ชายชราเฉิงหรงเฟยหลงที่กำลังคิดเรื่องราวต่างๆอยู่นั้นได้สติทั้งหมดคืนมาทันทีเมื่อได้ยินเฟยหลงพูดว่าชายชราอย่างตนมีพิษอยู่ในตัวและถ้าไม่ได้รักษาโดยเร็วอาจจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน
เมื่อเห็นว่าเฟยฟลงสามารถระบุอาการของชายชราอย่างตนว่ามีพิษอยู่ในตัวได้โดยที่ไม่ได้ทำการตรวจร่างกายอย่างละเอียดแถมยังรู้อีกว่าพิษนั้นจะสามารถสังหารตนได้ในเวลาไม่นาน
จึงตะโกนเรียกเฟยหลงว่า
” เจ้ารอก่อนแล้วบอกว่าข้ามีพิษอยู่ในร่างกายและเหลือเวลาอยู่ไม่มากแล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร ”
ที่ชายชราเฉิงหรงถามเพราะไม่มีคนอื่นรู้ว่าตนติดพิษบางชนิดที่ตอนนี้ยังไม่สามารถหาวิธีรักษาได้
เมื่อเฟยหลงได้ยินเสียงของชายชราเฉิงหรงจึงได้ยกความดีความชอบให้กับอาจารย์ที่ไม่มีตัวตนของเขาแล้วตอบกลับไปว่า
” ท่านอาจารย์ของข้าได้สอนถ่ายทอดความรู้และทักษะมากมายซึ่งในนั้นก็ได้มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องพิษอยู่ด้วยเช่นกัน ”
เมื่อชายชราเฉิงหรงได้ยินดังนั้นจึงเชื่อเฟยหลงบอกว่าเพราะความรู้และทักที่อาจารย์ของตนได้ถ่ายทอดไว้ให้แต่
ความจริงแล้วเป็นความรู้และประสบการณ์ที่ได้เก็บรวบรวมมาจากอดีตตอนที่เป็นเซียนซึ่งไม่มีวันไหนที่หยุดศึกษาหาความรู้ต่างๆมากมายไว้เเม้ว่าความรู้นั้นคนอื่นจะเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม
ทางด้านชายชราจึงได้ถามเฟยหลงต่อว่า
” ถ้างั้นเจ้ารู้ว่าในตัวข้ามีพิษอยู่งั้นเจ้าก็ต้องมีทางรักษาสินะ ”
ชายชราเฉิงหรงได้มองไปที่เฟยหลงอย่างคาดหวังซึ่งเมื่อเห็นเเบนั้นเฟยหลงจึงได้บังเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา
และตอบคำถามของชายชราเฉิงหรง
” หนทางรักษานั้นมันย่อมมีเเต่เฮ้อ… ”
เมื่อชายชราเฉิงหรงกำลังฟังเฟยหลงอย่างตั้งใจอยู่นั้นแต่อยู่ๆดฟยหลงก็ถอนหายใจขึ้นมาจึงเริ่มรู้สึกวิตกกังวลแล้วถามเฟยหลงว่า
” เจ้าถอนหายใจทำไมหรือว่าพิษที่อยู่ในตัวข้าไม่สามารถรักษาได้แล้วงั้นหรือ ”
ชายชราเฉิงหรงได้ถามอย่างวิตกกังวลและเมื่อเห็นสีหน้าของเฟยหลงที่กำลังครุ่นคิดอยู่จึงถอนหายใจและกล่าวว่า
” เฮ้อ… ที่จริงข้าก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากอยู่แล้วแต่เจ้าก็มีความสามารถมากจริงๆที่สามารถระบุว่าในตัวข้ามีพิษอยู่ได้ต่อไปถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าเจ้าคงเป็นคนที่เก่งกาจมากแน่นอน ”
ชายชราเฉิงหรงหมดหวังในการหาทางรัษาพิษที่อยู่ข้างในร่างกายของตนแต่แล้วตอนนั้นเองที่เฟยหลงก็ได้พูดขึ้นมาว่า
” พิษในร่างกายท่านยังสามารถรักษาให้หายเป็นปกติได้แต่ข้าต้องสอบถามท่านก่อนว่าท่านไปได้พิษนี้มาจากที่ไหนท่านสามารถบอกข้าได้ไหม ”
ชายชราเฉิงหรงได้เริ่มีความหวังในการมีชีวิตต่อจึงเล่าเรื่องราวที่ตนได้ไปโดนพิษเหล่านี้มาจากที่ไหน
” เมื่อห้าปีก่อนมีวันหนึ่งที่ข้านั้นได้เข้าไปยังหุบเขาวายุครามระหว่างการเดินทางต่างเข้าไปยังในป่าลึกของหุบเขาวายุครามข้าได้ไปเจอกับถ้ำแห่งหนึ่งซึ่งเมื่อข้าได้ลองเข้าไปก็ได้เจอกับผนึกที่ขัดขวางอยู่ดังนั้นข้าจึงทำลายผนึกถ้ำแห่งนั้นเมื่อข้าเข้าไปด้านในซึ่งรอบด้านก็เหมือนกับถ้ำธรรมดาทั่วไปที่เป็นหินแต่มีสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆมากมายเช่นพวก จาน แก้ว หม้อปรุงยา
หรือกองไฟที่ไม่ได้ใ้ช้มาเป็นเวลานานแล้วแต่แล้วข้าก็ได้ไปชนเข้ากับขวดแก้วปริศนาขวดหนึ่งและด้วยความไม่ระมัดระวังของข้าทำให้ขวดแก้วขวดนั้นมันแตกเเล้วตัวข้าก็ได้โดนของเหลวที่อยู่ข้างในนั้นโดนตัวข้าแต่เมื่อร่างกายข้าไม่มีอะไรอะไรเแปลกไปจึงไม่ได้สนใจอะไรมันอีกแล้วสำรวจต่อไปโดยข้าเจอกับสมุดบันทึกเล่มหนึ่งซึ่งบันทึกสูตรเม็ดยาต่างๆมากมายและนำมันกลับมาศึกษาซึ่งมันทำให้ข้าสามารถยกระดับความเข้าใจเกี่ยวกับเม็ดยามากยิ่งขึ้นไปอีกแต่แล้วเมื่อผ่านไปหนึ่งปีข้าได้มีรู้สึกแปลกๆเหมือนมีอะไรบางอย่างในตัวข้าพยามที่เข้าไปทำลายหัวใจแต่ข้านั้นได้ใช้พลังปราณสกัดกั้นมันไว้ได้ตั้งแต่ตอนนั้นข้าได้ใช้พลังทั้งหมดกดข่มมันไว้ซึ่งข้าว่าน่าจะเป็นพิษอะไรบางอย่างที่อยู่ในขวดนั้น ”
ทางด้านเฟยหลงที่ได้ยินเรื่องราวที่ชายชราเฉิงหรงเล่ามาจึงได้ยืนยันความคิดของตนได้และตอบว่า
” ชื่อของมันคือพิษทลายใจ “
