บทที่ 156 – ซิลฟี่กับชาร์ล็อต
ชาร์ล็อตนอนขดตัวอยู่ในโขดหินเธอยังคงวกวนอยู่ในความหวาดกลัวและเสียใจ ความเศร้า ทุกอย่างมันอัดแน่นอยู่ในอก
ความรู้สึกอันเจ็บปวดเจียนตายนี้ เธอไม่สามารถบรรยายออกมาได้ เธอเกิดมาเป็นอสูร อสูรที่ชั่วร้ายคอยโจมตีมนุษย์
แต่ตัวเธอเองก็ไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะปกป้องตัวเองด้วยซ้ำ เธอเหมือนกับเด็ก แต่เธอก็ไม่ใช่เด็กธรรมดาเหมือนพวกมนุษย์เช่นกัน
ความรู้สึกที่แปลกแยกแตกต่างมันค่อยๆ กัดกินหัวใจอันใสสะอาดของตัวชาร์ล็อตความเจ็บปวดเหล่านี้ล้วนเกิดจากสิ่งที่เรียกว่า ‘มนุษย์’
เธอหวาดกลัว.. หวาดกลัว
แต่ในตอนนั้นเองท้องเธอก็ร้องออกมาเธอค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วก็เดินออกจากโขดหิน แต่สายตาก็ชะงักเห็นกล่องข้าวกล่องหนึ่ง
เธอกัดริมฝีปากเลือกที่จะไม่หยิบกล่องข้าวนั้นขึ้นมา
“ไม่เป็นไร.. ข้าแค่กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม.. นั่นก็พอแล้ว.. นั่นคือสิ่งที่เหมาะสมกับข้าแล้ว”
เธอพึมพำแล้วก็เดินเซไปหาผลไม้มากิน.. ในขณะที่เธอกำลังเดินหาผลไม้อยู่นั้นเองเสียงอันเกลียดชังก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“เป็นแกจริงๆ สินะ ไอ้ปีศาจ..”
“…”
ด้วยความตกใจชาร์ล็อตจึงหันกลับไปหาต้นตอของเสียง ก็เจอเด็กผู้ชายที่ชื่อเคนยืนอยู่ สายตาที่จ้องมาที่ชาร์ล็อตนั้นคือความเกลียดชัง
โกรธแค้นและ.. มากไปด้วยความอิจฉาริษยา สายตานั้นทำให้ชาร์ล็อตตกใจกลัว.. เธอยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง
ชาร์ล็อตไม่เหมือนซิลฟี่หรือเคน ที่มีพ่อแม่คอยสั่งคอยสอนคอยอบรม เธอไม่รู้จักว่าอันไหนคือความดีอันไหนคือความชั่ว
เพราะไม่มีใครสอนเธอเลย หากเปรียบเทียบเธอคงเป็นกระดาษสีขาวที่ไร้การแต่งแต้มใดๆ .. ดังนั้นเธอจึงไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมตัวเองต้องมาเจอสายตาแบบนี้
สายตาที่เกลียดชังที่เหมือนกับอยากให้เธอหายไปแบบนี้ เธอไร้เดียงสาเกินไป ดังนั้นเธอจึงไม่รู้จักตอบโต้หรือไม่กล้าที่จะทำ
เธอถอยหลังไปด้วยความกลัว เธอที่ไม่ใช่ทั้งมนุษย์หรืออสูรน่ะ เธอเป็นแค่สิ่งที่ไม่มีที่ยืนบนโลกใบนี้ เธอรู้สึกแบบนั้น
“สมกับเป็นอสูรชั่วจริงๆ ทุกอย่างมันเป็นเพราะแก ซิลฟี่ถึงได้ตะโกนใส่ข้า แก.. ไปทำอะไรใส่ซิลฟี่!!”
“ข้าไม่ได้ท—”
“หุบปาก!!”
มันตะโกนออกมาอย่างรุนแรงจนทำให้ชาร์ล็อตตกใจและถอยหลังไปอีกหลายก้าว ก่อนที่มันเริ่มพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ก่อนที่ซิลฟี่จะรู้จักกับแกนะ เธอเป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบสุงสิงกับใคร เธอไม่เคยมองคนด้วยสายตาที่น่ากลัวแบบนั้น เธอคือนางฟ้า.. เธอคือนางฟ้า!”
“แต่พอเธอมาเจอกับแก เธอก็เปลี่ยนไป เธอชอบมาบ่นใส่ข้า และเริ่มที่จะด่าข้า จนเธอแทบจะมาฆ่าข้า!”
