บทที่ 255 – ความมืดมัวของชาร์ล็อต
จากคำพูดของเธอทำให้ฉันยืนแน่นิ่งไป.. คำพูดเมื่อกี้เป็นการทำลายการคาดเดาที่ฉันคิดไว้ตอนแรกไปจนหมด..
ใช่ เธอไม่ได้ถูกควบคุมจิตใจอยู่เลย.. และสีหน้าแบบนี้เป็นสีหน้าของคนที่เจ็บปวดจนไม่สนใจสิ่งใดบนโลกแล้ว..
ทำไม..คนที่อ่อนโยนอย่างชาร์ล็อตถึงกลายเป็นคนที่ยอมแพ้ต่อโลกไปได้.. ฉันได้แต่สับสนต่อคำพูดของเธอถอยหลังไปหลายก้าว
แต่ในตอนนั้นเองฮิสครอมก็โจมตีใส่ฉันที่กำลังสับสนต่อท่าทางของชาร์ล็อต โซ่สีทองพุ่งขึ้นมาจากพื้นดินโจมตีใส่ฉันอีกรอบ
ทำให้ฉันต้องล่าถอยออกไปหลายเมตรพร้อมกับจ้องมองไปที่ชาร์ล็อต..
เธอจ้องมองมาที่ฉันเงียบๆ ทำไมถึงทำสายตาแบบนั้นล่ะชาร์ล็อต.. เธอน่ะเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่านะ..
ทำสีหน้าแบบนั้นนะ.. มันเจ็บปวดไม่ใช่หรือยังไง.. ฉันไม่ต้องการให้เธอเป็นแบบนี้.. ใช่
ฉันมาที่นี่เพื่อการนั้นไม่ใช่หรือยังไง
“เดี๋ยวสิ ดูไม่สมเป็นเธอเลยนะชาร์ล็อต เกิดอะไรขึ้นกับเธองั้นเหรอ”
ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าอะไรที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้กัน ในฐานะเพื่อน.. ไม่สิ การที่ฉันมาพูดแบบนี้กับชาร์ล็อตมันคงจะแปลกๆ
ในเมื่อฉันปฏิเสธเธอ แต่กลับมาบอกว่าเป็นเพื่อนกันแบบนี้.. บางทีฉันอาจจะไม่เหมาะกับการเป็นเพื่อนชาร์ล็อตจริงๆ ก็ได้
บางทีสิ่งที่ฉันควรจะทำในตอนนี้คือตอบ “อืม เข้าใจแล้ว” แล้วก็เดินจากไปด้วยซ้ำ .. ใช่ ฉันมันแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชาร์ล็อตเลยสักอย่าง
ในตอนนี้ระยะห่างระหว่างพวกเราเหมือนจะห่างไกลขึ้นไปอีก ความเย็นชา ความอ้างว้างในดวงตาของเธอมันทำให้ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอขึ้นมา
ความรู้สึกของชาร์ล็อตที่โดนฉันปฏิเสธในฐานะเพื่อน.. ฉันในตอนนี้บางทีอาจจะเป็นคนที่ไม่คู่ควรที่จะยืนอยู่ตรงนี้เลยก็ได้
แต่ว่า.. แต่ว่านะ…
จะให้ฉันบอกเข้าใจแล้วเดินจากไปทั้งๆ แบบนี้.. มันผิดไม่ใช่หรือไง.. มันไม่ควรเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือไง?
เพราะว่า… ชาร์ล็อตในตอนนี้น่ะเธอกำลังดูเจ็บปวดมากๆ อยู่ไม่ใช่หรือไง.. ฉันในตอนนี้ยังเอื้อมไปถึงเธอได้ใช่ไหมชาร์ล็อต
ไม่เหมือน เซเรส โคลเอ้หรือสเตฟานี่.. ที่แม้จะมีระยะห่างอันแสนใกล้แต่กลับเอื้อมมือไปไม่ถึง
แล้วในตอนนี้.. ในตอนที่ฉันมีโอกาสจะเอื้อมไปจับมือคู่นั้นได้.. ฉันจะยอมแพ้ได้ยังไงกันล่ะ
ฉันเข้าใจแล้ว.. เพื่อนกันมันเป็นแบบนี้เอง ความรู้สึกในตอนนี้.. ในตอนที่คนตรงหน้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉันเลย..
แต่ถ้าเธอเจ็บปวด.. ถ้าเธอทรมาน.. ฉันก็จะช่วย.. แม้จะไม่มีคำขอร้อง..
มันอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว ฟังดูมีแต่ความต้องการของฉัน มันคงจะเป็นแบบนั้นจีริงๆ นั่นแหละ
แส่หาเรื่องช่วยคนอื่นทั้งที่ไม่มีคนขอ บางทีมันคงไม่ถูกต้อง.. แต่ในตอนนี้ความรู้สึกของฉัน.. ความต้องการของฉัน..
