บทที่ 380 – มารดาของไอรีน
อาร์ช..ผู้กล้าแห่งเจตจำนงที่อ่อนแอที่สุดในหมู่ผู้กล้าทั้งหมด.. พลังผู้กล้านี้เขาได้รับสืบทอดต่อจากคนสำคัญในอดีตอีกทีหนึ่ง
แต่ผู้มีชะตากรรมที่แบกรับนามแห่ง ‘เจตจำนง’ ล้วนแล้วแต่ถูกมองเมินไม่ว่าจะในแง่ของสถานะหรือความแข็งแกร่ง
นี่ไม่ใช่ว่าพวกเขาเหล่าคนธรรมดาไม่เคารพผู้กล้า แต่เพราะผู้กล้าแห่งเจตจำนงนั้นไม่เชี่ยวชาญด้านไหนเป็นพิเศษ
ไม่ได้มีความแข็งแกร่งทางกายภาพที่เด่นชัด.. อันที่จริงความโดดเด่นเพียงอย่างเดียวที่เขามีคือไม่มีทางถูกควบคุมจิตใจอย่างแน่นอน
แต่ถึงแบบนั้นมันก็ไม่ได้มีคุณค่าอะไรเลย เพราะหากไม่มีความแข็งแกร่งทางกายภาพก็ล้วนแล้วแต่อ่อนแอ…
และแน่นอนในยุคที่เต็มไปด้วยไฟสงครามและการทำสงครามด้วยจำนวนคนนี้.. คนที่แข็งแกร่งย่อมเป็นวีรบุรุษ
คนที่ตัดหัวของผู้นำทัพฝ่ายศัตรูได้ย่อมเป็นวีรบุรุษของกองทัพ.. และแน่นอนว่าอาร์ชทำแบบนั้นไม่ได้
เขาจึงไม่เป็นที่ต้องการเท่าไหร่นั่นเอง.. จนกระทั่งคนผู้นั้นได้เอื้อมมือเข้ามาหาเขา…. มารดาของไอรีน
ผู้ที่ถูกกล่าวขานในนามของจอมเวทผู้ที่แทบจะยืนอยู่บนจนสูงสุดของศาสตร์แห่งเวทมนตร์เหนือยิ่งกว่าระดับพาลาดินในบางกรณีด้วยซ้ำ…
ไม่สิ ถ้าจะให้พูดก็คือเป็นตัวตนที่อยู่เหนือกว่าสิ่งใดๆ ทั้งสิ้นบนทวีปแห่งนี้
ทุกคนในยุคนี้เรียกเขาว่า ‘สตรีพิชัยสงคราม’ ทุกครั้งที่เธอเหยียบย่างไปในสงครามไม่ว่าจะรูปแบบไหนเธอก็ล้วนแล้วแต่ชนะมาได้อย่างน่าตกใจ
ทำให้เธอได้ฉายาว่าผู้ที่รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง!แน่นอนว่าถึงจะบอกว่าเหนือพาลาดินก็ไม่ได้หมายความว่าเหนือกว่าจริงๆ
แค่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของศาสตร์เวทมนตร์เท่านั้นเอง…
และเธอก็ยื่นมือเขามาหาอาร์ช
ทำให้เขาซาบซึ้งในบุญคุณอันยิ่งใหญ่ยี้อย่างมาก.. เวลาไหลผ่านไปจากหนึ่งเดือน สู่หนึ่งปี.. จากหนึ่งปีสู่สองปี..
และทุกครั้งเธอคนนั้นก็จะตั้งคำถามกับทุกอย่างว่า ทำไมสงครามถึงไม่ยอมจบ ทำไมทุกคนถึงแก่งแย่งอำนาจ..
สำหรับอาร์ชในยามนั้นเธอเป็นเหมือนดุจเทพ.. ทั้งความงามอันเกินจินตนาการ และความฉลาดรวมไปถึงความใจดี
หากไม่ใช่เพราะว่าอาร์ชมีคนที่ชอบอยู่แล้ว เขาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับคนสุดย อดขนาดนั้นคงต้องตกหลุมรักเป็นแน่แท้
จนกระทั่งเธอตั้งคำถามกับพลังของอาร์ช..
“อาร์ช.. เจ้าคิดว่าพลังของเจ้าคืออะไร ผู้กล้าแห่งเจตจำนง.. เจ้าคิดว่าคำว่าเจตจำนงนั้นมีความหมายอื่นนอกจากความคิดหรือไม่?”