“ซิลฟี่ที่ข้ารู้จักไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่ๆ เพราะงั้นมันต้องเป็นความผิดของแก นังอสูรชั่วร้าย แกทำซิลฟี่เปลี่ยนไป แก.. ทุกอย่างมันเป็นเพราะแก!”
เสียงตะโกนของเคนดังขึ้นจนทำสิงสาราสัตว์แตกตื่น ทั้งแหบพร่าและโกรธแค้นเหมือนกับคนที่จมปักอยู่ในความสิ้นหวัง
และความโกรธแค้นนั้นพุ่งตรงมาที่ชาร์ล็อตที่ไม่เข้าใจ เธอไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น เธอแค่คุยกับซิลฟี่..
ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้…
“ใช่ ถ้าหากแกหายไปละก็.. ซิลฟี่ต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างแน่นอน.. อย่างที่ท่านพ่อบอกจริงๆ ว่า อสูรน่ะมันชั่วร้าย!”
“ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ ..”
“หุบปาก หุบปาก หุบปาก!!! ตั้งแต่ที่แกพูดนั่นแหละคือความผิด ไอ้ปีศาจสารเลว!”
ว่าแล้วเคนก็วิ่งไปต่อยชาร์ล็อตจนกระเด็นไปด้านหลัง ความเจ็บปวดจากการถูกต่อยนั้นมันรุนแรงกว่าที่ชาร์ล็อตเคยได้รับมา
อาจจะเป็นเพราะว่าหมัดนี้เต็มไปด้วยความโกรธและเกลียดเธอ ทำให้เธอเจ็บปวดไปจนถึงกระดูก… ฟันหลายซี่หลุดออกจากปาก
“เป็นเพราะแก!”
ชาร์ล็อตถูกชกจนกระเด็นไปนอนอยู่ขอบหน้าผา ก่อนที่เคนจะเดินไปนั่งบนตัวพร้อมกับต่อยหน้าชาร์ล็อตด้วยความเกลียดชัง
“หายไปซะ หายไปซะ เป็นเพราะแก แกมันคือความชั่วร้าย แค่พูดก็ชั่ว แค่คิดก็ชั่ว ทุกอย่างเป็นเพราะแก ทำให้ข้า ทำให้ซิลฟี่ ทำให้ทุกคนเดือดร้อน”
ใบหน้าของชาร์ล็อตบวมช้ำ ตามมาด้วยเสียงร้องไห้คร่ำครวญของเธอ ความเจ็บปวดทั้งจากร่างกายแงะจิตใจมันทำให้เธอร้องไห้ออกมา
เธอไม่รู้จักการร้องไห้ ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง.. ไม่เคยเลย แต่ตอนนี้ราวกับว่ามันเป็นวิธีเดียวที่เธอจะระบายมันออกมาได้
เสียงร้องไห้ของเธอมันดังขึ้น ทั้งเลือด ทั้งน้ำตา มันยับเยินไปหมดแต่ว่าสายตาของเคนก็ยิ่งโกรธและเกลียดชาร์ล็อตเข้าไส้
“แม้แต่เสียงร้องไห้แกยังเลียนแบบ อสูรอย่างแกน่ะ.. มันไม่มีจิตใจหรอก!”
ชาร์ล็อตได้แต่เพียงยกแขนขึ้นมากันแต่ว่ามันกลับถูกชกไปทั้งแบบรั้น เสียงร้องไห้ของเธอดังระงม
ภาพอันโศกสลดเกิดขึ้นต่อหน้าใครสักคน. บางทีนั่นอาจจะเป็นพระเจ้าที่มองดูอยู่ ภาพของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เข้าใจว่าตัวเองไปทำอะไรไว้
เธอเพียงแค่หิว.. เธอจึงกิน.. เธอเพียงแค่เหงา เธอเลยคุย.. แต่นั่นมันคือความผิดของเธอ เธอกำลังหาทางออกแต่เธอก็ยังถูกทำร้ายอีกครั้ง
สิ่งที่ทำได้มีเพียงแค่อยากจะระบายความรู้สึก เธอจึงร้องไห้.. และร้องไห้ ไม่มีใครช่วยเธอได้
เสียงสะอึกสะอื้นพร้อมทั้งหน้าที่บวมช้ำ น้ำตาน้ำมูกไหลอย่างอเนจอนาถจนแทบดูไม่ได้.. ใช่ หากมองกูตรงนี้แล้วเธออาจจะไม่ใข่คน
แต่ว่าเด็กผู้ชายตรงหน้านี้ไม่ได้มองว่าเธอเป็นคนแต่แรกแล้ว.. เธอตรงหน้าของมันคือปีศาจอสูรที่กินคน..
