ ไม่ใช่เหรอ
นี่มันจะเอาสมบัติมาให้ฉันจริงๆ เหรอ ไม่น่าเชื่อเท่าไหร่เลยแฮะ
“ชิ ไม่ตายเหรอ.. งั้นเจอ—”
“บ้าเอ๊ย มันมาทำไมที่นี่วะเนี่ย ไอ้คนน่ารำคาญนั่น..”
“ถอย!”
เสียงที่เหมือนจะคุ้นแต่จำไม่ได้ก็พากันถอยไป เพราะเหมือนจะมีคนมาทางนี้พอดี แล้วก็ทิ้งไปเงาบนฟ้าก็หายไป
เหลือไว้แค่สมบัติกองใหญ่ ฉันยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นด้วยความไม่มั่นใจ นี่มันสมบัติเลยนะ สร้างของป้องกันตัวได้เท่าบ้านเลยนะ
มัน.. มันสมบัติเหมือนทองเลยนะ ของชั้นสูงเลยนะ ไอ้พวกนั้นมันเป็นใครถึงได้ทิ้งของแบบนี้
ไม่สิ หรือว่ามันอาจจะเป็นกับดัก.. ฉันใช้วิธีการมากมายตรวจสอบก็ไม่พบว่ามีเวทมนตร์ระเบิดหรืออะไรที่อันตรายอยู่เลยจริงๆ
…….
……
….
..
นี่สินะที่เขาเรียกว่าโชคหล่นทับ.. (หล่นทับแบบจริงๆ) จู่ๆ ก็ได้มาฟรีเฉยเลย..
