บทที่ 390 – เลทิเซียงั้นเหรอ?!
และในขณะที่ทั้งสองคุยกันแบบตามปกติในสายตาคนทั่วไป แต่ในความเป็นจริงกำลังเหมือนจะหาทางผูกมิตร
และเลทิเซียก็พยายามเว้นระยะห่างเพื่อสังเกตท่าทีไปก่อน ดวงตาทั้งคู่ที่ส่วนอยู่ใต้ฮู้ดเหมือนกับกำลังจ้องมองไปซึ่งกันและกัน
ภาพนี้ดูประหลาดตาอย่างมาก แต่ก็นะคนในโรงเตี๊ยมปีศาจมีเยอะมาก คนแปลกประหลาดคนพิลึกมีอยู่เยอะเต็มไปหมด
การที่คนสวมฮู้ดปิดหน้าปิดตาจะมาทำเหมือนจ้องตากันก็ไม่ได้ดึงดูดความสนใจของใครเท่าไหร่.. ในขณะเดียวกันนั้นเอง
เนลที่ทานอาหารจนอิ่มเธอก็เหมือนจะนึกอะไรออกหันไปมองหญิงสาวที่สวมฮู้ดสีขาวคลุมอยู่ก็ร้อง ‘เอ๊ะ’ ขึ้นมาเบา
เสียงร้องของเธอไม่ดังมากก็จริง แต่เลทิเซียที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ได้ยิน ขณะที่กำลังสงสัยนั้น เนลก็ชี้นิ้วไปที่หญิงสาวสวมฮู้ดสีขาว
“เจ้ามันคนเมื่อตอนนั้นนั่นเอง!”
เหมือนเธอจะนึกขึ้นมาได้ว่าคนคนนี้คือคนที่ช่วยเธอเมื่อหลายวันก่อนไว้ ก่อนหน้านี้ที่ลืมเป็นเพราะเธอหิวจนตาลาย
ดังนั้นพอหนังท้องตึงเธอก็เหมือนสมองจะพึ่งไหลอีกครั้ง เลทิเซียประหลาดใจเล็กน้อยถามขึ้น
“เธอรู้จักกับผู้หญิงคนนี้เหรอ?”
“อื้อ.. ใช่แล้วล่ะ ขอบคุณนะพี่สาว เพราะคำพูดนั้นของพี่สาวเลยทำให้ข้าเข้าใจขึ้นมาล่ะ.. ว่าข้าควรจะมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้ ไม่ใช่แค่เพื่อข้าแต่เพื่อครอบครัวของช้าด้วย”
เธอพูดความรู้สึกออกมาโดยไม่มีการปิดบัง เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์อย่างหนึ่ง เธอไม่ได้มีความหมายลึกล้ำอะไรเวลาพูด
สิ่งที่เธอพูดไปเธอเพียงแค่อยากขอบคุณพี่สาวที่สวมฮู้ดสีขาวเท่านั้น ไม่มีทั้งเบื้องลึกหรือเบื้องหลังอะไร
มันทำให้คนสวมฮู้ดขาวรู้สึกละอายใจเล็กน้อย เพราะที่เธอเข้ามาทักและจ่ายเงินให้ส่วนหนึ่งเป็นเพราะหวังผลตอบแทนบางอย่างจากปีศาจคนนี้
ดังนั้นพอโดนความใสซื่อบริสุทธิ์ตรงหน้ามันจึงทำให้คนสวมฮู้ดขาวหัวเราะละอายใจออกมาพร้อมกับตอบ
“ฮะๆ … ไม่ต้องคิดมากหรอก แต่ไม่ว่าจะเจอกันรอบที่สองก็ตามเจ้ายังถูกทำร้ายเหมือนเดิมเลยนะ”
เธอพูดแบบนั้นออกมาหวนนึกถึงตอนที่เจอเด็กคนนี้ครั้งแรกเธอก็เห็นเด็กคนนี้ถูกทำร้ายอยู่เหมือนกัน
พอมารอบสองก็ไม่วายที่จะถูกทำร้ายอีก นี่ยิ่งทำให้คนสวมฮู้ดขาวรู้สึกปวดหัวเล็กน้อยและสงสารเด็กคนนี้ในเวลาเดียวกัน
พอเนลได้ยินแบบนั้นใบหน้าเธอก็ห่อเหี่ยวลงพร้อมดับพูดขึ้นมาว่า
“ครอบครัวของข้าถูกฆ่าตายหมดแล้ว ถึงจะอพยพมาที่นี่ได้แต่ข้าไม่สามารถเข้าเขตอพยพได้เพราะจำนวนมีจำกัด ข้าเลยถูกทิ้งไว้ในเมือง..”
