การถือกำเนิดจอมมารผู้เหนือโลกที่สิบสาม – ตอนที่ 349

บทที่ 349 – ห้าปี..?

“….”

ดวงตาของเลทิเซียเบิกกว้าง.. อย่างไรก็ตามหญิงสาวคนนั้นก็กล่าวบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาครั้งแรก..

“เธอคิดว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่?”

เสียงของสตรีสีขาวนั้นเงียบสงบไม่ใช่มิตรหรือศัตรู อันที่จริงเลทิเซียในยามนี้ที่ผ่านประสบการณ์ต่อสู้มาโชกโชนตลอดหลายปีที่อยู่บนโลกนี้

เธอก็มีประสบการณ์พอจะสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นมิตรหรือศัตรูจากจิตสังหารที่รุนแรงของอีกฝ่าย

ไม่ว่าจะเป็นนิลเองก็มีจิตสังหารที่เคียดแค้นต่อเธอ.. หรือนิลตัวน้อยที่ไม่มีจิตสังหารต่อเธอเลย เลทิเซียในยามนี้สามารถแยกแยะออกได้

ทว่า..คนตรงหน้านี้ไม่ได้มองเลทิเซียเป็นศัตรูเลยด้วยซ้ำ ไม่สิ สำหรับเธอบางทีการจะมองใครเป็นศัตรูหรือไม่นั้น.. ไม่ได้มีอยู่ตั้งแต่แรก

นี่เป็นสัญลักษณ์ของจุดสูงสุดอย่างแท้จริง ไร้ผู้ต่อกรไร้ทางเกรงกลัว

แต่เลทิเซียที่กำลังร้อนใจเธอไม่สนอะไรแล้ว เธอพยายามจะใช้แขนดิ้นรน แต่มือที่จับแขนอยู่นั้นก็แข็งแกร่งราวกับไม่สามารถสลัดหลุดแน่ๆ ..

คำว่าไม่มีทางสลัดหลุดแน่ๆ .. นี่ไม่ใช่คำเปรียบเปรย.. แต่เป็นคำจริงที่แน่นอนไม่อาจเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าจะดิ้นรนยังไงก็ตาม

ต่อให้พยายามจะดิ้นรนจนแขนขาดออกไป สุดท้ายแล้วความจริงที่ว่าเธอจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือของหญิงสาวผมสีขาวก็ไม่มีทางมาถึง

“เธอเป็นใคร”

เลทิเซียพูดขึ้นทันที.. ในขณะที่ดิ้นรนไปยังไงก็เปล่าประโยชน์ ยังดีที่มีคนบางคนมากล่าวพล่ามอะไรบางอย่างอยู่

แต่ราวกับว่าโลกที่เลทิเซียเหยียบอยู่ตอนนี้ไม่ใช่โลกที่เชื่อมต่อเข้ากับโลกใบนั้นอยู่เลย.. หญิงสาวคนนั้นครุ่นคิดเล็กน้อย..

“ในเมื่อเธอรู้เรื่องขนาดนี้แล้ว..นี่คงเป็นสิ่งที่ ‘@$%#’ กำหนดสินะ”

เลทิเซียที่ได้ยินคำพูดบางอย่างที่ขาดหายไปนั้นทำเอาเธอเกิดความสับสนขึ้นมาเล็กน้อย.. และคำพูดที่หายไปนั้นมันทำให้เธอนึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมา

อาจจะเป็นเพราะตอนนี้เธอมีพลังเรียกได้ว่าอยู่เหนือเทพธิดาไปแล้ว.. เพราะงั้นความทรงจำอันเลือนรางที่ไม่ควรมีอยู่ก็กลับมา

ใช่.. เป็นวามทรงจำเมื่อห้าปีก่อนตอนที่เธอตายไป… และได้เจอกับคนชราที่ไม่ทราบว่าเป็นชายหรือหญิง..

คนชราที่เหมือนจะอยู่เหนือความเป็นความตายคนนั้น.. เขาเองก็พูดอะไรบางอย่างแบบนี้ออกมาเหมือนกัน..