คำถามนั้นวนเวียนไปมาอยู่ในหัวของอาร์ชและเธอคนนั้น.. เป็นปริศนาที่อยากจะแก้ไข
อาร์ชเองเมื่อได้อยู่กับคนที่มีนิสัยขี้สงสัยจึงพลอยต้องการหาคำตอบไปเรื่อย.. และท้ายที่สุดพวกเขาก็ได้ค้นพบความลับอันยิ่งใหญ่เข้า
ความหมายที่แท้จริงของผู้กล้าแห่งเจตจำนง … ผู้กล้าที่จักสืบทอดเจตจำนงจากรุ่นสู่รุ่นเพื่อที่จะสานความฝันและเจตจำนงแห่งผู้กล้าต่อไป
กล่าวง่ายๆ คือเป็นผู้กล้าที่เกิดมาเพื่อสืบทอดนั่นเอง พลังของเขาคือการสืบทอด.. แต่แบบนั้นมันจะไปมีความหมายอะไรกันล่ะ
ในเมื่อผู้กล้าคนอื่นก็สามารถสืบทอดพลังของผู้กล้าได้เช่นกัน เรื่องนี้ในตอนนั้นอาร์ชไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้นเหมือนกัน
และอาร์ชก็ไม่รู้ว่าเธอคนนั้นรู้หรือเปล่า.. แต่อย่างไรก็ตามอาร์ชก็ยังคงใช้ชีวิตต่อไปแม้จะไม่สามารถเทียบเท่ากับผู้กล้าคนอื่น
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาอ่อนแอเช่นกัน.. และนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาท่าทางของเธอคนนั้นก็แปลกไป … มารดาของไอรีนเริ่มมีท่าทางที่แปลกไปอย่างเห็นได้ชัด
แต่อาร์ชก็ไม่ได้สนใจ เพราะเธออาจจะแปลกแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ เขาแค่ไม่สังเกตเท่านั้น…
อยู่มาวันหนึ่งอาร์ชก็ได้รู้ว่า.. เธอคนนั้นกำลังมีลูกแน่นอนว่าในตอนนั้นทุกอย่างเต็มไปด้วยความสวยงามและหรูหรา..
หลังจากที่มีลูกเธอคนนั้นก็ยิ่งแปลกตามากขึ้นกว่าเดิม ซึ่งเธอทำตัวเปลี่ยนไปจากผู้หญิงที่มีจิตใจดี …
เธอมีท่าทางที่เหมือนกับคนใจดำ… แน่นอนว่าพอลูกเธอคลอดออกมาเธอก็บังคับลูกสาวคนนั้นเรียนตั้งแต่เริ่มพูดได้
และลูกคนนั้นก็คือไอรีนนั่นเอง.. ไอรีนที่ถูกบ่มเพาะมาตั้งแต่เด็กจากมารดาที่ทั้งฉลาดทำให้เธอซึมซับทุกอย่างมาอย่างรวดเร็ว
ยิ่งเวลาผ่านไป… เธอคนนั้นก็ยิ่งเปลี่ยนไปเรื่อยๆ .. และไอรีนก็ยิ่งเรียนหนักขึ้นเรื่อยๆ ตามไปด้วย
แม้ว่าอาร์ชอยากจะพูดอะไรสักหน่อย แต่เมื่อเห็นท่าทางของเธอมันกลับทำให้เขาพูดไม่ออก.. เขาไม่มั่นใจว่ามันแปลกไปตั้งแต่ตอนไหนกันแน่?
ตั้งแต่ตอนแรกเลยหรือเปล่า หรือตั้งแต่ที่รู้ความจริงของพลังเขา? หรือตั้งแต่ตอนที่เริ่มที่จะมีลูกสาว ไอรีน กันแน่
เขาไม่มั่นใจ แต่เมื่อไอรีนอายุได้ประมาณเจ็ดแปดขวบ.. เธอก็มีลูกอีกคนหนึ่งขึ้นมา.. เรื่องนี้นอกจากอาร์ชก็ไม่มีใครทราบอีกเลย
เขาไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องปิดข่าวเอาไว้เช่นกัน.. พอเขาถามเธอก็ตอบกลับมาว่า..
