บทที่ 325 – สถานการณ์ปั่นป่วน
“เท่าเทียมงั้นเหรอ หึ น่าขัน”
เสียงหัวร่อด้วยความดูถูกของมันดังขึ้น ทุกอย่างที่ยืดยาวขึ้นเมื่อกี้พังทลายลงอย่างง่ายดาย สิทธิ์ในการปกครองโลกมลายหายไปแทบในพริบตาเดียว
เงาร่างสีดำของมันก็พุ่งเข้าจู่โจมใส่เลทิเซียอย่างรุนแรงกวาดเอาร่างเลทิเซียลากถูไปตามพื้น
เสียงตึกราวบ้านช่องพังถล่มเหมือนกับปุยฝ้าย อย่างไรก็ตามเลทิเซียก็ไม่ได้รับผลจากการปะทะเพราะเธอรับการโจมตีอีกฝ่ายได้ทุกอย่าง
และในจังหวะเดียวกันเลทิเซียก็สื่อสารผ่านจิตใจกับซิลเวียว่า..
“ฝากจัดการทางกลับบ้านด้วย.. เธอมีความเกี่ยวข้องกับต้นกำเนิดมากกว่าฉัน ประตูต้องเปิดได้มากกว่านี้แน่ ทางนี้ฉันจัดการเอง”
“เอ๊ะ.. แต่ว่า…”
ซิลเวียลังเล เธอรู้ว่าเมื่อครู่ถ้าเป็นพลังของคนใดคนหนึ่งคงต้านทานการโจมตีนั้นเอาไว้ไม่อยู่..
หากเลทิเซียสู้แบบตัวต่อตัวกับอีกฝ่ายละก็ มีโอกาสที่จะแพ้สูงมาก… ทว่าในขณะที่ซิลเวียลังเลนั้นเอง
เจ้าหมึกยักษ์ก็พุ่งโจมตีเลทิเซียด้วยคลื่นแห่งความว่างเปล่า ก้อนสีดำทมิฬที่ราวกับดูดกลืนทุกอย่างพุ่งใส่เลทิเซียด้วยความเร็วที่ไม่สนตรรกะของพื้นที่และเวลา
ไม่ว่าเลทิเซียจะถอยหลบยังไงก็ไม่อาจหนีพ้น ทำให้เลทิเซียจำต้องกำหมัดแล้วก็ต่อยออกไป… แน่นอนไม่มีทางเกิดอะไรขึ้นกับความว่างเปล่าได้
เพราะมันคือความว่างเปล่า อย่างไรก็ตามทันทีที่หมัดเลทิเซียปะทะกับกลุ่มก้อนสีดำนั้นก็มลายหายไปกลับคืนสู่ความเป็นจริง..
ถ้าหากมัน ‘ไม่มีอะไรเลย’ ก็แปรเปลี่ยนเป็น ‘มีอะไรสักอย่าง’ แทนที่ความว่างเปล่าเสียเลย…
ศัตรูของความว่างเปล่าคือการรังสรรค์ แม้ความว่างเปล่านั้นจะทำการ.. ‘ลบ’ ยันฉากของความเป็นจริงตามมุมมองที่เราเห็นเลยก็ตาม
แต่เลทิเซียก็เพียงแค่ ‘สร้าง’ ฉากนั้นขึ้นมาใหม่ก็เพียงพอแล้วนั้น… อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าเลทิเซียเป็นรองความว่างเปล่าดังกล่าว
ทันทีที่เกิดการปะทะกำปั้นที่ต่อยโดนก็สูญสลายหายไปทันที.. ทว่าพลังฟื้นฟูอันน่ากลัวของเลทิเซียก็ยังไม่หายไป
ทันทีที่แขนขวาเธอกลายเป็นความว่างเปล่า มันก็ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ทันที..
“เชื่อใจฉันสิ”
“อะ…อื้ม…”
เลทิเซียสะบัดแขนที่ขาดทำให้มันกลับมาเป็นแขนที่เหมือนเดิมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้.. ซิลเวียที่ได้ยินแบบนั้นจึงพยักหน้า
และให้ความสนใจ ‘ประตู’ ที่เลทิเซียสร้างไว้.. ในขณะเดียวกันเจ้าหมึกเองก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกับกล่าว
“ไอ้การฟื้นฟูของแกเนี่ยน่ารำคาญเสียจริงเลยนะ.. ไม่สนุกซะเลย”
มันกล่าวเช่นนั้นพลางยกมือขึ้นพร้อมกับกำมือลงช้าๆ .. ในตอนนั้นเองการฟื้นฟูทุกอย่างต่างพากันถูกลบออกไปจากโลก
ไม่สิ.. กลายเป็นว่าโลกใบนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าการรักษาเลยเสียมากกว่า โลกนี้คือโลกที่มันรังสรรค์ขึ้นมา
ไม่ว่าจะแนวความคิดหรือกฎแห่งโลก..มันล้วนแล้วแต่สามารถควบคุมได้ดั่งใจปรารถนา.. ก่อนที่โลกทั้งใบจะบิดเบี้ยวและ..