ฉันอยากที่จะช่วย อยากที่จะเอื้อมมือออกไปจับเอาไว้.. ไม่อยากเห็นสีหน้าที่แสนเจ็บปวดของคนตรงหน้านี้เลย..
ฉันหลับตาลง..
ก้าวขาไปยืนหยัดอยู่ตรงนั้น
“หุบปาก เจ้าน่ะหุบปากไปเลยเลทิเซีย”
เธอพูดเบาๆ ในลำคอ ดวงตาของเธอสั่นเครือไปด้วยความสับสนและเสียใจ มันดูไม่สมกับเป็นชาร์ล็อตที่ฉันเคยรู้จักเลยด้วยซ้ำ
“คนแบบเจ้าน่ะมันจะมาเข้าใจอะไรในตัวข้า”
เธอตะโกนสุดเสียงออกมาพร้อม.. คำพูดที่ดูสับสนในตอนแรกกลายเป็นความเด็ดขาดที่อัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวด
ครั้งนี้คนที่ปฏิเสธไม่ใช่ฉัน.. คำพูดที่เย็นชาของเธอทำเอาฉันกัดริมฝีปากเบาๆ
“คนแบบฉัน.. มันคงจะเป็นแบบนั้นแหละ.. ฉันไม่เข้าใจอะไรในตัวเธอหรอก เรื่องของเธอฉันก็แทบไม่รู้จัก ฉันน่ะไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยแม้แต่น้อยชาร์ล็อต”
“ก็เจ้ามันลุกคุณหนู เป็นองค์หญิงจากอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ มีคนคอยเอาอกเอาใจ เจ้าคงไม่เคยสัมผัสความเจ็บปวดอะไรเลยล่ะสิ ถึงได้มาทำเป็นพูดเหมือนเข้าใจทุกอย่าง วันๆ คงเอาแต่เสวยสุขบนกองเงินกองทอง.. แถมเจ้ายัง.. เจ้ายัง…”
เธอไม่ได้พูดต่อแต่น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ.. มันทำให้ฉันสับสน.. หรือว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะฉัน..
แต่เพราะเป็นแบบนั้น.. ฉันถึงต้องพูดออกไปตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตองอะไร.. เพราะมันเป็นเรื่องปกติ
“ใช่ ฉันคงเป็นแบบที่เจ้าว่ามาทุกอย่าง.. แต่ว่านะ.. เธอบอกว่าฉันไม่เคยเจ็บปวดสินะ.. นั่นไม่ใช่เลย.. ฉันนะสูญเสียมาตลอดชาร์ล็อต.. ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวหรือเพื่อนที่แสนสำคัญ ฉันน่ะเอื้อมไปไม่เคยถึงพวกเขา”
“…….”
“ฉันจะไม่บอกว่าฉันเองก็เหมือนกับเธอหรือเข้าใจความรู้สึกเธออย่างแท้จริง.. เพราะเธอก็คือเธอ ฉันก็คือฉันไม่ว่าใครก็ไม่สามารถอ่านใจใครได้หรอก.. ไม่สิ ถ้าหากฉันอ่านใจเธอได้ตั้งแต่แรก มันคงไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นหรอก”
“…….”
“แต่ฉันรู้ฉันไม่ควรโยนความผิดให้ใคร.. เพราะทุกอย่างมันเป็นเพราะฉันเอง เป็นเพราะความขี้ขลาด ความอ่อนแอในตัวของฉันมองเมินสายตาที่อบอุ่นของเธอ..ฉันมันโง่ ฉันมันบ้าแล้วก็นิสัยเสีย.. บางทีเธอคงไม่อยากจะยกโทษให้ฉันเลยก็ได้ และฉันจะพูดออกไปโดยไม่ได้หวังว่าจะให้เธอยกโทษให้.. แต่ฉันอยากจะบอกว่า..”
ฉันพูดขึ้นจากตอนแรกเสียงหนักแน่นกลายเป็นเสียงที่เบาหวิว ท้ายที่สุดก็กลายเป็นเสียงที่มีแต่อารมณ์อันมากมาย
มันดูไม่เหมือนกับเป็นฉันเลย.. แต่แบบนี้แหละดีแล้วล่ะ มันดีแล้ว.. สำหรับเพื่อนคนสำคัญของฉัน สำหรับเหล่าคนสำคัญของฉัน..มันดีแล้ว
“ฉันรู้สึกผิดที่ทำแบบนั้นกับเธอไปจริงๆ ฉันอยากจะขอโทษเธอมานานแล้ว.. แต่เพราะฉันมันขี้ขลาดหาข้ออ้างไปเรื่อย..เพราะงั้นจะขอพูดอีกครั้งว่า”
“ฉันขอโทษเธอจริงๆ”
ฉันพูดออกไป ฉันไม่รู้ว่ามันดีแล้วหรือเปล่าที่พูดแบบนี้ออกไป ฉันแค่พูดตามความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น
“คิดว่าข้าจะยกโทษให้หรือยังไง!!!”
