บทที่ 155 – เพื่อชาร์ล็อต
ข้ามีชื่อซิลฟี่.. ข้าเป็นลูกสาวของนายพรานธรรมดาๆ แต่ข้ารู้ว่าข้านั้นไม่ปกติ.. เพราะจ้านั้นเกิดมาพร้อมกับพลังประหลาด
พลังนี้มันทำให้ข้ารู้สึกแย่มาก ข้าไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร แต่พอข้ามองไปที่สิ่งมีชีวิตใดก็ตามข้าจะเห็นตัวเลข
ตัวเลขสีดำทมิฬนั้นพอข้ามองเข้าไปหัวใจข้าจะหยุดเต้น.. เหมือนกำลังจะตาย ดังนั้นข้าจึงต้องอยู่คนเดียวตลอดเวลา
แต่พอข้าโตขึ้นมาอีกข้าก็ได้เห็นสิ่งมีชีวิต.. ไม่สิ ควรจะเรียกว่าศพมากกว่า.. ศพมันมีเลขบนหัวคือเลข 0
ในที่สุดข้าก็เข้าใจ ข้าได้รู้ว่าพลังนี้คือการมองเห็นอายุขัยของคนอื่น… และการที่หัวใจข้าหยุดเต้นบางทีอาจจะเป็นเพราะผลตอบแทนของมัน
ข้าไม่สามารถไปที่ที่มีคนอยู่เยอะๆ ได้ ไม่งั้นข้าจะตาย ดังนั้นพ่อกับแม่ข้าเลยให้ข้าอยู่คนเดียว
ข้ารู้สึกโดดเดี่ยวและว่างเปล่า แม้แต่แม่หรือพ่อวันหนึ่งก็ได้คุยด้วยกันไม่กี่คำ อาหารที่นั่งกินก็ต้องกินคนเดียวเสมอ
ข้าไม่เข้าใจ ทำไมข้าถึงได้มีพลังแบบนี้.. ไม่สิ มันควรจะเรียกว่าคำสาปมากกว่า คำสาปที่สาปให้ข้าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว
จนกระทั่งเมื่อหลายวันก่อน.. ข้าไปเห็นคนนอนอยู่ใต้ต้นไม้ ใช่.. นั่นคือชาร์ล็อต เธอแตกต่างจากคนอื่น
ใช่แล้ว.. พอข้ามองไปที่เธอ ตัวเธอนั้นไม่มีตัวเลขอยู่บนหัวเลยอาจจะเพราะว่าเธอเป็นอสูร ไม่สิ.. ต่อให้เป็นอสูรยังไงก็ต้องมีตัวเลข
อสูรที่ท่านพ่อจับมายังมีตัวเลขแห่งความตายบนหัวเลย แต่จะยังไงก็ตามพอข้าเข้าใกล้เธอคนนี้ข้ากลับรู้สึกถึงความเหงาได้จากตัวเธอ
ใช่.. เพราะแบบนั้นข้าถึงได้ก้าวขาออกไป.. พยายามทำตัวให้ดูเหมือนกับตัวละครในนิทานที่ท่านแม่เคยอ่านให้ฟัง
และนั่น.. เป็นเพื่อนคนแรกของข้า ชาร์ล็อต
ข้าในตอนนี้กำลังไปหาชาร์ล็อตอยู่ จริงๆ ก็อยากให้ชาร์ล็อตไปอยู่ที่บ้านด้วย แต่ว่าท่านแม่กับท่านพ่อบอกว่า
ถ้าหากทำแบบนั้นชาร์ล็อตคงถูกฆ่าแน่เลย ถึงตอนแรกท่านพ่อกับท่านแม่จะไม่ยอมให้ข้ามาเล่นกับชาร์ล็อตเพราะเป็นห่วง แต่พอพวกท่านได้เห็นชาร์ล็อตแล้วก็อนุญาตได้เลย
เพราะชาร์ล็อตดูไม่เหมือนคนไม่ดีเลยสักนิด ดังนั้นท่านพ่อกับท่านแม่เลยปล่อยให้ข้ามาเล่นกับชาร์ล็อตได้
พอข้ามาหาชาร์ล็อตข้าก็เห็นชาร์ล็อตนั่งพิงต้นไม้อยู่ ด้านล่างมีรอยเลือดและมุมปากเธอมีรอยเลือด
ดวงตาหม่นหมอง พอเธอมองเห็นข้าเธอก็เปิดปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ว่าเธอก็ไม่ได้พูดออกมา
“ชาร์ล็อต..?”
เธอค่อยๆ ลุกขึ้นและเดินจากข้าไป ที่แก้มของเธอมีช้ำจากการกระแทก พอข้าเห็นรอยกระแทกความรู้สึกร้อนรุ่มก็พุ่งเข้ามาในหน้าอกของข้า
“ใครทำเจ้า!”
ข้ารีบเดินไปดึงแขนของชาร์ล็อตไว้แต่ว่าเธอก็ดึงแขนออกจากมือข้า แล้วก็พูดขึ้น
“ข้าไม่ได้เป็นอะไร มนุษย์..”
“เจ้า..”
ข้ามองเข้าไปในดวงตาของเธอ ที่ข้าเห็นมีเพียงความรู้สึกตัดขาดและไม่เป็นมิตร ข้าถอยหลังออกมาหลายก้าว
เธอกำลังมองว่าตัวเองแตกต่างจากข้า ใช่.. ข้ารู้เรื่องนั้นดี เพราะข้าก็แตกต่างจากคนอื่น ดังนั้นข้าถึงเข้าใจ
เข้าใจความรู้สึกชาร์ล็อตดี แต่ว่าตอนนี้เธอมีชาร์ล็อต.. แต่ว่าตัวชาร์ล็อตเองกลับมองว่าตัวเองต่างจากคนอื่นและโดดเดี่ยว
ข้าไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี แต่ว่าชาร์ล็อตก็หันหลังให้ข้าและเดินกลับเข้าไปในโขดหินของเธอ..
ข้ากัดริมฝีปากเบาๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นมีดเล่มหนึ่งตกอยู่บนพื้นมีคราบเลือดติดอยู่ที่ปลายมีด
และที่ด้ามมีสัญลักษณ์ของนายพรานที่เก่งที่สุดในหมู่บ้านอยู่.. ดวงตาของข้าแดงก่ำ.. ต้องเป็นไอ้คนที่ชอบมารังแกชาร์ล็อตแน่ๆ
ข้าเคยเตือนมันหลายครั้งแล้วว่าอย่ามายุ่งกับชาร์ล็อต.. แต่ครั้งนี้.. ครั้งนี้.. ความโกรธมันปะทุอยู่ในใจของข้า
นี่อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ข้าโกรธ.. มันบังอาจมาทำร้ายเพื่อนของข้า.. ข้ารีบกลับไปที่หมู่บ้าน
และเดินไปที่โรงอาหารรวมของหมู่บ้าน และก็เห็นมันนั่งกินข้าวกับเพื่อนอยู่พร้อมกับหัวเราะและยิ้ม
ทั้งๆ ที่พึ่งทำร้ายชาร์ล็อตไปแท้ๆ ข้า.. ไม่มีทางยกโทษให้เด็ดขาด
ข้าเดินไปหามันพอมันหันมาเห็นข้า มันก็ยิ้มขึ้น รอยยิ้มที่น่ารังเกียจนั่นมันทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยง
“เป็นแกใช่ไหม?”
“ห๊า?”
ข้าเดินเข้าไปหาไอ้คนที่ไม่รู้จักชื่อตรงหน้า มันก็ส่งเสียงแปลกๆ ออกมา ข้าเดินไปดึงข้อเสื้อมันขึ้นมาท่ามกบางสายตาของผู้คน
“เป็นแกใช่ไหม ที่ทำร้ายชาร์ล็อต!”
“…เจ้า…”
“ตอบคำถามข้ามา!!”
ข้าตะโกนออกมาด้วยคำตอบ หัวใจของข้าแทบหยุดเต้นเพราะมีคนอยู่เยอะหากข้ามองไปที่ไหนบางทีข้าอาจจะตายทันทีเลย
มันที่เหมือนจะสับสนอยู่พอเห็นสีหน้าข้ามันก็พูดขึ้น
“อ้อ หมายถึงไอ้อสูรนั่นสินะ เจ้าอย่าไปหลงกลมันนะซิลฟี่เจ้าอสูรนั้นมีพลังชั่วร้ายที่หลอกลวงเจ้าอยู่ ดังนั้นข้าเลยลงโทษมันให้ยังไงล่ะ”
“ชาร์ล็อตไม่ใช่คนไม่ดี!”
“ห๊า พูดอะไรของเจ้าน่ะ อสูรมันฆ่าคนของพวกเราไปไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว นี่เจ้ายังจะให้อภัยมันได้อีกเหรอ?”
“แต่ชาร์ล็อตไม่ได้เป็นคนทำสักหน่อย!”
ข้ารีบพูดออกไป แต่สายตามันก็จ้องมาที่ข้าและโต้ตอบกลับมา
“แต่มันก็เป็นอสูรร้ายไม่ใช่เหรอ คนอย่างมันตายๆ ไปได้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“หุบปาก!”
ด้วยความโกรธข้าเลยต่อยหน้ามันออกไปจนมันล้มลงไปใส่โต๊ะอาหาร ก่อนที่มันจะได้ร้องออกมา
“อย่างแกต่างหากที่สมควรตาย!!”
ข้าร้องออกมาพร้อมกับจับมีดของมันออกมา พอมันเห็นมีดเล่มนี้ก็ตกใจถอยหลังไปหลายก้าว
“จะ จะ.. เจ้าจะทำอะไร”
ทุกคนต่างพากันตื่นกลัวและวิ่งหนีออกจากโรงอาหารไปหมด ข้าหันมีดไปใส่มัน มือของข้าก็สั่น…
มันใช้มีดนี้ทำร้ายชาร์ล็อตแน่ๆ ถึงจะไม่รู้ว่าตรงไหนข้าต้องแก้แค้นให้เธอ.. ข้าเป็นเพื่อนเธอข้าต้องคอยช่วยเหลือเธอเสมอ
ข้า.. ข้า…
ข้าหันมีดไปทางมันและค่อยๆ เดินเข้าหา มันที่มีสภาพเละเทะจากเศษอาหารของมันก็ถอยหลังด้วยความกลัว
ถึงมือข้าจะสั่น.. แต่ข้าต้องล้างแค้นให้ชาร์ล็อต.. แต่ในตอนนั้นเองก็มีคนวิ่งมาจากด้านนอก
“ชาร์ล็อตหยุดนะ!”
ท่านพ่อวิ่งมาฉุดเอามีดออกจากมือข้า
“ไอ้คนชั่วนี่มันทำร้ายชาร์ล็อตนะท่านพ่อ!”
ข้าตะโกนออกไป แต่เพราะว่าจ้องไอ้คนที่ทำร้ายชาร์ล็อตนานจนเกินไปเลยทำให้เลือดไม่ไหลไปหล่อเลี้ยงทั่วร่างเพราะหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
จนท้ายที่สุดมุมมองของข้าก็มืดมัวลงและดับไป…
………..
[จะดำดิ่งได้ลึกกว่านี้มั้ย มาดูกัน – ผู้เขียน]