ร่างกายเลทิเซียราวกับว่ากลายเป็นฉากหนึ่งของโลกใบนี้..จะพูดให้เข้าใจง่ายๆ คือราวกับว่าเธอถูกตรึงลงบนความเป็นจริงที่แน่นิ่งเสมือนภาพถ่าย!
ก่อนที่เจ้าหมึกนั่นจะกำหมัดแล้วก็ต่อยเลทิเซียจนแตกกระจุยกลายเป็นเศษกระจก ทว่าแทบจะวินาทีเดียวกันเลทิเซียก็ปรากฎตัวด้านหลังมันพร้อมกับกล่าว
“น่าเสียดายหน่อยนะ ของแบบนั้นใช้กับฉันไม่ได้ผล”
เลทิเซียกล่าวเช่นนั้น.. ร่างกายอีกฝ่ายก็แตกกระจุยเป็นเศษกระจกแทนเลทิเซียเสียอย่างนั้น
เลทิเซียไม่รอให้มันฟื้นฟู เธอกลายร่างเป็นแสงสีดำทมิฬพุ่งขึ้นไปหานิลที่ลอยอยู่กลางอากาศ แต่ทว่าเจ้าหมึกยักษ์ที่เห็นเลทิเซียพุ่งขึ้นไปบนฟ้ามันก็หรี่ตาลง
“อย่าได้ใจให้มันมากนัก…”
มันกล่าวเช่นนั้นก็ยกมือขึ้นคว้าจับไปข้างหน้าทิศทางที่เลทิเซียอยู่ ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นคว้าจับขาเลทิเซียเอาไว้ก่อนที่จะเหวี่ยงเธอกระแทกลงพื้น
“ตู้มมมมม”
การปะทะอย่างรุนแรงครั้งนี้ส่งผลให้ซากปรักหักพังในระยะหลากิโลเมตรพังถล่ม แผ่นดินเกิดรอยแตกแยก
“แค่ก.. สู้ในนี้ลำบากจริงๆ ..แต่ว่า”
เลทิเซียไอเป็นเลือดออกมาค่อยๆ ยืนขึ้น.. สู้ในโลกของอีกฝ่ายราวกับทุกอย่างเป็นใจให้กับอีกฝ่ายแม้จะพยายามแย่งการควบคุมโลกแต่ก็ไม่สำเร็จ..
แต่ยังดีกว่าสู้ในความว่างเปล่า.. เลทิเซียมีแต่ต้องถ่วงเวลาให้ซิลเวียเปิดประตูสำเร็จเท่านั้น..และตอนนี้ซิลเวียเองก็…
สายตาเลทิเซียหันไปเห็นพบว่าตอนนี้ตรงหน้าของซิลเวียมีเงาร่างสีดำที่เป็นเหมือนร่างแยกของเจ้าหมึกอยู่..
“แย่แล้ว… ซิลเวีย”
“อะไรเหรอที่แย่”
เงาร่างของเจ้าหมึกยักษ์ปรากฏขึ้นด้านข้างเลทิเซียราวกับภูตผีเงาพราย แต่น่าเสียดายที่แผนนี้ไม่อาจใช้งานกับเลทิเซียได้อีกครั้ง
ทันทีที่เธออยู่ๆ ก็โผล่ออกมา ก็มีแรงกระแทกบางย่างผลักเธอออกไปจนลอยละลิ่วไปด้านหลัง เพราะเลทิเซียได้เตรียมตัวแต่แรกตั้งใจเปิดช่องโหว่เพื่อสวนกลับโดยเฉพาะยังไงล่ะ..
แต่ทว่าในตอนนั้นเอง..
“ตอนนี้แหละ!!”
เสียงใครสักคนดังขึ้นจากรอบทิศ พร้อมกับที่จังหวะที่จู่ๆ ก็มีคนสวมชุดสีดำจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนโผล่ออกมาจากรอบด้าน
โจมตีเลทิเซียด้วยเวทมนตร์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่สิเป็นเวทมนตร์ในการสรรค์สร้างโดยเฉพาะไม่ใช่เวทมนตร์การแทรกแซง
มันคล้ายเวทมนตร์ปีศาจในโลกเดิม แต่ก็ไม่ใช่.. ใช่แล้วมันคือเวทมนตร์ในต้นกำเนิดก่อนหน้านี้นั่นเอง..