เธอไม่ได้พูดต่อแต่ความหดหู่ที่แสดงออกมาทำให้เธอดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก พอได้ยินแบบนั้นคนสวมฮู้ดสีขาวก็แปลกใจ
อันที่จริงเธอพอจะเดาได้ว่าทำไมเธอถึงมีสายตาและท่าทางแบบนั้นเมื่อหลายวันก่อน แต่เมื่อได้ฟังว่าเธอเป็นเหยื่อจากสงคราม
เธอก็กำมือเบาๆ … เธอเกลียดสงคราม สงครามมันไม่ได้สร้างวีรบุรุษหรือยอดนักสู้… สงครามมันก็แค่ข้ออ้างของผู้ที่อำนาจ
ที่พยายามจะกลืนกินศัตรูเพื่อแข็งแกร่งขึ้น ไม่มีทั้งกฎและเกณฑ์สิ่งเดียวที่มีคือไม่ฆ่าก็ถูกฆ่า..
จะขอกล่าวอีกครั้งว่าสงครามไม่ได้สร้างวีรบุรุษ.. แต่สร้างปีศาจ ปีศาจแห่งความเคียดแค้นที่กลายเป็นวัฏจักรที่ไม่รู้จักจบจักสิ้น
ในขณะที่ทุกอย่างดำเนินไป เลทิเซียเองก็สังเกตอีกฝ่ายอย่างถี่ถ้วน ทั้งมือที่กำแน่นทั้งท่าทางแบบนั้น…
ดวงตาของเลทิเซียหรี่ลงเล็กน้อย ความมั่นใจที่เลทิเซียคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่ตัวเองตามหาเพิ่มขึ้นอีกหลายระดับ อย่างไรก็ตามเนลที่หดหู่ก็กลับมาพูดว่า..
“แต่ถึงแบบนั้นข้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป รอวันที่สงครามจบลง!ใช่ไหมล่ะ พี่สาว?”
เธอถามออกไปแบบนั้น เลทิเซียเลิกคิ้วสูง… หญิงสาวสวมฮู้ดเองก็อึ้งไปพักหนึ่ง… ความมั่นใจของเลทิเซียเพิ่มขึ้นอีกแล้ว
แต่ในทางกลับกันคนสวมฮู้ดขาวกลับเหงื่อกาฬไหลเย็นเยียบ เพราะปฏิบัติการนี้เป็นปฏิบัติการลับๆ .. เพราะหากถูกเปิดเผยละก็..
มีโอกาสที่จะถูกขัดขวาง ยังไงซะในยุคนี้แม้จะมีสงครามและมีคนไม่ต้องการให้มีสงครามเกิดขึ้นอีกก็ตามแต่..
ก็นังมีพวกที่อยากให้มีสงครามเพื่อที่จะทำให้ตัวเองกลายเป็นวีรบุรุษผู้ปราบศัตรูนับหมื่นด้วยพลังแสนยานุภาพที่ไร้เทียมทาน
หากรู้ว่ามีคนต้องการจะหยุดสงครามอย่างแรกพวกมันคงต้องส่งมือสังหารมาลอบสังหารอย่างแน่นอน
แม้จะไม่เป็นปัญหาใหญ่กับพวกเธอก็จริง.. แต่หากถูกตามรังควานไม่หยุดอาจจะก่อให้เกิดความขัดแย้งที่ไม่จำเป็นก็ได้
แถมคนตรงหน้าของหญิงสาวสวมฮู้ดสีขาวเหมือนจะเป็นคนที่ไม่ธรรมดาซะด้วยสิ.. เธอแอบเหลือบมองเลทิเซีย
แต่น่าเสียดายเลทิเซียเหมือนไม่ได้สนใจอะไร… ทว่าแทนที่มันจะทำให้เธอสบายใจมันกลับยิ่งทำให้เธอเครียดยิ่งกว่าเดิม
แต่เลทิเซียเองก็คิดว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกแล้ว.. อีกอย่างตอนแรกเธอก็ลังเลว่าจะทำยังไงกับเด็กคนนี้ดี
เพราะลืมคิดไปเลยว่าพอช่วยแล้วจะทำยังไงต่อ ดังนั้นเมื่ออีกฝ่ายรู้จักกับเด็กคนนี้เลทิเซียจึงคิดจะใช้โอกาสนี้หนีออกมา..