แต่พริบตาเดียวกันเขาก็ถูกบางอย่างที่เหมือนฟ้าผ่าตาย.. ที่บอกว่าเหมือนฟ้าผ่าเพราะเลทิเซียในตอนนี้พอนึกถึงมันเธอถึงได้สัมผัสได้ว่านั่นไม่ใช่สายฟ้า

แต่เป็นอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น.. แต่คนตรงหน้ากลับพูดคำคำนั้นออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยและไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไร.. นี่หมายความว่ายังไง..?

ต่อให้มองจากดวงจันทร์ก็ยังรู้.. มีความเป็นไปได้มากว่าผู้หญิงคนนี้แข็งแกร่งกว่าคนชราที่ล่องเรืออยู่ตรงนั้นหลายเท่า

ถึงจะไม่เข้าใจความหมายนั่นก็เถอะ..

แต่เลทิเซียในยามนี้ไม่มีเวลามาสนใจอีกฝ่าย เพราะด้านหลังกำลังจะเริ่มปล่อยกิโยตีนแล้ว..

“หุบปาก”

เลทิเซียตะโกนออกมาด้วยความร้อนรน เธอกัดฟันกรอบในเมื่อสลัดไม่หลุดก็แค่ตัดทิ้งก็พอ..

ดวงตาของเลทิเซียเบิกกว้างมืออีกข้างเธอยกขึ้นพร้อมกับตัดลงที่แขน..ไม่ใช่แขนของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ.. แต่เป็นแขนตัวเธอเอง

เลทิเซียไม่มีเวลามาคิดแผนอะไรมากมาย เพราะเธอรู้ว่าหากตัดอีกฝ่ายไม่ได้ก็ตัดแขนของตัวเองก็พอ

แต่ทว่าหญิงสาวคนนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรเลยแม้แต่น้อย แขนของเลทิเซียขาดไปแล้วก็จริงแต่ทว่าเธอกลับขยับไม่ได้

“เป็นไปไม่ได้หรอก.. เธอในตอนนี้น่ะถูกฉันกำหนดว่าต้องยืนอยู่ตรงนี้ไม่ก้าวไปข้างหน้า มันไม่ใช่บัญชาของสวรรค์หรืออะไร..”

“แต่เป็น ‘เรื่องราว’ ที่ฉันได้กำหนดให้เธอขึ้นมาแทน”

หญิงสาวกล่าวอย่างขอไปทีแบบไม่ใส่ใจ ทว่าเลทิเซียไม่สนใจเธอยังตะโกนออกมาอย่างเสียงดัง

“หุบปากๆ หุบปาก หุบปาก”

เธอกำเป็นหมัดโจมตีไปที่ใบหน้าของหญิงสาว หมัดนั้นแข็งแกร่งเพียงพอที่จะสังหารทุกชีวิตบนโลกใบนี้ ทว่าเมื่อโจมีใส่หญิงสาวมันก็ถูกกั้นไว้ด้วยกำแพงที่มองไม่เห็น

ไม่สามารถเข้าถึง ยิ่งโจมตีมากเท่าไหร่ยิ่งไร้ผล มันทำให้เลทิเซียกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง..

“เฮ้อ.. เธอยังจะดิ้นรนต่ออีกอย่างนั้นเหรอ?”

“เธอก็น่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วนี่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“เธอรู้มาตั้งแต่กลับมาที่ต้นกำเนิดแล้ว.. ไม่สิ.. เธอน่าจะรู้ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้วนะ เลทิเซีย?”

เสียงของหญิงสาวผมสีขาวไม่ยินดีหรือยินร้าย เพราะทันทีที่เสียงของเธอดังเข้าหูเลทิเซียมันก็ทำเธอหยุดชะงักทันที..

ดวงตาที่เบิกกว้างของเลทิเซียหันมามองหญิงสาวผมสีขาวด้วยสีหน้าที่สับสน แต่เธอยังกล่าวต่อไปว่า

“บางทีเธออาจจะไม่รู้.. แต่ตั้งแต่ที่เธอจากไปแล้วกลับมานั้นมันผ่านเวลาไปแล้วประมาณห้าปี”

“ทสึรุเพื่อนของเธอตายเมื่อตอนอายุสิบปีแปดปี..และชาร์ล็อตก็จะตายตอนอายุยี่สิบสี่ปี”

“เรื่องนี้เธอน่าจะรู้ตั้งแต่ที่รู้ว่าชาร์ล็อตจะถูกประหารแล้วไม่ใช่เหรอ”