แน่นอนว่าเจ้าพวกนี้คือคนที่โจมตีเลทิเซียก่อนหน้านี้และลักพาตัวนิลไป.. ถึงจะไม่รู้ว่าลักพาตัวไปทำอะไรแต่ว่าในตอนที่พวกมันโจมตีมันกล่าว
“อย่ามาขัดขวาง.. การล้างแค้น..ของพวกเรา”
เสียงคำรามเหล่านี้เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งราวกับว่าพวกเขาไม่ได้เหลืออะไรเลย.. และเหมือนพวกเขาจะรอเวลานี้มาตลอด…
เพราะมัวสนใจแต่เจ้าหมึกนั่นลืมที่จะสนใจคนอื่นทำให้ทุกอย่างมันสายเกินแก้เสียแล้ว..
มันควรจะเป็นแบบนั้น ถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เลทิเซีย เพราะในพริบตาที่มีการโจมตีจากทุกทิศทางนั้นเอง
ร่างเธอก็แตกสลายเพราะการโจมตีเหล่านั้นราวกับเป็นพลังงานบางอย่าง..และในตอนนี้ร่างกายเธอปรากฏตัวอีกทีมาอยู่ด้านข้างนิลเสียแล้ว..
“พี่..สาว..หนู..เจ็บ..”
“ฉันจะช่วยออกมาตอนนี้ล่ะ..”
นิลกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงเธอกรีดร้องจนเสียงแทบไม่มีแล้ว.. ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความทรมาน..
ผิวหนังชั้นนอกถูกไหม้เกรียมเพราะความร้อนจนเผยให้เห็นกล้ามเนื้อสีแดงน่ากลัวและกระดูกทั่วร่างของเธอก็ป่นปี้ไปจนหมด..
เพียงแต่ว่าราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมากุมรั้งชีวิตเธอเอาไว้..ราวกับเป็นคำสาป.. ราวกับเป็นข้อบังคับบีบรั้งให้เธอยังมีชีวิตอยู่
ดวงตาอันว่างเปล่าของเธอทำให้เลทิเซียรู้สึกเจ็บปวด.. ดวงตานี้มันเหมือนกับสายตาที่สเตฟานี่จ้องมาที่เธอในตอนนั้นเลย..
เลทิเซียรู้ว่านี่ไม่ใช่แค่ความเจ็บปวดทางกาย.. แต่ยังเจ็บเข้าไปถึงข้างในราวกับว่าจิตใจเธอมันพังแล้วพังอีก..
เลทิเซียไม่เข้าใจความรู้สึกของนิล.. ไม่สิ เธอไม่มีทางเข้าใจเลยมากกว่า ความเจ็บปวดที่ถูกครอบครัวพยายามจะฆ่า
ความเจ็บปวดที่ถูกทอดทิ้ง.. เธอจำความเรื่องที่ตัวเองมีพี่สาวไม่ได้ด้วยซ้ำ บางทีฝาแฝดคนพี่เองก็คงไม่รู้ว่าตัวเองมีน้องสาวเช่นกัน
เธอพยายามจะโอบกอดร่างเล็กนั้นเอาไว้..แผ่เอาพลังอันอ่อนโยนไปรักษาร่างกายแม้ว่าไม่อาจจะเยียวยาจิตใจได้ด้วยก็ตาม..
แต่ในตอนนั้นเอง..
“ความชั่วร้าย..”
เสียงอันคุ้นเคยที่ไม่ได้ยินมานานก็ดังขึ้นในหัวของเลทิเซีย..
“ไวท์ เธอ…”
แต่ทว่าก่อนที่จะทันได้พูดอะไรคมดาบก็พุ่งออกมาจากร่างกายของเลทิเซียเสียบเข้าไปที่ใจกลางอกของนิลจนทะลุ
คมดาบสีดำทมิฬนั้นระเบิดพลังแผดเผาทุกอย่างออกมา..
“เจ็บ… เจ็บ… หนูเจ็บ”
นิลกรีดร้องออย่างทรมาน.. เลทิเซียที่เห็นเช่นนี้ก็เบิกตากว้าง
“ไวท์!!เธอทำอะไรของเธอ”
แต่ในพริบตาถัดมานั้นเอง… ร่างของเจ้าหมึกยักษ์ก็กวาดโจมตีใส่เลทิเซียอย่างโหดร้าย.. สถานการณ์เต็มไปด้วยความอลหม่านอย่างแท้จริง