“จากคำทำนาย.. เด็กคนนี้อาจจะพิการ… เจ้าคิดดูว่าถ้าข้าคลอดเด็กที่พิการไม่สมประกอบออกมา มันจะทำให้ชื่อเสียงข้าย่ำแย่ลงขนาดไหน?”
ใข่แล้ว ที่เธอบังคับให้ไอรีนเรียนเวทมนตร์หรือปกปิดข่าว.. เธอเพียงแค่กลัวว่าชื่อเสียงตัวเองที่สั่งสมมาจะป่นปี้ไปจนหมด..
และก็เป็นอย่างที่คาด พอเธอคลอดลูกออกมานั้น.. ลูกเธอก็มีส่วนที่ไม่เหมือนมนุษย์อยู่จริงๆ ด้วย พอเห็นแบบนั้นเธอจึงจำเป็นต้องกำจัดทิ้ง
เพื่อไม่ให้ชื่อเสียงของเธอมีจุดด่างพร้อย และคนที่ถูกสั่งให้เอาเด็กนั้นไปทิ้งจะเป็นใครไม่ได้อีกนอกจากตัวของอาร์ชเอง
อาร์ชที่ชื่นชมและนับถือในความเมตตาของเธอ ก็ไม่สามารถทนต่อความเปลี่ยนแปลงของเธอได้อีก.. แต่เขาจะทำอะไรได้ล่ะ?
เขาไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะต่อกรกับอีกฝ่าย ยังไงซะเขาก็เป็นผู้กล้าที่อ่อนแอที่สุด.. เขาตัดสินใจที่จะพาเด็กคนนั้นหนีออกมา..
พูดมาถึงขนาดนี้แล้วคงไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าเด็กคนที่เป็นเหมือนจุดด่างพร้อยของเธอคนนั้นคือใคร..
ใช่.. เธอคือเวโรเน่ ใบหน้าที่ราวกับเหมือนโดนไฟแผดเผามาตั้งแต่กำเนิดนั้นราวกับเป็นคำสาป… ทำให้เธอต้องถูกมารดาแท้ๆ ฆ่าทิ้งเพื่อปกปิดจุดด่างพร้อยในชีวิตของนาง..
แต่เพราะอาร์ชนั้นยอมรับสิ่งนั้นไม่ได้ เขาจึงตัดสินใจที่จะหนีออกมาพร้อมกับเวโรเน่.. กลับมายังอาณาจักรอันห่างไกล
อาณาจักรอันเป็นบ้านเกิดที่เขาไม่เคยบอกกับเธอคนนั้นเลยสักครั้ง.. และนั่นจึงเป็นเหมือนจุดเริ่มต้นชีวิตใหม่ของอาร์ช
เขาตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในฐานะที่เวโรเน่คือลูกเขา แต่ในเมื่อมีพ่อก็ต้องมีแม่เช่นกัน เมื่อมองไปยังใบหน้าเล็กๆ ของเวโรเน่ในอ้อมแขน
มันเป็นเหมือนแรงผลักดันให้เขา.. เขาจะหาแม่ให้เด็กคนนี้ให้ได้.. อาศัยจุดนี้เขารวบรวมความกล้าไปสารภาพรักกับเพื่อนสมัยเด็กที่ไม่ได้เจอกันนาน
นั่นเป็นเหมือนจุดรุ่งเรืองที่สุดในชีวิตเขาก็ว่าได้.. เพราะเธอคนนั้นก็ตอบตกลงคำขอแต่งงานเขา….
เพราะเธอเองก็ชอบเขามาตั้งนานเหมือนกัน.. อันที่จริงอาร์ชคือรักแรกของเธอคนนั้น เพียงแต่ว่าเพราะอาร์ชถูกพาตัวไปทำให้เธอตัดใจต่ออาร์ช
และก็ได้ไปเจอมรสุมชีวิตในแบบของเธอ.. เมื่อกลับมาเจอกันอีกรอบเธอก็เหมือนจะเลิกกับคนรักเก่าเพราะสาเหตุบางอย่างไปเหมือนกัน
ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงกลายเป็นครอบครัวใหม่ ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้นั่นเอง..