“อย่างแกน่ะ.. ตายๆ ไปซะ…”
มือของมันคว้าจับไปที่คอของชาร์ล็อตและออกแรงบีบอย่างรุนแรง ปากของชาร์ล็อตเปิดออกเพราะหายใจไม่ออก
เธอใช้มือสองข้างข่วนขวดมือของเคนพยายามหายใจ แต่มันไม่สำเร็จ เสียงร้องของเธอขาดหายไปกลางคัน
ขาสองข้าพยายามดิ้นไปดินมา แต่เพราะถูกนั่งทับการดิ้นขัดขืนก็ไร้ประโยชน์ ดวงตาของเธอเบิกจนแทบถลนออกจากเบ้า
น้ำลายไหลออกจากมุมปาก
“ตาย.. ตาย…!!”
“อะ…”
เสียงที่ไร้เสียงดังออกจากปากของเธอ ในช่วงวินาทีก่อนตายของเธอก็มองเห็นแสงจากดวงจันทร์และดวงดาว
มันสะอาดสะอ้านจนน่าอิจฉา.. ไม่มีใครแต่งแต้มแสงเหล่านั้นได้… เธออยากจะเป็นแบบนั้นบ้างแต่สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นได้แค่… โคลนตม..
แต่ในตอนนั้นเองเสียงตะโกนก็ดังขึ้น
“นี่แกจะทำอะไรชาร์ล็อตน่ะ!!”
เสียงของซิลฟี่ก็ดังขึ้นเธอรีบวิ่งมาพยายาม ฉุดดึงแขนของเคนออก ตอนนี้ชาร์ล็อตแทบไม่มีแรงดิ้นเหลืออยู่แล้ว
แต่พอเคนเห็นซิลฟี่ มันก็รีบพูดขึ้นด้วยเสียงที่เป็นห่วง
“ซิลฟี่ถอยออกไปก่อน ไอ้อสูรชั่วนี้กำลังทำบางอย่างใส่เธอ เดี๋ยวพอมันตายเธอจะต้องขอบคุณข้าแน่ๆ เพราะงั้น…”
“หุบปาก แกกำลังจะฆ่าเธอนะ!”
“ข้าทำเพื่อเจ้านะซิลฟี่!”
“ทำเพื่อข้าก็ปล่อยเธอสิ!!”
“ไม่ได้ ถ้าปล่อยมันตอนนี้…”
ซิลฟี่ตาแดงก่ำพอเห็นสภาพของชาร์ล็อต เธอจึงใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ดึงแขนจับมีดขึ้นมาได้กำลังจะแทงไปที่แขนของเคนด้วยความโกรธ
แต่เคนไหวตัวทันมันสะบัดแขนใส่ซิลฟี่อย่างรุนแรงจนมีดหลุดออกจากมือของเธอ แต่เพราะมืออีกข้างซิลฟี่ที่พยายามดึงแขนเคนออกอยู่นั้น
มันเลยทำให้ซิลฟี่ที่ออกแรงดึงอยู่นั้นถอยไปด้านหลังผสมกับแรงผลัก.. และซิลฟี่ก็ร่วงตกลงไปจากหน้าผา
“ซิลฟี่!!”
ชาร์ล็อตกับเคนที่เห็นแบบนั้นก็ตกใจจนร้องตะโกนออกมา แต่ชาร์ล็อตต่างจากเคนทันทีที่ซิลฟี่ร่วงจากหน้าผา
เธอใช้แรงเฮือกสุดท้ายหลุดออกจากการจับของเคนแล้วกระโดดดิ่งลงไปหาซิลฟี่.. และแน่นอนนี่คือความจริงไม่ใช่นิยายที่พอโดดจากที่สูงแรงโน้มถ่วงจะช้าลงพอที่จะคุยกันเป็นคำๆ
เพราะทันทีที่ชาร์ล็อตกระโดดไปคว้าซิลฟี่ไว้พยายามจะปกป้องเธอ ร่างของคนทั้งสองก็ตกถึงพื้นซะแล้ว
เลือดสาดกระจายเต็มพื้นแม้แต่เคนที่เห็นอยู่ด้านบนยังคลื่นไส้และอาเจียนออกมา
…..