เธอตะโกนสุดเสียงใส่ฉันพร้อมกับถอยหลังไปหลายก้าว ฉันยิ้มแล้วก็พูดขึ้นเบาๆ พลางส่ายหน้า
“ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่ได้ต้องการให้เธอยกโทษให้ ไม่สิ มันคงเป็นเรื่องปกติแหละมั้งการที่เธอจะเกลียดฉันน่ะ ฮะๆ”
เธอมีสีหน้าที่บิดเบี้ยวมันทำให้ฉันรู้สึกสับสน เธอถอยหลังไปอีกสีหน้าของเธอเผยความรู้สึกมากมายเหลือคำจะกล่าว
“หุบปาก..หุบปาก.. อ้ากกก… เจ้ามัน.. เจ้ามันขี้โกง”
เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและเกลียดชัง เหมือนกับคำพูดของฉันไปถูกสวิตช์บางอย่างในอกของเธอ
“เจ้ามันไม่รู้อะไรเลย.. ดีแต่พล่าม พล่าม แล้วก็พล่าม เจ้ามันไม่ต่างไปจากเดิมเลยสักนิด”
“เห็นแก่ตัว เห็นแก่ตัว พล่าม พล่าม”
เธอตะโกนด่าฉันด้วยความโกรธยิ่งกว่าตอนที่อันน่าปรากฏตัวขึ้นมาอีกราวกับว่านี่คือตัวตนที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความอ่อนโยนที่ผ่านมา
แต่ฉันไม่คิดแบบนั้น สำหรับฉันชาร์ล็อตก็คือชาร์ล็อต.. เธอจะยังคงเป็นชาร์ล็อตตลอดไป…
แต่ทว่าดวงตาที่มีความเกลียดชังสุดลึกล้ำที่จ้องมองมาที่ฉันนั้น มันทำให้หัวใจฉันระส่ำระสาย ขาก้าวออกไปข้าวหน้าโดยไม่รู้ตัว
เพียงพริบตาเดียวร่างฉันก็เข้ามาโอบกอดเธอเอาไว้.. ไม่ได้เธอต้องไม่กลายเป็นปีศาจร้ายเหมือนฉันชาร์ล็อต..
เธอจะแค้นฉันจนอยากจะฆ่าฉันให้ตายฉันก็จะพร้อมที่จะไปตายให้เธอ.. แต่ว่าเธอ.. ต้องไม่ทำสีหน้าแบบนั้น..
ต้องไม่กลายเป็นแบบฉันโดนความโกรธควบคุมและฆ่าฟันทุกอย่าง.. ฉันไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนั้น.. จะแค้นฉัน อยากจะให้ฉันตายเธอก็มาลงที่ฉัน..
เพียงแค่นั้นก็พอแล้ว.. ฉันไม่ได้พูดออกไปแต่ทว่าฉันก็โอบกอดเธอเอาไว้แน่น.. ดวงตาที่มีแววเกลียดชังและเคียดแค้นของเธอในยามนี้เหมือนกับสายตาของฉันในตอนนี้ไม่มีผิด…
ฉันโอบกอดเธอเอาไว้.. แต่เธอกลับดิ้นรน..
“ปล่อยข้า.. เจ้าคิดจะทำอะไร”
ฉันส่ายหน้าตอบ
“ฉันไม่รู้ว่าหลายเดือนที่ผ่านมาเธอไปเจออะไรมาบ้างถึงทำให้เกลียดฉันขนาดนี้.. ถ้าหากเธอต้องการให้เธอตายฉันก็พร้อมจะตายให้..”
เพราะคนแบบฉันน่ะ.. มันทำได้แค่นั้นล่ะนะ
“แต่ว่านะ.. ฉันน่ะไม่อยากให้เธอทำสีหน้าแบบนั้นเลย.. ต่อให้เธอจะรังเกียจฉันหรือปฏิเสธฉัน.. แต่เธอยังมีอันน่าอยู่นะ.. อย่าโดนความโกรธครอบงำเลย”
“อันน่างั้นเหรอ.. ฉันมีอันน่าสินะ.. ฮ่าๆ .. อันน่าน่ะหายไปแล้ว เธอน่ะหายไปแล้ว ทุกอย่างน่ะมันเป็นเพราะเจ้านั่นแหละเลทิเซีย”