หญิงสาวกล่าวออกไปราวกับเห็นและอ่านความคิดของเลทิเซียเอาได้.. ใช่ นับตั้งแต่เลทิเซียหายตัวไปก็ผ่านมาแล้วเป็นเวลาห้าปี

ตลอดห้าปีนี้ได้มีสงครามเย็นมากมายเกิดขึ้น.. ศาสนจักรโอโรโบรอสได้แอบลักพาตัวคนจำนวนมากกลับไปเพื่อฆ่าทิ้ง

โดยพวกมันให้เหตุผลว่าเพื่อพระผู้เป็นเจ้า.. และคนที่สาปแช่งให้กับชาร์ล็อตอยู่นี้ล้วนแล้วแต่เป็นเหยื่อของศาสนจักร..

หากถามว่าเกี่ยวกับชาร์ลล็อตยังไงละก็..

นั่นเป็นเพราะว่าเมื่อห้าปีก่อน.. ที่เลทิเซียได้หายตัวไป.. ตัวตนที่ช่วยยึดเหนี่ยวจิตใจของชาร์ล็อตได้หายไปแล้ว

มีข่าวมากมายที่บอกว่าเธอตายไปแล้ว.. แม้แต่น้องสาวที่สนิทที่สุดของเลทิเซียยังปิดตัวขังตัวเองอยู่ในอาณาจักรไม่กลับมาที่โรงเรียน

ชาร์ล็อตมองดูเหมือนปกตินั้น พอขาดสิ่งที่เรียกว่าเลทิเซียไปนั้นมันทำให้เธอสับสนกับเส้นทางของตนเอง..

และหวาดกลัวต่อการสูญเสีย.. ความโกรธ ความเกลียดชังที่มีต่อสิ่งมีชีวิตที่พรากชีวิตคนสำคัญของเธอไป..

และบัดนั้นเองคำสอนที่เคยได้รับมาจากศาสนจักรโอโรโบรอสก็ถูกดึงออกมาจากจิตใจ.. คำสอนนี้ราวกับปรสิตที่กัดกินจิตใจของเธอ..

ใช่แล้ว โลกนี้มันชั่วร้าย.. เพราะมีจิตด้านลบของพระผู้เป็นเจ้าหลงเหลืออยู่บนโลกนี้ มันเลยทำให้เลทิเซียผู้ที่เธอรักต้องดับสูญไป..

ชาร์ล็อตที่เคยสูญเสียด้านลบตนเองไปแต่เมื่อได้รับมาทำให้เธอเป็นเหมือนคนปกติแล้ว.. แต่ทว่าบัดนี้ที่พึ่งทางจิตใจได้สูญสลายหายไป

มันทำให้เธอเกลียดชังและ..จากโรงเรียนลิเบอร์ไป..

พร้อมกับฆ่าล้างบางคนชั่วด้วยความแค้นเพื่อหวังว่า..จะกำจัดต้นตอที่ทำให้คนที่เธอรักต้องตายให้หายไปจากโลก..

เธอฆ่าทุกคนที่ใช้ความรุนแรงในการแบ่งฝักแบ่งฝ่าย เพราะเธอรู้ว่าเลทิเซียได้ตายไปเพราะสาเหตุนี้..

และหากมีเพียงคนชั่วที่หยุดคนชั่วได้เธอจึงจะเป็นความชั่วนั้นเอง.. เป็นเพราะยังมีความชั่วเหล่านี้หลงเหลืออยู่บนโลก

เป็นเพราะด้านลบของพระผู้เป็นเจ้าเหล่านี้หลงเหลืออยู่บนโลก เลทิเซียถึงต้องตาย..

ทำไม คนที่ตายถึงต้องเป็นเลทิเซีย เลทิเซียเธอทั้งใจดีและอ่อนโยน คนที่มันควรตายคือคนพวกนี้.. ไม่ตลกเลยสักนิด..

เพราะงั้นเธอถึงได้ฆ่า.. หากเลทิเซียยังอยู่บางทีเธอคงไม่เป็นแบบนี้ แต่เพราะเลทิเซียได้จากไป ไอ้ปรสิตที่เรียกว่าคำสอนของศาสนจักรถึงได้ออกมาได้

ออกมาควบคุมจิตใจที่กำลังเคว้งคว้างของชาร์ล็อต..

นี่แหละคือ.. เวทมนตร์ควบคุมจิตใจ!