แต่ความสุขมักไม่ยืนนาน เวโรเน่เริ่มเติบโตขึ้นภรรยาเขาเองก็อยากจะมีลูกเช่นกัน.. แน่นอนล่ะมันคงเป็นเรื่องธรรมดาที่อยากจะมีลูกของตัวเอง
แต่อาร์ชกลับไม่เห็นด้วย เพราะเขากลัวว่าจะเกิดการขัดแย้งกัน.. ยังไงซะเวโรเน่ก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเขา หากมีลูกของตัวเองขึ้นมา
เด็กที่น่าสงสารคนนี้จะไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินเหรอ..? อีกทั้งเขายังตัดสินใจที่จะมอบพลังผู้กล้าให้กับเด็กคนนี้แล้วด้วย.. ด้วยความรู้สึกที่กลัวว่าเวโรเน่จะน้อยใจทำให้พวกเขาไม่มีลูกกันเลย…
เวลาไหลผ่านไปช้าๆ .. มรสุมครั้งใหม่บัวเกิดอีกครา.. อาร์ชได้ค้นพบความจริงว่าภรรยาของเขานอกใจและกำลังตั้งท้องลูกของคนอื่น
เขาสับสนในเรื่องนี้มาก แต่ก็กลัวว่าเวโรเน่จะเสียใจ เขาจึงสร้างสถานการณ์ให้ภรรยาเขาทิ้งเขาไป
ความเครียดก็เริ่มสั่งสม ความเสียใจ ความเจ็บปวด ปัญหาต่างๆ ถาโถมเข้ามาทุกทิศทาง ทำให้เขาติดสุรา… ติดสารเสพติดบางอย่างที่แพร่หลายในยุคแบบนี้
วันแล้ววันเล่าเสพเข้า.. เสพเข้าไป… จิตใต้สำนึกก็ต่างพากันกรีดร้องเสียใจ ทุกครั้งที่มองไปที่เวโรเน่ในยามนี้กลับไม่ได้มีความรักอีกแล้ว
จิตใต้สำนึกเขามันกำลังต้องการจะโทษอะไรบางอย่าง.. ใช่ เพราะเวโรเน่ หากไม่มีเวโรเน่สักคนละก็.. หากไม่มีเด็กนี่ละก็..
คนที่เขารักมาตั้งแต่สมัยยังเด็กก็คง … เขาเริ่มที่จะทำร้ายเวโรเน่.. ทั้งทาวร่างกายและคำพูด
แต่ถึงแบบนั้นเวโรเน่ก็ไม่เคยโกรธหรือเกลียดบิดาเลย.. เธอเข้าใจบิดาดียิ่งกว่าใคร.. ทว่าการทำร้ายของอาร์ชก็รุนแรงจนวันหนึ่งเขาเผลอด่าออกไปว่า…
“ยัยเด็กอัปลักษณ์ คนอย่างแกมันตัวซวย.. หากไม่มีแกสักคน…ละก็…”
บัดนั้น .. ดวงตาของเวโรเน่ก็เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาและร้องห่มร้องไห้ออกมา.. เสียงร้องไห้ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดนั้นมันปลุกเขาขึ้นมาจากพะวง…
พะวงแห่งสารเสพติดและสุรา.. แต่ทว่าทุกอย่างมันก็สายไปหมดแล้ว ร่างกายของเด็กคนนี้เต็มไปด้วยแผลที่เกิดจากฝีมือเขา
เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เขียวคล้ำ…. และก็ค้นพบว่า.. ตนเองเป็นโรคอะไรสักอย่างที่ไม่มีทางรอดแน่อยู่แล้ว
นั่นทำให้เขาสมเพชและสมน้ำหน้าตนเอง.. กรรมตามสนอง
นั่นคือสิ่งที่เขาคิด..
เขาตัดสินใจที่จะมอบ ‘หมากแห่งผู้กล้า’ ให้เวโรเน่..
และเมื่อเขาสูญเสียหมากแห่งผู้กล้าไปนั้น เขาก็ค้นพบบางอย่างอย่างน่าตื่นตะลึง.. ไม่รู้สิ.. มันอาจจะเป็นเพราะพลังของผู้กล้าก็ได้
เขาเข้าใจเหตุผลที่ว่า.. ทำไมพลังของผู้กล้าแห่งเจตจำนงถึงเป็นการสืบทอด..
และเขาเองก็รู้ด้วยว่า.. ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น…
บางที… อาจจะเป็นแผนของ ‘เธอ’ คนนั้น…
มารดาของไอรีน!