“ถ้าพวกเธอรู้จักกันก็ดีแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ มีธุระที่ต้องทำอยู่”
เลทิเซียจะไม่ผูกมิตรแน่นอนหากอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่เลทิเซียตามหา อีกอย่างเธอยังยืนยันไม่ได้ว่าอีกฝ่ายคือคนที่เธอตามหาจริงไหม
เพราะหากปักใจเชื่อแบบผิดๆ ไปละก็ อาจจะพลาดกันกับตัวจริงก็ได้.. ดังนั้นเธอจึงต้องรอบคอบไว้ก่อน.. ดังนั้นพอพูดเสร็จเลทิเซียก็หันหลังและเดินจากไป
แต่เหมือนเนลที่เห็นแบบนั้นจะตกใจ เธอรีบวิ่งไปหาเลทิเซียพร้อมกับจุดผ้าคลุมของเลทิเซียเอาไว้
“เดี๋ยวก่อนสิพี่สาว ข้ายังไม่ได้ขอบคุณเลยนะ”
ทันทีที่เธอดึงผ้าคลุมเลทิเซียจากด้านหลังนั้นเองฮู้ดที่ปกปิดใบหน้าก็ถูกดึงลงทันที.. เผยให้เห็นผมสีดำมืดมิดราวกับรัตติกาลไม่ทอแสงของเลทิเซีย
นัยน์ตาสีดำสนิทของเธอหันกลับมาจ้องมองไปที่เนล ทำให้แม้แต่เนลยังตกใจ ไม่ใช่แค่ส่วนสูงที่ดูยังไงก็เด็ก
เพราะหน้าตาหรือเค้าโครงของใบหน้าก็ยังเป็นเด็กที่เหมือนกับเนลเลย แค่อายุมากกว่าเนลประมาณสองสามปีเพียงแค่นั้น
แต่ถ้าจะให้พูดถึงความแตกต่างอีกอย่างละก็.. คงเป็นความรู้สึกบางอย่างที่เป็นเหมือนกับสัญชาตญาณ..
ทันทีที่สายตาเลทิเซียถูกดึงออกมาจากใต้ฮู้ดสีเทา ร่างกายของเนลก็แข็งทื่อ.. ไม่สิ ไม่ใช่แค่เนล ทุกคนในโรงเตี๊ยมต่างพากันแข็งทื่อ
บางทีอาจจะเป็นเพราะพวกเขาเป็นปีศาจเหมือนกัน มีความเกี่ยวพันกับคำว่าจอมมารมากกว่าใครๆ
บัดนี้เมื่อเลทิเซียจ้องไปที่เนลก็ราวกับทำสัญชาตญาณเอาตัวรอดทุกอย่างของพวกเขาตื่นตระหนกขึ้นมา ราวกับ… คนตรงหน้านี้คือจอมมาร!
ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นในพริบตาเดียวเท่านั้น แต่กลับทำโรงเตี๊ยมที่ครึกครื้นเงียบกริบเป็นเป่าสากแทบจะทันที
อันที่จริงเลทิเซียรู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้ เพราะพลังจอมมารของเธอมันมีการสะกดข่มบางๆ อยู่.. แม้ปีศาจระดับสูงจะไม่เป็นอะไรก็จริง
แต่หากปีศาจที่เหมือนกับชาวบ้านธรรมดาเห็นพวกเขาจะแทบขยับไม่ได้เลย เป็นเหมือนการสะกดข่มของราชาแห่งเผ่าพันธุ์ ไม่สนว่าจะเป็นจอมมารจากประเทศไหน.. แต่จอมมารก็ยังเป็นผู้นำของมวลปีศาจอยู่ดีนั่นเอง!
เลทิเซียใช้ทักษะบางอย่างปัดเป่าความรู้สึกกดดันที่ตัวเองสร้างให้กับทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนี้.. แต่แม้ทุกคนจะงงงวยว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่มันหลอกผู้หญิงสวมฮู้ดไม่ได้หรอก.. เธอมองออกทันทีว่ากลิ่นอายเมื่อสักครู่มันกลิ่นอายของจอมมาร!
แต่จอมมารที่เด็กแบบนี้ไม่มีนี่น่า.. หรือว่าเธอเป็นคนสืบทอดพลังจอมมารต่อจากรุ่นก่อนงั้นเหรอ? แต่เด็กแค่นี้จะฆ่าจอมมารรุ่นก่อนได้ยังไง?
ต่อให้อ่อนแอขนาดไหนจอมมารก็คือจอมมารนะ!ในขณะที่คนสวมฮู้ดสีขาวที่เป็นเหมือนคนพี่กำลังสับสนและงุนงงนั้นเอง
เลทิเซียที่กำลังจะสวมฮู้ดกลับนั้นเอง ผู้หญิงสวมฮู้ดสีขาวที่เป็นคนน้องก็ลุกพรวดขึ้นจนเก้าอี้ด้านหลังเธอล้มไปด้านหลัง
การเจรจาทุกอย่างเธอมอบให้พี่สาวทำ เพราะพี่สาวเธอมีความเชี่ยวชาญมาก.. แต่พอเธอมองเห็นใบหน้าเลทิเซียเธอก็แทบตะโกนออกมาด้วยความตกตะลึง
“เลทิเซียงั้นเหรอ?!”
เสียงร้องของเธอทำเอาผู้หญิงสวมฮู้ดสีขาวคนพี่หันกลับไปพูดกับเธอ..
“เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ?”
เลทิเซียที่ถูกเรียกเองก็มีสภาพไม่ต่างกันเธอหันขวับกลับไปมองแทบจะทันที..….
